Ιστορίες που έχουν διαδραματιστεί στα αεροδρόμια
Ιστορίες που μου είπατε όλοι εσείς.
Αεροδρόμια. Πελώριοι διάδρομοι, αμέτρητες βαλίτσες και πολλές ιστορίες, ιστορίες που όλοι λίγο πολύ έχουμε βιώσει. Αφίξεις, αναχωρήσεις, γνωριμίες, αμέτρητες ώρες αναμονής, προσμονής, ταλαιπωρίας. Τα αεροδρόμια είναι σαν την ζωή. Εκατοντάδες περαστικοί τα προσπερνούν και οι προορισμοί τους συνεχώς ανανεώνονται στον πίνακα ανακοινώσεων. Οι γνωριμίες τους που όπως λένε τελειώνουν μόλις ένα ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Από μικρή στεκόμουν στα τεράστια παράθυρα των αεροδρομίων χαζεύοντας τα αεροπλάνα στον ουρανό. Και πάντοτε παρατηρούσα τους ανθρώπους εκεί γύρω. Τις αγκαλιές, τα φιλιά, το άγχος μην τυχόν χαθεί η πτήση, μία θλίψη πριν από έναν ολοκληρωτικό χωρισμό, μια χαρά για μία φρέσκια αρχή.
Εδώ σου μάζεψα κάποιες ιστορίες που έχουν ειπωθεί σε διάφορα αεροδρόμια όλου του κόσμου, άλλες χιουμοριστικές, άλλες θλιβερές, μα όλες θα σου θυμίσουν μία εικόνα που απέσπασες κάποια στιγμή σε ένα ταξίδι.
#1 Η ταυτότητα αποτελεί πρόβλημα!
Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να κάψουν την πρώτη ταυτότητα που έβγαλαν στην ηλικία των 12-13. Κι αν ποτέ μαζεύονταν αυτά τα άτομα και ίδρυαν έναν σύλλογο, σίγουρα θα έθετα σοβαρή υποψηφιότητα για πρόεδρός του. Σε καμία των περιπτώσεων, όμως, δε θα μπορούσα να φανταστώ σε τι περιπέτεια θα με έβαζε σε κάποιο αεροδρόμιο της Ρουμανίας, η ταυτότητα που είχα βγάλει στην πρώτη γυμνασίου.
Είναι Οκτώβρης του ’18, λοιπόν, και σκάει προσφορά γνωστής low-budget αεροπορικής με εισιτήρια 30€ πήγαινε-έλα σε πόλη της Ρουμανίας, όπου σπουδάζει παιδική μου φίλη. Step 1: Κλείνω αεροπορικά. Step 2: Ετοιμάζω βαλίτσα. Step 3: Πηγαίνω στο αεροδρόμιο. Step 4: Ανεβαίνω στο αεροπλάνο. Step 5: Προσγειώνομαι στη Ρουμανία. και … Step 6: Συναντώ τη φίλη μου, και απολαμβάνω τη ζωή της Ρουμανίας για τις επόμενες τέσσερις ημέρες, όπως άλλωστε θα υποδείκνυε και η φυσιολογική ροή των πραγμάτων.
Και πράγματι, αυτό θα ήταν το έκτο βήμα του ταξιδιού αυτού, αν οι αρχές του αεροδρομίου δεν έβγαζαν έκτακτη ανακοίνωση ότι οι επιβάτες που έφτασαν με την πτήση από Θεσσαλονίκη, θα έπρεπε να περάσουν από έναν τυπικό έλεγχο ταυτοτήτων/διαβατηρίων. (Να σημειώσω σε αυτό το σημείο- και κρατήστε το για τη συνέχεια- ότι τω καιρώ εκείνω ήταν σε έξαρση το προσφυγικό, και τα βλέμματα των Ευρωπαίων ήταν στραμμένα στην Ελλάδα, κατηγορώντας την για ανεπαρκή φύλαξη των συνόρων και διαρροή προσφύγων και λαθρομεταναστών στην Κεντρική Ευρώπη.)
Μη μπορώντας να κάνω αλλιώς, στέκομαι στην ουρά για τον έλεγχο- άλλωστε δεν είχα να κρύψω και κάτι. Φτάνει η σειρά μου, πλησιάζω τον τελωνειακό και του δίνω την ταυτότητά μου. Ο κατά τα άλλα χαμογελαστός και ευγενικός τελωνειακός, με το που βλέπει την φωτογραφία στην ταυτότητα, αλλάζει mood και παίρνει καχύποπτο υφάκι.
Τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και μου δίνει μια λευκή κόλα χαρτί να βάλω μια υπογραφή και του τη δίνω πίσω. Μου απαντά πως η υπογραφή μου δεν ταιριάζει με αυτήν της ταυτότητας (αν υπάρχει κάποιος που υπέγραφε στο Γυμνάσιο, να βγει δημόσια και να το ομολογήσει), και μου εξηγεί ότι είμαι κάπως πιο σκουρόχρωμος για Έλληνας, πως τα μελαχρινά μου μαλλιά και τα μούσια μου προδίδουν κάποια άλλη καταγωγή και πως πιστεύει ότι η ταυτότητά μου είναι πλαστή.
Εγώ άγχος, πανικός, κρύος ιδρώτας και τα σχετικά. Αυτός βγάζει ένα μεγεθυντικό φακό για να εξετάσει πιο προσεκτικά την ταυτότητά μου, και μη μπορώντας να βγάλει σαφές πόρισμα απευθύνεται στον ανώτερό του, ο οποίος με πλησιάζει και μου κάνει νόημα να περάσω.
Υποθέτω πως έχει λυθεί η παρεξήγηση και κατευθύνομαι στις αφίξεις όπου με περιμένει η φίλη μου. Με σταματάει και μου λέει πως μου έκανε υπόδειξη να μπω σε ένα δωμάτιο, τον ρωτάω για ποιο λόγο και μου απαντά πως δεν έχουμε τελειώσει ακόμα. Μπαίνουμε λοιπόν στο καμαράκι και ξεκινά κανονικότατα η ανάκριση: «Για ποιο λόγο ήρθες στη Ρουμανία;», «Πόσο καιρό θα μείνεις;», «Πού σκοπεύεις να πας μετά;».
Του εξηγώ το σκοπό του ταξιδιού μου και μου λέει ότι πιστεύει πως είμαι τζιχαντιστής ή Σύριος πρόσφυγας και ότι δε μπορεί να με αφήσει να περάσω. Λίγα δευτερόλεπτα πριν την τελική μου κατάρρευση τρώω φλασιά, ανοίγω το πορτοφόλι μου και βγάζω δίπλωμα οδήγησης, πάσο, κάρτα ΟΑΣΘ και κάρτα σίτισης για τη λέσχη, όλα με πιο πρόσφατές φωτογραφίες, και τα παίρνει για να τα διασταυρώσει με την ταυτότητα. Όταν του έδωσα και την κάρτα του κάμπινγκ του ΑΠΘ στο Ποσείδι ήταν πλέον πεπεισμένος και με άφησε να φύγω. Μαντέψτε ποιος έβγαλε καινούρια ταυτότητα την επόμενη εβδομάδα!
*Γιάννης Γκουζούμας.
#2 Ένας ύπνος στο τρένο και μία πτήση που παρολίγο να χαθεί.
Ειναι Δεκέμβρης του 2009 και όλη η Ευρώπη έχει πνίγει στο χιόνι ενώ τα αεροδρόμια κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Ένα μαύρο σύννεφο έχει κάτσει πάνω από τις ευρωπαϊκές μεταφορές. Το Ναιμέχεν η αρχαιότερη, λίγο καθωσπρέπει και πιο γοητευτική Ολλανδική πόλη έχει στολιστεί και αυτή στα λευκά. Αφού σηκώθηκα με δυσκολία εκείνο το παγωμένο πρωινό, καβάλησα το παλιό ποδήλατο μου και οδήγησα στα χιόνια χωρίς να περνάω πολύ καλά, μέχρι να φτάσω στον Σιδηροδρομικό Σταθμό του Ναιμέχεν.
Έφτασα στον μεγαλοπρεπή σταθμό και έφυγα κατευθείαν να θρονιαστώ στην πρώτη πολυθρόνα που βρήκα στο βαγόνι. Πάτησα το χαρακτηριστικό μοχλό για να πάει πίσω η θέση και ξαφνικά μόλις ακούστηκε το κλακ, έσβησαν όλα. Άυπνος όπως ήμουν από το προηγούμενο βράδυ, τα μάτια μου έκλεισαν κατευθείαν. Εκδρομικό άγχος νομίζω το λένε. Δυσκολεύομαι πάντα να κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ πριν από ένα μεγάλο η σημαντικό ταξίδι.
