Αν φωτιζόταν το Παπάφειο θα άλλαζε όψη η γειτονιά

Περνώντας τη Νέα Εγνατία τη νύχτα βλέπω πώς αλλάζει η περιοχή του Παπαφείου με το μετρό, όπως άλλωστε και όλες οι περιοχές γύρω από σταθμούς.

Νέα καταστήματα ξεφυτρώνουν, κόσμος πάει και έρχεται διαρκώς σαν μελίσι σε μια γειτονιά που ήταν λίγο εκτός πεδίου. Κινητικότητα όλη τη διάρκεια της ημέρας. Και το βράδυ.

Εκεί δεσπόζει ένα εμβληματικό κτίριο του Παπαφείου Ορφανοτροφείου ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής έργο του σπουδαίου Ξενοφώντα Παιονίδη.

Το κτίριο είναι ένα αληθινό κομψοτέχνημα, ένα από τα ελάχιστα διασωζόμενα κτίρια σε τόσο καλή κατάσταση, ανήκει στην Μητρόπολη.

Το ορφανοτροφείο που μοιάζει σήμερα ξεχασμένο στο χρόνο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πόλο για όλη την ανατολική Θεσσαλονίκη με χρήσεις που θα εμπεριείχαν την κοινότητα. Παρόλα αυτά κανένας σχεδιασμός δεν έχει προχωρήσει.

Αν αφήσουμε στην άκρη λοιπόν αυτή την εγκατάλειψη, τον κλειστό κήπο που θα μπορούσε τα καλοκαίρια να είναι μια ανάσα για τη γειτονιά και άλλες σκέψεις, έρχομαι να ρωτήσω τη Μητρόπολη για ποιο λόγο δεν μπαίνει τουλάχιστον στη διαδικασία της ανάδειξης του με ένα φωτισμό που θα αποκάλυπτε τη νύχτα ολόκληρο το μεγαλείο του και θα άλλαζε την όψη της περιοχής.

Αφήνοντας το στο ημίφως αδικεί ένα τόσο σπουδαίο κτίριο. Εκτός αν το κάνει για να δημιουργεί μυστήριο, έναν αστικό μύθο ας πούμε. Τότε πάω πάσο.