Κάποτε θεωρούσα προδοσία να φύγω από τη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν έβλεπα το αόρατο ταβάνι

Λέξεις: Φίλιππος Φασούλας

Μετά από 14 χρόνια λοιπόν (ούτε καν 15!) ήρθε και για μένα αυτή η στιγμή της κατηφόρας στην Αθήνα (μα τι κατηφόρα!). Έχοντας ζήσει περισσότερα από τα ενήλικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη από ότι στη Λάρισα θεωρώ ότι πήρα μια πολύ καλή εικόνα για το τι εστί αυτή η πόλη, με τα καλά της και τα κακά της.

Είδα πάρα πολύ κόσμο να έρχεται και να φεύγει, έχω αλλάξει 3-4 φορές τον κύκλο μου, έχω αλλάξει και ξανά αλλάξει τρόπο ζωής, συνήθειες, γειτονιές, είχα όμως πάντα τρεις βασικούς άξονες δραστηριότητας όλα αυτά τα χρόνια: τη σχολή, τα κινηματικά, και τη μουσική.

Η αλήθεια είναι ήρθα σε αυτή την πόλη σαν πιανίστας (όντως) και φεύγω δηλώνοντας κλαριντζής. Με κίνδυνο να φανώ γραφικός (αν και νομίζω το έχουμε ξεπεράσει πια αυτό το στάδιο) θα πω ότι είχα την τύχη να ζήσω μια φοβερά δημιουργική και ζωντανή περίοδο των πανεπιστημίων.

Υπήρχε μια άνεση και μια ελευθερία που αποτελούσε πρόσφορο έδαφος για δημιουργία. Με πολλές έντονες αντιπαραθέσεις, με πολιτική, με γλέντια κτλ (απ’ το βιολογικό μέχρι το αστεροσκοπείο που λέει και το άσμα), γενικά θεωρώ ότι μέσα εκεί ανδρώθηκα μουσικά και χρωστάω πολλά στη κουλτούρα των πανεπιστημίων εκείνης της περιόδου.

Εξ ου λοιπόν και αυτή η ιδιαίτερη μνεία με το καλημέρα τις ανακοίνωσης. Χρωστάω πάρα πολλά σε όλους τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνταν τότε στο χώρο, στην/στα(;) ΕΑΑΚ που ήμουν κομμάτι (όταν διαλέγαμε αντωνυμίες before it was cool!), στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, στο στέκι του Βιολογικού, του ΝΑΡ κ.α. Πάντα είχα και έχω πίστη σε αυτά τα πράγματα, δεν συμμετείχα ελαφρά τη καρδία, γνώρισα ανθρώπους και ανέπτυξα σχέσεις που με συντροφεύουν μέχρι και σήμερα.

Όσο για το ταλαίπωρο το μαθηματικό που πάντα μου άρεσε παρόλες τις δυσκολίες, το τελείωσα κι αυτό μετά από 9 τίμια έτη, με πολύ κόπο γιατί αλλού βαρούσαν τα νταούλια κι αλλού ήταν τα αμφιθέατρα (αν και καμιά φορά συνδυάζονταν!) Και ναι κύριες και κύριοι για όσους δεν το ήξεραν έχω τελειώσει και το Μαθηματικό, για αυτό και το κλαρίνο που παίζω είναι επιστημονικό!

Πέρα από την πλάκα όμως, ο μόνος λόγος που πιέστηκα και τελείωσα τη σχολή είναι γιατί ήξερα και ξέρω καλά ότι ακόμα και αν κάνεις αυτό που αγαπάς (στην προκειμένη τη μουσική), θα χρειαστεί σίγουρα να κάνεις και πράγματα που δεν σου αρέσουν, πράγματα που αν τα αποφεύγεις δεν θα μπορέσεις ποτέ να πετύχεις τους στόχους σου. Όποτε δεν θα ήθελα να αφήσω μια αρνητική παρακαταθήκη στον ίδιο μου τον εαυτό παρατώντας το.

