Έλα να σου συστήσω την Αμαλία

Γεννημένη στην Γερμανία την εποχή που οι Έλληνες μετανάστευαν για μια καλύτερη ζωή, εκδήλωσε από πολύ νωρίς την αγάπη της για τις ξένες γλώσσες.

Οι συγκυρίες όμως την οδήγησαν πέρα από όλα τα άλλα να αποτελεί σήμερα το κορίτσι σύμβολο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας Θεσσαλονίκης, αρωγός σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προάσπισης της σωματικής και ψυχικής υγείας, ενάντια σε κάθε μορφή αποκλεισμού.

Πέρασε από όλες τις θέσεις του Σωματείου της «Θετικής Φωνής» και του «Checkpoint Θεσσαλονίκης» και σήμερα ως υπεύθυνη πλέον των γραφείων της Θεσσαλονίκης, ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 10 χρόνια επιτυχημένης λειτουργίας κατά την διάρκεια των οποίον το σωματείο έχει ωφελήσει περισσότερους από 40.000 ανθρώπους ανεξαρτήτου φύλου, εθνοτικής καταγωγής, ερωτικού προσανατολισμού ή ταυτότητας και έκφρασης φύλου.

«Επέστρεψα στην Ελλάδα το 1981, σχεδόν μαζί με τον Αντρέα Παπανδρέου! Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν τριών ετών. Η μητέρα μου θεώρησε πως ήταν προτιμότερη η επιστροφή στην Ελλάδα και έτσι ξεκίνησε η σχολική ζωή μου ζωή στο 4ο δημοτικό σχολείο Κατερίνης, τόπο καταγωγής της μητέρας μου. Από τα πέντε ήξερα να διαβάζω και να μιλάω Ελληνικά, Γερμανικά και πολύ γρήγορα έμαθα και τα Αγγλικά, όπως και τα γαλλικά στο Γυμνάσιο/Λύκειο. Υπήρχε μια έφεση στις ξένες γλώσσες από την πλευρά μου. Εκείνη την εποχή, συγκριτικά με την Κολωνία η Κατερίνη ήταν επαρχία και το σοκ μου ήταν ακόμη μεγαλύτερο όταν πήγα να ζήσω με τον πατέρα μου σε χωριό, για να φοιτήσω σε μονοθέσιο σχολείο και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο/Λύκειο του διπλανού χωριού. Από εκεί έφυγα φοιτήτρια πια στην Θεσσαλονίκη, όπου εξακολουθώ να μένω μέχρι και σήμερα».

Η Αμαλία ήταν από εκείνα τα παιδιά που δεν έζησαν σε μια παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια και αυτό σε μια εποχή που το να ζεις με τον ένα γονέα, με παππούδες και θείους ήταν κάπως δακτυλοδεικτούμενο. Η ίδια αποδέχτηκε αυτή την πραγματικότητα με διάφορα αισθήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο.

«Ένιωθα ντροπή, γιατί στον κύκλο μας ήμουν το μοναδικό παιδί χωρισμένων γονιών. Είχα την τύχη ωστόσο να μου φέρονται με σεβασμό και αγάπη στο σχολείο και τον περίγυρο αλλά για εμένα αυτό δεν έπαυε να είναι μια πληγή που σε κάποιο βαθμό επηρέασε την ζωή μου.. Έ

φτασα να γίνω τριάντα ετών για να αρχίσω να το αποδέχομαι και όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στην Θετική Φωνή, τότε ήταν που απελευθερώθηκα και συμφιλιώθηκα με αυτό».

Στις Πανελλαδικές η πρώτη επιλογή της Αμαλίας ήταν η Αγγλική Φιλολογία. Η καθηγήτρια της η Σοφία, που δυστυχώς έφυγε πρόωρα από την ζωή, αποτέλεσε ένα ισχυρό θετικό πρότυπο. Ήταν από τους εκπαιδευτικούς που είχαν το χάρισμα να εμπνέουν. Στην συνέχεια η Αμαλία μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη, φοίτησε στο Βρετανικό συμβούλιο, απέκτησε άδεια διδασκαλίας και την επόμενη χρονιά ξεκίνησε την σχολή ως φοιτήτρια της Αγγλικής φιλολογίας του Α.Π.Θ.

