Χθες ένιωσα ασφυξία στο αστικό

Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτες ώρες για τα όσα έχω ζήσει στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ. Ακραία σκηνικά για γέλια και για κλάματα. Για να μην γκρινιάζω δίχως λόγο από το καλοκαίρι και μετά δεν αντιμετωπίζω μεγάλο πρόβλημα στις μετακινήσεις μου με το αστικό καθώς οι στιγμές που το χρησιμοποιώ δεν είναι ώρες αιχμής. Αντίθετα αν τύχει να χρειαστώ λεωφορείο μεταξύ 8:00 και 9:30, τότε προετοιμάζομαι ψυχολογικά γι’ αυτό που με περιμένει.

Χθες όμως τα πράγματα ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα. Η εφαρμογή του ΟΑΣΘ έδειχνε πως το αστικό πλησιάζει στην στάση μου οπότε και ξεκίνησα για να το προλάβω. Ευτυχώς δεν έτρεξα διότι χρειάστηκε να περιμένω στη στάση ακόμα ένα μισάωρο. Όμως, στάθηκα τυχερός μέσα στην ατυχία μου καθώς δεν μαζεύτηκε πολύς κόσμος (στην αρχή) και βρήκα να κάτσω. Ως εδώ όλα καλά αν σκεφτούμε πως ακόμα δεν έχει τσουχτερό κρύο και μπορείς να κάθεσαι στη στάση πιο χαλαρός. Φυσικά αυτό αν υπάρχει παγκάκι στη στάση για να κάτσεις. Βέβαια δεν θα πρέπει να κανονικοποιούμε το γεγονός ότι εφαρμογή δείχνει ό,τι θέλει και όποτε θέλει. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αναμένει 30 και 40 λεπτά όρθιος το αστικό.

Ας μη σταθούμε όμως σ’ αυτό. Το λεωφορείο από τα δυτικά κινούνταν για το κέντρο. Έτσι στη Λαγκαδά ο “λίγος” κόσμος έγινες πολύς, πάρα πολύς. Σε σημείο που δεν άντεχες εκεί μέσα άλλο. Τα λιγοστά παράθυρα που υπάρχουν εντός του λεωφορείου δεν ανανέωναν τον αέρα σε καμία περίπτωση και οι επιβάτες που ήταν όρθιοι ήταν ο ένας πάνω στον άλλον. Μερικοί φορούσαν μάσκες, μερικοί όχι.

Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο αποπνικτική που όλη την ώρα μετρούσα τα λεπτά για να φτάσω στο κέντρο και να πάω στη δουλειά μου. Τόσο που σκέφτηκα μήπως κατέβω 2-3 στάσεις νωρίτερα για να περπατήσω. Αυτή η ιδέα περνάει συχνά από το μυαλό μου όταν στο αστικό γίνεται πανικός. Βέβαια δεν είναι πάντα εφικτό καθώς δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση να διανύω χιλιόμετρα για να φτάσω στον προορισμό μου.

Το ίδιο “πνίξιμο” με εμένα αισθανόταν και η κοπέλα δίπλα μου, από την οποία ζήτησα να ανοίξει το παράθυρο για να μπεις ο λιγοστός αέρας από την χαραμάδα. Φορούσα ζεστή μπλούζα και μπουφάν διότι ξεκίνησαν τα πρώτα κρύα και ένιωθα λες και κάποιος μου σφίγγει την θηλιά γύρω από το λαιμό, λες και με λούζει κρύος ιδρώτας.

Όλα αυτά όταν οι ειδικοί συστήσουν την χρήση μάσκας σε εσωτερικούς χώρους με συνωστισμό. Την ίδια ώρα που τριγύρω μας ακούμε διαρκώς για νέα κρούσματα covid, γρίπης κλπ. Αντιθέτως στα λεωφορεία γίνεται χαμός. Σήμερα για ακόμη μία φορά παρατήρησα πως δεν υπάρχει πραγματικά χώρος για να μπει αέρας

Διαβάστε επίσης:

Εσείς κλείνετε θέση στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ;