Πρωτοχρονιά 1997: Όταν η λάμψη της Πολιτιστικής στη Θεσσαλονίκη καλύφθηκε από πυκνή ομίχλη
Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης - μια πόλη που υποδέχτηκε το νέο έτος με πλήθος κόσμου και καθαρή φιλοδοξία αλλά με θολό ουρανό και μπόλικη γκρίνια
ΕΙΚΟΝΕΣ: Επαμεινώνδας Στυλιανίδης
Σε μια προσπάθεια να μπούμε σε χρονοκάψουλα, να γυρίσουμε πίσω δεκάδες έτη και να θυμηθούμε Πρωτοχρονιάτικα event που σημάδεψαν τη γενιά μας, δεν γινόταν να μη κάνουμε μια στάση στο θρυλικό πια 1997. Τη χρονιά που η Θεσσαλονίκη αποτέλεσε ή τουλάχιστον προσπάθησε να αποτελέσει κέντρο Πολιτισμού ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Θυμίζουμε ότι το ντεμπούτο του θεσμού που αναλήφθηκε με πρωτοβουλία της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 1985.
Δώδεκα χρόνια μετά ακολουθούσε η Θεσσαλονίκη. Δεύτερη και καταϊδρωμένη; Μπορεί. Όπως όμως και να έχει την Πρωτοχρονιά εκείνου του έτους, η πόλη είχε βάλει τα καλά της και ετοιμαζόταν να νιώσει το κέντρο της Ευρώπης με ένα show που αποδείχθηκε ειδικών συνθηκών. Πέντε διαφορετικές σκηνές οι οποίες θα φιλοξενούσαν καλλιτέχνες πολλών ειδών μουσικής, με αποκορύφωμα την παρουσία του Μπομπ Γκέλντοφ και του γκρουπ που έφερνε μαζί του από την Ιρλανδία, ήταν έτοιμες να μας βάλουν για τα καλά στο κλίμα Πολιτιστικού οργασμού που περιμέναμε από την πρώτη κιόλας ώρα του νέου έτους.
Το πρωτοχρονιάτικο σκηνικό συμπληρώνονταν με ένα πέρα για πέρα παραδοσιακό και ελληνικό τρόπο, ήτοι από καντίνες, παιχνίδια, ζογκλέρ, από τον ιδιαίτερα φωταγωγημένο Λευκό Πύργο που με το ζόρι όμως αχνοφαινόταν, με μια αψίδα που γεμάτη με εικόνες από πρόσωπα της πόλης όπως τα συνέλαβε ο φακός που στήθηκε στην πλατεία, ενώ σύμφωνα με τους υπολογισμούς περίπου 100.000 κόσμου βρέθηκε στον Λευκό Πύργο για να μπει με το…καλημέρα σε ρυθμούς της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, αν και η επίσημη πρώτη εκδήλωση εγκαινίων του θεσμού είχε προγραμματιστεί από τους ιθύνοντες, να πραγματοποιηθεί ακριβώς έναν μήνα μετά, την 1η Φεβρουαρίου δηλαδή.
Εκείνο που κανείς δεν είχε υπολογίσει ωστόσο, ήταν ίσως το τσουχτερό κρύο το οποίο ωστόσο για 1η Ιανουαρίου μπορούσες να το αντέξεις, χειμώνας γαρ και την πυκνή ομίχλη που σκέπασε σχεδόν τα πάντα περιορίζοντας την ορατότητα στο ελάχιστο. Με λίγα λόγια πολλοί ήταν εκείνοι που άκουσαν την Ιέρεια του Θεάτρου και Κινηματογράφου, Ειρήνη Παππά -φανταχτερή παρουσιάστρια εκείνης της εκδήλωσης- να εύχεται «Καλή σου Χρονιά Πολιτιστική Θεσσαλονίκη κι ελπίζουμε να σου φέρουμε γούρι», ελάχιστοι όμως την είδαν.
Χαρακτηριστικές είναι και οι εικόνες της ΕΡΤ3 που μετέδιδε ζωντανά την εκδήλωση, από τα μακρινά πλάνα της οποίας μόλις και με τα βίας μπορούσες να διακρίνεις τους καλλιτέχνες που βρισκόταν πάνω στη σκηνή. Ως αποτέλεσμα μάλιστα εκείνου του φαινομένου περιορισμένης ορατότητας ήταν να ματαιωθούν σχεδόν οι μισές και πλέον ρίψεις των πυροτεχνημάτων, οι οποίες μάλιστα ήταν προγραμματισμένο να είναι περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά. Τελικά δεν ήταν.
