Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής IV

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη. Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 4^ο

Μιχάλης Αντωνιάδης

Γραφεία εφημερίδας «Η ΦΟΡΑ»

Το άρθρο δεν είχε αρέσει καθόλου στους ιθύνοντες. Το Μέγαρο Μαξίμου αντέδρασε απειλητικά τόσο με την ανακοίνωση όσο όμως και με το προσωπικό τηλεφώνημα του Γενικού Γραμματέα της Κυβέρνησης, Κωνσταντίνου Βουκιντζή στον διευθυντή και εκδότη της εφημερίδας.

«Πες τον δημοσιογράφο σου να κάτσει στα αβγά του…», ήταν η ολιγόλεπτη στιχομυθία των δύο αντρών και ο Μάκης Τριανταφύλλου είχε γίνει έξαλλος. Ο Βουκιντζής δεν είχε αναφέρει τίποτα για την κρατική χρηματοδότηση, αλλά ήταν σίγουρος ότι αν δεν μάζευε στον Αντωνιάδη δεν θα έπαιρνε φράγκο. Δεν είχε άλλα χρήματα να επενδύσει στην εφημερίδα και το να την κάνει συνεταιριστική ήταν η τελευταία του επιλογή, σε περίπτωση που η κυβέρνηση αποφάσιζε να κλείσει την κάνουλα.

«Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι δεν βγάζεις χρήματα από τις πωλήσεις των φύλλων; Το άρθρο μου πούλησε πόσες χιλιάδες αντίτυπα και είναι πρώτο στο site! Πως γίνεται να μην έχεις κέρδος;».

«Μιγκέλ, οι επιχειρήσεις των ΜΜΕ και ιδιαίτερα ο τύπος είναι μη κερδοφόρες επιχειρήσεις. Από τις διαφημίσεις ζούμε… Την κρατική χρηματοδότηση και τις ΔΕΚΟ… Αν μας τα κόψουν αυτά θα πρέπει να στηριχθούμε στις ιδιωτικές διαφημίσεις, που δεν είναι πολλές, και στα έσοδα από τις πωλήσεις που δεν φτάνουν ούτε για το 30% της μηνιαίας έκδοσης…».

Ο Μιχάλης τον κοίταξε δύσπιστα.

«Μην με κοιτάς έτσι! Δεν έχω καμία υποχρέωση να σου αναλύω τα οικονομικά της επιχείρησης μου… Θα κάνεις αυτό που σου είπα…».

«Ωραία… αν είναι έτσι… επέτρεψε μου να παραιτηθώ…», είπε και γύρισε την πλάτη του να φύγει.

«Όχι!». Του το είχε απαγορεύσει το Μέγαρο Μαξίμου. Αν τον έδιωχνε, η κοινή γνώμη θα καταλάβαινε ότι υπήρξε πολιτική πίεση. Σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να τον διώξει. «Δεν μπορείς να παραιτηθείς!», του φώναξε.

«Γιατί;».

«Γιατί δεν πρέπει!», φώναξε ξανά και χτύπησε το χέρι του στο γραφείο. Προσπάθησε να ηρεμίσει. Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του. «Γράφε ότι θες… αλλά σε παρακαλώ… μην μας κλείσεις…».

Τον κοίταξε κατάματα, σχεδόν συμπονετικά. Κούνησε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και βγήκε από το γραφείο του περπατώντας προς το κουζινάκι. Εκεί συνάντησε μία από τις πιο στενές συνεργάτιδες του, την Ελένη Παππά. Έπινε τον καφέ της, έκανε το τσιγάρο της δίπλα στο παράθυρο και διάβαζε στο κινητό της την ειδησεογραφία της ημέρας. Τις τραγικές δηλώσεις πολιτικών, τις γκάφες υπουργών, τα βιντεάκια του Luben. Γελούσε πριν κάτσει μπροστά από τον υπολογιστή της για να γράψει το ρεπορτάζ που είχε κάνει στο σαββατοκύριακο για την μαρτυρία μιας νεαρής κοπέλας, της Ζάρια Λόροβα, από την Μολδαβία, που είχε καταφέρει να ξεφύγει από το γνωστό άγνωστο κύκλωμα trafficking του κέντρου της Αθήνας.