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και ακούγοντας το ανατριχιαστικό συρσιμό που κάνει η αμαξοστοιχία όταν φρενάρει, συνειδητοποιώ πως φτάσαμε σε κάποια στάση. Βλέπω μια συμπαθητική ηλικιωμένη γιαγούλα, από αυτές που βλέπεις και μονολογείς πως θα ήθελες να την είχες γιαγιά και την ρωτάω που βρισκόμαστε. “Κολωνία” μου λέει. “Αυτό είναι πριν η μετά το Ντίσελντορφ” την ρωτάω. “Αρκετά μετά το Ντίσελντορφ” μου λέει! Αυτό ήταν!
Πετάχτηκα από την θέση μου σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα και άρχισα να τρέχω προς την έξοδο αφού άρπαξα κακήν κακώς τις πάμπολλες τσάντες που κουβαλούσα. Φτάνοντας στο γκισέ των εισιτηρίων του σταθμού της Κολωνίας συνειδητοποίησα πως δεν προλάβαινα με τίποτα να φτάσω με τρένο στο αεροδρόμιο του Ντίσελντορφ για να προλάβω την πτήση μου.
Με συνοπτικές διαδικασίες βγήκα στην πιάτσα των ταξί και άρχισα να παζαρεύω με τον ταξιτζή να με πάει στο αεροδρόμιο. Αρχικά μου πρότεινε τα 150 ευρώ, καταλήξαμε στα 100 και του λέω φύγαμε. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν γεμάτος χιόνι, δεν θυμάμαι να είχε ξαναρίξει τόσο χιόνι στην Ευρώπη για πάρα πολλά χρόνια. Δεν θα ξεχάσω πως καθόμουν αγχωμένος και αποκαμωμένος στο πίσω κάθισμα και του έλεγα πάνε όσο πιο γρήγορα μπορείς, είναι Χριστούγεννα και θα χάσω την πτήση μου και πολύ αμφιβάλλω πως θα βρω άλλη τέτοιες μέρες.
Μέτα κόπων και βασάνων φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Ντίσελντορφ 15 λεπτά πριν κλείσει το check in. Φτάνω τρέχοντας στο γκισέ και φωνάζω στην κοπέλα “Θεσσαλονικηηήή”. Μου απαντάει με μια καθησυχαστική ηρεμία στην φωνή της, πως η πτήση έχει 1 ώρα καθυστέρηση λόγω των σφοδρών χιονοπτώσεων που πλήττουν όλη την Ευρώπη.
Φαντάζεστε την πάλη συναισθημάτων που άρχισε να διαδραματίζεται μέσα μου εκείνη την στιγμή. Από την μια ανακούφιση που δεν έχασα την πτήση από την άλλη ένιωθα κορόιδο που χρύσωσα τον Γερμανό ταξιτζή για να φτάσω εγκαίρως στο αεροδρόμιο. Από την στιγμή που ήχησαν στα αυτιά μου τα λόγια της κοπέλας πως η πτήση θα καθυστερήσει, έμεινα άλλες 2 μέρες σε εκείνο το τεράστιο αεροδρόμιο μέχρι να πετάξουμε για Θεσσαλονίκη. Δεν ξανακοιμήθηκα ποτέ στην ζωή μου σε τρένο.
*Αλέξανδρος Tσαβδάρογλου
#3 Μία μπανάνα.
Λοιπόν, η ιστορία που είναι πραγματική διαδραματίζεται στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο (στην Αμερική, πολιτεία Νέας Καλιφόρνιας). Κατεβαίνω κύριος από το αεροπλάνο, πετούσαμε από την Κωνσταντινούπολη. Για να μπεις στην Αμερική πρέπει να περάσεις αρκετούς ελέγχους και μέχρι να μπούμε στην χώρα και να φύγουμε από το αεροδρόμιο κάναμε περίπου 4-5 ώρες. Έρχεται λοιπόν η σειρά μου να μιλήσω με τους αστυνομικούς. Με ρωτάνε διαφορά πράγματα τύπου γιατί ήρθα στην Αμερική, τί συνέδριο σκοπεύω να παρακολουθήσω, πόσα λεφτά έχω κλπ, ελέγχουν το διαβατήριο μου και στο τέλος με ρωτάνε αν έχω κάτι παράξενο μου πάνω μου που θέλω να τους ενημερώσω για αυτό.
Εγώ σε όλη την αναμονή στην σειρά είχα πεινάσει και πώς μου κόβει εμένα βγάζω μια μπανάνα που είχα από την Θεσσαλονίκη. Τρώω κύριος την μπανάνα μου και δεν μπορούσα να βρω κάδο να πετάξω την φλούδα. Εντάξει δεν είμαι τσομπάνης να την αφήσω κάτω και έτσι λέω οκέι θα την κρατήσω και θα την πετάξω μετά.
Έτσι, λέω στον κύριο φύλακα που με ρώτησε τις παραπάνω ερωτήσεις ότι έχω μια φλούδα μπανάνας. Τί το θελα; Με το που άκουσε για την φλούδα σηκώθηκε όρθιος, αγχωμένος πολύ αγχωμένος και με ρώτησε 5 φορές τί είναι αυτό δηλαδή που κρατάω και αν κρύβω κάτι μέσα. Να του εξηγώ ότι είναι απλά μια φλούδα μπανάνας και ότι είναι για τα σκουπίδια. Τίποτα αυτός, μάλλον στα μάτια του ήμουν ο Μπιν Λάντεν
Έτσι ο κύριος φύλακας μου κρατάει το διαβατήριο και το δίνει στην αστυνομία. Πφφφ σκέφτομαι εγώ πάει με κατέστρεψε μια φλούδα μπανάνας. Πηγαίνω εκεί που με υπέδειξε ο φύλακας και ευτυχώς ο αστυνομικός ήθελε μόνο μισή ώρα για να πειστεί ότι όντως είναι μια φλούδα μπανάνας. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας; Δεν τρώμε μπανάνες στα αεροδρόμια.
*Κωνσταντίνος Φωτιάδης
#4 Μία διπλωμάτισσα και ένα διαβατήριο
Είμαι αρχηγός εκδρομής με την Τέχνη, το παλαιότερο σωματείο της Θεσσαλονίκης με προορισμό την Αίγυπτο. Μαζί μας ταξιδεύει γυναίκα από το διπλωματικό σώμα, άρα με διπλωματικό διαβατήριο. Φτάνουμε στο Κάιρο όπου οι αρχές εκεί μας λένε πως το διαβατήριό της διπλωμάτισσας δεν γίνεται δεκτό λόγω πρόσφατου Αιγυπτιακού νόμου και πως πρέπει να επιστρέψει με το αεροπλάνο που φτάσαμε. Πανικός. Τηλέφωνα στην πρεσβεία για μια ώρα, το γκρουπ στο λεωφορείο να περιμένει, οι υπάλληλοι του αεροδρομίου γεμίζουν το αεροπλάνο επιστροφής αλλά η συνταξιδιώτισσα μου δεν μπαίνει αναμένοντας τα νέα από Αθήνα. Φωνάζουν οργισμένοι μπες μέσα. Ανάβει τσιγάρο μπροστά στη πόρτα του αεροπλάνου. Πανικός. Χτυπάει το τηλέφωνο. Δεκτό το διαβατήριό . Το ταξίδι μας στην κοιτίδα των πολιτισμών ξεκινάει… Ευλογία.
*Κωνσταντίνος Σφήκας
#5 Ενηλικίωση και τατουάζ
1994. Μόλις τελείωσα το σχολείο η επανάστασή μου ήταν να κάνω τατουάζ κρυφά από τους γονείς μου. Τότε στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχαν τατουαζάδικα επίσημα /καλά. Μου λένε φίλοι μεγαλύτεροι, θα πας Αθήνα στο Jimmy. Έκλεισα ραντεβού κι έπεισα την αδερφή μου να με συνοδέψει λέγοντας ψέμματα στους γονείς ότι πάμε Χαλκιδική σε μια φίλη και θα είμαστε πίσω Δευτέρα πρωί. Έλα όμως που είχαμε κλείσει το πρώτο πρωινό αεροπλάνο και είχε απίστευτη ομίχλη στη Θεσσαλονίκη και λένε ακυρώνεται η πτήση!
