Mην “κακολογήσουμε” την Θεσσαλονίκη και τους Θεσσαλονικείς

Λέξεις: Αλκιβιάδης Δελαντώνης

Παρατηρώ πολλούς να αγωνιούν μήπως …στιγματιστεί (sic) η πόλη της Θεσσαλονίκης και οι άνθρωποί της από το αίσχος και το όνειδος της Πλατείας Αριστοτέλους.

Δηλαδή, το πρόβλημα δεν είναι ότι κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα όταν είσαι τρανς, γκέι, λεσβία, κουίρ και ό,τι δεν εμπίπτει στη νόρμα τους, και θέλεις να κυκλοφορείς στην καρδιά της πόλης. Αυτό είναι δευτερεύον.

Τώρα το βασικό μας μέλημα θα πρέπει να είναι να μην τρωθεί η αξιοπρέπεια, να μην αμαυρωθεί η τιμή αυτού του περήφανου λαού.

Να μην …”κακολογήσουμε” την Θεσσαλονίκη και τους Θεσσαλονικείς. Οι αναφορές και οι αναλύσεις για τα επικρατούντα ήθη και τις κοινωνικές αντιλήψεις που εξέθρεψαν την κτηνωδία που είδαμε στη Θεσσαλονίκη να πάνε στο πυρ το εξώτερον – εκεί δηλαδή που πρέπει να πάνε και τα “τρανσέξουαλ” – διότι εκπορεύονται από άτομα που επιδίδονται συστηματικά σε χυδαία ανθελληνική και αντιμακεδονική προπαγάνδα.

Είναι γνωστό ότι η ελληνική κοινωνία, και ειδικά οι τοπικές κοινωνίες, μα Κρήτη, μα Μάνη, μα Βέροια, μα Σαλαμίνα, είναι κοινωνίες κάθε άλλο παρά “καθυστερημένες”.

Οι άνθρωποι γύρω σου, αγαπητή “τρανσέξουαλ” από τα Τρίκαλα, σε αγαπούν και σε αγκαλιάζουνε σαν αδερφή τους. Οι άνθρωποι γύρω σου, αγαπητή λεσβία από τα Γιαννιτσά, υμνούνε ολημερίς τη διαφορετικότητά σου και όταν βραδιάσει διαγκωνίζονται ποιος θα πρωτοπάρει τη μπίρα του μαζί με αυτό το κορίτσι “με τα αντρικά φερσίματα” στην κεντρική πλατεία της πόλης. Οι άνθρωποι γύρω σου, μητέρα της Ραφαηλίας με το σύνδρομο Λαρόν, οι άνθρωποι στη γειτονιά της Σαλονίκης σας αγκαλιάσανε με αγάπη, αλληλεγγύη και σας συντρέξανε με ανοιχτή καρδιά και ζεστή αγκαλιά.

Τώρα άμα εσείς δεν το καταλαβαίνετε και δεν το νιώθετε στο πετσί σας αυτό το τσουνάμι αλληλεγγύης, και κολλάτε σε έναν δυό μοχθηρούς μαλάκες μέσα σε όοοοοολο αυτό το πλήθος των εμφορούμενων από πίστη στην ελευθερία και στη διαφορετικότητα ανθρώπων, ποιος σας φταίει;;

Υ.Γ.: την έχω φάει την υπερήφανη Μακεδονία στη μάπα μου από τα μικράτα μου και ξέρω. Ξέρω στο πετσί μου, όχι θεωρίες νάχαμε να λέγαμε. Και τη Θεσσαλονίκη την έζησα 18 ολόκληρα χρόνια, κάποια από αυτά με οροθετικό σύντροφο τα πέτρινα χρόνια, και την ξέρω κι αυτήν καλά. Πώς να ξεχάσεις τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις σε συνοικίες της πόλης μην τυχόν και γίνει ένας ξενώνας για τους οροθετικούς;

Πώς να ξεχάσεις τα πανό που κρατούσαν παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου “Έξω από εδώ οι φορείς του AIDS”;; Με προεξάρχοντες τους παπάδες, τους δασκάλους των παιδιών, και τοπικούς παράγοντες; Ξεχνιέται τέτοιο δηλητήριο;

Ξεχνιέται το παγωμένο βλέμμα του συντρόφου σου, του 22χρονου Νίκου, να μην πιστεύει αυτό που έβλεπαν τα μάτια του, του Νίκου που μόλις δύο μήνες πριν είχε διαγνωστεί με HIV και η πρόγνωση ήταν ότι έχει άλλα τέσσερα χρόνια ζωής (…”πάνω κάτω”);