Ο υγρός τάφος της Μεσογείου ντροπή για τον δυτικό πολιτισμό

Μια ακόμη ανείπωτη τραγωδία με θύματα εκατοντάδες κατατρεγμένους.

Ένα ακόμη ναυάγιο στα νερά της Μεσογείου που εδώ και χρόνια έχει μετατραπεί σε θάλασσα θανάτου.

Ο κατάλογος με τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, αυτών που οι ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή, μακριά από πολέμους και τη μιζέρια πνίγονται στη mare nostrum, μεγαλώνει μήνα με τον μήνα, κάθε χρόνο.

Χτες ήταν στην Πύλο, τέλη Μαίου βορειοανατολικά της Μυκόνου, λίγες μέρες νωρίτερα νότια της Μεθώνης, τον Μάρτιο στις ακτές της Καλάμπρια στη νότια Ιταλία, τον Φεβρουάριο ανοικτά της Σάμου, τον περασμένο Νοέμβριο στο στενό του Καφηρέα.

Θαλάσσιες διαδρομές ανασφαλείς μέσα σε σαπιοκάραβα και φουσκωτές βάρκες με ανθρώπους, κυρίως νέους και γυναικόπαιδα, στοιβαγμένους σε αμπάρια και σε κουπαστές να κρέμονται σαν τα σταφύλια.

Τα στατιστικά στοιχεία της UNHCR και ΜΚΟ, οι λίστες θανάτου και των χιλιάδων αγνοούμενων που χάνονται, σηματοδοτούν τη ντροπή του δυτικού πολιτισμού, την υποκρισία ευρωπαίων αξιωματούχων.

Δράστες αυτών των κατ΄ εξακολούθηση εγκλημάτων οι δουλέμποροι, οι διακινητές που θησαυρίζουν με το εμπόριο της ελπίδας.

Ηθικοί αυτουργοί οι ευρωπαίοι ηγέτες που δήθεν στο όνομα της ασφάλειας, έχουν μετατρέψει την Γηραιά ΄Ηπειρο σε φρούριο και κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο τα ταξίδια των κατατρεγμένων προς τη «Γη της Επαγγελίας», τροφοδοτώντας έτσι ακόμη περισσότερο τα παράνομα κυκλώματα διακίνησης.

Ευρωπαίοι ηγέτες που μόνον στις δηλώσεις τους κάνουν λόγο για αλληλεγγύη και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά στην πράξη υιοθετούν ολοένα και περισσότερο πολιτικές της ακροδεξιάς, τη ρητορική του μίσους και της ξενοφοβίας.

Οι πολιτικές ηγεσίες δεν αντιλαμβάνονται, ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι η δύναμη της απελπισίας, αυτή που τροφοδοτείται από την ανάγκη των ανθρώπων να φύγουν μακριά από εστίες πολέμου, να εγκαταλείψουν τα σπίτιά τους όχι γιατί το θέλουν, αλλά γιατί κινδυνεύουν οι ζωές, οι δικές τους και των παιδιών τους, γιατί παραβιάζονται στοιχειώδη δικαιώματά τους, αυτή η δύναμη για να ζήσουν ελεύθεροι, να νιώσουν ασφαλείς, είναι πολύ μεγαλύτερη από το όποιο εμπόδιο, το όποιο τείχος, φουρτουνιασμένη θάλασσα, στρατιωτική δύναμη παρουσιαστεί μπροστά τους.

Και σα να μην έφτανε αυτό πάλι οι ευρωπαίοι ηγέτες χαρακτηρίζουν ασφαλείς χώρες την Τουρκία και τη Λιβύη για να επαναπροωθήσουν εκεί τους περισσότερους που κατάφεραν να πατήσουν πόδι στην ευρωπαϊκή ήπειρο τη στιγμή που ανεξάρτητοι οργανισμοί σε εκθέσεις τους κάθε χρόνο υπογραμμίζουν την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες αυτές. Διώξεις, παράνομες κρατήσεις σε φυλακές όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι απάνθρωπες, σκλαβοπάζαρα εργασίας, κλπ.

Αμείλικτα τα ερωτήματα και αυτή τη φορά για το πολύνεκρο ναυάγιο ανοικτά της Πύλου.

Γιατί οι ελληνικές λιμενικές αρχές και η Frontex που ειδοποιήθηκαν από MKO για την ύπαρξη αλιευτικού σκάφους με εκατοντάδες μετανάστες που έπλεε ανοικτά της Πύλου δεν διοργάνωσαν επιχείρηση διάσωσης μόλις έφτασαν, έστω με καθυστέρηση πολλών ωρών, στην θαλάσσια περιοχή;

Αρκούσε η διαβεβαίωση, όπως ισχυρίζονται οι Λιμενικοί, όσων επέβαιναν στο αλιευτικό ότι δεν θέλουν άλλη βοήθεια, εκτός από νερό, για να τους «αφήσουν στη μοίρα τους»; Ή, όπως ορίζουν οι κανονισμοί και το πρωτόκολλο διάσωσης στη θάλασσα, οι διασώστες οφείλουν να επεμβαίνουν όταν αξιολογούν ότι ένα σκάφος υπερπλήρες και χωρίς καπετάνιο κινδυνεύει;

Και σε ποιο βαθμό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ο ισχυρισμός ότι «δεν ήθελαν βοήθεια» όταν μαρτυρίες διασωθέντων λένε το αντίθετο. Ότι υπήρχαν ήδη νεκροί επάνω στο σκάφος από την αφυδάτωση και πολλοί ζητούσαν βοήθεια;

Το σαπιοκάραβο που οδήγησε στον υγρό τάφο εκατοντάδες ανθρώπους, κυρίως γυναικόπαιδα, ήταν αξιόπλοο, όπως υποστηρίζει το Λιμενικό; Ή, ώρες πριν την ανατροπή, ήταν ακυβέρνητο και κινδύνευε, όπως επισημαίνει η UNHCR;

Αμείλικτα ερωτήματα τα οποία θα απαντηθούν στη διάρκεια της δικαστικής έρευνας, αλλά που ήδη έχουν απαντηθεί από τις αρμόδιες αρχές. Η διαβόητη Frontex νίπτει τας χείρας της, αποποιούμενη οποιαδήποτε ευθύνη καθότι ανακοίνωσε ότι «όλες οι ερωτήσεις θα πρέπει να απευθυνθούν στο ελληνικό Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης», ενώ οι ελληνικές λιμενικές αρχές «κρύβονται» πίσω από την διαβεβαίωση των επιβαινόντων.

Κοντολογίς, οι ίδιοι οι πρόσφυγες και μετανάστες ευθύνονται για τον προαναγγελθέντα θάνατό τους. Ήθελαν και τά ΄παθαν.

Ο κυνισμός, η αναλγησία, η υποκρισία στο μεγαλείο τους.