Αγώνας άγονος λοιπόν;
Θα έρθεις εσύ να μιλήσεις και να κάνεις «κουμάντο» στις τρίχες, τις ραγάδες μου, στο αν έχω κιλά ή δεν έχω, στο αν έχω ακμή και στο γιατί υπάρχουν στις φωτογραφίες μου και πάνω μου;
Λέξεις: Ελένη Σερδάρη
Δεν θα πω ότι δεν συγχύστηκα, δεν έβρισα, δεν τρελάθηκα μες τη νύχτα, στο απόλυτο σκοτάδι, βλέποντας το βίντεο που όλοι μας λίγο ή πολύ είδαμε. Το βίντεο που συμβόλιζε τον ίδιο τον σκοταδισμό. Διάβασα από κάτω τα σχόλια που κάνανε χιλιάδες χρήστες θέλοντας να υπερασπιστούν το δίκιο το δικό τους και της κοινωνίας απέναντι σε τέτοιες απόψεις. Θα έσκαγα αν δεν έλεγα κάτι. Δεν πήρα σε κάποιον συνέντευξη, θα καταθέσω μια μικρή ιστορία, έτσι, γιατί το αισθάνθηκα, και γιατί δεν μπορεί κανείς να μου το απαγορεύσει.
Έμαθα τα τελευταία χρόνια κι ακόμη μαθαίνω να αγαπώ το σώμα μου, το πρόσωπο μου, το οτιδήποτε πάνω μου, που μου αρέσει ή που δεν μου αρέσει. Κι αν δεν μου αρέσει έχω μόνο εγώ λόγο πάνω σε αυτό.
Μικρό παιδί, σε ένα οικογενειακό τραπέζι άκουσα τη φράση «Μην φας άλλο γλυκό, δεν θα σε θέλει κανείς». Είχα αδυναμία στα γλυκά, στα παγωτίνια συγκεκριμένα. Ακόμη έχω. Κι γι’αυτό το έφαγα αλλά τον κράτησα τον φόβο. Ήρθαν οι πανελλήνιες και οι ραγάδες και η κυτταρίτιδα έκαναν επιδρομή στα πόδια μου και τα χέρια μου μέσα σε δύο μήνες. Έγινα αγνώριστη και η παλιά γνωστή φράση στοίχειωσε πάλι το μυαλό μου. Γρήγορα αντιλήφθηκα το κρίμα που άδικα μου επέβαλα και σταμάτησα εκεί.
Γιατί το σώμα μου είναι δικό μου και δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς. Γιατί γεννηθήκαμε και κουβαλάμε τον εαυτό και το σώμα μας και αυτά τα δύο εμάς και όλα αυτά που μας έμαθαν τα μαζικά πρότυπα ομορφιάς να μισούμε είναι η φύση μας και πρέπει να την αγαπάμε. Κι αν δεν την αγαπάμε και θέλουμε να κάνουμε παρεμβάσεις σε αυτή έχουμε δικαίωμα μόνο εμείς και όχι οι άλλοι για εμάς. Και τελειώνει εδώ η υπόθεση. Τα υπόλοιπα είναι τρίχες που λένε.
Τολμάς να ξεστομίζεις το «..Ντρέπομαι που είμαι γυναίκα. Αφού αγαπάς το αξύριστο πόδι σου εγώ γιατί να το δω;» ; Αν εγώ υποφέρω από πολυκυστικές ωοθήκες, έχω ορμονικά θέματα, κατάθλιψη και οποιαδήποτε άλλη πάθηση το ξέρεις εσύ; Αν δεν μπορώ να σηκωθώ το πρωί και να πρέπει να σκέφτομαι πότε θα μου έρθει η περίοδος που την περιμένω εδώ και 2 μήνες το ξέρεις; Και θα έρθεις εσύ να μιλήσεις και να κάνεις «κουμάντο» στις τρίχες, τις ραγάδες μου, στο αν έχω κιλά ή δεν έχω, στο αν έχω ακμή και στο γιατί υπάρχουν στις φωτογραφίες μου και πάνω μου; Γιατί έτσι γουστάρω. Κι αυτό φυσικά ισχύει είτε είμαι μια θηλυκότητα είτε μια αρρενωπότητα είτε όλα, κάπου στο ενδιάμεσο είτε και πουθενά. Το πως θα ντύνομαι ή θα γδύνομαι, αν θα βάφομαι ή θα βγαίνω με την κοτσίδα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ δεν θα το κρίνεις εσύ. Εσύ, ναι, εσύ που μου θύμησες το άτομο που με απείλησε πως δεν θα με θέλει κανείς.
Εγώ είμαι σε θέση λοιπόν να σου πω πως με θέλω με το ένα πόδι ξυρισμένο και το άλλο αξύριστο, έτσι, γιατί μου αρέσει και γιατί δεν πρόλαβα. Έμαθα να αγαπώ εμένα και τους άλλους. Και μέχρι τώρα, στα 23 μου, έμαθα πως τελικά η απειλή δεν έπιασε. Όσοι/όσες/ όσα με θέλουν αληθινά ως άνθρωπο, δεν τους ενδιαφέρουν πόσα γλυκά τρώω. Τα τρώμε μαζί. Χωρίς μακιγιάζ, σε ένα μπαλκόνι με τις αξύριστες, γεμάτες λευκές ραγαδίτσες και φουλ κυτταρίτιδα – κληρονομιά της μάνας μας, ποδάρες μας να ακουμπάνε στα κάγκελα του μπαλκονιού μας.
Υ.Γ. Ακόμα κι αν αυτό έγινε με σκοπό τα λάικ, τον ντόρο, τον χαμό, την διασημότητα, οι απόψεις αυτές είναι επικίνδυνες για τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας. Μπορεί να αγαπάς εσύ τον εαυτό σου, ο διπλανός όμως μπορεί μέσα από τέτοιου είδους επιθέσεις να τον μισήσει και να μην υπάρχει γι’αυτόν φως. Γι’αυτό τον λόγο, ας μην αφήσουμε τέτοιες απόψεις να διαδίδονται και να αναπαράγονται. Ας δικαιώσουμε την αγάπη.
Και μην ξεχνάτε: “Έτσι ‘μαι γω, και δεν μπορώ, ούτε και θέλω ν’αλλάξω”.
*H Ελένη Σερδάρη είναι φοιτήτρια του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ
