Η σκοτεινή πλευρά της ανάπτυξης στη Χαλκιδική

Λέξεις: Στελλίνα Τρωιάνου

Η Χαλκιδική, από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας, συνώνυμο της καλοκαιρινής απόδρασης, αποτέλεσε πρόσφατα το σκηνικό τριών τραγικών περιστατικών που έφεραν στο φως την αλήθεια μιας ανεξέλεγκτης ανάπτυξης, που θυσιάζει τα πάντα στον βωμό του κέρδους.

Η Κρυοπηγή, η Χανιώτη και το Πευκοχώρι, τρία μικρά χωριά που απέχουν μόλις πέντε χιλιόμετρα το ένα από το άλλο, μέσα σε λίγες μέρες, βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας σκοτεινής αφήγησης, καθώς ενώθηκαν κάτω έναν αόρατο ιστό πόνου, θλίψης και οργής.

Πρώτο ήρθε το χτύπημα στην Κρυοπηγή. Ένα 8χρονο παιδί, που οι γονείς του το έστειλαν στην κατασκήνωση για να ζήσει ξέγνοιαστες καλοκαιρινές στιγμές, πνίγηκε στα γαλήνια -φαινομενικά- νερά μιας πισίνας. Ένα χαρούμενο καλοκαίρι διακόπηκε απότομα, αφήνοντας πίσω του δάκρυα και ένα ανείπωτο κενό.

Μια κατασκήνωση που υποτίθεται πως ήταν το καταφύγιο της παιδικής ανεμελιάς, έγινε ο τόπος μιας ανείπωτης τραγωδίας, αποκαλύπτοντας την προχειρότητα που είχε ριζώσει εκεί, πίσω από τα χαμόγελα και τα χρώματα.

Στη Χανιώτη, λίγες μέρες αργότερα, το σκοτάδι απλώθηκε και πάλι. Αυτή τη φορά, ένα beach bar έγινε σκηνικό βίας και τρόμου. Πυροβολισμοί διέκοψαν τη μουσική και η χαρούμενη ατμόσφαιρα της καλοκαιρινής νύχτας μετατράπηκε σε σκηνικό πανικού.

Οι επισκέπτες, που ήρθαν στο χωριό για να απολαύσουν τις διακοπές τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα της εγκληματικότητας. Η σιωπή που ακολούθησε τους πυροβολισμούς ήταν «εκκωφαντική», και τα ερωτηματικά για την ασφάλεια στην περιοχή, πολλά…

Και σαν να μην ήταν αρκετά τα μαύρα σύννεφα που σκοτείνιασαν τον καλοκαιρινό ουρανό, στο Πευκοχώρι, το νήμα της ζωής ενός 19χρονου κόπηκε απότομα στο λούνα παρκ, όταν η μηχανή της διασκέδασης μετατράπηκε σε παγίδα θανάτου.

Ένας χώρος συνώνυμος με τη χαρά και τη φυγή από την καθημερινότητα, έγινε το σκηνικό μιας τελευταίας πράξης, γεμάτης δάκρυα και κραυγές. Ο θανάσιμος τραυματισμός του παιδιού, δεν είναι απλώς μια τραγωδία, αλλά μια ακόμα απόδειξη της ίδιας προχειρότητας που έχει απλώσει τις ρίζες της παντού.

Τα περιστατικά που σημειώθηκαν στη Χαλκιδική αποκαλύπτουν με ωμό τρόπο την έλλειψη βασικών υποδομών που κυριαρχεί σε πολλές τουριστικές περιοχές. Η Κρυοπηγή, η Χανιώτη και το Πευκοχώρι πληρώνουν το τίμημα μιας Χαλκιδικής που παραπαίει κάτω από το βάρος της αλόγιστης και αχαλίνωτης εκμετάλλευσης.

Ένας παράδεισος φυσικής ομορφιάς που μετατρέπεται σταδιακά σε έναν τόπο όπου η οικονομική ανάπτυξη και η μαζική τουριστική κίνηση έχουν υποβαθμίσει κάθε ποιότητα ζωής. Τα τρία τραγικά περιστατικά δεν είναι απλώς τυχαία γεγονότα, αλλά αποτελέσματα μιας πορείας που επέλεξαν όσοι είχαν την ευθύνη να διαχειριστούν την ανάπτυξη της περιοχής. Η έλλειψη ελέγχων, η ανεπαρκής συντήρηση των υποδομών και η αλόγιστη ανέγερση τουριστικών καταλυμάτων είναι τα σημάδια μιας περιοχής που αργά αλλά σταθερά χάνει την ταυτότητά της.

Η ανάπτυξη της Κασσάνδρας, τα τελευταία χρόνια, έχει ταυτιστεί με τις χρυσοπληρωμένες ξαπλώστρες-κρεβάτια, τα πολύχρωμα κοκτέιλ, τα θορυβώδη κλαμπ της Καλλιθέας, τα «κυριλέ» εστιατόρια με τα ακριβά κρασιά, τις “ψαρούκλες” και τα πιάτα με τις ευφάνταστες περιγραφές και τις υπογραφές γνωστών σεφ.

Ανάπτυξη όμως δεν είναι η επιδεικτική πολυτέλεια και οι ανέσεις που καλύπτουν μόνο την επιφάνεια, ενώ από κάτω κρύβονται οι πραγματικές ανάγκες και οι αδυναμίες της περιοχής. Ανάπτυξη είναι η φροντίδα για τον τόπο και τους ανθρώπους του, η διασφάλιση ότι οι τουρίστες θα επιστρέφουν στα σπίτια τους με αναμνήσεις χαράς και όχι με ιστορίες τρόμου.

Η σιωπή που έχει πέσει πάνω από τα τρία χωριά είναι βαριά. Κρύβει μέσα της τη θλίψη των οικογενειών που έχασαν τους αγαπημένους τους, την ανησυχία των κατοίκων που βλέπουν τον τόπο τους να αλλάζει προς το χειρότερο, και την οργή όσων καταλαβαίνουν ότι τα τραγικά αυτά γεγονότα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Είναι μια σιωπή που απαιτεί να ακουστεί, να γίνει φωνή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης για μια ανάπτυξη που θα σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον, που θα βασίζεται στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα.

Η Χαλκιδική δεν χρειάζεται περισσότερα κλαμπ, περισσότερα εστιατόρια ή περισσότερα τουριστικά καταλύματα. Χρειάζεται ανθρώπους που θα νοιαστούν για την ασφάλεια, την ευημερία και τη διατήρηση της φυσικής της ομορφιάς.

Η Χαλκιδική είναι ένα κόσμημα, και το κόσμημα αυτό πρέπει να το προστατεύσουμε πριν χαθεί για πάντα κάτω από το βάρος της δικής μας αδιαφορίας.

• H Στελλίνα Τρωιάνου είναι δικηγόρος