«Τι γίνεται… σε έκραζε ο Μάκης; Πάλι…», είπε και ακούμπησε το τσιγάρο στο στόμα της αφήνοντας το να κρέμεται από τα χείλη της.

«Άσε τον ηλίθιο… νομίζει ότι παίζουμε. Νομίζει ότι η δημοσιογραφία είναι ένα παιχνίδι και όχι ένα κοινωνικό λειτούργημα. Έχουν φτιάξει ολόκληρη κομπίνα και δεν… Δεν με αφήνει να κάνω σωστά την έρευνα…».

Πήρε μια τζούρα, στερέωσε το τσιγάρο στα δάκτυλα της και φύσηξε τον καπνό. «Ε συνέχισε χωρίς να του το πεις…», του είπε κοιτώντας τον υπολογιστή της.

Έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της. «Τι εννοείς;».

«Μην είσαι μαλάκας. Κάνε την έρευνα και μόλις έχεις κάτι έτοιμο, ολοκληρωμένο, αδιάσειστο πέταξε του το στα μούτρα. Μην τον φοβάσαι δεν είναι τόσο ισχυρός όσο φαίνεται…».

«Δεν τον φοβάμαι,  αλλά μου σπάει τα νεύρα…».

«Να μην σου τα σπάει. Κάνε την δουλειά σου και όλα θα πάνε καλά! Μιας που είσαι εδώ χρειάζομαι λίγο βοήθεια με την κοπέλα… Φοβάμαι ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται».

«Ποτέ δεν είναι όπως φαίνονται…», είπε και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του, ενώ η Ελένη τον ακολούθησε και έκατσε στο γραφείο απέναντι.

«Ναι αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Στην πρώτη μας επαφή μου είπε ότι εκείνη την έχουν για τους λαϊκούς, όπως λένε, και ότι υπάρχουν άλλες κοπέλες για πλούσιους και ισχυρούς. Δεν μου είπε ακριβώς λαϊκούς… Δεν πρέπει να κατάλαβα καλά. Ήθελα να ρωτήσω κι άλλα πράγματα, αλλά τα παιδιά από την κατάληψη που την φυλάνε δεν μου έδωσαν παραπάνω χρόνο…».

Έξυσε το πιγούνι του. «Πότε θα ξαναπάς;».

«Την επόμενη βδομάδα…».

«Ωραία θα έρθω κι εγώ μαζί σου».

«Έλα ναι… Κάνε και ένα διάλλειμα από την υπόθεση της Γερμανίας… θα σου κάνει καλό…».

«Ναι…», της απάντησε, χωρίς να το εννοεί. Δεν ήθελε να ξεμπλέξει. Ήταν πεπεισμένος ότι αυτή η υπόθεση είχε βαθιές ρίζες στο πολιτικό σύστημα, αφορούσε τους πάντες, όλη την κοινωνία. Δεν μπορούσε να σταματήσει να ασχολείται. Μόνο η σκέψη τον έτρωγε, του έφερνε αναγούλα η υπόνοια ότι θα άφηνε τα πράγματα έτσι. Ήθελε να τους ξεσκεπάσει, να φέρει τα πάντα στο φως. Αυτή εξάλλου ήταν η δουλειά του, το λειτούργημα του.

