Η θρυλική ταινία «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» για πρώτη φορά στο θέατρο

Η ταινία που χάρισε στο ελληνικό κοινό ατάκες - σταθμούς και στιγμές ξεκαρδιστικού σουρεαλισμού, αποκτά νέα θεατρική πνοή με ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών

Γιώργος Τσιτιρίδης

5 Νοεμβρίου 2025, 4:09 μμ

Γιώργος Τσιτιρίδης

5 Νοεμβρίου 2025, 4:09 μμ

Μία από τις πιο αγαπημένες ελληνικές κωμωδίες των τελευταίων δεκαετιών ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο, στο Artbox Fargani στη Θεσσαλονίκη.

Το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη, η θρυλική ταινία του 1998 με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Σάκη Μπουλά, Αργύρη Μπακιρτζή, που χάρισε στο ελληνικό κοινό ατάκες- σταθμούς και στιγμές ξεκαρδιστικού σουρεαλισμού, αποκτά νέα θεατρική πνοή με ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών.

Η παράσταση συνοδεύεται από ζωντανή μουσική επί σκηνής με τα τραγούδια της ταινίας να ερμηνεύονται live από την Αλεξάνδρα Μάγκου δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα άλλοτε τρυφερή κι άλλοτε ξέφρενη γεμάτη ρυθμό και κέφι – όπως ακριβώς επιτάσσει και το έργο του Τσιώλη.

Είναι από εκείνες τις ταινίες που δεν κατάλαβα την σημασία της όταν την είδα για πρώτη φορά το 1998 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ίσως το νεαρό της ηλικίας, οι διαφορετικοί προβληματισμοί και ανησυχίες, δεν είχα καταφέρει να συγκρατήσω καμία σκηνή και καμία από τις ατάκες που έμελλε να γίνουν cult και να αγαπηθούν από το κοινό. Είναι κάποιες δημιουργίες στις οποίες είναι σημαντικό να ανατρέχεις μέσα στα χρόνια για να ανακαλύπτεις κάτι που σου έχει διαφύγει και να βρίσκεις όλους εκείνους τους λόγους που τις κάνουν ξεχωριστές και διαχρονικά επίκαιρες.

Το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη είναι μια τέτοια περίπτωση. Δεν πρόκειται απλά για ένα κινηματογραφικό φαινόμενο που χάρισε διαλόγους που γίνονται viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν είναι μόνο η αγάπη του κοινού που γεμίζει τις αίθουσες σε κάθε προβολή ξανά και ξανά 35 χρόνια μετά, είναι η αναλλοίωτη φρεσκάδα και γοητεία της που την καθιστά επίκαιρη, ατόφια γοητευτική χωρίς να την αγγίζει ο χρόνος.

Το προσεχές διάστημα ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει σε κόμικς από τους Σταύρο Κιουτσιούκη, Κλήμη Κεραμιτσόπουλου, ενώ για πρώτη φορά παρουσιάζεται ως θεατρικό κείμενο στο σανίδι. Σε διασκευή και σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη που μας χάρισε σημαντικές παραστάσεις που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία (Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή, Ηλίθιοι, Μάρτυρας) ξεκινά το ταξίδι της από το Artbox Φαργάνη της Θεσσαλονίκης ως φόρο τιμής στην πόλη που έμελλε να είναι η αφετηρία προς το ταξίδι.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει έναν νέο και πετυχημένο σκηνοθέτη να επιλέξει να φέρει εις πέρας ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα με υψηλό ρίσκο μιας και είναι αναπόφευκτη η σύγκριση μεταξύ ταινίας και θεατρικού έργου.

«Και εμένα αλλά και του Τάσου Τζιβίσκου και του Νικόλα Βασιλειάδη οι οποίοι πρωταγωνιστούν και με τους οποίους είμαστε φίλοι, μας αρέσει η ταινία οπότε ξεκινήσαμε να κάνουμε από κοινού την σκέψη πως θα μπορούσε να μεταφερθεί στο θέατρο. Όταν έγιναν οι πρώτες συζητήσεις και ξεπεράστηκαν φόβοι και ενδοιασμοί κύλισε ευκολότερα από ότι θα το περίμενα»

Η ταινία χαρακτηρίστηκε ως Road Movie, ένα νοσταλγικό καλοκαιρινό ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης, σατυρικό και συνάμα δραματικό, συνδυασμός αρχαίας τραγωδίας και Αριστοφανικής κωμωδίας, με διαλόγους αυτοσαρκαστικούς που συναντάμε σε ταινίες του Γούντι Άλεν.

Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Λάσκαρης δούλεψε με τους τρείς αντρικούς χαρακτήρες (έξοχοι οι ηθοποιοί Πέτρος Λαγούτης, Τάσος Τζιβίσκος, Νικόλας Βασιλειάδης) απελευθερώνοντας τους από το χώρο, το χρόνο και τα πρόσωπα με τα οποία ταυτίστηκαν στην ταινία. Όπως μας λέει ο ίδιος, ήθελε οι χαρακτήρες να αποκτήσουν αυτόνομη υπόσταση και να μην είναι ο Μπουλάς, ο Μπακιρτζης και ο Ζουγανέλης, να γίνουν ο Πάνος, ο Μιχάλης και ο Αντώνης.

Στην θεατρική σύμβαση που περιορίζει τον χώρο, οι ήρωες βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με το κοινό, αλληλοεπιδρούν, συνομιλούν μεταξύ τους σαν άλλοι φιλόσοφοι της ζωής, είναι γήινοι, αληθινοί και ανθρώπινοι. Το φορτηγάκι που δεσπόζει επί σκηνής, συμπρωταγωνιστής και μηχανή του χρόνου, μας υπενθυμίζει τις χρονικές και τοπικές μεταβολές αποτίνοντας φόρο τιμής στην ιδέα του ταξιδιού προς την ωριμότητα και την ενηλικίωση. Στο πίσω μέρος η λίμνη μια διαφυγή από το αστικό τοπίο προς την φύση. Εκεί όπου ζωντανεύουν οι επιθυμίες, τα όνειρα και που κάποια βράδια χορεύουν νεραΐδες και ξωτικά.

Οι γυναίκες παρούσες ακόμα και ως απουσία, καθορίζουν και διατρέχουν την πλοκή. Εμφανίζονται εν είδη χορού αρχαίας τραγωδίας με την κορυφαία να συντονίζει τα μουσικά μέρη (αλλάζοντας CD) που μας μεταφέρουν στην επόμενη ενότητα. Ο από μηχανής θεός και σωτήρας, η Κλυταιμνήστρα – συζυγοκτόνος στην πρωτότυπη τραγωδία του Σοφοκλή, είναι η διασώστρια του Πάνου στην δική μας περίπτωση. Καθόλου τυχαία η δήλωση «γυναίκα θα σε σκότωνε αλλά γυναίκες σε σώσανε».

Τι είναι όμως αυτό που κάνει την ιστορία αυτών των τριών μπατζανάκηδων τόσο αγαπητή;

«Έχει ένα χιούμορ ευθύ που δεν περνάει από φιλτράρισμα, οι ήρωες εκφράζουν τις σκέψεις τους διοχετεύοντας προς τα έξω την ανάγκη τους για ένα διάλλειμα, για μια εκδρομή που θα τους επιτρέψει να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, την βιοπάλη, την εργασία τον τρόπο που έχει μπει η ζωή σε καλούπια, από την καθημερινή σκέψη για επιβίωση»

Η ιστορία των ηρώων είναι η επιστροφή των «μεγάλων» στην παιδικότητα, την ανεμελιά, την οποία συμβολίζει αυτή η εκτροπή από την κύρια διαδρομή για μια σύντομη εκδρομή, μια περιπέτεια πριν τον τελικό προορισμό που είναι η οικογένεια. Μια καλοκαιρινή ημέρα, ένα road movie που μας μεταφέρει στο ελληνικό καλοκαίρι.

Όπως εύστοχα αναφέρει ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Λάσκαρης στο προλογικό του σημείωμα:

Όταν ήμασταν παιδία περιμέναμε στο σχολείο το διάλλειμα να χτυπήσει το κουδούνι για να τρέξουμε να βγούμε στην αυλή. Γρήγορα όμως καταλάβαμε πως τα διαλλείματα ήταν μικρά κι αρχίσαμε τις κοπάνες.

Μια κοπάνα που όμως σύντομα θα τελειώσει και ως τότε δεν έχουμε παρά να την απολαύσουμε.

«Έχει σημασία πως θα τονιστεί ο τίτλος και με τι ύφος θα τον πει κανείς. Δεν είναι το αυταρχικό «ας περιμένουν οι γυναίκες» γιατί πρέπει να βγει η πατριαρχεία μπροστά, οι ανάγκες των αντρών που είναι σημαντικότερες και πρέπει να τις ακούσουμε χωρίς να υπολογίζουμε τις γυναίκες. Ακόμα και με την απουσία οι γυναίκες καθορίζουν την ζωή των πρωταγωνιστών και είναι παρούσες κάθε λεπτό. Ο τίτλος ενέχει περισσότερο την παράκληση για μια μικρή παράταση. Γυναίκες περιμένετε λίγο ακόμα και θα φτάσουμε Ένα καλοκαιρινό παραμύθι με νεράιδες και ξωτικά που αποχαιρετά την ανεμελιά και ζητά λίγο ακόμα».

