Ο εφιάλτης στο δρόμο με τον ΟΑΣΘ: 5 νεαροί επιβάτες περιγράφουν
Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης μιλάει για το σημερινό «φαινόμενο» ΟΑΣΘ.
Δίχως καμία αμφιβολία, όποιος έχει επισκεφτεί ή έχει ζήσει στη Θεσσαλονίκη έστω και για λίγο έχει μαγευτεί από την αύρα της. Αυτή η πόλη έχει μια ακατέργαστη ομορφιά που δεν την υποβαθμίζει (σχεδόν) τίποτα τόσο πολύ όσο η κατάσταση που επικρατεί στις αστικές της συγκοινωνίες, στον ΟΑΣΘ.
«Οι συνθήκες μέσα στα λεωφορεία είναι τριτοκοσμικές», «οι άνθρωποι αν μπορούσαν θα σκαρφάλωναν και στην οροφή για να χωρέσουν» και άλλες τέτοιες φράσεις είναι βιώματα που όλοι λίγο πολύ έχουμε.
Το περασμένο Σάββατο, στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε μία διαμαρτυρία για τον ΟΑΣΘ με πρωτοβουλία εργαζομένων, φοιτητών και συνταξιούχων. Συγκεκριμένα, το κάλεσμα απευθυνόταν σε όλον τον κόσμο για να απαιτήσει την αύξηση των δρομολογίων, την ασφαλή μετακίνηση, την δωρεάν μετακίνηση των φοιτητών κα.
Διαβάστε επίσης: Καθόλου ΣΟΚ: Συμβαίνει κάθε μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη
Η Parallaxi ρώτησε ανθρώπους που συνάντησε στο Άγαλμα Βενιζέλου για τις εμπειρίες που έχουν αποκτήσει από το φαινόμενο της (θεσσαλονικιώτικης) εποχής μας που ακούει στο όνομα ΟΑΣΘ:
Ο Θωμάς είναι φοιτητής Νομικής και ένας από αυτούς που πήραν ενεργά μέρος στην πρωτοβουλία για την διαμαρτυρία. Όπως εξηγεί στη Parallaxi, η Πρωτοβουλία ξεκίνησε από διάφορους εργαζόμενους και φοιτητές που αντιμετώπιζαν μεγάλο πρόβλημα, έπειτα με τη σειρά τους πήραν μέρος και οι συνταξιούχοι. «Το 23 με το οποίο μετακινούμαι συχνά εγώ, είναι άθλιο», λέει. Μία πρόταση που είναι πιθανό να αντιπροσωπεύει πλήθος γραμμών.
Την κατάσταση στο 23 συμπληρώνει η Δήμητρα: «το παίρνω από τη στάση που έχει στο λιμάνι. Γίνεται πανικός, μαλώνουν όλοι μεταξύ τους. Σπρώχνουν για να μπουν μέσα στο λεωφορείο. Οι ηλικιωμένοι μαλώνουν για τις κυβερνήσεις, για παράδειγμα λένε “Η δική σου κυβέρνηση φταίει και εσύ που την ψήφισες” και πάει λέγοντας. Δυσκολεύεσαι και να ανέβεις και να κατέβεις», και τονίζει «μια φορά προσπάθησε μία ηλικιωμένη να μπει στο λεωφορείο ενώ ήταν γεμάτο. Ο οδηγός εκείνη τη στιγμή έκλεισε την πόρτα και την έσπρωξε απ’ έξω».
Διαβάστε επίσης: Στο αστικό 56 ο ρατσισμός κρατάει το τιμόνι
Ο Βασίλης είναι τελειόφοιτος Φυσικής και κάνει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά, χρησιμοποιεί την αστική συγκοινωνία σχεδόν καθημερινά και συνήθως το 27 για να πάει Σταυρούπολη. «Βγαίνω τουλάχιστον μία ώρα πριν στην στάση για να καταφέρω να μπω σε κάποιο και περιμένεις τουλάχιστον 30 – 40 λεπτά για να έρθει το επόμενο. Όταν καταφέρεις και μπεις το πιο πιθανό είναι να είσαι κολλημένος στη πόρτα. Εάν μπορούσαν κάποιοι να σκαρφαλώσουν στην οροφή θα το έκαναν» προσθέτει.
«Πολλοί άνθρωποι τσακώνονται επειδή καθόμαστε μπροστά στη πόρτα», αναφέρει η Αφροδίτη. Φοιτήτρια η ίδια, χρησιμοποιεί συνήθως το 31 για να μετακινηθεί το οποίο, όπως λέει, έχει τύχει να έχει καθυστερήσει και 40 λεπτά. «Η εφαρμογή πολλές φορές κολλάει και δεν δείχνει σωστά τα δρομολόγια ή σε πόση ώρα θα έρθει το καθένα. Βγαίνω στη στάση με την προϋπόθεση ότι θα έρθει σε 6 λεπτά, όπως γράφει,και έρχεται μετά από 20». «Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι δεν χωράνε άλλοι. Θυμώνουν και φωνάζουν να πάμε πιο μέσα, δεν καταλαβαίνουν ότι δεν έχει άλλο μέσα» συμπληρώνει. Τέλος, σχετικά με το Ν1, το νυχτερινό λεωφορείο με διαδρομή ΚΤΕΛ – Αεροδρόμιο, αναφέρει πως αν είσαι τυχερός και μπεις, είναι πιθανό να αντικρίσεις μεθυσμένους με μπουκάλια να πίνουν.
Ο Νίκος είναι ο «τυχερός» της υπόθεσης. Έχει δικό του μεταφορικό μέσο οπότε σπάνια θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το λεωφορείο. Θυμάται όμως τα χρόνια που πήγαινε σχολείο. Συγκεκριμένα, στις 14:20 το μεσημέρι, όταν όλα τα παιδιά έπαιρναν τον δρόμο για το σπίτι τους, το λεωφορείο μπορεί να χωρούσε στο μέγιστο 120 άτομα και έμπαιναν μέσα 180. «Οπότε καταλαβαίνεις τι γινόταν», λέει.
Οι προσωπικές εμπειρίες των ανθρώπων δεν σταματάνε σίγουρα εδώ. Όποιον άνθρωπο και αν ρωτήσεις, θα έχει μία δική του εκδοχή και μία ιστορία για να σου διηγηθεί. ΟΑΣΘ, μία λέξη, χιλιάδες ιστορίες ανθρώπων κρυμμένες στα «άδυτα» του.
