ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ… 50 χρόνια μετά…
Η Αλήθεια είναι πως όσα χρόνια κι αν περάσουν η μέρα τούτη θα μας θυμίζει πως πάντοτε το φως νικά το σκοτάδι
Λέξεις: Δημήτριος Χ. Παυλακούδης
«Αχ χελιδόνι μου, πώς να πετάξεις σ’αυτόν τον μαύρο τον ουρανό; »…
Με τον παραπάνω στίχο που έγραψε ο σπουδαίος στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος και μελοποίησε ο μεγάλος μας συνθέτης Μάνος Λοϊζος, αποτυπώνεται πεντακάθαρα το σκοτάδι που απλωνόταν πάνω από τον καταγάλανο ελληνικό ουρανό την περίοδο της Χούντας των συνταγματαρχών…
Αυτό το μαύρο ουρανό που βάσταξε μέχρι τότε σχεδόν 7 χρόνια, θέλησαν να φωτίσουν ξανά, μια τέτοια μέρα του όχι και τόσο μακρινού για εμάς 1973 τα νιάτα τούτου του τόπου… Ήδη από τις 14 του μήνα οι φοιτητές είχαν πάρει τη μεγάλη απόφαση ««να μείνουμε απόψε στο Πολυτεχνείο». Στην αρχή λίγοι, αργότερα περισσότεροι, μετά άρχισαν να συρρέουν στο κέντρο του αγώνα και άλλοι πολλοί. Σπουδαστές άλλων σχολών, νέοι από κάθε γειτονιά και πόλη, νέοι εργαζόμενοι ακόμη και μαθητές…Όλοι τους με τον ίδιο πόθο για ΛΕΥΤΕΡΙΑ, την ίδια αγάπη για καλύτερες συνθήκες ζωής και καλύτερη ΠΑΙΔΕΙΑ, για ένα μέλλον χωρίς φόβο, εξορίες, λογοκρισία και αποκλεισμούς που στοίχειωναν χρόνια τώρα τις ζωές τους. Για ΨΩΜΙ και δικαιώματα για όλους. Τέλος με την ίδια φλόγα για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, με το ίδιο μεγάλο όραμα να ξαναφέρουν με τον αγώνα τους τη Δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε…
17 Νοέμβρη και στο Πολυτεχνείο βρίσκονται χιλιάδες…Κι όσο περνούν τα λεπτά και οι ώρες οι φωνές τους υψώνονται σε όλη την Αθήνα…και σε όλη την Ελλάδα… Τα παιδιά του χτες έγιναν άντρες και γυναίκες μέσα σε λίγες μέρες…Έγιναν αγωνιστές της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ που μάχονται για να γκρεμίσουν την τυραννία, μια τυραννία που κάποιοι επέβαλαν στην πατρίδα μας και κάποιοι συντήρησαν για χρόνια με τη βία…
Το σύνθημά τους ξεκάθαρο: ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Μόνο τους όπλο οι φωνές τους που ακούγονται και μέσω του ραδιοφωνικού πομπού που ακούγεται παντού και φτάνει σε κάθε σπίτι συγκινώντας τους φοβισμένους και απογοητευμένους μέχρι τότε Έλληνες…
« Εδώ Πολυτεχνείο…Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.»
Όσο περνούν οι ώρες το φως νικά το σκοτάδι…Ο λαός ενώνεται με τους φοιτητές και το τέρας της χούντας τρομάζει…Η συνέχεια γνωστή… Ο στρατός στους δρόμους, τα τάνκς στο Πολυτεχνείο, η πόρτα πέφτει και τρόμος σκορπίζει παντού…
Μαζί με τον τρόμο όμως σκόρπισε και η δικτατορία…Ο Αγώνας της νεολαίας λίγο καιρό αργότερα γίνεται η αφορμή για την πτώση του καθεστώτος… Η Δημοκρατία επιστρέφει στον τόπο της…
Σήμερα 50 χρόνια μετά χάρη στη λεβεντιά, τον αγώνα και τη θυσία των νέων εκείνου του Νοέμβη, έχουμε πια το δικαίωμα να μιλούμε ελεύθερα, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε ελεύθερα, να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να διαδηλώνουμε ελεύθερα, να μιλάμε στα παιδιά μας λέγονάς τους την αλήθεια.Να τους λέμε όπως έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης «το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι. Φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.»
Και η Αλήθεια είναι πως όσα χρόνια κι αν περάσουν η μέρα τούτη θα μας θυμίζει πως πάντοτε το φως νικά το σκοτάδι… Η Δημοκρατία νικά την τυραννία, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κερδίζεται με αγώνες…
Κι όσο υπάρχουν γονείς που παίρνουν από το χέρι τα μικρά παιδιά τους και τα πηγαίνουν στο μνημείο του Πολυτεχνείου για να αφήσουν ένα λουλούδι στη μνήμη των παιδιών που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν τότε τόσο μπορούμε ακόμη να Ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο…
Να ελπίζουμε και να θυμόμαστε την πάγια θέση του Ανδρέα Παπανδρέου
« Η Δημοκρατία είναι θέμα μόνιμου αγώνα»!
Υ.Γ.1 Όσοι κάθε χρόνο διαγωνίζονται διαπληκτιζόμενοι για το σε ποιόν ανήκει το Πολυτεχνείο και όσοι κατά πως λένε και οι στίχοι του αγαπημένου τραγουδιού του Διονύση Τσακνή «Νοέμβρης 90» «στα κόμματα γαντζώθηκαν» εξαργυρώνοντας την όποια συμμετοχή τους στις μετέπειτα διαδηλώσεις ας καθίσουν στην άκρη και ας αφήσουν το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ στους «κληρονόμους» του, σε όσους αγωνίστηκαν χωρίς να το καπηλευτούν και σε όλους όσοι συνεχίζουν να ζουν και να αναπνέουν για τη Δημοκρατία ασχέτως πολιτικής ταυτότητας.
Υ.Γ.2 Το παρόν άρθρο ανήκει στον καλό φίλο κι εξαίρετο δημοσιογράφο Μάκη Μοσχοβούδη που πάντα φιλοξενούσε τα άρθρα και τις παρεμβάσεις μου στα μέσα που με αγάπη κρατούσε «ζωντανά». Θα σε θυμάμαι και θα σε τιμώ πάντοτε χαμογελαστέ, αγωνιστή, Δημοκράτη, μακρινέ μου φίλε…Καλό σου ταξίδι…
*Ο Δημήτριος Χ. Παυλακούδης, είναι Φιλόλογος- ΜΑ Μεσαιωνικής & Βυζαντινής Φιλολογίας Α.Π.Θ.- Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Φανού Κιλκίς