Τότε δεν είχαν τα αεροπλάνα το κατάλληλο σύστημα προσγείωσης για τέτοιες συνθήκες. Χχχχαμός στο αεροδρόμιο. Να φωνάζει ο κόσμος, να κλαίω εγώ που θα μας μαλώσει ο μπαμπάς μου… Τελικά ο γενναίος πιλότος το πήρε, φτάνουμε πάνω από Θεσσαλονίκη, δε βλέπεις ΤΊ ΠΟ ΤΑ. Με το που προσγειώθηκε και άγγιξαν οι ρόδες τη γη, για να καταλάβεις, φάνηκε ο διάδρομος. Ήταν η πρώτη φορά που χειροκρότησα σε αεροπλάνο. Όχι μόνο εγώ. ΌΛΟΙ ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ και συγχρόνως ουρλιάζαμε μπράβο!!!!
*Λούση Μπρόβα
#6 Μία αγενής Ιταλίδα.
Ταξιδεύω για Ρώμη μέσω Μιλάνου με 3 πολύ φίλους μου. Τα εισιτήρια και οι κρατήσεις μέσω ταξιδιωτικού πρακτορείου της πόλης μας. Εμμένω σε αυτή τη μορφή ταξιδιού για αποφυγή προβλημάτων που μπορεί να προκύψουν. Οι κρατήσεις μέσω πρακτορείου είναι ένα αληθινό back up. Άφιξη στο Μιλάνο λοιπόν, 4 ώρες πριν την ανταπόκριση για Ρώμη και πηγαίνω να παραλάβω τα επόμενα boarding passes της Alitalia για την πρωτεύουσα της Ιταλίας .
Βραχυκύκλωμα. Η αεροσυνοδός εδάφους μου ανακοινώνει πως η πτήση είναι γεμάτη και πως δεν θα ταξιδέψουμε σήμερα για Ρώμη. Τη ρωτώ με ευγενικό τρόπο που βρίσκονται όλοι αυτοί που θα ταξιδέψουν με την πτήση μου και δεν τους βλέπω…προσπαθεί να με αγνοήσει. Η φωνή μου ανεβαίνει σταδιακά. Με απειλεί πως θα φωνάξει τους καραμπινιέρους, την ιταλική αστυνομία.
Κάπου εδώ τηλεφωνώ στην Κική Γεωργιάδου, στο ταξιδιωτικό γραφείο, στην φύλακα άγγελο μου στα προσωπικά μου ταξίδια. Σε 10 λεπτά έχω την απάντηση που έχει αρνηθεί η Ιταλίδα στο αεροδρόμιο του Μιλάνου, την Μαλπένσα. Το αεροπλάνο είναι σχεδόν γεμάτο από πιλότους και αεροσυνοδούς.
Υπάρχουν μόνον 10 θέσεις για πολίτες. Πηγαίνω ξανά πίσω στο counter και ξεφουρνίζω την πληροφορία στην αεροσυνοδό λέγοντας της πως από τις 10 θέσεις οι 4 είναι δικές μου. 4 ώρες όρθιος μπροστά στη θέση εργασίας της. Έχει νευριάσει αφάνταστα πολύ η κυρία .
Περνάνε στο counter οι πιλότοι και οι αεροσυνοδοί… Δεκάδες…. Καραδοκεί ο Κωνσταντίνος. Μόλις εμφανίζεται ο πρώτος χωρίς στολή με ακούει όλη η Μαλπένσα. Ουρλιάζω. Ουρλιάζει. Έχω αρπάξει τον μαρμάρινο πάγκο και φωνάζω policia policia….Ω του θαύματος η Ιταλίδα αεροσυνοδός εδάφους μου δίνει τα 4 boarding passes με οργή. Το ταξίδι στην αιώνια πόλη μόλις άρχισε.
*Κωνσταντίνος Σφήκας
1.000 και 1 ιστορίες της Θεσσαλονίκης – Ένας ξεναγός μου δείχνει την πόλη
#7 Ένας έρωτας με ημερομηνία λήξης.
Σεπτέμβρης 2016, μόλις είχαμε τελειώσει το σχολείο και γνώριζα πως θα φύγει Γερμανία οριστικά. Παρόλα ταύτα δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Οι τελευταίοι μήνες πριν τον μεγάλο αποχαιρετισμό κυλούσαν υπερβολικά γρήγορα, σαν νερό σε καταρράκτη σε σημείο που τρόμαζα. Την τελευταία νύχτα κοιμηθήκαμε αγκαλιά σε ερημική παραλία στην Χαλκιδική και την επόμενη μέρα το μεσημέρι πετούσε για Κολωνία.