«Την παραμονή της πρωτοχρονιάς κατεβήκαμε κατά τις εντεκάμιση στο Λευκό Πύργο για να υποδεχτούμε το Πολιτιστικό έτος που ξεκινούσε. Η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που τα περισσότερα πυροτεχνήματα που θα έπεφταν ποτέ στον ουρανό της πόλης δεν έπεσαν τελικά, κακό σημάδι για ξεκίνημα και ο Μπομπ Γκέλντοφ ήταν μια μάλλον ατυχής επιλογή. Γυρίσαμε σπίτι απογοητευμένοι. Το πιο φιλόδοξο project στην νεότερη ιστορία της πόλης δεν άρχιζε καλά» θα γράψει ο Γ. Τούλας γυρνώντας πίσω τον χρόνο στην τελευταία νύχτα του 1996 και το πρώτο ξημέρωμα του 1997 στη Θεσσαλονίκη.
Στην σκηνή κατά την καθιερωμένη αντίστροφη μέτρηση των τελευταίων δέκα δευτερολέπτων του 1996, εκτός από την παρουσιάστρια Ειρήνη Παππά και τον τότε δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνο Κοσμόπουλο, είναι ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης και ο νεοδιορισμένος υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος. Ευτυχώς κανείς από όλους δεν πήρε το μικρόφωνο παραμάσχαλα για να αναλωθεί σε ανούσιες πανηγυρικές ομιλίες μετατρέποντας μια ούτως ή άλλως μουντή βραδιά λόγω της ομίχλης και σε μία βαρετή βραδιά.
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής η υπαίθρια αυτή γιορτή για τη Θεσσαλονίκη, κόστισε περίπου 100 εκατομμύρια δραχμές. 50 από αυτά δόθηκαν στους καλλιτέχνες που τραγούδησαν και τα σχήματά τους, ενώ τα υπόλοιπα 50 πήγαν σε τεχνικούς υπαλλήλους, για το στήσιμο των σκηνών, τις μικροφωνικές, τους φωτισμούς, τα πυροτεχνήματα, την υποδομή γενικότερα.
Όσο για το πρόγραμμα; Την αυλαία στην κεντρική σκηνή άνοιξε ο Νίκος Ζιώγαλας και ακολούθησαν οι Χειμερινοί Κολυμβητές, ενώ στις υπόλοιπες σκηνές κυριαρχούσαν συγκροτήματα λάτιν και ροκ, ακόμη και μουσικής δωματίου. Ακολούθησαν και άλλα σχήματα όπως τα Χάλκινα της Γουμένισσας και τα ρεμπέτικα με τον Αγάθωνα και τη Μαριώ σε πρώτο πλάνο, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης παρέα με την Αφροδίτη Μάνου ερμήνευσαν τις δικές τους επιτυχίες, μέχρι να ανέβει στη σκηνή ο εμβληματικός ιρλανδός Μπομπ Γκέλντοφ.
Ποιος είναι ο Γκέλντοφ που κορύφωσε τις εκδηλώσεις
«Το φως της Θεσσαλονίκης θα βοηθήσει κάθε Ευρωπαίο να νιώσει ποιητής, φιλότιμος, ωραίος, ευφυής σαν Θεσσαλονικιός» είπε η Ειρήνη Παππά από σκηνής και η χαμένη στην ομίχλη βραδιά ξεκινούσε για να κορυφωθεί με τον Μπομπ Γκέλντοφ στη σκηνή του Λευκού Πύργου, ο οποίος πάντως φαινόταν και δεν φαινόταν.
Ποιος είναι όμως ο εμβληματικός ιρλανδός τραγουδιστής που κορύφωσε τις εκδηλώσεις εκείνη την βραδιά; Μπορεί να μην έφτανε σίγουρα σε φήμη τους συμπατριώτες του U2 που θα ανέβαιναν στη σκηνή του λιμανιού της πόλης ακριβώς εννιά μήνες μετά, μπορεί εκείνο το βράδυ να μην ταίριαζε μουσικά στο σκηνικό της Θεσσαλονίκης, ωστόσο ο Σερ Μπομπ Γκέλντοφ ήταν μια εμβληματική προσωπικότητα.
