Το σχολείο μου, το μεγάλο σχολείο της Τούμπας
Ο Γιώργος Τούλας γράφει για το σχολείο του, το 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο της Τούμπας. Ήταν ένα από τα πιο μεγάλα σχολεία της χώρας με όλα τα καλά και τα κακά του.
Το σχολείο μου δεν ανήκει στην κατηγορία των διάσημων σχολείων της πόλης. Δεν είναι ούτε το περίφημο Πέμπτο, ούτε το Πειραματικό, ούτε ένα από τα ιδιωτικά σχολεία που έβγαλαν διάσημους απόφοιτους.
Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία της πόλης, ίσως και το μεγαλύτερο, αν σκεφτεί κάνεις ότι τη χρονιά που αποφοίτησα είχε 1200 μαθητές. Στην πρώτη Λυκείου ήμουν στο τμήμα Α13, στη δεύτερα Β11 και στην Τρίτη Γ10. Σκεφτείτε πως όταν ξεκινούσαμε για περίπατο στη νέα Ελβετία από την Παπάφη που ήταν το σχολείο, την ώρα που οι πρώτοι έφταναν στη Χαριλάου οι τελευταίοι έβγαιναν από την αυλόπορτα.
Ήταν λοιπόν ένα τεράστιο σχολείο σε μια λαϊκή γειτονιά, μια μέση αστική γειτονιά μιας τεράστιας συνοικίας της πόλης. Το σχολείο μου ήταν το 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο της Τούμπας. Ήταν ένα από τα πιο μεγάλα σχολεία της χώρας με όλα τα καλά και τα κακά του.
Ήταν ένα σχολείο με μεγάλη παράδοση στο μπάσκετ και φοβερές διακρίσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο που πάντα γιορτάζονταν αναλόγως με τρομερά γλέντια σε όλη την περιοχή και φυσικά κερκίδες αλησμόνητες στα ματς. Είχε πάντα απίστευτη παρουσία στις σχολικές παρελάσεις της πόλης και ομηρικούς καυγάδες και τσαμπουκάδες κυρίως με τα σχολεία της Χαριλάου. Είχε τις καλύτερες σχολικές γιορτές για το Πολυτεχνείο, γιορτές να κλαις από συγκίνηση και τεράστια συμμετοχή στις πορείες μνήμης της ίδιας επετείου. Είχε γενικά δημοκρατικές ευαισθησίες.
Είχε πενταήμερες εκδρομές συνήθως στη Ρόδο που γινόταν το έλα να δεις και είχε επίσης σε μικρογραφία όλα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας. Σκάνδαλα ερωτικά, αυστηρές ποινές, άπειρες αποβολές, θρυλικούς τύπους που ξέμειναν εκεί για πολλά χρόνια χωρίς να το τελειώνουν, έγιναν καλτ ήρωες του και μαζί τους μεγάλωσε κόσμος και κόσμος, είχε καθηγητές που έμειναν στην Ιστορία για τις λοξές ή αυστηρές συμπεριφορές τους και άλλους που αποτέλεσαν υπόδειγμα ανοιχτόμυαλης εφαρμογής νέων εκπαιδευτικών λειτουργιών.
Το σχολείο μου ιδρύθηκε το 1956 ως εξατάξιο. Χωρίστηκε σε γυμνάσιο και Λύκειο πριν τη Χούντα, είναι το πρώτο σχολείο της πόλης που λειτούργησε ως μεικτό από την αρχή του. Επανενώθηκε μετά και ξαναχωρίστηκε μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, οπότε και χωρίστηκε αναχρονιστικά σε Αρενών και Θηλέων. Το πρόλαβα Αρενών και Θηλέων για μια χρονιά, στην πρώτη Γυμνασίου. Αγγλικά δίδαχτηκαν εντός το από το 1966! Στεγάστηκε σε διάφορα κτίρια πριν αποκτήσει τη δική του στέγη το 1973-74. Το θυμάμαι να χτίζεται για χρόνια σε κάτι χωράφια κάτω από το σπίτι μας, στο περίφημο 151. Ακόμα θυμάμαι τα τσιμέντα που ξεφόρτωναν και τα σίδερα. Όταν τέλειωσε ήταν το πιο εντυπωσιακό σχολείο της πόλης. Το εγκαινίασε ο Νικόλαος Μάρτης. Υπουργός τότε της Βορείου Ελλάδος. Ο πρώτος του διευθυντής ονομάζονταν Αλεξίαδης Αλέξανδρος και ο άνθρωπος που αποτύπωσε σε βιβλίο την ιστορία του ονομάζεται Πέτρος Μπεσπάρης, επίσης διευθυντής του.
Το σχολείο μου το θυμάμαι με νοσταλγία. Δεν ήταν από τα φίρματα σχολεία της πόλης. Ήταν όμως ένα σχολείο σύμβολο μιας λαϊκής γειτονιάς, που έγραψε τη δική του ιστoρία. Σήμερα ονομάζεται πλέον 18ο Λύκειο Θεσσαλονίκης και η αυλή του, αλλά και ο περιβάλλων χώρος μόλις απέκτησε, με παρέμβαση του δήμου Θεσσαλονίκης νέα, εντυπωσιακή όψη.
Διαβάστε επίσης: Μια φορά και έναν καιρό στην Τούμπα, όσα θυμάμαι
και Όταν το τσιμέντο κατάπιε την Τουμπίτσα
Η ομάδα facebook των αποφοίτων του σχολείου:
https://www.facebook.
