Ιστορίες που έχουν γραφτεί στα τρένα και στους σταθμούς τους
Εδώ σου μάζεψα κάποιες ιστορίες που έχουν ειπωθεί σε διάφορα δρομολόγια και σταθμούς τρένων όλου του κόσμου, άλλες χιουμοριστικές, άλλες θλιβερές, μα όλες θα σου θυμίσουν μία εικόνα που απέσπασες κάποια στιγμή σε ένα ταξίδι.
Τα τρένα σηματοδοτούν την ζωή μας με ποικίλους τρόπους. Χαοτικοί σταθμοί, δρομολόγια που συνδέσαμε με έναν στίχο τραγουδιού, αιώνιοι αποχαιρετισμοί, περιθωριακές περιοχές, ένα νέο ταξίδι, μία άλλη αρχή. Τα σπίτια των τρένων είναι σαν τις ημέρες και τις νύχτες, οι σταθμοί τους το πρωί είναι ασφυκτικά γεμάτοι ενώ το βράδυ μοιάζουν έρημοι.
Τόποι αποχαιρετισμών ή επανασυνδέσεων. Κλισέ εικόνες με μάνες να χαιρετούν τους γιους τους ντυμένους στα χακί, οικογένειες να αποχωρίζονται το παιδί τους και να το αφήνουν πια να ξεκινήσει την ενήλικη ζωή, ένα ατελείωτο φιλί με δάκρυα.
Εδώ σου μάζεψα κάποιες ιστορίες που έχουν διαδραματιστεί σε διάφορα δρομολόγια και σταθμούς τρένων του κόσμου, άλλες χιουμοριστικές, άλλες θλιβερές, μα όλες θα σου θυμίσουν μία δική σου εικόνα που έκλεψες κάποια στιγμή σε ένα ταξίδι.
#1 Για πάντα μαζί εκτός από αυτές τις 5 μέρες
Ορεστιάδα. Είμαι με τον παππού και την γιαγιά μου, η οποία θα ερχόταν μαζί μου για να δει το σπίτι, στον 3ο χρόνο αφού δεν είχε έρθει στα προηγούμενα. Την έφερε μέχρι τον σταθμό του τρένου. Ήταν η πρώτη φορά που δεν πήγαιναν κάπου μαζί, συνήθως σε όλα τα ταξίδια, ακόμα και μέχρι το Διδυμότειχο που είναι δίπλα, ήταν πάντα μαζί. Ο παππούς μου πλέον έχει πάρα πολλά προβλήματα υγείας, με το ζόρι μπορεί να περπατήσει, αλλά εκείνη την ημέρα την έφερε στο τρένο. Η γιαγιά μου ανεβαίνει μαζί μου τέρμα ανήσυχη αλλά ταυτόχρονα ευτυχισμένη γιατί πάει με το εγγόνι της Θεσσαλονίκη, για να δει το σπίτι αλλά και γενικότερα την πόλη. Έκατσε 5 μέρες, μέσα από τηλεφωνήματα πάντα ρωτούσε την μάνα μου τι κάνει ο παππούς, αν τρώει, αν κοιμήθηκε, αν πήρε τα χάπια του, και εκείνος έλεγε ότι του λείπει το Τζενακι του. Η γιαγιά μου μετά από τις ημέρες, γυρνάει με τρένο μόνη της. Στην Αλεξανδρούπολη ήταν ο παππούς μου με την μαμά μου και της έκανε έκπληξη, με ένα μπουκέτο παιώνιες, γιατί αυτό είναι το αγαπημένο της λουλούδι. Η γιαγιά μου του ζήτησε συγγνώμη που τον άφησε, ακόμη και για 5 ημέρες, ο παππούς μου απλώς χαμογελούσε και την φιλούσε στο μέτωπο. Ανέβηκαν στο αμάξι και γύρισαν Ορεστιάδα με την μάμα μου. Ήταν η μοναδική φορά στα 48 χρόνια που είναι μαζί, που υποθετικά χωρίστηκαν.
#2 Στο μακρινό Θιβέτ
Φτάσαμε στο σταθμό του Ζινίνγκ στις 10 το πρωί. Είχαμε ακόμα δύο ώρες μέχρι να φύγει το τρένο. Ελέγξαμε μια ακόμη φορά τα χαρτιά μας να βεβαιωθούμε ότι τα έχουμε όλα και ξεκινήσαμε να βρούμε την πλατφόρμα από την οποία θα φεύγαμε. Φτάσαμε στην πλατφόρμα. Κοίταξα γύρω μου να δω αν υπάρχει άλλος “δυτικός” άνθρωπος στον σταθμό. Ήμουν η μόνη τριγύρω.
