Τα παρατράγουδα της Σιθωνίας…

Λέξεις: Μανώλης Τυφόξυλος

Ήταν αρχές δεκαετίας του ’60 όταν οι πρώτοι ξένοι ανακάλυπταν τα νησιά του Αργοσαρωνικού και τις Κυκλάδες σηματοδοτώντας την εκκίνηση του ελληνικού τουρισμού.

Μέρη άγονα και φτωχά, αλλά η γραφικότητα τους σε συνδυασμό με το απέραντο γαλάζιο τους μάγεψε…

Αρχές της δεκαετίας του ’70 ήρθε η σειρά της Χαλκιδικής.

Παντελώς ανύπαρκτες υποδομές, οδικό δίκτυο για Camel Trophy, αλλά αυτό το άτιμο το “γαλάζιο” την έκανε πάλι τη ζημιά του…

Για κάποιο λόγο, εκτός απ’ τους ευκατάστατους Θεσσαλονικιούς, οι Αυστριακοί ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που ανακάλυψαν τα καλή της και κάποιες ενάλιες αρχαιότητες τις οποίες απαλλοτρίωσαν ανενόχλητοι.

Εκείνα τα χρόνια, εμείς πηγαίναμε για “παραθέριση” στον Μαρμαρά και νοικιάζαμε δωμάτιο στο σπίτι ενός ψαρά που προσπαθούσε να βγάλει πέρα, έχοντας να θρέψει τρία παιδιά.

Το σπίτι χωρίς ρεύμα, νερό από τουλούμπα και εξωτερική τουαλέτα.

Αυτό ήταν τότε το ζητούμενο για αυτούς τους ανθρώπους…

Το συμπλήρωμα του εισοδήματος, που ήταν πάρα πολύ χαμηλό.

Στην πορεία αυτό έγινε καθεστώς.

Rooms to let.

Συνήθως κάποιο δωμάτιο του σπιτιού αλλά αργότερα ο ανακαινισμένος στάβλος και η ασβεστωμένα αποθήκη, επιπλωμένα συνήθως με τα παλιά έπιπλα του νοικοκυριού.

Κι ενώ τα υπόλοιπα τουριστικά μέρη της Ελλάδας έμπαιναν σε μια διαδικασία εξέλιξης σε ότι αφορά τις παρεχόμενες υπηρεσίες η Χαλκιδική, παρά τα διάφορα φτιασιδώματα παρέμενε στην ουσία στη νοοτροπία της “αρπαχτής” και μόνο ο ανταγωνισμός και η είσοδος κάποιων (όχι όλων) νέων στο χώρο του τουρισμού έφεραν κάποιες θετικές αλλαγές.

Λόγω νοοτροπίας όμως η Χαλκιδική παρέμεινε ουραγός των εξελίξεων σε όλα τα επίπεδα, εκτός από τις τιμές.

Με αυτά και με τα αλλά, φτάσαμε στο σήμερα, όπου ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος, οι διεθνείς οικονομικές και πολιτικές συνθήκες έχουν αλλάξει, αλλά η Χαλκιδική “αντιστέκεται” ανεβάζοντας τις τιμές και μετατρέποντας τις πιο όμορφες παραλίες της σε αχανή μπιτσόμπαρα, με δεκάδες παρανομίες οι οποίες όμως συνήθως “κουκουλώνονται”.

Στη γειτονιά που ζω τα καλοκαίρια, απ’ την Τρανή Αμμούδα μέχρι την άκρη της Βουρβουρούς και το Καρύδι, δύσκολα θα βρεις μέρος χωρίς ομπρελοξαπλώστρες, ώστε να μπορέσεις να απλώσεις την πετσέτα και την ομπρέλα σου χωρίς να σου την πούνε..

Ακόμα και κάτι “καβάντζες” που θυμώσουν από παλιά, σήμερα έχουν καταληφθεί από επιχειρήσεις Rend a boat.

500 ενοικιαζόμενα άνευ διπλώματος βαρκάκια τις καθημερινές και πάνω από 700 τα Σαββατοκύριακα. Φορτωμένα μέχρι τα “μπουνιά” κατακλύζουν τον δίαυλο του Διαπόρου, μήκους 3,2 ναυτικών μιλίων και μέγιστου πλάτους 1,3.

Ανάμεσα τους προσπαθούν να επιβιώσουν κάποιες δεκάδες που επιμένουν να θέλουν να χαρούν τη θάλασσα με κλασικό τρόπο, αλλά είναι αδύνατον έως και επικίνδυνο με τους ξεσαλωμένους κάγκουρες που περνάνε “τσίτα” από δίπλα τους…

Αν μάλιστα προσθέσουμε και τα jet ski των οποίων οι χειριστές εξαντλούν την “ποζεριά” τους, πάντα κοντά σε λουόμενους, έχουμε την πλήρη εικόνα απ’ την οποία απουσιάζει μόνο το Λιμενικό..

Κι όλο έρχονται καινούργιες επενδυτικές προτάσεις για να μη μείνει ούτε σπιθαμή ελεύθερος χώρος για όλους εμάς που το μόνο που θέλουμε είναι να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε ένα μπάνιο χωρίς παρατράγουδα…