«Από την πρώτη στιγμή ξεκίνησα τα ιδιαίτερα και μετέπειτα τα φροντιστήρια, ως ένα επιπλέον εισόδημα αλλά και γιατί αγαπούσα και αγαπώ να διδάσκω. Πριν ακόμα έρθω να φοιτήσω στην σχολή, από το σχολείο ακόμα βοηθούσα τα παιδιά που θέλανε να δώσουν εξετάσεις για Lower μιας και εγώ είχα ήδη το Proficiency. Στη ζωή μου έρχεται να προστεθεί μερικά χρόνια αργότερα η παρέα του Μανιφέστο στην Ροτόντα, ένας κύκλος που πρόσκειται στην Αριστερά, ακολουθεί το Κόκκινο – Πράσινο Δίκτυο του Συνασπισμού, το Αριστερό Ρεύμα και παράλληλα η Κόκκινη Ορχήστρα. Αποτέλεσαν αυτοί οι πυρήνες ένα πολύ μεγάλο σχολείο για εμένα και θα τους είμαι ευγνώμον για όλο αυτό.

Σε μια από αυτές τις συναντήσεις, στην Ετεροτοπία, γνωρίζω για πρώτη φορά στην ζωή μου οροθετικό άνθρωπο. Εκεί που είχα μείνει στους θανάτους μερικών επωνύμων και σε όσα επιφανειακά συζητούσαν τότε όλοι για το AIDS, πήρε το λόγο ένας άνθρωπος που μίλησε για την ζωή του και με συγκίνησε μέχρι δακρύων. Ως τότε ήταν εξωπραγματικό να συναντήσεις και να έχεις την ευκαιρία να συνομιλήσεις με οροθετικό άτομο.

Ήταν σπουδαίο εκείνη την εποχή το γεγονός ότι εμπιστεύτηκε αυτός ο άνθρωπος εμάς και αποφάσισε να ανοιχτεί. Η κουβέντα ήρθε και στην «Θετική Φωνή» που μετρούσε ένα χρόνο ζωής. Θέλησα να συμμετέχω ως εθελόντρια και ρώτησα τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσα να προσφέρω. Πρότεινα μάλιστα να κάνω μεταφράσεις σε επιστημονικά άρθρα. Αυτή ήταν η στιγμή που γνώρισα τον Γιώργο Παπαδοπετράκη. Συμμετείχα και σε μια αποστολή της Θετικής Φωνής στην Μύκονο όπου μοιράζαμε ενημερωτικό υλικό και προφυλακτικά.

Τον Οκτώβριο του 2013 εγκαινιάσαμε το πρώτο γραφείο της Θετικής Φωνής στη Θεσσαλονίκη, στο 29 της Πτολεμαίων, και τον Μάρτιο του 2014 ξεκίνησε η λειτουργία του Thess Checkpoint. Ο Γιάννης Πρώιος και ο Γιώργος Παπαδοπετράκης μου είχαν προτείνει να εργαστώ μαζί τους.

Αυτή η πορεία των δέκα χρόνων τα είχε όλα. Πέρασα από όλες τις θέσεις, Σύμβουλος Checkpoint, γραμματεία, υπεύθυνη γραφείου της Θετικής Φωνής, υπεύθυνη Street work, υπεύθυνη εθελοντών και σε όλους τους χώρους. Δεν σταμάτησα ωστόσο ποτέ να παραδίδω μαθήματα, να είμαι και δασκάλα. Αυτό που με συναρπάζει στη Θετική Φωνή είναι να μπορώ να είμαι εκεί με γνώμονα την αγάπη στον άνθρωπο έτοιμη να ακούσω το αφήγημα του κάθε ωφελούμενου που ζητά τη βοήθεια μας. Είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για εμένα να μπορώ να συμβάλω με τον δικό μου τρόπο και μέχρι να εμφανιστεί η επόμενη πρόκληση».