Ένας αστυνομικός μας πλησίασε. Κοίταξε την φίλη μου της είπε κάτι. Δεν μιλούσε αγγλικά και το ύφος του δεν ήταν καθόλου φιλικό. Με είχαν προειδοποιήσει για αυτό. Κανείς “ξένος” δεν μπαίνει εύκολα στο Θιβέτ. Του έδωσα τα χαρτιά μου, τα κοίταξε προσεκτικά και έφυγε.
Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω την ανησυχία μου να με καταβάλλει. Σε λίγο θα ξεκινούσα ένα ταξίδι που ονειρευόμουν χρόνια και τίποτα δεν μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση. Ο αστυνομικός πλησίασε με ένα χαρτί και μου το έδωσε. Ήταν μια δήλωση αποποίησης ευθυνών σε περίπτωση ατυχήματος. Το ταξίδι που θα κάναμε διαρκούσε 22 ώρες και τις 15 περίπου από αυτές θα ήμασταν σε υψόμετρο πάνω από 4.000 μέτρα. Το ενδεχόμενο υποξίας λόγω της “ασθένειας του υψομέτρου” ήταν πολύ πιθανό ακόμη και αν το τρένο είχε μέσα έξτρα “αποθήκες” οξυγόνου.
Μπήκαμε στο τρένο και ξεκινήσαμε. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη! Τακτοποιηθήκαμε στα κρεβάτια μας και φτιάξαμε τσάι. Οι πρώτες ώρες του ταξιδιού δεν θα είχαν κάτι διαφορετικό από τα ταξίδια που είχα ήδη κάνει στην ενδοχώρα της Κίνας. Αποφασίσαμε να κοιμηθούμε τώρα για να μπορέσουμε να απολαύσουμε την διαδρομή στα όρη Tanggu La αργότερα. Ήμασταν αρκετά κουρασμένες και κοιμηθήκαμε αμέσως.
Ξύπνησα λίγες ώρες αργότερα με φοβερό πονοκέφαλο. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, ενώ ακόμα και ο παραμικρός θόρυβος ήταν ανυπόφορος. Τα πάντα είχαν σκοτεινιάσει, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Το είπα στην φίλη μου και γέλασε. Μου είπε να κάνω λίγη υπομονή και ότι σε λίγο θα ανοίξουν την παροχή οξυγόνου και θα είμαι καλύτερα. Ξαφνικά, ένας υπόκωφος θόρυβος τράνταξε το βαγόνι. Από μια μικρή τρύπα στον τοίχο άρχισε να μπαίνει κρύος αέρας. Μου πρότεινε να ξαπλώσω και να αρχίσω να αναπνέω βαθιά. Μετά από λίγα λεπτά επανήλθα.
Είχαμε μπει για τα καλά στο οροπέδιο του Θιβέτ. Και ένιωθα τυχερή γιατί δεν είχε σύννεφα. Ή ίσως να ήμασταν πάνω από τα σύννεφα, δεν ξέρω. Γενικά, ένιωθα τυχερή, Όλα έμοιαζαν σαν ζωγραφισμένα. Οι άσπρες κορυφές, οι αντανακλάσεις στις λίμνες. Πού και πού εμφανίζονταν κάποια κοπάδια από αντιλόπες ή γιακ. Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε τέτοιο υψόμετρο και όλα μου φαίνονταν σαν εικόνες από ντοκυμαντέρ. Είχα κολλήσει για ώρες πάνω στο τζάμι, περιμένοντας μήπως δω κάποιο θιβετιανό μαστίφ. Δεν εμφανίστηκε κανένα.
Φάγαμε ξανά instant noodles και ξαπλώσαμε. Δεν είχαν μείνει πολλές ώρες μέχρι την Λάσα. Με είχε κυριεύσει η ανυπομονησία, κοιτούσα κάθε λίγο τις οθόνες που έδειχναν σε ποιο σημείο είμαστε. Μετά από λίγες ώρες ήρθε ο γιατρός να τσεκάρει τα επίπεδα του οξυγόνου μου. Ευτυχώς, ήταν μια χαρά. Αν δεν ήταν νορμάλ, θα έπρεπε να μείνω για τρεις μέρες στο ξενοδοχείο χωρίς να μετακινούμαι μέχρι να προσαρμοστώ στο ιδιαίτερο κλίμα του Θιβέτ.
άποια στιγμή όπως συζητούσαμε, είδα στο βάθος το Ανάκτορο Ποτάλα! Ήμασταν πια τόσο κοντά! Μάζεψα γρήγορα γρήγορα τα πράγματα μου και έφτασα στην πόρτα του βαγονιού. Ήξερα πως έπρεπε να περάσω από αστυνομικό έλεγχο και πως δεν θα με άφηναν να πάω πουθενά μέχρι να εμφανιστεί ο υπεύθυνος για εμένα ξεναγός, αλλά δεν κρατιόμουν. Το τρένο φρέναρε και πετάχτηκα έξω έτοιμη για ένα ταξίδι ζωής!
*Χριστίνα Βούλγαρη
#3 Μία γνωριμία που του άλλαξε την ζωή.