Όσον αφορά τα μουσικά τώρα που για αυτό γίναν όλα. Όλα μου τα μουσικά πρότζεκτ ζυμώθηκαν μέσα σε αυτή τη πόλη, σε αυτή τη κουλτούρα. Γκιντίκι, Λάργκο, Βουκολική Διαταραχή, Banda Εntopica είναι 10 χρόνια κλαρινοπαιξίας, εξέλιξης, διασκέδασης και σκληρής δουλειάς, με τα πάνω μας και με τα κάτω μας, που γνώρισα καταπληκτικούς μουσικούς και έχω ιδιαίτερη χαρά και περηφάνεια που ήμουν/είμαι κομμάτι τους. Είδα πάρα πολλά μέρη και έχτισα σχέσεις με πάρα πολλούς ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα (αλλά και το εξωτερικό). Πάρα πολλά μέρη. Πάρα πολλά χιλιόμετρα. Μιλάμε για πάρα πολλά αλήθεια. Γενικά να ξέρετε οι μουσικοί πιο πολύ χρόνο περνάν σε ένα αμάξι παρά σε μια σκηνή.

Διαχρονικά όμως έβλεπα σιγά σιγά τον κόσμο να αποχωρεί, μουσικούς, συντελεστές, ακροατές και όλο το σύνολο να αποδυναμώνεται.

Και πάντα έκραζα όσους έφευγαν, το θεωρούσα σχεδόν προδοσία (τόσο είχα ρομαντικοποιήσει όλη αυτή τη φάση στο μυαλό μου), καθώς θεωρούσα ότι αυτή η πόλη και αυτή η συνθήκη έχει όλα όσα μπορεί να θέλει κανείς. Αυτό που δεν έβλεπα είναι ότι έχει και ένα αόρατο ταβάνι, με τις αιτίες αυτού του φαινομένου να μην χωράν τώρα εδώ να αναλυθούν.

Σιγά σιγά φαίνεται σαν όλα τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο δύσκολα και να κινούνται όλο και πιο αργά.

Μοιάζει μια πόλη παρατημένη, παραδομένη στα χέρια των εργολάβων, με τα ατελείωτα έργα του μετρό, που δώσαμε 3 δις και 20 χρόνια από τη ζωή μας, με το flyover -που θα ξαναγίνει το ίδιο, είναι σίγουρο-, με άπειρες λακκούβες στους δρόμους, με την σύνδεση (την αποκοπή μάλλον) με την νότια Ελλάδα μόνο μέσω μιας λωρίδας (εθνική οδός σου λέει!), με τις γκρεμισμένες γέφυρες στα Μάλγαρα, τις γκρεμισμένες γέφυρες στο Δενδροπόταμο.

Τόσα χρόνια έργα για 14 στάσεις. Ε δεν μπορείς να μην τις θαυμάσεις μετά. Υπάρχει ένα ψυχολογικό τραύμα εδώ πέρα που πηδάει από γενιά σε γενιά.

Αρκετά όμως με τα παράπονα. Η αλήθεια είναι πως μάλλον δεν άλλαξε η πόλη. Πάντα έτσι ήταν. Άλλωστε οι παθογένειες είναι διαχρονικές. Απλά εμένα μου φαίνεται πως έχει χάσει κάτι από τη μαγεία της. Επιπλέον, μετά από όλη αυτή την ανάλυση, να πούμε και το προφανές, ότι εντάξει μετά από κάποια χρόνια βαριέσαι κιόλας τα ίδια μέρη! Και κουράστηκα και λίγο να κάνω το ίδιο πράγμα. Μια που αλλάζουμε σελίδα λοιπόν, το επόμενο διάστημα θα ελαττωθούν λίγο τα παιξίματα και τα ταξίδια και θα δοκιμάσουμε και κάποια καινούργια πράγματα καλλιτεχνικά! Οπότε μείνετε συντονισμένοι για τα επόμενα μουσικά κόλπα και ελπίζω να χρειαστεί ξανά να κάνω ένα τέτοιο update σε καμιά 10αρια χρόνια πάλι.

Τα καλύτερα έρχονται!

Πηγή Εικόνας: pexels / pixabay