«Αν ξανάκανα τη ζωή μου, δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως» – Οι ατάκες του Γιάννη Μπουτάρη που έγραψαν ιστορία

Πατριάρχης του ελληνικού κρασιού. Ο άνθρωπος που έδωσε άλλον «αέρα» στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια που ανέλαβε τον δημαρχιακό θώκο της πόλης. Αντισυμβατικός, ακομπλεξάριστος, ανοιχτόμυαλος, ανατρεπτικός.

Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε για τον Γιάννη Μπουτάρη που έφυγε από τη ζωή στα 82 του χρόνια το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2024.

Αλλά ας αφήσουμε τις ατάκες που έχει πει ο ίδιος για τον εαυτό του να μιλήσουν. Για τα κρασιά, την προσωπική του ζωή, τα πάθη και τα λάθη του, τη Θεσσαλονίκη, τα κακώς κείμενα στην τοπική και κεντρική πολιτική σκηνή.

Κάθε τοποθέτηση και συνέντευξή του ήταν ένα μάθημα ζωής.

Ο άνθρωπος που δήλωνε εξοικειωμένος με το θάνατο, μέσα από τα δικά του λόγια…

Ξεκινάμε από τη συνέντευξη – εξομολόγηση στον Γιώργο Τούλα και στην parallaxi το 2021.

«Η Θεσσαλονίκη είναι ένα χωριό. Κάποτε είχα πει στη Βάσω Παπανδρέου. Η Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται μετρό. Κάντε 45 χιλιόμετρα τραμ που προτείνει ο Βούγιας. Θα βρείτε αρχαία μπροστά σας. Τα βρήκαμε μετά»

«Οι δήμαρχοι της πόλης δεν είχαν μια προσωπικότητα να επιβάλλεται. Απορώ καμιά φορά πως βγήκα δήμαρχος. Με κατηγορούν ότι εγώ έβαλα στη φυλακή τον Παπαγεωργόπουλο. Εγώ τον έβαλα ή οι κλεψιές του;»

«Άκουγα πάντα την κριτική. Αναρωτιέμαι πάντα αν έχει δίκιο αυτός που μου την κάνει. Μήπως έκανα λάθος; Η κριτική είναι απαραίτητο πράγμα»

«Η επίθεση στο Λευκό Πύργο εναντίον μου μου άφησε μια πίκρα. Αυτή η διχαστική τακτική είναι διαρκώς μπροστά μας»

«Δεν είναι μόνο ότι κουράστηκα και απογοητεύτηκα. Σιχάθηκα πιο πολύ. Τη βλακεία των ανθρώπων. Αρνούνται να ανοίξουν τα μάτια τους. Η οπτική σταματά μέχρι το Λαγκαδά. Ο Καλαφάτης έλεγε δεν θέλουμε σταρ δήμαρχο, θέλουμε δήμαρχο να κάνει δουλειά. Του λέω λοιπόν στο δημοτικό συμβούλιο εγώ δεν έγινα σταρ επειδή έγινα δήμαρχος, ήμουν σταρ. Με παίρνανε συνεντεύξεις από το Guardian, τους ΝΥ Times, ότι βγήκα καλύτερος δήμαρχος στον κόσμο κάποια στιγμή ήταν ώρα να γίνει».

«Τη διασκέδασα τη ζωή μου. Δεν είμαι δογματικός. Θα πάω και σε χαμαιτυπεία θα πάω και σε φράκα. Και το διασκεδάζω παντού. Είχα την ατυχία να χάσω τη γυναίκα μου, ο δεύτερος γάμος δεν κάθισε καλά. Σε αυτή την ηλικία η θηλυκή παρουσία, πέρα από το σεξ, που κλείνει ο κύκλος, όταν μένεις μόνος δεν είναι ωραία. Είμαι μοναχικός τύπος. Πολλούς φίλους δεν έχω. Γνωστούς πολλούς».

«Μετάνιωσα για ένα πράγμα. Είχα αγοράσει ένα Morgan αυτοκίνητο με ξύλινο σασί από κερασιά. Κάναμε 3 μέρες να πάμε στην Αθήνα. Το πούλησα. Κατέληξε στα χέρια της Ζωϊτσας της Λάσκαρη. Δεν το ξαναείδα ποτέ, αν και το έψαξα».

«Το έζησα, το χόρτασα… Αντίο!»