Γεννημένος στο Δουβλίνο της πολύπαθης Ιρλανδίας, το 1951, εβραϊκής καταγωγής, γιος φτωχής οικογένειας έκανε δουλειές του ποδαριού για να συμβάλει στα έξοδα του σπιτιού μέχρι που αποφάσισε να γίνει δημοσιογράφος. Μουσικός με βαθιά κοινωνική συνείδηση, από τον καιρό της μπάντας του, των Boomtown Rats, στις αρχές του ’70, μπήκε μπροστά στην υλοποίηση μιας ιδέας για τη στήριξη της Αφρικής το 1984, του Live Aid, γράφοντας το πιο γνωστό τραγούδι συμπαράστασης στον κόσμο, το Do They Know It’s Christmas? και οργανώνοντας δεκάδες συναυλίες με ιερά τέρατα της εποχής, τα έσοδα των οποίων πήγαιναν στην Αιθιοπία που μαστίζονταν από την πείνα.
Ανακηρύχθηκε Sir από τη Βασίλισσα της Αγγλίας, φλέρταρε με την πανκ, το ροκ, επέστρεψε πολλές φορές στις ρίζες της μουσικής της πατρίδας του και έγραψε ύμνους όπως το ”The Great Song of Indifference”. Αποθεώθηκε και ταυτόχρονα κατηγορήθηκε για φιλανθρωπία με το αζημίωτο, ακόμα και από συναδέλφους του όπως ο τραγουδιστής των Smiths, Steven Patrick Morrissey, έχασε τη μία από τις κόρες του νωρίς, άκουσε να τον κατηγορούν ότι φοροδιαφεύγει ή ότι κάνει μπίζνες στην Αφρική και όμως συνέχισε ακάθεκτος.
Η περιγραφή του Ροδόλφου Μασλία για εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς
Ο Ροδόλφος Μασλίας στο βιβλίο του με τίτλο: «Η πολιτιστική από μέσα» (Εκδόσεις Ιανός, Θεσσαλονίκη 1998) περιγράφει με γλαφυρό τρόπο όσα είχαν γίνει εκείνη την περίφημη παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη Θεσσαλονίκη.
«[…] Όπως και να χει, έμπαινε ο νέος χρόνος και η Πολιτιστική έπρεπε να ετοιμάσει το ξεκίνημα με αισιόδοξα μηνύματα, με βροντερές εκδηλώσεις, πολλές μαζί, με βροντερά ονόματα. Το ξεκίνημα έπρεπε να συνεπάρει το λαό της πόλης και τη διεθνή κοινή γνώμη. Το πρώτο σε γενικές γραμμές πέτυχε. Το δεύτερο απέτυχε παταγωδώς. Από τα τέλη Νοέμβρη του 1996, άρχισαν να ετοιμάζονται σε αλλεπάλληλες βραδινές συσκέψεις οι «εναρκτήριες εκδηλώσεις». Γύρω από το τραπέζι με τον Θεοδωρίδη κάθε βράδυ στην παρέα, κάθονταν όλοι οι άμεσοι και έμμεσοι σύμβουλοι.
Την εποχή εκείνη ήμουν και εγώ ενταγμένος στο δυναμικό της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και μετείχα στην όλη προετοιμασία. Έπεφταν πολλές ιδέες στο τραπέζι, στο οποίο κάθονταν και πολλά νέα παιδιά, που ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής, τα προετοίμαζε για παραγωγούς. Ενώ πολλοί χλεύαζαν την εμπιστοσύνη αυτή προς τελείως άπειρα παιδιά, πρέπει να διαφωνήσω εν μέρει μαζί τους γιατί και η «παρέμβαση στο γκρίζο», ένα τελείως νεανικό πρόγραμμα που με πολύ κέφι έφεραν σε πέρας και η συμμετοχή τους στο μεγάλο ελληνο-ιταλικό καρναβάλι όπου είχα τη χαρά να συνεργαστώ άμεσα μαζί τους, είχαν μεγάλη επιτυχία.
