Ωδή στη Χαλκιδική που δεν υπάρχει πια
Η Ελένη Χοντολίδου γράφει για την Χαλκιδική του τότε και του σήμερα
Σε ηλικία 11 ετών πήγα με τη μανούλα μου στη Μεταμόρφωση σε 4 ώρες και νοικιάσαμε ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας γιαγιάς που είχε χώμα για πάτωμα. Εκεί είδα με τρόμο για πρώτη φορά ξυπόλητα! παιδιά. Όσα δεν ήταν ξυπόλητα φορούσαν πλαστικά πεδηλάκια σε λάθος νούμερο, λόγω προφανώς ότι δεν ήταν κατάδικά τους αλλά πήγαιναν από παιδί σε παιδί.
Επισκεφτήκαμε το νεόδμητο σπίτι μιας συνοικιώτισας που μας το έδειξε με καμάρι. Πνιγμένο στα πεύκα, τα ευλογημένα πεύκα της Χαλκιδικής. Τα επόμενα χρόνια ο άντρας της και οι συνέτεροί του γέμισαν τη Μεταμόρφωση με πολυκατοικίες.
Ως φοιτήτρια και μετά πέρασα υπέροχες μέρες και στα τρία πόδια (στο τρίτο έως εκεί που επιτρέπεται) και παρακολουθούσα βήμα βήμα το στραπατσάρισμα της ομορφιάς της, τον βιασμό της, την βάναυση καταστροφή της χωρίς δυνατότητα επιστροφής.
Εχω κοιμηθεί σε πάμπολλες παραλίες και στα άθλια και πάμφθηνα δωμάτια, τα οποία παραμένοντας άθλια έγιναν πανάκριβα. Τα ξενοδοχεία της Χαλκιδικής είναι χουντικά, κακόγουστα και παράνομα. Εξαίρεση ΙΣΩΣ είναι το Eagle’s Palace αλλά δεν είμαι σίγουρη.
Γραμμή αιγιαλού, που είναι 100 μέτρα, δεν κρατάει κανείς. Οι οικισμοί είναι ακόμη πιο κακόγουστοι από τα ξενοδοχεία. Τα camping δε αναπαράγουν τη ζωή στην πόλη με τον χειρότερο τρόπο. Ο ένας πάνω στον άλλο, πολλά αυτοκίνητα, τηλεοράσεις στη διαπασών.
Καλλικράτεια, Νέα Πλάγια, Σίβηρη, Αθυτος, Φώκια, Παλιούρι και Porto Valitsa, Καβουρότρυπες, Μεταμόρφωση, Νικήτη, Καλύβες, Τρανή Αμμούδα, Ψακούδια, Ελιά, Συκιά, Σάρτη, Βουρβουρού, Νέος Παρθενώνας και Λαγόμαντρα, Διάπορος, Ακτή Σαλονικιού, Ιερισσός και Κακούδια, Νέα Ρόδα, Ουρανούπολη, Δρένια, Αμμουλιανή.
Οι φίλοι μου ενίοτε έχουν καταφέρει να φτιάξουν με κόπο τον μικρό τους Παράδεισο, και τον μοιράζονται απλόχερα με όσους αγαπούν, φιλοξενώντας μας. Σταθερά ευγνώμων.
Κατά τα άλλα, η Χαλκιδική δεν βλέπεται και δεν υποφέρεται. Τοπος φιλημένος από τον Θεό στο κούτελο, βιάστηκε από εργολάβους, από αμόρφωτους και αχόρταγους κατοίκους. Όχι ότι οι έποικοι της φέρθηκαν καλύτερα φτιάχνοντας non place ξενοδοχεία!
Στην Χαλκιδική πέρασα υπέροχα με τους φίλους μου, ερωτεύτηκα, διασκέδασα, διάβασα λογοτεχνία, έκανα φίλους. Δεν θα συγχωρήσω κανέναν για τον ευτελισμό και την κατάντια της.
Να σας πω; Όταν κολυμπάω μου αρέσει να βλέπω προς την ακτή. Ξέρετε τι κάνω τώρα πια; Βλέπω την παλιά Χαλκιδική, αυτήν που έχω μέσα μου.
«Είναι κι αυτό μία άποψις, νιώθεται».