Πάνος Μαυροδοργάτος

Γραφεία Σωματείου Εργαζομένων ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΕ

Η Γενική Συνέλευση του Σωματείου κατά πάσα πιθανότητα θα έπαιρνε ομόφωνη απόφαση. Από τις μέχρι τώρα ομιλίες, ελάχιστοι φαίνονταν διστακτικοί στην πρόταση συνέχισης της απεργίας και κατάθεσης μήνυσης. Τα κύρια επιχειρήματα των διαφωνούντων ήταν κυρίως ο φόβος της απόλυσης, που ενισχυόταν από την νέα ανακοίνωση της εταιρείας και την αυστηρή δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξης ότι «συμπεριφορές τυχοδιωκτικές και ιδέες μη βιώσιμες δεν θα γίνουν αποδεκτές. Δεν μας πειράζουν οι φιλόδοξες και συγκρουσιακές απόψεις. Όταν όμως περνάμε στο στάδιο της εφαρμογής τους, θα εξαντλήσουμε την σκληρότητα του νόμου».

«Φοβάμαι σύντροφοι, την σκληρότητα του νόμου. Έχουμε οικογένειες και παιδιά στο σπίτι να μας περιμένουν. Κανένας μας δεν αρνείται ότι ο αγώνας μας είναι δίκαιος, αλλά πως θα γίνει διαφορετικά; δεν είναι το ίδιο με το 2005. Τότε που ήμασταν νέοι. Τότε που οι αγώνες μας ήταν νέοι. Τότε που είχαμε το ραντεβού μας με την ιστορία και που τα αιτήματα μας κινούσαν τον κόσμο. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η αστική τάξη είναι πανίσχυρη αυτήν την στιγμή!».

«Φοβάσαι την αυστηρότητα του νόμου σύντροφε;», επανέλαβε ο Πρόεδρος του Σωματείου.

«Όχι μόνο αυτό. Αν μη τι άλλο όμως, ο γιος μου θέλει να σπουδάσει, πως θα τον στείλω αν θα είμαι άνεργος;».

Κανείς δεν μίλησε. Όλοι αισθάνονταν ότι είχε κάτι ακόμα να πει.

«Νιώθω ότι είμαστε μόνοι και αδύναμοι», συνέχισε.

Ο Πάνος Μαυρογορδάτος, ο πρόεδρος του Σωματείου, σηκώθηκε από τη θέση του και αγκάλιασε τον συνάδελφο του. Το ακροατήριο για δευτερόλεπτα πάγωσε, αλλά ευθύς αμέσως, στην θέα της αγκαλιάς, σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώντας και φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην Νικολάου και στον ΣΕΒ. «Σύντροφοι! Αντιλαμβάνομαι τον φόβο του συναδέλφου μας! Είναι ένας φόβος κοινός! Ένας φόβος, τον οποίο πρέπει να λύσουμε. Χρειαζόμαστε πολιτικό στήριγμα…».

Τα συνθήματα σταμάτησαν και την θέση τους πήρε ένας ατέλειωτος ψίθυρος, μια βαβούρα και πολλά βλέμματα απορίας.

«Το Εργατικό Κόμμα;», φώναξε ένας.

«Πρέπει!», είπε ο Πάνος.

«Έλα ρε Πάνο!», ακούστηκε από το πλήθος.

«Όχι πάλι τα ίδια!», ακούστηκε μια άλλη φωνή και ο Μαυρογορδάτος έβγαλε το μικρόφωνο από την βάση του και το κράτησε στο χέρι.

«Σύντροφοι…».

Δεν ήταν εύκολο να ακουστεί. «Σύντροφοι!». Χτύπησε το χέρι του στο γραφείο της εξέδρας.

«Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Με το Εργατικό Κόμμα έχουμε κοινούς αγώνες. Σίγουρα έχουμε και πολλές διαφορές ή διαφωνίες. Η νέα ηγεσία του όμως θεωρώ πως είναι κοντά μας. Πρέπει να προσπαθήσουμε. Είναι η μόνη λύση που έχουμε και για αυτό το θέτω σε ψηφοφορία…».

«Μας πρόδωσαν Πάνο. Τα τελευταία χρόνια μας ξέχασαν. Συμβιβάστηκαν με τον ΣΕΒ…».

Δεν απάντησε. Τους έδειξε με τα χέρια του ότι μπορούσαν να ψηφίσουν αναλόγως.