«Είμαι υπερήφανος για το Μουσείο Ολοκαυτώματος. Είναι μια ιστορία που θα σφραγίζει τη Θεσσαλονίκη και τους επόμενους αιώνες. Θα δώσει άλλη αίγλη στην πόλη, μία διεθνοποίηση. Γι΄ αυτό κάναμε το Ίδρυμα με έδρα τις Βρυξέλλες κι ένα μεγάλο μέρος των μελών της Γενικής Συνέλευσης είναι από το εξωτερικό, από όλες τις χώρες του κόσμου που έχουν εβραϊκή παρουσία»

«Εγώ έτσι μιλάω. Δεν έχω ατάκες. Άλλωστε, ξεχνάω τι λέω. Κι ενώ έρχονται και μου λένε «Αυτή η ατάκα σου έχει μείνει», εγώ την έχω ήδη ξεχάσει!»

συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Είμαι σαν κυνηγημένος στην Αθήνα, δεν κατάφερα να κάνω μια παρέα, να πω το βράδυ θα μείνω στην Αθήνα. Είχα 3-4 γκόμενες στην Αθήνα και όταν έμενα ήτανε λόγω αυτών. Μην ξεχνάς ότι μεταξύ ‘80 και ‘90 εγώ ήμουνα χωρισμένος, τότε όποιον πάρει ο χάρος».

«Είμαι μόνιμα ερωτευμένος με τη ζωή. Μ’ αρέσει που ζω, το διασκεδάζω, μ’ αρέσει να είμαι με τη γυναίκα, άσχετα αν πολλοί με χαρακτηρίζουν γκομενιάρη. Πάντα έτσι με λέγανε. Κι όταν έπινα, δεν λέγανε ο Γιάννης πίνει, λέγανε ο Γιάννης είναι γλεντζές ή ο Γιάννης είναι γκομενιάρης. Όταν έπινα δεν ήμουν ενοχλητικός. Μπορεί να γελοιοποιούμουν αλλά δεν ενοχλούσα. Πολλοί πίνουν και γίνονται κλαψιάρηδες ή ενοχλητικοί ή επιθετικοί. Εγώ ήμουν μάλλον γλυκός. Βέβαια, στην πραγματικότητα, ένας μεθύστακας ήμουν. Όλη τη δεκαετία του ‘80 ήμουν λιωμένος στη δουλειά αλλά έπινα κιόλας. Όταν αποφάσισα να πάω στο Κέντρο Αποτοξίνωσης είχα ήδη αποφασίσει να ξαναγυρίσω στην Αθηνά. Εκείνη συζούσε με κάποιον κι εγώ είχα διάφορες, αλλά της είπα ότι ήθελα να είμαι μαζί της. Μου ζήτησε να σταματήσω να πίνω, κι έτσι πήγα στο πρόγραμμα. Δεν ξαναπαντρευτήκαμε».

συνέντευξη στο podcast Πρωταγωνιστές και στο protagon

«Πάντοτε αισθανόμουν ότι δεν ανήκα πουθενά. Ανήκω μόνο στην κοινωνία όπου ζω διατηρώντας το δικό μου στυλ. Δεν είμαι δούλος των κοινωνικών προτύπων. Γεννήθηκα σε μια εύπορη οικογένεια, σπούδασα, αλλά δεν ακολούθησα ποτέ μια “κανονική” πορεία. Θυμάμαι, όταν ήμουν αντιπρόεδρος στην Ενωση Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος και ήρθε η σειρά μου να γίνω πρόεδρος. Η εταιρεία μου δεν πήγαινε καλά και δεν δέχτηκα. Σκεφτόμουν “τι πρόεδρος θα είμαι με μια εταιρεία που τα έχει κάνει θάλασσα;”. Σχετικά με το σκουλαρίκι, πάντως, εμείς οι Βλάχοι έχουμε διάφορες συνήθειες. Φοράμε σκουλαρίκι, το οποίο έχει ιδιαίτερο τρόπο κατασκευής, προκειμένου να μη μας πιάνει το μάτι.

Ο πατέρας μου το φορούσε μέχρι τα 16 του. Οταν γεννήθηκε η εγγονή μου Αθηνά, πετούσα από τη χαρά μου και αποφάσισα να βάλω κι εγώ σκουλαρίκι για να με προστατεύει κι εμένα απ’ το μάτι», λέει ο Γιάννης Μπουτάρης, που είναι γνωστό ότι αρέσει ιδιαίτερα στις γυναίκες: «Δεν θέλω να το παινευτώ, αλλά είναι αλήθεια. Ακόμη κι όταν ήμουν δήμαρχος με πλησίαζαν χωρίς δισταγμό. Υπήρχε βέβαια και το αφροδισιακό της εξουσίας. Οταν ήμουν μικρός η μητέρα μου μού έλεγε “είσαι τόσο ιδιαίτερος, παιδί μου, που όταν σε έκανε ο Θεός μετά πρέπει να έσπασε το καλούπι”! Αναφερόταν βέβαια στον ιδιόμορφο χαρακτήρα και το στυλ μου».