Είχα δηλώσει πως δεν θα πάω να την βρω, γιατί δεν άντεχα τους αποχαιρετισμούς, εκείνο το βράδυ της είπα πως είναι ο πρώτος μου έρωτας και πως αν όλα αυτά τελειώσουν θα μείνω μισός. Με παρακάλεσε να την συνοδέψω στο αεροδρόμιο αλλά δεν άντεχα. Γύρισα σπίτι χαράματα μουδιασμένος και από την στεναχώρια με πήρε ο ύπνος είχα βάλει ξυπνητήρι στις 14:00 για να την πάρω να της ευχηθώ καλό ταξίδι. Μα δεν χτύπησε ποτέ ή μάλλον το έκλεισα αρνούμενος πως έφτασε η μέρα του τέλους.
Πετούσε στις 17:15, εγώ σε ύπνο βαθύ μέχρι τις 15:30 και ξάφνου το σώμα μου αντιδρά, ανοίγω το κινητό βλέπω την ώρα σκέφτομαι ΡΕ ΒΛΑΚΑ ΦΕΥΓΕΙ! και μηχανικά ντύνομαι τρέχω της τυπώνω μία φωτογραφία μας στον υπολογιστή της βάζω μέσα σε ένα κουτί και μία μπλούζα μου, παίρνω το πρώτο ταξί που βρίσκω στον κεντρικό του σπιτιού μου και γίνομαι καπνός για αεροδρόμιο. Την παίρνω τηλέφωνο, δεν απαντά, αλαφιασμένος τρέχω προς τα μέσα με σταματάνε οι security εγώ να φωνάζω θέλω να χαιρετήσω τον έρωτα της ζωής μου αφήστε με να μπω ΡΕΖΙΛΙ. Με καλεί πίσω, της λέω που είμαι και τρέχει να με βρει με δάκρυα στα μάτια. Το μόνο που θυμάμαι είναι η τελευταία αγκαλιά και όλο τον κόσμο γύρω μας να κοιτά με σταυρωμένα χέρια και συγκίνηση. Έφυγε, έκανε μία νέα αρχή, που και που μιλάμε μα το κενό της παραμένει, δεν καταφέραμε να κρατήσουμε σχέση εξ αποστάσεως πόσο κυνικό;
*Π.Σ.
#8 Ζώντας για 2 μέρες σε αεροδρόμιο
Όταν τελείωσε συνειδητοποίησα πώς έχω κάνει βλακεία με τις ημερομηνίες των πτώσεων και είναι πολύ αργά για να την αλλάξω. Στις 30 Ιουλίου το μεσημέρι ,στο λεωφορείο με προορισμό το αεροδρόμιο, είμασταν πολλοί από διαφορετικές χώρες και Ρώσοι που έμεναν σε άλλες πόλεις. Φτάνουμε λοιπόν στο αεροδρόμιο και κοιτάζω το εισιτήριο, βλέπω τις ημερομηνίες παθαίνω πλάκα. Δεν υπάρχει και τρόπος να κάνω αλλαγή πτήσης, ούτε λεφτά έχω για να πάω σε ξενοδοχείο. Εκεί παρέα με έναν συγχορευτή Έλληνα περιμένουμε την πτήση του. Εμένα να με λούζει κρύος ιδρώτας για το τι θα κάνω. Φεύγει λοιπόν, και μένω μόνος. Και εκεί ξεκινάει το παραλήρημα. Έπρεπε να μείνω στο αεροδρόμιο από τις 29 Ιουλίου μέχρι τη 1 Αυγούστου. Και όντως αυτό έκανα.
Είχα πιάσει δύο θέσεις για κρεβάτι, έπλενα τα δόντια μου κανονικά στις τουαλέτες, ο σάκος μου ήταν το μαξιλάρι μου, τα εστιατόρια η κουζίνα του σπιτιού μου και οι σεκιουριτάδες οι φίλοι μου. Έκανα στους αίθουσες αναμονής προπόνηση. Tα έκανα όλα στο αεροδρόμιο, εξερεύνησα κάθε γωνιά του. Οπότε ναι 2 μέρες το σπίτι μου ήταν το αεροδρόμιο της Μόσχας. Περίεργη μεν αλλά μυστήρια και ευχάριστη δε. Στη 1 Αυγούστου το χάραμα πέταξα για Μόσχα, το Αεροδρόμιο Vnukovo είναι τόσο μεγάλο όσο το κέντρο της πόλης μας. Εντέλει έφτασα στην ασφυχτικά ζεστή Ελλάδα.
*Μπίλι Βρανίστι
#9 Τα τσουρέκια και η λάθος βαλίτσα
Πριν 2 χρόνια πτήση Θεσσαλονίκη-Μπέργκαμο.Ταξίδι αστραπή για 2 μέρες για δειγματισμό ρούχων στο Μιλάνο. Προσγειωνόμαστε, παραλαμβάνουμε βαλίτσες (την τελευταία που είχε απομείνει) και ετοιμαζόμαστε να πάρουμε λεωφορείο για το Μιλάνο. Για να ανοίξω να δω την βαλίτσα αν είναι όλα οκ! Ούπς. Μέσα αντί για φορεματάκια και καλσόν, και τα ρούχα του δειγματισμού, φούτερ, πουλόβερ, t-shirts και ανδρικά εσώρουχα. Ο κύριος πήρε την βαλίτσα μου, έφυγε τρέχοντας, έφτασε στο Μιλάνο, έκλεισε το κινητό και έριξε έναν υπνάκο για 4-5 ωρίτσες. Στο μεταξύ εγώ χάριζα τα τσουρέκια Τερκενλή στις υπευθύνους του αεροδρομίου για να ψάξουν να τον βρουν.
*Αναστασία Μπούφτα
#10 Το πρώτο μου ταξίδι, μόνη στο εξωτερικό ήταν όντως επεισοδιακό.
Τον Νοέμβρη του 2017, αποφάσισα με την τότε παρέα μου να επισκεφτώ την Γερμανία για έναν διαγωνισμό χορού. Μόλις είχα κλείσει τα 18, πολυταξιδεμένη από γονείς πίστευα πώς θα τα καταφέρω, αλλά ΟΧΙ. Πάντα την πρώτη φορά που κάνεις ένα ταξίδι μόνος είναι δύσκολα. Μου έλεγε η μητέρα, μηχανικές διαδικασίες, τσεκ βαλίτσας, έλεγχος, αναμονή, boarding pass, επιβίβαση, πετάς, έφτασες. Να μην τα πολυλογώ, το πήγαινε ήταν εύκολο, καθώς τα δύο αγόρια ταξίδευαν αρκετά συχνά. Η επιστροφή όμως επιφύλαξε αρκετές εκπλήξεις.
Πηγαίνουμε λοιπόν στο αεροδρόμιο του Dusseldorf, πετούσαμε πρωί, όλα καλά περνάμε τον έλεγχο και επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο, είκοσι λεπτά πριν την προσγείωση, ακούμε τον πιλότο να λέει πως δεν γίνεται να προσγειωθούμε στην Θεσσαλονίκη γιατί χιονίζει. ΠΑΝΙΚΟΣ στο αεροπλάνο εντωμεταξύ σε παρέα 4 ατόμων οι 2 την επόμενη μέρα δίναμε μάθημα για πρόοδο υποχρεωτικό. Το αεροπλάνο να κάνει γύρους πάνω από την Θεσσαλονίκη μετά από πέντε λεπτά μας ενημερώνει ο πιλότος πως θα χρειαστεί να προσγειωθούμε ή στην Αθήνα ή στην Καβάλα. Εμάς μας συνέφερε η Καβάλα καθώς η μία από τους 4 σπουδάζει εκεί οπότε, θα μέναμε το βράδυ και θα παίρναμε το πρώτο πρωινό ΚΤΕΛ για την Θεσσαλονίκη, αλλά όχι. Προσγειωθήκαμε στην Αθήνα. Κατεβαίνουμε οι επιβάτες έξαλλοι, και περιμένουμε να μας ενημερώσει η εταιρία, ακολουθεί σειρά κλήσεων με γονείς και γνωρίζετε τον πανικό των Ελλήνων γονιών.