Το ψήφισμα πέρασε οριακά με δύο ψήφους διαφορά. Τα μέλη του Σωματείου ψηφίζοντας υπέρ της προσέγγισης με το Εργατικό Κόμμα, ψήφιζαν την ίδια στιγμή για την συνέχιση της απεργίας «επ’ αόριστον» και για την έναρξη νομικών διαδικασιών για κατάθεση μήνυσης σε βάρος της εταιρείας για μη τήρηση του νόμου περί του ωραρίου εργασίας. Έπρεπε να προλάβουν πριν η κυβέρνηση αλλάξει τον εργατικό κώδικα, κατά παραγγελία φυσικά της οικογένειας Νικολάου.

Οργάνωση «Φύλο, Ισότητα, Αγώνας»

Βουλή των Ελλήνων, 6 Οκτωβρίου 2018

Είχαν ζητήσει συνάντηση με τον Χάρη Ανδρέου και το γραφείο του τις είχε δεχτεί με ευχαρίστηση. Τις ενημέρωσαν ότι το Εργατικό Κόμμα στα πλαίσια της διεύρυνσης και του ανοίγματος του στην κοινωνία είχε στόχο να επικοινωνήσει ούτως ή άλλος μαζί τους. Η συνάντηση κανονίστηκε για τέλη της εβδομάδας, κατά πάσα πιθανότητα Παρασκευή. Τελικά το επιβαρυμένο πρόγραμμα του Γενικού Γραμματέα του κόμματος τους ανάγκασε να μεταφέρουν την συνάντηση για Σάββατο 6 Οκτωβρίου, στην Βουλή, λίγη ώρα πριν την συνεδρίαση της Ολομέλειας. Η οργάνωση θα πήγαινε πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο για μια τέτοια δουλειά και αυτό τις δημιουργούσε μια αμηχανία, καθώς το θέμα ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητο, αμιγώς ωστόσο πολιτικό.

Η αντιπροσωπεία της Οργάνωσης εισήλθε στο κτήριο της Βουλής και, οι τρεις φοιτήτριες προσπαθώντας να διατηρήσουν την διακριτικότητα τους, κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του Χάρη Ανδρέου. Οι βουλευτές τις κοιτούσαν περίεργα. Όλοι γνώριζαν τα πρόσωπα τους και την δράση τους. Είχαν συγκρουστεί πολλές φορές δημόσια με ανακοινώσεις και σχόλια στα social media με βαρύς χαρακτηρισμούς και εξώδικα. Η παρουσία τους λοιπόν στο περιβάλλον του «εχθρού» τις έκανε να αισθάνονται παρείσακτες και μουδιασμένες, ενώ ακόμα και η επαφή τους με τους κρύους και απρόσωπους διαδρόμους της Βουλής «προκαλούσε» την πορφυρογέννητή τάξη, που δήθεν αντιπροσώπευε τον λαό. Μήπως ήταν τα ροζ μαλλιά τους; Τα σκισμένα τζιν τους; Η νεανική ριζοσπαστικότητα τους; Ή μήπως ο άλλος κόσμος που συμβόλιζαν; Σε ότι και να οφειλόταν αυτή η κατάσταση απόρριψης πολιτικού μοσχεύματος, είχαν ανατριχιάσει.

Μόλις έφτασαν στο γραφείο του Ανδρέου, τους υποδέχτηκε ο διευθυντής του γραφείου του, Κυριάκος Μάνου και τις οδήγησε χαμογελαστός στον Γενικό Γραμματέα του Εργατικού Κόμματος.

«Σας βλέπω αηδιασμένες από τους διαδρόμους της Βουλής… Κάνω λάθος;», είπε γελώντας και χαιρετώντας τες δια χειραψίας.

«Όχι… απλώς γνωστά πρόσωπα…», απάντησε η Φιλιώ Μεγαπάνου, η πρόεδρος του ΔΣ της Οργάνωσης, και πείραξε τα μαλλιά της.