«Οταν πέθανε η σύζυγός μου Αθηνά, ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου, με την οποία ήμασταν μαζί από μικρά παιδιά, εξοικειώθηκα με τον θάνατο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουν ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και η φθορά. Δυστυχώς, δεν υπάρχει εμβόλιο που θα μας κάνει να ζήσουμε αιώνια».

«Η πρώτη δύσκολη φάση της ζωής μου ήταν όταν χρειάστηκε να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους με τον αδελφό μου Κωνσταντίνο, λόγω διαφορετικών επιχειρηματικών αντιλήψεων. Η δεύτερη ήταν ο χωρισμός μου από την Αθηνά. Σύντομα αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς εκείνη, της ξαναέκανα πρόταση γάμου και παντρευτήκαμε για δεύτερη φορά. Δεν μπορώ να αξιολογήσω πώς ήμουν ως πατέρας. Κάποτε ρώτησα τη γυναίκα μου τι πρέπει να κάνω με τα παιδιά, να δίνω συμβουλές ή να βάζω τιμωρίες. “Να δίνεις το παράδειγμα!” μου απάντησε. Και τελικά, αυτό έκανα. Ναι, υπήρξα ένας τρυφερός πατέρας, γιατί είμαι τρυφερός ως άνθρωπος. Και με τα εγγόνια μου είμαι. Ακόμη περισσότερο. Μιλάω με τις ώρες μαζί τους, είναι υπέροχο. Μου λένε τα μυστικά τους και τους διηγούμαι ιστορίες από τη δική μου ζωή».

«Γεννήθηκα στο αλκοόλ. Η καθημερινότητα στη δουλειά μου ήταν το αλκοόλ, όμως στο σπίτι μας δεν έμπαινε. Κρασιά βάζαμε μόνο στα γιορτινά μας τραπέζια και προσωπικά δεν τρελαινόμουν ιδιαίτερα. Μέθυσα πρώτη φορά πίνοντας κονιάκ με τους συμμαθητές μου σε σχολική εκδρομή στη Ρόδο – θα το έχετε ξανακούσει, συμβαίνει σε πολλούς. Στο πανεπιστήμιο η ζωή μου χτύπησε κόκκινο. Δουλειά, οικογένεια, αμφιθέατρα, εργαστήρια και τα βράδια έξοδοι φοιτητικές, χρόνια γεμάτα ενέργεια και όνειρα. Δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησε η φάση… Πρώτα, μας αρκούσε το βερμούτ, μετά περάσαμε στο ουίσκι… Επιασε η μόδα με τα μπουζουξίδικα, ξενυχτάγαμε μαζί με την Αθηνά στη Μαρινέλλα, στον Ζαμπέτα, στον Βοσκόπουλο, στον Διονυσίου, στον Μητροπάνο, στη Μοσχολιού, στη Δούκισσα.

Εφτανα να νιώθω μια ελαφριά μέθη αλλά ήμουν ακόμα μακριά από τα μπλακάουτ και τα κενά μνήμης που θα πάθαινα αργότερα. Πάντως, ήδη αισθανόμουν τον διχασμό που σέρνει το αλκοόλ πίσω του, όντας μαγικό και καταστροφικό συγχρόνως… Στη διάρκεια της μέρας διεκπεραίωνα τα πάντα και το βράδυ έλεγα “πάω για ένα ποτάκι”, που σήμαινε παραστράτημα. Πιωμένος έκανα χαριτωμενιές, χωρίς υπερβολές και έριδες. Γκομένιζα κιόλας, ήμουν χωρισμένος τότε… Επαιρνα το αμάξι να πάω στη Νάουσα, σταματούσα στην Κορομηλά, έμπαινα στο “Μπόρα Μπόρα” και στη Νάουσα δεν έφτανα. Πίστευα πως οι άλλοι με θεωρούσαν απλώς γλεντζέ… Ο μηχανισμός της εξάρτησης είναι κοινός για όλες τις ουσίες. Φυγή από την πραγματικότητα θέλει ο εξαρτώμενος, δοκιμάζει τα πάντα κι όποιο τού κάτσει, δεν έχει σημασία το είδος», περιγράφει ο ίδιος σε ένα απόσπασμα του βιβλίου του «Εξήντα χρόνια τρύγος». Βέβαια, για τον αλκοολισμό ο Γιάννης Μπουτάρης -ο οποίος δεν δέχεται τον όρο «πρώην αλκοολικός»- έχει μιλήσει πολλές φορές. «Το πρώτο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσεις τι σου συμβαίνει. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου και ζήτησα βοήθεια. Απευθύνθηκα λοιπόν σε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης που παρακολούθησα στην Αμερική. Αρχικά φοβόμουν. Φοβόμουν μην ξανακυλήσω. Τελικά κατάφερα να καθαρίσω ακολουθώντας τη λογική τού “σήμερα δεν θα πιω. Αύριο δεν ξέρω τι θα κάνω, αλλά σήμερα δεν θα πιω. Ετσι προχώρησα στη ζωή μου και κατάφερα να μην έχω πιει από το 1991 μέχρι σήμερα»