Ατάκες που ακούγονται σε αθλητικές εξέδρες, πολιτικές συζητήσεις και υποσχέσεις μιας πλαστής και συνάμα εύθραυστής ευμάρειας, η παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και του δικομματισμού, ο αυθόρμητος τρόπος σκέψης, οι ατόφιοι χαρακτήρες, όλα δοσμένα με σεβασμό και αγάπη οδηγεί τους θεατές στο να δείξουν κατανόηση σε αυτά τα τσακισμένα ενήλικα αγόρια που βρίσκονται χαμένα στην αλάνα των παιδικών τους χρόνων, στο όνειρο και τις παραισθήσεις.

Από τους πρωταγωνιστικούς μέχρι και τους δεύτερους ρόλους ο θεατής αναγνωρίζει τον πατέρα, τον θείο, τον γείτονα. Η νέα γενιά που δεν έζησε τις χρυσές όπως ονομάζονται δεκαετίες του 1980-1990 αλλά βιώνει τις επιπτώσεις που είχαν στο σήμερα, κάνει viral τις ατάκες της ταινίας, τις οποίες περιμένει να ακούσει για να γελάσει ψιθυρίζοντας τες.

«Το σύνδρομο του ΠΑΣΟΚ είναι κάτι που συζητιέται και από γενιές που δεν το έχουν ζήσει. Είναι αυτή η αίσθηση της ψεύτικης ευμάρειας των ανέμελων χρόνων που εγγράφηκαν στη συλλογική μνήμη ως κάτι ιδανικό. Παρά τις διαβεβαιώσεις πως όλα θα συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά μια ημέρα τρως μια γερή σφαλιάρα που λέγεται χρεοκοπία. Είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο προδομένος από κάτι που τελείωσε βίαια και ξαφνικά. Πόσο εύκολο είναι να επουλωθούν όλα αυτά τα τραύματα που άφησε η πολιτική και οικονομική διαχείριση. Όλο αυτό είναι που επηρεάζει και θα επηρεάζει την ζωή όλων για τα επόμενα χρόνια. Το έργο είναι μια ξεκάθαρη κατανόηση του γιατί και πως χρεοκοπήσαμε αλλά και του που βαδίζουμε χωρίς όμως να χάνει ποτέ την αισιοδοξία την ελπίδα και την εσωτερική της ενέργεια. Είναι χαρακτηριστικό του λαού μας που και στα πιο δύσκολα δεν χάνει το κέφι του για ζωή και την ανάγκη του για διασκέδαση.

Σίγουρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ο Σταύρος Τσιώλης όσα θα ακολουθήσουν 35 χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας του. Τα σκάνδαλα – βλέπε ΟΠΕΚΕΠΕ – οι υποσχέσεις, και τα ρουσφέτια συνεχίζονται. Το κείμενο παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ και στέκει στην σκηνή αυτόνομα σαν να γράφτηκε εξ αρχής για το θέατρο. Ο χρόνος ρέει χωρίς να τεμαχίζεται, η ιστορία ζωντανεύει, οι αγαπημένοι ήρωες μοιράζονται ζωντανά σκέψεις και συναισθήματα ενώ το κοινό συμπάσχει και συμμετέχει κυρίως τραγουδώντας. Υπάρχει διάδραση μια οικειότητα σαν να πρόκειται για ένα reunion φίλων που έχουν πολύ καιρό να βρεθούν και αυτό λειτουργεί ως κάθαρση που μεταφέρεται από την σκηνή στους θεατές.

«Σε μια εποχή που έχει κοπεί η χαρά και το γέλιο οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από ένα διάλλειμα – από την δική μας λίμνη Βόλβη – που θα παρατείνει τα προβλήματα»

Ένα καλοδουλεμένο σενάριο γίνεται η πρώτη ύλη για μια διασκευή που στέκει αυτόνομα στην σκηνή και που πέρα από νοσταλγική και διαχρονική ιστορία μπορεί να γίνει γροθιά στο στομάχι.

Τελικά μαθαίνουμε από τα λάθη μας; Ανατρέχουμε σ αυτά ως οδηγό για το μέλλον η απλά ζούμε την στιγμή ζητώντας από την ζωή να μας περιμένει για λίγο ακόμα;

Συντελεστές

Κείμενο: Σταύρος Τσιώλης

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λάσκαρης

Σκηνικά: Κατερίνα Παπαγεωργίου

Μουσική σύνθεση – επιμέλεια: Μιχάλης Χατζηαναστασίου

Κίνηση: Ιωάννα Μήτσικα

Ενδυματολογική επιμέλεια: Μυρτώ Μητσοπούλου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Κυρατζής

Κατασκευή σκηνικών: Kolossaion Productions, Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης

Μουσική παραγωγή & Programming – Μίξη ήχου: Ironmic_studio

Φωτογράφιση: Καλφαμανώλης Γιώργος

Φωτογραφίες παράστασης: Νάκης Γιώργος