Καμιά φορά είναι πιο χρήσιμο το αίσθημα ευθύνης και το κέφι για δουλειά από τη μακρά πείρα. Ας μη λησμονούμε άλλωστε ότι και η συναυλία των U2 που δεν παρουσίασε τεχνικά προβλήματα, είχε τους ίδιους νεαρούς ως συνδέσμους με τον Οργανισμό, με αυτούς που είχε εμπιστευθεί και για τις αρχικές εκδηλώσεις ο Θεοδωρίδης.
Μια πολύ θετική παρουσία όλον αυτόν τον καιρό της προετοιμασίας των εναρκτήριων εκδηλώσεων, ήταν ο Κωστής Τριανταφύλλου. Ένας καταξιωμένος Ελληνοπαριζιάνος καλλιτέχνης που ετοίμαζε μια ενδιαφέρουσα κατασκευή μέσα στη θάλασσα. Θα ήταν ένα φωτεινό γλυπτό όπως το αποκαλούσε, που θα έλαμπε μέσα στο Θερμαϊκό όλα τα βράδια του 97. Αυτό ναυάγησε (κυριολεκτικά), αλλά του χρωστάμε τα φωτεινά εφέ του Λευκού Πύργου στο πάρτι της Πρωτοχρονιάς. […]
[…] Ήταν μεγάλη επιτυχία να ξεκολλήσεις 100.000 κόσμο από την τσόχα ή την ντίσκο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς με εκείνη τη φοβερή ομίχλη και ύστερα από την δυσφήμηση που γνώρισε επί πέντε χρόνια η προσπάθεια της Πολιτιστικής (υπαιτιότητι της έστω). Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής έδωσε μάχη για να αποφύγει το καπέλωμα αυτής της λαϊκής γιορτής από τους επίσημους και τα κενά λογίδριά τους. Έκανε ένα σαφέστατο διαχωρισμό προς το σκοπό αυτό με το «εγκαίνιον» την φιέστα των επισήμων στα τέλη του Γενάρη.
Έτσι, το μόνο επίσημο κομμάτι ήταν η μεγαλοπρεπής εμφάνιση της Ειρήνης Παππά με τον Βενιζέλο και τον Δήμαρχο που εν συντομία κήρυξαν την επίσημη έναρξη του έτους πολιτισμού για τη νύφη του Θερμαϊκού».
Τι έγραψαν οι εφημερίδες για την εκδήλωση
Πως υποδέχτηκαν όμως τότε την Πρωτοχρονιά του 1997 καθώς επίσης και γεγονός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας ο Τύπος και οι μεγάλες εφημερίδες; Η εποχή είναι αλήθεια ότι έκρυβε ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια, υπήρξε αυτή η γλυκιά περίοδος της προσμονής για κάτι μεγάλο που ερχόταν και θα άλλαζε ριζικά την εικόνα της πόλης, από την άλλη υπήρξε και αυτή η συσσωρευμένη γκρίνια για τις διοργανώσεις, για τις υποδομές που παρέμεναν γιαπιά, για την συνολική διάθεση του προϋπολογισμού, που όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα αυξάνει την καχυποψία.
Στην «Καθημερινή» στο κεντρικό κομμάτι του πρωτοσέλιδου με τίτλο «Η Θεσσαλονίκη από σήμερα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» διαβάζουμε: Το 1997 είναι η χρονιά της Θεσσαλονίκης. Η «νύμφη του Θερμαϊκού» κρατά το σκήπτρο της Πολιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Φωτοχυσίες, παραστάσεις στους δρόμους, μουσικές, εικαστικές παρεμβάσεις, άρτος και θεάματα…
Χιλιάδες Θεσσαλονικείς αψήφησαν το κρύο, χθες βράδυ, για τη χαρά της συμμετοχής στη μεγάλη γιορτή. Η απαισιοδοξία και η πικρία σε…προσωρινή αναστολή θα δώσουν τη θέση τους στη «μαχητική αισιοδοξία» (όπως είπε και ο υπουργός Πολιτισμού). Στο τέλος θα μετρηθούν τα αποθέματα. Τι έμεινε στην πόλη σε κτιριακή υποδομή, εάν κερδήθηκε το μεγάλο στοίχημα. Έως τότε «ας κρατήσουν οι χοροί…».
