50 καλοκαίρια στον παράδεισο: Σαν το κατάντημα της Χαλκιδικής δεν έχει…
Σήμερα εξακολουθώ ακόμα να έρχομαι στο σπίτι μου και να περνώ τα καλοκαίρια μου εδώ, μόνο που πια δεν τολμώ να ξεμυτίσω απ’ αυτό!
Άσε τον παλιόκοσμο να σκούζει σε πλαζ, εστιατόρια, πανσιόν Εμείς με σλίπιγκ μπαγκ και με καρπούζι θα κάνουμε το γύρο τον νησιών
Κλπ. κλπ. κλπ. τραγουδούσαμε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 το ελληνικό καλοκαιράκι.
Και οι Θεσσαλονικείς που δεν είχαμε την ίδια ευκολία για πρόσβαση στα νησιά φωνάζαμε με μανία: «Ναι, αλλά σαν την Χαλκιδική… δεν έχει».
Και ίσως πράγματι να μην είχε.
Φέτος κλείνουν 50 χρόνια από τότε που ο πατέρας μου έκτισε το σπίτι μας στη Χαλκιδική. Μια εντοιχισμένη πλάκα στην αυλή γράφει: Καψόχωρα. Β. C. (δεν ξέρω γιατί προτίμησε τη βυζαντινή γραφή – αντί του Β.Σ.) 1975. 50 λοιπόν καλοκαίρια στον «παράδεισο».
Στην αρχή ολομόναχοι, μετά με λίγο περισσότερο κόσμο, λίγο περισσότερο, ώσπου κάπου εκεί στο τέλος της δεκαετίας του ’90, έσκασαν τα πρώτα beach bar. Τι ήταν αυτό; Τι αδιάκοπος θόρυβος τάραζε τις μέρες και τις νύχτες μας;
Φωνάξαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, μαζέψαμε υπογραφές, αλλά πολύ γρήγορα καταλάβαμε πως αυτό το θόρυβο πρέπει να τον συνηθίσουμε. Μ’ αυτόν θα πορευτούμε…
Και τα χρόνια περνούσαν, και η Χαλκιδική χτιζόταν κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…
Και το να πας και να ’ρθεις ήταν ολόκληρο suduku, ποια ήταν η καλύτερη ώρα επιστροφής; Μάλλον μετά τις 12 το βράδυ, να μην έχει πολλή κίνηση… Και μετά άρχισε να έχει κίνηση και μετά τις 12, και πριν τις 12, και πάντα, και πολύ πρωί, και το μεσημέρι, και το απόγευμα … Αλλά πάντα: «σαν την Χαλκιδική δεν έχει»…
Και δεν είχε… Ώσπου άρχισε να μην έχει και νερό… γιατί ο κόσμος ήταν πολύς, πάρα πολύς, και δεν είχε και πού να παρκάρεις… και είχε και πάρα πολλή φασαρία, και πάρα πολλή μουσική, και πάρα πολλά ντούγκου ντούγκου, νύχτα μέρα από τα μπιτσόμπαρα…
Και σκουπίδια είχε, πολλά, πάρα πολλά, να ξεχειλίζουν από τους κάδους, και λεκάνες δίπλα στους κάδους, και καναπέδες και στρώματα, γιατί ανακαινίζονταν τα περισσότερα σπίτια…
Και ύστερα άρχισαν να κτίζονται και άλλα σπίτια, και άλλα, και να νοικιάζονται τα υπάρχοντα, και να πωλούνται κάποια άλλα, και να κτίζονται καινούργια, και να έρχονται και οι βαλκάνιοι γείτονες μας, και να αναπτύσσεται ο τουρισμός, κι άλλος τουρισμός κι άλλος τουρισμός. Μόνο τουρισμός.
Και σήμερα εγώ εξακολουθώ ακόμα να έρχομαι στο σπίτι μου και να περνώ τα καλοκαίρια μου εδώ, μόνο που πια δεν τολμώ να ξεμυτίσω απ’ αυτό!
Πράγματι, σαν το κατάντημα της Χαλκιδικής δεν έχει…
Έφη Σταμούλη Ιούλιος 2025