συνέντευξη στο Gala τον Ιανουάριο του 2022

«Όταν με πήρε η Νίκη Συροπούλου για να μετέχω στο TEDx, είπα τι γυρεύω εγώ εδώ σ’ αυτό. Δεν ξέρω καν κομπιούτερ να χρησιμοποιώ, δε χρησιμοποιώ κομπιούτερ δε μπορώ, δεν ξέρω, με ενοχλεί, με στεναχωρεί η βραδύτητα, όλο… Εξακολουθώ κι έχω το τεφτέρι μου. Παρ’ όλα αυτά, όταν κάθισα και το σκέφτηκα πέραν από το τιμητικό, και βέβαια είναι πάντοτε κολακευτικό όταν σε τιμάει κάποιος, είπα ναι ότι θα το κάνω και θα πω δυο πράγματα για τη ζωή…». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε ο Γ. Μπουτάρης το 2013 την συγκλονιστική ομιλία του στο TEDx.

«Ένιωσα ότι πρέπει να αλλάξω σελίδα στην πόλη. Η Θεσσαλονίκη, ήταν πάρα πολύ εσωστρεφής και κομπλεξαρισμένη σε σχέση με την Αθήνα. Εγώ έλεγα ότι δεν με ενδιαφέρει να είναι πρωτεύουσα η Θεσσαλονίκη, αλλά να είναι η καλύτερη επαρχιακή πόλη της Ευρώπης. Νομίζω το κατάφερα σε μεγάλο βαθμό, αν αναλογιστείς την αύξηση του τουρισμού και τα σχόλια των επισκεπτών».

«Το δημαρχιλίκι είναι κανονικός ευνουχισμός, δεν μπορείς να κάνεις όλα τα πράγματα που θες. Πάντα μπλέκονται και κάποιοι άλλοι. Ο κόσμος όμως λέει τα παράπονα στον δήμαρχο, όχι στον υπουργό, τον περιφερειάρχη ή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό τον λόγο ο δήμαρχος πρέπει να έχει πλήρη και αυτόνομη αρμοδιότητα για ό,τι συμβαίνει στον δήμο του. Αν δεν οριοθετηθούν οι αρμοδιότητες της δημοτικής αρχής δεν θα πάμε μπροστά».

«Υπερέβαλα με το «I don’t give a shit» για τον τον Κεμάλ στον τρόπο που εκφράστηκα, αν και παρερμηνεύτηκε, το έχω μετανιώσει και είναι μία από τις στιγμές που θα προτιμούσε να κρατήσω το στόμα του κλειστό. Προσωπικά δεν δίνω δεκάρα για τον Κεμάλ, αλλά με ένοιαζε να εκμεταλλευτώ την προσωπικότητά του για την πόλη. Με αυτό που είπα εννοούσα ότι ο έμπορος απέναντι από το προξενείο αν καθημερινά κονομάει από τους τουρίστες, δεν θα σκέφτεται τις σφαγές του Κεμάλ αλλά το παρόν του και το μέλλον του που βελτιώνονται. Εγώ περίμενα ότι αυτά τα μαγαζιά θα πουλάνε ακόμα και αγαλματάκια του Κεμάλ. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, είναι σφαγέας, αλλά από εκεί και πέρα για τους Τούρκους είναι πατέρας και θεός, κι αυτό μπορούμε να το αξιοποιήσουμε».