Τα «Νέα» από την πλευρά τους, περιγράφουν μια διπλή εικόνα. Από τη μια το θολό τοπίο λόγω της ομίχλης συνέθεσε εν ολίγοις τα προβλήματα που συνάντησε εκείνος ο θεσμός ο οποίος εκτός των άλλων παρέμενε και άστεγος, ενώ από την άλλη η μαζική συμμετοχή των Θεσσαλονικέων τουλάχιστον σε εκείνη ακριβώς την πρώτη εκδήλωση ήταν που έστειλε κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας ότι στο τέλος όλα θα πήγαιναν καλά.
[…] «Γραφείο Βόρειας Ελλάδας Τοπίο στην Ομίχλη; Θαμπός – εισαγόμενος πολιτισμός εκ δυσμών; Τρυφερός, θαμπός, ποιητικός βορράς; Χιλιάδες σταγόνες με φιλιά που έστελνε ο ουρανός στην πρωτεύουσα της μουσικής, της νεότητας, της ομορφιάς, την κυρά κι αρχόντισσα των Βαλκανίων, τη Θεσσαλονίκη; – Σύμφωνα με τη λαμπερή παρουσιάστρια Ειρήνη Παπά;
Όπως και να είχε, η ανεπίσημη «πρώτη»του πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη, μπορεί να ήταν άστεγη, υγρή, πρωτόγνωρα θαμπή και δυσδιάκριτη, αλλά αυτό που έλαμψε δεν ήταν τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που ετοίμασαν οι διοργανωτές – ήταν η συμμετοχή των χιλιάδων Θεσσαλονικιών που έκοντες άκοντες απέδειξαν πως …εδώ, κέφι, ομορφιά, ζωή, δημιουργία – εδώ πολιτισμός είναι οι άνθρωποι.
Το αρχικό σύνθημα του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας – αυτό που εμπνεύστηκαν τα στελέχη του πριν από τέσσερα και πλέον χρόνια – επιβεβαιώθηκε απρόσμενα, ουσιαστικά, απρόκλητα, αλλά περίτρανα στο…παρά ένα.
Λίγα λεπτά πριν από την είσοδο του… πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη, εξήλθαν οι άνθρωποι. Ο άστεγος, υγρός, θαμπός διοργανωμένος πολιτισμός ήρθε δεύτερος. Πρωταγωνιστές ήταν οι κάτοικοι της πόλης που εξήλθαν για πρώτη φορά από τα σπίτια τους παραμονή Πρωτοχρονιάς και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, άνοιξαν τις αγκαλιές τους, τον υποδέχτηκαν, τον ζέσταναν, τον γέννησαν ξανά οι ίδιοι.
Εδώ πολιτισμός είναι οι άνθρωποι. Και μόνο για την έμπνευση του συνθήματος ο Οργανισμός Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του 1997, πέτυχε με την πρώτη. Οι διοργανωτές ισχυρίζονται ότι επρόκειτο για την ανεπίσημη «πρώτη»του θεσμού, καθώς η επίσημη έναρξη των εκδηλώσεων τοποθετήθηκε στην 1η Φεβρουαρίου οπότε και θα βρίσκονται στην πόλη οι επίσημοι προσκεκλημένοι (Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ξένοι υπουργοί Πολιτισμού κ.α.).
Η εικόνα όμως παρά την πρωτοφανή ομίχλη ήταν προχθές τη νύχτα διαυγέστατη. Εδώ πολιτισμός είναι οι άνθρωποι.
Τα κτίρια είναι ακόμη στην πλειονότητά τους γιαπιά, η υποδομή ανύπαρκτη, η διοργάνωση – αν μη τι άλλο – ομιχλώδης…
«Το φως της Θεσσαλονίκης όμως, – και κατά την λαμπερή παρουσιάστρια της πρωτοχρονιάτικης γιορτής, Ειρήνη Παπά – θα βοηθήσει κάθε Ευρωπαίο να νιώσει ποιητής, φιλότιμος, ωραίος, ευφυής σαν…Θεσσαλονικιός».