Εμείς εν τω μεταξύ άυπνοι, να έχει φτάσει απόγευμα και να κοιμόμαστε κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον. Με τα πολλά με τα λίγα, μας ενημερώνουμε πως θα μείνουμε σε γνωστό χλιδάτο ξενοδοχείο της Αθήνας και θα μας μεταφέρουν 6 το πρωί στο αεροδρόμιο για να φτάσουμε επιτέλους Θεσσαλονίκη ΠΑΡΤΙ! Από την μία Αθήνα by night κλπ. από την άλλη κλάμα για το μάθημα που δεν θα δώσουμε. Πάμε μια βόλτα μόλις φτάνουμε στο ξενοδοχείο, μένουμε πάλι άυπνοι και φεύγουμε την επόμενη μέρα.
Αλλά η πτήση μας πάει από ακύρωση σε ακύρωση η ώρα έχει πάει 10 εμείς δίνουμε στις 16:00. Να προσθέσω ότι οι 2 από τους τρεις δεν έχουν χρήματα για τρένο. Και κάπου εκεί δια μαγείας και μέσα στον πανικό με παίρνει η μητέρα μου που σε αυτή την περίπτωση ήταν μητέρα Τερέζα και μου λέει, είμαι Αθήνα με βρίσκετε σε δέκα λεπτά στο Σύνταγμα σας δίνω χρήματα και γυρνάτε με τρένο. Και κάπως έτσι μετά από 2 μέρες φτάσαμε στα σπίτια μας, στο μάθημα κοπήκαμε, άφραγκοι μείναμε, χρωστούμενα είχαμε αλλά φτάσαμε.
*Μ.Τ.
#11 Αύγουστος 1997
Πετάμε από τη Μαριούπολη της Ουκρανίας για το Κίεβο. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο λίγο πριν την πτήση. Δημοσιογράφοι από τη Θεσσαλονίκη. Το αεροδρόμιο είναι πολύ μικρό. Ένα κτίριο μια σταλιά. Είναι κλειδωμένο. Σε λίγο έρχεται ο πιλότος με ένα αυτοκίνητο, παρκάρει το αυτοκίνητο του, ξεκλειδώνει το αεροδρόμιο, ανοίγει τα φώτα, βάζει μπρος το μηχάνημα ελέγχου αποσκευών, περνάμε τις βαλίτσες μας, τις παίρνουμε στο χέρι, μας πηγαίνει σε ένα ετοιμόρροπο αεροπλάνο, μπαίνουμε με τη βαλίτσα στο χέρι, την κρατάμε στα πόδια μας σε όλη την πτήση. Ο πιλότος πήγε να κλειδώσει πάλι το αεροδρόμιο και ήρθε να πιλοτάρει. Μόνο καφέ δεν μας σέρβιρε, γιατί έπρεπε να αφήσει το πιλοτήριο. Μάρτυρας μου η Μάρα Τοπορλάκη και ο Στέφανος Διαμαντόπουλος.
*Γιώργος Τούλας
#12 Μία φορά στην Τουρκία
Μετά με ρώτησαν ποιος είναι ο σκοπός της επίσκεψης μου στην Τουρκία. Τους είπα ότι ήρθα να σκοτώσω τον Ερντογάν και να επαναφέρω τις ένδοξες μέρες του ελληνισμού διευρύνοντας τα ελληνικά σύνορα μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Γελάσανε. Συμπέραναν πως είμαι απλά ένας τυχαίος που στάθηκε άτυχος στον έλεγχο και είπε να το αντιμετωπίσει στην πλάκα. Με άφησαν να φύγω αφού με θεώρησαν χάσιμο χρόνου.
Αεροδρόμιο Ζυρίχης . Έχουμε φτάσει από τη Νέα Υόρκη και περιμένουμε ένα δίωρο πτήση για Θεσσαλονίκη. Διαπιστώνω ότι έχω ξεχάσει στο αεροπλάνο ένα κόκκινο σημειωματάριο με όλες τις σημειώσεις του ταξιδιού. Πηγαίνω στα lost and found του αεροδρομίου. Γεια σας έχω ξεχάσει πριν λίγο στην πτήση το note book μου. Πως είναι, με ρωτάνε. Κόκκινο απαντώ. Ανοίγουν ένα ντουλάπι γεμάτο λάπτοπ. Βλέπουν ένα κόκκινο. Πείτε μας τον κωδικό που ανοίγει μου λένε και το παίρνετε και φεύγετε… Η καλή μου ανατροφή δεν μου επέτρεψε να αυτοσχεδιάσω…
*Γιώργος Τούλας
#14 Δεν θα μπορούσε μία αναμονή να γίνει musical;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