«Ήθελα να κάνω την παραλία όπως το Τελ Αβίβ. Μετά τον Λευκό Πύργο θα την ήθελα με άμμο, να τοποθετηθούν κυματοθραύστες και να υπάρχει καλύτερη πρόσβαση στη θάλασσα. Έβλεπα στο κρηπίδωμα μπροστά την κατασκευή σκαλοπατιού μέσα στη θάλασσα. Για την πλατεία Αριστοτέλους ουσιαστικά θα βασιζόμασταν στο σχέδιο του Εμπράρ, που ανάμεσα σε άλλα είχε σιντριβάνι στη μέση. Επίσης, το άγαλμα του Αριστοτέλη είναι σε λάθος σημείο, θα έπρεπε να είναι σε περίοπτη θέση, όπως για παράδειγμα στο λουλουδένιο ρολόι που είναι χαλασμένο σχεδόν πάντα».

«Με πήρε μία φορά ένας βουλευτής για να του σβήσω 5-6 κλήσεις. Εγώ δεν τον ήξερα καν προσωπικά. Του είπα να μου στείλει τις κλήσεις και ότι θα της πληρώσω εγώ, γιατί δεν μπορώ να τις σβήσω. Ένιωσε ότι τον πρόσβαλα, αλλά του απάντησα ότι αυτός με προσβάλει με αυτό που ζητάει».

συνέντευξη στον Θεολόγο Ηλιού για την εφημερίδα Μακεδονία τον Σεπτέμβριο του 2019

«Ούτε Πρόεδρος σε αθλητικό σύλλογο, όχι Πρόεδρος της Δημοκρατίας».

«Θα πάρω ένα παράδειγμα χιλιοειπωμένο. Το αλκοόλ. Υπάρχουν τα πάντα, από οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι το art de vivre και η τέχνη του πιοτού. Αυτά όλα προϋποθέτουν ένα μέτρο. Εγώ, που δεν είχα μέτρο, έγινα αλκοολικός και κατέληξα τώρα να μην πίνω καθόλου. Δηλαδή και από τη μία και από την άλλη είμαι στα άκρα. Αυτό το κάνω σε οτιδήποτε. Ως Δήμαρχος προσπαθώ να κρατάω κάποιες ισορροπίες. Εάν αυτό είναι μέτρο στον τρόπο που λειτουργεί ο Δήμος… Από την άλλη μεριά, όταν δω ότι κάτι έχει ωριμάσει κι έχει φτάσει στο κατάλληλο σημείο να αλλάξει, το αλλάζω. Σαν τα σταφύλια στο αμπέλι. Ήρθε η ώρα να το τρυγήσεις, δηλαδή να το αλλάξεις, να φτιάξεις κρασί. Είναι ογκώδης η προσπάθεια και η διαφοροποίηση αυτή. Είσαι υποχρεωμένος πάρα πολλές φορές, ακόμα και στην καθημερινή σου ζωή, να ξεπερνάς το μέτρο, για να περάσεις σε μια άλλη κατάσταση. Δεν είναι αξίωμα ότι όλα γίνονται με μέτρο. Καλό είναι να γίνονται όλα με μέτρο, αλλά δεν γίνονται».

συνέντευξη στον Δημήτρη Κουγιουμτζόπουλο για το andro.gr

«Έχω ανθρώπους που με σιχαίνονται και ανθρώπους που με λατρεύουν. Αυτό είναι φυσικό. Η κοινωνία μας έχει ανθρώπους που θέλουν μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, θέλουν να τις εκφράσουν αυτές τις αλλαγές. Για να εκφράσουν τις αλλαγές πρέπει να υπάρχει η σπίθα. Εγώ λειτουργώ σαν σπίθα. Και άλλοι που δεν θέλουν αλλαγές, που έχουν ιδεοληψίες, αυτοί με σιχαίνονται».

«Εχω ένα ελάττωμα. Ανοίγω πολλά μέτωπα και δεν μπορώ να τα συμμαζέψω λιγάκι. Είμαι αχόρταγος».

«Κυκλοφορώ στα μέρη που ξέρω κι εγώ επιλέγω. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι λαοπρόβλητος, με την έννοια να γυρνάω στα μαγαζιά και να σφίγγω τα χέρια. Αυτό το σιχαίνομαι.

Και μια βόλτα στην παραλία θα κάνω να ηρεμήσω, στα παγκάκια που δεν έχει κόσμο, θα πάω σινεμά μόνος μου ή θα πάω σε ένα μπαρ με πάρα πολύ φασαρία. Είμαι κατ’ εξοχήν μοναχικός τύπος. Μ’ ενοχλεί ακόμη και η ασφάλεια που γυρνάει γύρω μου

Κι όταν μ’ έχει πιάσει μια στεναχώρια πηγαίνω και αισθάνομαι μια ανάταση, στον ‘Αγιο Νικόλαο Ορφανό. Χωρίς να είμαι θρήσκος, αλλά όταν σ’ ένα χώρο έχουν περάσει χιλιάδες άνθρωποι, έχουν πει τον πόνο τους, αυτοί οι χώροι βγάζουν μια ατμόσφαιρα. Με αυτή τη λογική πηγαίνω στην εκκλησία».

