Μικρές συγκινήσεις της Θεσσαλονίκης για να πιστέψεις ξανά στην πόλη

Είναι φορές που νιώθεις πως η Θεσσαλονίκη δεν είναι πόλη, αλλά μια θάλασσα από διακυμάνσεις. Εκεί που νομίζεις πως η έμπνευση στερεύει, πως τίποτε το διαφορετικό δεν σου επιφυλάσσουν οι γωνιές και τα στενά περάσματά της, τότε ακριβώς προσγειώνονται μπροστά σου μικρά θαύματα, μικρές συγκινήσεις που σε κάνουν να ανακτάς την πίστη σου σε αυτήν. Στους τέσσερις αόρατους τοίχους της που κάνουν τη Θεσσαλονίκη σπίτι σου. Αλλά μάντεψε: αυτό το σπίτι έχει πολλά ακόμη συναισθήματα να σου προσφέρει στο πιάτο, αρκεί να είσαι σε (δια)θέση να αφεθείς στην ενέργειά τους.

Οι ουρές κάθε ηλικίας στη Φλέμινγκ

Με δυο λόγια, αυτό που έχει καταφέρει το Θέατρο Τ. Όποιον ηθοποιό, σκηνοθέτη αλλά και φτωχό πλην τίμιο θεατρόφιλο να ρωτήσεις, θα σου πει πως στη Θεσσαλονίκη, για να γεμίσεις με κόσμο μια παράσταση, θα πρέπει να λειτουργήσει το «από στόμα σε στόμα». Και εδώ έχουμε το χρυσό παράδειγμα. Πάρε παράδειγμα τον «Γυάλινο Κόσμο» της Γλυκερίας Καλαϊτζή, που πρόσφατα μας αποχαιρέτισε μετά από δύο επιτυχημένες χρονιές. Δίπλα στη Γιώτα Φέστα, τρεις νέοι υπέροχοι ηθοποιοί από τη Θεσσαλονίκη (Χρήστος Παπαδόπουλος, Κατερίνα Συναπίδου, Δημήτρης Κρίκος), σε απανωτά sold out, είχαν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τη δίψα για την τέχνη τους μπροστά στα μάτια χιλιάδων θεατών. Και να κερδίσουν πανηγυρικά το στοίχημα. Νέος κόσμος, που δεν είχε έρθει σε επαφή ξανά με το θεατρικό κείμενο του Τένεσι Ουίλιαμς, έκανε ουρές έξω από το «Τ», επί της Φλέμινγκ, για να κάνει βουτιά στο εύθραυστο σύμπαν της Αμάντα. Δεν το λες και αμελητέο. ΔΙΑΒΑΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Η Γιώτα Φέστα ζει στη Θεσσαλονίκη την επιτυχία που της αξίζει

(Ολο)ζώντανη δημιουργία στους δρόμους

Αυτό σημαίνει έκπληξη στους δρόμους της πόλης. Να προχωράς τα ίδια και συνηθισμένα στενά και εκεί που κινείσαι μηχανικά, μια μουσική να σε καθηλώνει. Να σταματάς και να παρασύρεσαι από το θέαμα μιας ζωντανής περφόρμανς στο δρόμο. Να βλέπεις τον Μάνο Μυλωνάκη με τα ηχοσυστήματα και τις μουσικές του στο έδαφος της Αριστοτέλους και την πιο διάσημη εξίσωση του Αινστάιν “μεταφρασμένη” αλλιώς, ελεύθερα και σύγχρονα από τον Νίκο Καπέλιο. Και τους δημιουργούς εκεί. Επιτόπου, ανοιχτούς να σου μιλήσουν και να τους μιλήσεις. Ανεκτίμητη η αίσθηση μιας μοντέρνας, ανοιχτής, απελευθερωμένης δημιουργίας σε μία πόλη που πίστευες ότι τίποτα δεν μπορεί να σπάσει τη ρουτίνα των “ίδια και τα ίδια” καθημερινά. Και η συγκεκριμένη περφόρμανς είναι μόλις μία από τις πολλές που λαμβάνουν χώρα τελευταία ολοένα και περισσότερο εκεί έξω. ΔΙΑΒΑΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Eδώ και μια βδομάδα στους δρόμους της πόλης συμβαίνει κάτι super!