«Καθίστε…», είπε ο Ανδρέου δείχνοντας τις τρεις καρέκλες γύρω από το στρογγυλό τραπέζι του γραφείου του. «Το παραγγείλαμε έτσι ώστε να εμπνεύσουμε ένα κλίμα ισότητας στις συναντήσεις…».

Τα κορίτσια χαμογέλασαν. «Πρώτα από όλα θα ήθελα να σας πω για την νέα στρατηγική του κόμματος μας. Θέλουμε να γυρίσουμε στις ρίζες μας. Στα κινήματα. Στον κόσμο. Κάναμε ένα μεγάλο λάθος και αφήσαμε στην άκρη τα έμφυλα ζητήματα. Την μακρά περίοδο της διακυβέρνησης μας μπορούσαμε να πάμε την χώρα πολύ μπροστά σε αυτούς τους τομείς, δυστυχώς όμως το αμελήσαμε και αυτό είναι κάτι για το οποίο απολογούμαστε…».

Φάνηκαν ιδιαίτερα ικανοποιημένες από τις απολογίες του, αλλά δεν είχαν έρθει για αυτές. «Το εκτιμούμε ιδιαίτερα, αλλά δεν ζητήσαμε συνάντηση μαζί σας για αυτό…».

«Πείτε μου… είμαι όλος αυτιά…».

«Λάβαμε μια καταγγελία σεξουαλικής παρενόχλησης από μια κοπέλα, εναντίον ενός τότε βουλευτή της συμπολίτευσης και σήμερα ανώτατου στελέχους της κυβέρνησης. Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε σχετικά και να το δείτε υπό το πρίσμα μιας καταγγελίας με στοιχεία…».

Ο Ανδρέου τις άκουγε με προσοχή και η αντιπρόεδρος της οργάνωσης, που καθόταν δίπλα στην Φιλιώ, έβγαλε από την τσάντα της έναν ροζ φάκελο και τον άφησε πάνω στο τραπέζι. Η Φιλιώ κοίταξε τον Ανδρέου και εκείνος την ρώτησε αν μπορούσε να τον ανοίξει. «Εννοείται…», του απάντησε και ανοίγοντας τον φάκελο αντίκρισε μια πληθώρα screenshots από συνομιλιών Viber και φωτογραφιών. «Τι είναι αυτά…», ρώτησε σοκαρισμένος.

«Είναι οι αποδείξεις κύριε Ανδρέου! Η κοπέλα καταγγέλλει τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και μέχρι φέτος βουλευτή σας, Παναγιώτη Βασιλόπουλο, για σεξουαλική παρενόχληση και επίθεση εναντίον της στο σπίτι του, στην Εκάλη…».

Ο Χάρης Ανδρέου άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, όντας ήδη βουλευτής του Εργατικού Κόμματος μέχρι το 2017, ανακοινώθηκε ως Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Καραφύλλου φέρνοντας το Εργατικό Κόμμα, που βρισκόταν ήδη σε φάση αλλαγής ηγεσίας, σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Προφανώς, διεγράφη αμέσως, αλλά η μουρμούρα και η κριτική στην ηγεσία του κόμματος ενισχύθηκε τραγικά.

«Μα πως; Πως έγινε αυτό;».

«Σύμφωνα με τα λόγια της, ο κύριος Βασιλόπουλος την προσέγγισε μέσω του ακαδημαϊκού αντικειμένου της. Είναι φοιτήτρια στο ΕΚΠΑ, στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης. Εκείνη ήθελε να του πάρει μια συνέντευξη για το περιοδικό των φοιτητών του Τμήματος, αλλά εκείνος είχε άλλα σχέδια, όπως μπορείτε να δείτε στις συνομιλίες. Μόλις πήγε σπίτι του, κλείδωσε την πόρτα και την κόλλησε στον τοίχο. Άρχισε να την μυρίζει και να την ακουμπάει σε διάφορα σημεία του σώματος της. Έπειτα την έριξε στο πάτωμα και της έκλεισε το στόμα, ξεκουμπώνοντας στην συνέχεια το παντελόνι του. Ότι ακολούθησε μπορείτε να το φανταστείτε… Αυτά είναι τα λόγια της ίδιας, η δική της αφήγηση. Θα θέλαμε πολύ να ξέρουμε την θέση σας, πριν το δημοσιοποιήσουμε…».