συνέντευξη στο Πρακτορείο fm 104,9 τον Φεβρουάριο του 2016

«Δοκίμασα πάρα πολλά πράγματα, αλλά δεν έχω κατασταλάξει ακόμα. Τα καλύτερα γίνονται με μέτρο. Εγώ στη ζωή μου δεν είχα μέτρο, κάνω ακραία πράγματα, αλλά ακόμα και τα ακραία, έχουν κι αυτά το μέτρο τους. Με το αλκοόλ… έπινα μέχρι σκασμού! Εχω περιέργεια να δω τι είναι μετά. Αυτό είναι που σε κάνει να ξεπερνάς τα όρια. Την έχω πατήσει πολλές φορές. Ηταν μια δεκαετία γεμάτη. Μπήκα σε πρόγραμμα. Το πρόγραμμα σε βοηθάει να κάνεις κάτι που δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου».

συνέντευξη στον Alpha τον Σεπτέμβριο του 2014

«Ένα πράγμα που θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει, είναι η σχέση μου με το κρασί. Ακόμα κι όταν πεθάνω, θα πεθάνω με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι… Την γυναίκα μου την γνώρισα 1954 και τα φτιάξαμε το 1958, μετά από αρκετή πολιορκία. Μετά χωρίσαμε και την διεκδίκησα από άλλον άντρα. Αργότερα ήμουν μέχρι τα αυτιά με το αλκοόλ και στην συνέχεια της είπα έλα να αρχίσουμε ξανά τη ζωή μας».

«Όποιος έχει εξάρτηση πρέπει να το παραδεχτεί και για να απεξαρτηθεί πρέπει να πει ότι το θέλει. Εγώ είμαι αλκοολικός, παρόλο που κάποιοι μου λένε ότι δεν είσαι αφού δεν πίνεις τώρα».

συνέντευξη στο OPEN τον Οκτώβριο του 2021

«Εγώ ερωτεύτηκα το 1954. Ερωτεύτηκα την Αθηνά. Η σχέση αγοράκια – κοριτσάκια ήταν απαγορευμένη. Έπρεπε να ήσουν αρραβωνιασμένος για να βγεις έξω. Ραβασάκια, ραβασάκια, ραβασάκια, κιβώτια τα χαρτιά. Την έστελναν στο εξωτερικό μπας και με ξεχάσει. Εγώ είπα στον μπαμπά μου αν δεν την παντρευτώ αυτήν θα πεθάνω».

«Όταν αρρώστησε η Αθηνά είπαμε μεταξύ μας ότι το μόνο σίγουρο που έχουμε όλοι είναι το ραντεβού με το θάνατο. Δε θα το αφήσουμε να μας τρελάνει αυτό. Θα το διασκεδάσουμε. […] Ήταν μια περίοδος που εξοικειωθήκαμε με το θάνατο. Πηγαίναμε στο ΙΚΕΑ να κάνουμε ψώνια λες και είχε όλο το μέλλον μπροστά της. Αγόραζε χρωματιστές περούκες. Κάναμε πλάκα. Κοροϊδεύαμε το θάνατο.

Δεν ξέρω πως θα είμαι την ώρα που θα φύγω. Αν μου πει ο γιατρός είσαι άρρωστος θα πεθάνεις. Ευχαριστώ πολύ, ξέρω ότι θα πεθάνω».

συνέντευξη στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη στο OPEN

«Και φιλότουρκος είμαι και φιλοεβραίος είμαι. Ο Κεμάλ Ατατούρκ για τους Τούρκους είναι ο θεός, ο ιδρυτής της νεότερης Τουρκίας. Για εμάς είναι σφαγέας, για τους Τούρκους ήρωας. Ο Κεμάλ έτυχε να γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη, εδώ είναι το σπίτι του, εμείς γιατί πάμε στην Αγιά Σοφιά;»

«Την παρθενιά μου την πήραν στην οδό Ειρήνης σε ηλικία ήμουν δεν ήμουν 14-15 χρονών. Είχα κάτι ξαδερφάκια που ήταν πιο περπατημένα».

«Είμαι ερωτευμένος με τη γυναίκα. Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα που είναι συμπλήρωμα του άνδρα και αντίστοιχα ο άνδρας είναι συμπλήρωμα της γυναίκας. Η μοναχικότητα έχει μια ομορφιά και αυτή. Αλλά αν θες να είσαι μοναχικός πας και γίνεσαι μοναχός. Η συντροφικότητα που έχει και σεξ μέσα είναι θείο δώρο».