https://www.youtube.com/watch?v=cnHUqWPLf74

Αυτό που συμβαίνει στο Ψυχιατρείο

Φεύγοντας από τα στενά όρια του κέντρου, στα δυτικά. Εκεί που το δημόσιο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, επί της Λαγκαδά, είναι για πολλούς σημείο αχαρτογράφητο. Κι όμως, εντός του, εδώ και τριάντα χρόνια αδιαλείπτως ο ζωγράφος Σώτος Ζαχαριάδης προτάσσει τα καλλιτεχνικά εργαστήρια ως μια θεραπευτική απασχόληση που αφορά όλες τις περιπτώσεις ασθενών. Ένας χώρος που προσπερνάς χωρίς δεύτερη ματιά, διαθέτει στα λιγοστά τετραγωνικά του έναν πολιτιστικό θησαυρό με πάνω από 1000 πίνακες ασθενών. Αν κάτσεις να το σκεφτείς, έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου, μοιάζει ασύλληπτο. Αξίζει να το επεξεργαστείς και να γνωρίσεις καλύτερα αυτή την σπουδαία δουλειά που γίνεται. ΔΙΑΒΑΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Η Θεσσαλονίκη πρέπει να είναι περήφανη για αυτό που συμβαίνει στο Ψυχιατρείο

Τα αηδόνια στα πάλκα

Η πόλη έχει μακρά παράδοση στις φωνές που καλλιεργεί μέχρι εκείνες να ανοίξουν τα φτερά τους στην πρωτεύουσα για να γίνουν υπόθεση όλης της χώρας. Και το νέο αίμα ερμηνευτών της Θεσσαλονίκης έχει φλόγα και αδιαπραγμάτευτο ταλέντο. Εκεί που θεωρείς πως τα έχεις ακούσει όλα, πως δεν μένει κανένας ήχος να σε συγκινήσει πια, ακούς τη φωνή καλλιτεχνών όπως ο Γιάννης Διονυσίου και πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο να μπεις στη διαδικασία της ανακάλυψης ξανά. Σοβαρός, στιβαρός, αυθεντικά λαϊκός, γεμίζει τη σκηνή και τον χώρο του μαγαζιού ολόκληρο με την ατσάλινη φωνή του. Θα τον βρεις κάθε Πέμπτη βράδυ στη Βεντέτα. ΔΙΑΒΑΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: 6 ανδρικές φωνές της Θεσσαλονίκης που ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα μακριά

Οι Δευτέρες που νικούν τον φόβο

Αμέτρητες πολυκατοικίες, διαμερίσματα, δώματα. Κάθε μέρα, περπατάς μπροστά από κτίρια που είναι πιθανό να φιλοξενούν ολόκληρους αξιοθαύμαστους κόσμους. Όπως ακριβώς συμβαίνει απέναντι από το Ναό του Αγίου Δημητρίου. Εκεί που η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης συναντιέται συνήθως κάθε Δευτέρα για να δουλέψει την παράσταση που ετοιμάζει. Γυναίκες που πάλεψαν με το θηρίο και το νίκησαν πανηγυρικά γιορτάζουν τη ζωή με πρόβες, με γέλια, με πειράγματα. Καθημερινές ηρωίδες που τις κοιτάζεις στα μάτια και στέκεσαι μπροστά τους προσοχή με σεβασμό και πίστη στη δική τους πίστη και επιμονή. ΔΙΑΒΑΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Η ζωή μετά τον καρκίνο: Πώς μια θεατρική ομάδα νίκησε τον φόβο