«Όχι! Δεν πρέπει να το δημοσιοποιήσετε τώρα! Χρειάζεται περισσότερη έρευνα, αλλιώς το θέμα θα θαφτεί!».

«Εκτός κι αν το αναδείξετε και εσείς…».

«Οι προσβάσεις μας στα ΜΜΕ δεν είναι πλέον τόσο καλές… οπότε ούτε και τότε…».

«Ωραία τι προτείνετε;», πετάχτηκε μία από τις άλλες κοπέλες. Ακουγόταν πολύ πιεστική. Έκαναν ευθείες ερωτήσεις και περίμεναν πραγματικά καθαρές απαντήσεις και όχι μανούβρες λόγω της ιδιάζουσας αυτής περίπτωσης.

«Πότε σκοπεύετε να το δημοσιοποιήσετε;».

«Το συντομότερο δυνατόν!».

«Καλώς… θέλετε να πούμε 1 Νοέμβρη;».

«Ναι αλλά τι σκοπιμότητα έχει αυτό;».

«Θα σας εξηγήσω… όπως φαντάζομαι ξέρετε, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μέχρι το 2017 ήταν βουλευτής στο κόμμα μας. Το αποτύπωμα του υπάρχει ακόμα. Θέλω να το ψάξω λίγο. Αυτό πρέπει να το κάνουμε μαζί, αν θέλουμε να έχει επιτυχία…».

Η Φιλιώ κοίταξε τα άλλα δύο κορίτσια, που φαίνονταν ιδιαίτερα δύσπιστα για τις προθέσεις του Ανδρέου. Θεωρούσαν ότι ήθελε να καλύψει το σκάνδαλο, αφού το συγκεκριμένο πρόσωπο αποτελούσε μια ιδιαίτερη περίπτωση, που συνδεόταν και με τα δύο μεγάλα κόμματα. «Καλώς… θα μας ενημερώνετε για κάθε κίνηση σας!», του είπε κοιτώντας τον αρκετά αυστηρά.

«Εννοείται!», της απάντησε και κοίταξε πάλι τα χαρτιά μέσα στον φάκελο, νιώθοντας το κορμί του να ταλαντώνεται. Έχωσε το χέρι του στα μαύρα μαλλιά του και έγειρε πίσω την καρέκλα του. Του δινόταν πραγματικά μια μεγάλη ευκαιρία. Ήταν όμως ένα δώρο ή μια κατάρα;

*Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα του βιβλίο είναι φανταστικά. Δεν αποτελεί ευθύνη του συγγραφέα αν η σύγχρονη Ελλάδα μοιάζει βγαλμένη από αρρωστημένη φαντασία

**Η συνέχεια το ερχόμενο Σάββατο με το επόμενο κεφάλαιο

***Ο Φώτης Κυζάκης γεννήθηκε το 2000 στην Περαία Θεσσαλονίκης με καταγωγή από την Χρυσούπολη Καβάλας. Στην Θεσσαλονίκη τελείωσε Γυμνάσιο και Λύκειο, ενώ στην συνέχεια, το 2018, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε το 2022. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Εράσμους του Ρότερνταμ και πλέον εργάζεται στην Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων ΑΡΣΙΣ στην Θεσσαλονίκη. Το 2018 εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ το μυθιστόρημα του με τίτλο «Ρίζες ενός Εφιάλτη» και τον Μάρτιο του 2020 εκδόθηκε από τις εκδόσεις iWrite, το δοκίμιο πολιτικής ανάλυσης του με τίτλο «Αλέξης Τσίπρας: Η τετραετία της ωρίμανσης».