συνέντευξη στον Θεολόγο Ηλιού στην για την διαδικτυακή εκπομπή Ο,τι Thess

«Η Νάουσα πριν από την πόλεμο είχε πάνω από 700 οινοποιούς, μετά ήρθε η φυλλοξήρα, πάνε τα αμπέλια, ήρθαν τα ροδάκινα. Τη δεκαετία του ’70 που ανέλαβα εγώ είχαν απομείνει ελάχιστα. Οι πρώτες κινήσεις που έκανα όταν ανέλαβα την οινοποιία – ποτοποιία ήταν να καταργήσω το ούζο, παρόλο που ήταν πρώτο σε πωλήσεις, δεν το γούσταρα γιατί με έβαζε ο μπαμπάς μου μικρός να το δοκιμάζω από το καζάνι και σιχαινόμουν τη μυρωδιά του γλυκάνισου, όπως κατάργησα και το βερμούτ, τα λικέρ και το κονιάκ».

«Διαβάζω πολύ, συνήθως 2,3 βιβλία μαζί. Διαβάζω λίγο από την αρχή, λίγο από τη μέση και λίγο από το τέλος κι αν δω ότι δεν μου πάει το βάζω στην άκρη. Άρχισα να διαβάζω στο Γυμνάσιο όταν μια καθηγήτρια μου έδωσε μια σειρά βιβλία τσέπης στα αγγλικά και κόλλησα. Εκείνη την εποχή ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία ήταν ο Μιχαήλ Στρογκόφ του Ιουλίου Βερν, διάβαζα και τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα παρότι αργότερα αντιλήφθηκα ότι περιείχαν πολλές μαλακίες. Αγαπω κυρίως τα ιστορικά μυθιστορήματα και τα αστυνομικά».

συνέντευξη στην Δέσποινα Ζευκίλη για το Αθηνόραμα τον Ιούλιο του 2023

«Ντρέπομαι που 10.000 Θεσσαλονικείς ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, σε μια πόλη που είναι μαρτυρική και που έχει τραβήξει των παθών της τον τάραχο από την ιστορία του ναζισμού. Χαλαλίζω τις 10.000 ψήφους. Να πάνε στην θάλασσα αλλά δεν τις θέλω».

συνέντευξη στην TV100 το 2014

«Οχι, δεν έκανα λάθος στη Βενιζέλου, διότι ο νόμος λέει ότι δεν επιτρέπεται η μετακίνηση αρχαιοτήτων εφόσον υπάρχει τεχνική λύση. Και τεχνική λύση, όχι μόνο υπήρχε αλλά είχε ξεκινήσει ήδη. Και βεβαίως τώρα πια τα αρχαία της Βενιζέλου δεν θα είναι στον κατάλογο της UNESCO και αυτό είναι μια μεγάλη πληγή για την πόλη. Oσο καλή δουλειά να κάνει στις μετακινήσεις ο Κορρές, σε αυτές θα χρησιμοποιηθεί για την προστασία τους καινούργιο υλικό. Αυτό και μόνο αλλοιώνει την αρχική φυσιογνωμία των αρχαιοτήτων».

«Οταν κέρδισα τις εκλογές τον πήρα τηλέφωνο (σ.σ τον Μητροπολίτη Άνθιμο) και τον ρώτησα: Δέσποτα, να έρθω να πιούμε καφέ και να τα πούμε; Κι εκεί του είπα: Κοίτα, εσύ είσαι ο θρησκευτικός ηγέτης κι εγώ ο πολιτικός, πρέπει να τα βρούμε μεταξύ μας για το καλό της πόλης. Βέβαια, βέβαια, μου είπε. «Θα μας ορκίσεις;», τον ρώτησα, για να ξέρει ότι άλλοι θα δώσουν πολιτικό και άλλοι θρησκευτικό όρκο. Μη στενοχωριέσαι, αυτοί που θέλουν θρησκευτικό θα καθίσουν δεξιά κι εκείνοι με τον πολιτικό αριστερά. Ετσι κι έγινε. Μετά μ’ έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα τηλέφωνο. «Θα ‘ρθεις να πιούμε καφέ;», μου έλεγε, και πήγαινα και τα λέγαμε. Είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία σε θέματα φιλανθρωπίας, γεύματα, ρούχα, βρήκαμε ένα καλό κοινό βηματισμό».