Οι πέντε σκηνές στο πλακόστρωτο του Λευκού Πύργου κατακλύσθηκαν από κόσμο κάθε ηλικίας. Αν και ήταν μικρή η απόσταση μεταξύ των σκηνών, οι ήχοι δεν μπερδεύτηκαν μεταξύ τους. Διατήρησαν έντεχνα – χάρη στο σωστό στήσιμο των μικροφωνικών εγκαταστάσεων – την αυτονομία τους, διασκεδάζοντας όλα τα μουσικά γούστα (ροκ, λάτιν, τζαζ, ρεμπέτικα, λαϊκά). Ο λόγος άνηκε στη μουσική, στον χορό, στην παντομίμα, στα…θαύματα. […]
[…] Μοναδικός απών στην Πλατεία του Λευκού Πύργου ήταν ο… Λευκός Πύργος. Και ο φαντασμαγορικός – φωτιστικό πολυθέαμα, σχεδόν – φωτισμός του που προετοίμασε ο καλλιτέχνης Κωστής Τριανταφύλλου.
Η ομίχλη δεν επέτρεψε στους συνεορτάζοντες Θεσσαλονικείς, να δουν τον Λευκό Πύργο τους γαλάζιο, κόκκινο, ροζ, κίτρινο, πολύχρωμο.
Η Θεσσαλονίκη – Πολιτιστική Πρωτεύουσα για το 1997 είχε δώσει το στίγμα της, είχε πετύχει το στοίχημα από την πρώτη κιόλας μέρα.
Μόνο που πέραν του ενθουσιασμού υπό το ομιχλώδες τοπίο το στίγμα ήταν αυτό ακριβώς. Η Πολιτιστική Πρωτεύουσα θα είναι ολίγον «ομιχλώδης» και σαφώς άστεγη.
«Σήμερα ήταν η πρεμιέρα. Το επόμενο ραντεβού τον Σεπτέμβριο…», σχολίαζαν περιφερόμενοι ανά την υπαίθρια γιορτή γνωρίζοντες την εξέλιξη των έργων υποδομής στην πόλη. […]
Το «Έθνος» στο κείμενό του με τίτλο: «Ορατότης… μηδέν» δεν παραλείπει να ασκήσει σκληρή κριτική στην οργάνωση της εκδήλωσης αναφέροντας μεταξύ άλλων πως και η αναγγελία ερχομού του νέου έτους έγινε καθυστερημένα. «Ούτε ο αναμενόμενος απόπλους του φωταγωγημένου πλοίου μέσα από τη θάλασσα έγινε – πάνω σε αυτό έμεινε τελικά εγκλωβισμένος ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Πολιτιστικής, Πάνος Θεοδωρίδης, – ούτε τα πυροτεχνήματα σκέπασαν τον ουρανό, ενώ η Ειρήνη Παπά έδειχνε να τα χάνει, μην ξέροντας πως να αναγγείλει την έλευση του καινούργιου χρόνου, κάτι που έγινε καθυστερημένα.
Προηγουμένως στην κεντρική σκηνή η Ειρήνη Παπά έψαλε μόνη της το «Υπερμάχω» και θέλοντας να δικαιολογήσει τα εμπόδια προκαλούσε η ομίχλη είπε: «Μ’ αρέσει η ομίχλη. Είναι σαν να έχει ρίξει ο ουρανός χιλιάδες σταγόνες φιλιά στη Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα της Ευρώπης. Κυρά κι αρχόντισσα των Βαλκανίων».
Στο προβλήματα που προκάλεσε η ομίχλη αλλά και στην μαζική συμμετοχή του κόσμου θα σταθεί και η «Ελευθεροτυπία». […] Ακούγεται κρότος. Όλοι σηκώνουν το βλέμμα στον ουρανό για να δουν τα χιλιάδες πυροτεχνήματα, αλλά η ομίχλη δεν το επιτρέπει. Ακούγεται μόνο ο κρότος. Σειρήνες περιπολικών τσιρίζουν για να υποδεχτούν το 1997, κόρνες αυτοκινήτων ακούγονται επίμονα. Σε λίγη ώρα εμφανίστηκε στη σκηνή ο Μπομπ Γκέλντοφ, ο οποίος ευχήθηκε «Καλή Χρονιά» στα ελληνικά και άρχισε το πρόγραμμα με ιρλανδικά τραγούδια. Η συναυλία συνεχίστηκε μέχρι τις 3.00 το πρωί. Το γλέντι, όμως, κράτησε πιο πολύ και ο κόσμος αποχώρησε έπειτα από πολλές ώρες στην παραλία».
