Βία δεν είναι και να μη σου λένε πώς δολοφονήθηκε το παιδί σου;

«Καταδικάζουμε τη βία απ΄όπου κι αν προέρχεται». Μια κλισέ φράση με την οποία συμφωνούμε συνήθως όλοι. Και καλά κάνουμε.

Τι γίνεται όμως όταν η βία έρχεται κατά πάνω σου και μάλιστα χωρίς να φταις;

Όταν μπαίνεις σε ένα τρένο και μέσα σε δευτερόλεπτα γίνεσαι στάχτη;

Τι γίνεται όταν σου λένε ένα βράδυ πως το παιδί σου εξαϋλώθηκε;

Και όταν όλο αυτό, γίνεται με ευθύνη (με δόλο, ενδεχόμενο δόλο ή εξ αμελείας; ρωτάω πάντα!) του κράτους, που είναι υπεύθυνο για την οργάνωση και τη λειτουργία των σιδηροδρόμων;

Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν το μαρτύριο συνεχίζεται, 22 μήνες μετά;

Που δεν ξέρεις ακόμη πώς ακριβώς σκοτώθηκε το παιδί σου. Τι περιείχε και από πού η εμπορική αμαξοστοιχία;

Όταν αξιωματούχοι σου λένε αρχικά ότι όλα ήταν κανονικά, αλλά στη συνέχεια μαθαίνεις πως δεν ήταν έτσι;  Όταν διαψεύδονται ακόμη και κυβερνητικοί παράγοντες, που υποτίθεται έπρεπε να γνωρίζουν;

Όταν το σύστημα της τηλεδιοίκησης, το οποίο αν υπήρχε πιθανώς να απέτρεπε το έγκλημα, κόστιζε τόσο λίγο, σε σύγκριση με άλλα έργα που έγιναν και τελικά τέθηκε σε λειτουργία αρκετούς μήνες μετά;

Όταν εσένα που είσαι γονέας του παιδιού που έγινε στάχτη, κυνικά σου λένε ότι δεν σου είπαμε ότι τα τρένα δεν ήταν ασφαλή νωρίτερα, γιατί δε θα έμπαινε κανείς μέσα, αυτό δεν είναι βία;

Τι είναι, όταν στοιχεία που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην υπόθεση «μπαζώνονται» μαζί με την περιοχή όπου έγινε το δυστύχημα;

Όταν πας να τους μιλήσεις και σε αγνοούν, ή σου λένε να ξεχάσεις ό,τι συνέβη και να ζητήσεις βοήθεια από το Θεό, τι είναι;

Όταν σε απομακρύνουν για να μην ακουστείς σε μια προεκλογική συγκέντρωση, ανάμεσα σε πρόβατα, τότε αυτό τι είναι;

Όταν η φωνή σου ακούγεται μόνο σε συναυλίες και σε 2-3 μέσα ενημέρωσης, τότε αυτό τι είναι;

Όταν η δίκη δεν έχει ακόμη ξεκινήσει, ενώ θα έπρεπε την επομένη κιόλας να κάτσουν στο εδώλιο οι υπεύθυνοι, αυτό τι είναι;

Όταν οι εμπλεκόμενοι με την υπόθεση έχουν αποφυλακιστεί και είναι έξω, μέχρι το δικαστήριο, αυτό τότε τι είναι;

Όταν η γενικότερη αίσθηση που έχεις ως συγγενής, γονέας, ή πολίτης είναι πως επιχειρείται για ακόμη μια φορά συγκάλυψη, αυτό δεν είναι;

Είναι δίκαιο να τα βάζετε με το θυμικό ενός γονέα;

Η βία δεν είναι λύση, ναι. Φυσικά. Ή μήπως όταν η πηγή της βίας, προέρχεται από το ίδιο το κράτος, σε διάφορες μορφές του, δεν είναι καταδικαστέα και δεν μιλάμε ποτέ για εκείνη;