συνέντευξη στον Σταύρο Τζίμα για την εφημερίδα Καθημερινή τον Σεπτέμβριο του 2023

«Αν ξανάκανα τη ζωή μου δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως από αυτό που έκανα μέχρι τώρα. Και αλκοολικός θα ήμουν και αλητάμπουρας θα ήμουνα και καλός επιχειρηματίας θα ήμουν…». 

συνέντευξη στη Μαρία Σαμολαδά για το Myportal.gr WEB TV

«Δεν με γέμισε ποτέ άγχος το επίθετο που κουβαλάω. Περηφάνεια με γέμισε το γεγονός ότι βρήκαμε αρχεία με το όνομά του προ-παππού μας που έστελνε το 1854 κρασί στη Βιέννη. Νιώθω περηφάνεια που μετά το 1960 δημιουργήθηκαν δεκάδες οινοποιεία στη Νάουσα και στο Νυμφαίο ακολουθώντας το δικό μας παράδειγμα. Ήξερα από τα 15 μου ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου. Μεγάλωσα από παιδί στον τρύγο. Εκεί ήταν η ζωή μας».

«Με τον Άρη ασχολήθηκα από βίτσιο. Είχα λεφτά και στήριζα την ομάδα. Μετά βέβαια μπήκαν στο χώρο άνθρωποι που είχαν περισσότερα χρήματα από μένα και αποσύρθηκα».

«Δεν ξέρω γιατί έγινα αλκοολικός. Πιθανότατα, για να ξεφύγω από την πραγματικότητα. Πήγα σε ψυχολόγο. Αλλά με βοήθησε το πρόγραμμα απεξάρτησης. Και με στήριξε η γυναίκα μου πάρα πολύ. Δεν μπορείς ποτέ μόνος σου να ξεφύγεις. Προσπάθησα με το παράδειγμα μου να δώσω ένα μάθημα και στα παιδιά μου, τον Στέλιο και το Μιχάλη που ανέλαβαν τον Κυρ-Γιάννη. Πήγα σε ένα κέντρο απεξάρτησης στην Αμερική και ξαναπήγα για να κάνω πάλι ένα πρόγραμμα. Είναι ένας αγώνας που ποτέ δεν τελειώνει. Έχω τριάντα χρόνια να πιώ. Αλλά, κάθε μέρα ξυπνάς λέγοντας “να μην πιώ σήμερα”. Κοιτάς το σήμερα».

συνέντευξη στη Ζωή Δημητρίου για το provocateur τον Ιανουάριο του 2021

«Ο δήμαρχος ουσιαστικά δεν κάνει τίποτε, υπάρχει για να ανοίγει τις πόρτες και τα παράθυρα και να κάνουν οι άλλοι ό,τι χρειάζεται να γίνει. Ο δήμαρχος υπάρχει για να εμπνέει τους άλλους. Οπως επίσης για να ελέγχει αν λειτουργούν σωστά όλα αυτά που είναι ο δήμος, η καθημερινότητα δηλαδή, τα σχολεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, τα σκουπίδια».

συνέντευξη στο Θανάση Νιάρχο για το BHmagazino την Κυριακή 14 Μαϊου 2017

«Αισθάνθηκα μια πίεση όταν αποφάσισαν ότι πρέπει να σπουδάσω χημικός. Εμένα δεν μου άρεσε η Χημεία, είναι μια σταθερή επιστήμη. Εγώ ήμουν πιο ονειροπαρμένος και εξακολουθώ να είμαι ονειροπαρμένος. Μου αρέσει να ονειρεύομαι».

«Είναι μέρος της συνεχούς θεραπείας. Η δημόσια παραδοχή (σ.σ για τον αλκοολισμό) πέρα από το ότι δημιουργεί κατάσταση και για σένα, έχει μία έννοια να δώσεις ελπίδα στον άλλον που έχει πέσει ότι μπορεί να σηκωθεί».

«Εγώ είμαι ερωτευμένος με τη ζωή. Αν είσαι ερωτευμένος με τη ζωή δε το βάζεις ποτέ κάτω».

«Δεν είναι μόνο η ομορφιά. Η αισθητική είναι το κυρίαρχο στοιχείο στη ζωή μου. Η αισθητική είναι και η ασχήμια. Και το κιτς είναι μια έκφραση της αισθητικής».

«Ακούω από βλάχικα κλαρίνα μέχρι Ρόι Όρμπισον, Μότσαρτ, μπουζούκια. Ακόμα και τον μακαρίτη τον Παντελίδη που άκουσα μου άρεσε».

συνέντευξη στη Δανάη Δραγωνέα στο VICE Greece τον Μάρτιο του 2016