Τι απέμεινε από τη φλόγα της μεταπολίτευσης;

Εικόνα: Γιώργος Νιάκας

Μισός αιώνας από τη μεταπολίτευση. Η επέτειος μοιάζει, για όσους γεννήθηκαν μετά το 80, ένα μακρινό παραμύθι, σαν την επανάσταση του 21. Το καλοκαίρι της επετείου το πολιτικό σύστημα της χώρας, τουλάχιστον οι κυριότεροι εκφραστές του, παραπαίει ανάμεσα στη φαιδρότητα, την εσωτερική πάλη με τις φιλοδοξίες, την ηγεμονική αλαζονεία των ηγεσιών.

Σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις ενός δύσκολου καιρού, ενός επιτακτικού τώρα, κοιτάζει θαμπωμένο έναν καθρέφτη αυτοπαραμόρφωσης και βαυκαλίζεται ότι διαθέτει αντανακλαστικά.

Τη ίδια ώρα το ποίμνιο της ελληνικής Δημοκρατίας, οι πολίτες της, μουδιασμένοι, παγερά αδιάφοροι, θυμωμένοι, ανίκανοι να αντιδράσουν, φτωχοποιούνται και παρακολουθούν αμέτοχοι την μετατροπή της χώρας σε φέουδο.

Φυσικοί πόροι, εκτάσεις περίβλεπτες, περιοχές natura, παραχωρούνται θριαμβευτικά σε συμφέροντα, στο όνομα μιας ανάπτυξης, ποιας ανάπτυξης αλήθεια, την ώρα που μετατρέπεται το σύνολο της επικράτειας σε μια τριτοκοσμική τουριστική Ντίσνεϊλαντ, αδιαφορώντας για το λογαριασμό που θα έρθει όταν θα έχουν απαξιωθεί τα πάντα, όταν θα εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι και τα κέντρα των πόλεων, τα νησιά, οι δημοφιλείς προορισμοί θα έχουν απαξιωθεί εντελώς και δεν θα είναι βιώσιμα, όλοι εμείς καταναλώνουμε βίντεο στο τικ-τοκ και αποδεχόμαστε τη μοίρα που μας σκιαγραφούν πίσω σε γραφεία με αστραφτερό ντιζάιν.

Η επέτειος αυτού του καλοκαιριού όφειλε να επαναπροσδιορίσει το τι σημαίνει πια Δημοκρατία σε μια εποχή με τη λιγότερη δυνατή συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων. Δεν θα συμβεί. Δεν συμβαίνει παγκόσμια. Όσοι κουβεντιάσουν τέτοια θέματα θα απαξιωθούν ως γραφικοί, εμμονικοί. Το πολύ-πολύ να ανοιχτεί καμιά σαμπάνια παραπάνω στο Προεδρικό Μέγαρο. Να τσουγκρίσει κανένα κολονάτο ποτήρι με χάρη μπροστά στο άναμμα των φλας των διαπιστευμένων φωτογράφων τη βραδιά τη δεξίωσης.

Η φωτιά έσβησε. Και δεν φαίνεται να βγαίνει καν καπνός πάνω από την μακρινή εστία της…