Έζησα Euro, μνημόνια και… Μετρό Θεσσαλονίκης
Έπρεπε πάλι να γίνουν πολλά και να περάσει στο DNA μας η μιζέρια και η γκρίνια για να το δούμε
Πάει λοιπόν, το ζήσαμε κι αυτό. Εγκαίνια Μετρό Θεσσαλονίκης.
Κάθε γενιά έχει την τύχη ή την ατυχία να ζει ορισμένα σημαντικά γεγονότα. Δεν το αντιλαμβάνεται πάντα τη στιγμή που το ζει και πολλές φορές δεν τα αποτιμά όπως τους αξίζουν.
Συχνά-πυκνά χαριτολογώντας με νεότερους, συνήθιζα να λέω πως κατατάσσω τους ανθρώπους ανάλογα από αυτά που έζησαν. Γιατί οι κοινές εμπειρίες δημιουργούν και έναν περίεργο κώδικα επικοινωνίας, σε πολλές περιπτώσεις. Τους φέρνει κοντά ή και τους απομακρύνει, ίσως γιατί οι νεότερες γενιές «αποδομούν» και οι παλαιότερες έχουν την τάση να δημιουργούν μύθους. Οπότε εκεί το χάσμα βαθαίνει και, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της κουβέντας, η τελευταία καταλήγει συχνά στο ότι «άστο, δεν καταλαβαίνεις».
Οι προηγούμενες γενιές έζησαν χούντα, Πολυτεχνείο, ΠΑΣΟΚ στα «ντουζένια» του. Οι πιο παλιές ακόμη εθνικό διχασμό, πόλεμο, εμφύλιο, ανοικοδόμηση, αστυφιλία.
Εμείς, οι Gen X και οι Milennials δεν ζήσαμε πολέμους στη χώρα μας τουλάχιστον (ο πιο κοντινός κι αυτός που μας καθόρισε περισσότερο ήταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία) και ελπίζουμε πως δε θα ξαναζήσουμε ποτέ.
Περάσαμε βέβαια άλλα δύσκολα. Οικονομική κρίση και πανδημία, που επίσης μας διαμόρφωσαν και οι συνέπειές τους εμφανίζονται ακόμη μέσα μας και στη συμπεριφορά μας.
Για να το ελαφρύνουμε λοιπόν λίγο και να μην το ξεκινήσουμε με τα πολύ σοβαρά, το πρώτο πράγμα που λέω για να «κατατάξω» τις γενιές είναι:
Έζησες το Euro; Έζησες εκείνη τον πανζουρλισμό που η Ελλάδα έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης από το πουθενά και σε έναν τομέα που ήταν ο φτωχός συγγενής; Αν είσαι γεννημένος μετά το ΄04, δεν… συνεννοούμαστε!
Ήταν εδώ που τα λέμε, κάτι πρωτόγνωρο.
Είχαμε ζήσει και Ευρωμπάσκετ και μάλιστα πάνω στα γενέθλιά μου, στις 14 Ιουνίου, του μακρινού 1987. Κι εκεί ήταν μεγάλη μέρα, ΟΚ, αλλά σαν το Euro του ποδοσφαίρου δεν υπήρχε. Άλλο να το ζεις, άλλο να το περιγράφεις και να το θυμάσαι. Όλη η Ελλάδα ήταν μεθυσμένη, στους δρόμους, επί μέρες.
Όταν η συζήτηση σοβαρεύει, σκέφτομαι τα μνημόνια.
Η δεύτερη κατάσταση που μου μένει στο μυαλό. Δέκα χρόνια, περίπου, μετά το Euro, που ίσως ήρθε και ως μια νομοτέλεια των παχέων αγελάδων που την πλήρωσε η κοινωνία για χάρη των λίγων.
Μία επίσης πρωτόγνωρη κατάσταση, μέσα σε μια πολιτική θύελλα, μετά τη χρεωκοπία της χώρας να έρχονται Ευρωπαίοι «σωτήρες» και όλα όσα ακολούθησαν με τα capital controls, το δημοψήφισμα, του να μην ξέρεις σε τι να πιστέψεις και σε τι να ελπίσεις. Η εποχή της κατάρρευσης της ελπίδας, της μεγάλης φυγής για πολλούς, της κατάθλιψης για όσους έμειναν. Μια κατάθλιψη που έγινε ακόμη μεγαλύτερη με την πανδημία και τα όσα επίσης πρωτόγνωρα ζήσαμε εκεί.
Να που η γενιά μου ζει και την έλευση του Μετρό στην πόλη.
Ναι, το έζησα κι αυτό.
Το άκουγα από μικρός, έγινε ανέκδοτο με πολύ μπλακ χιούμορ, μας τη βαρούσε που στο βωμό της πολιτικής αντιπαράθεσης θυσιάστηκε πάλι το αυτονόητο για τους Θεσσαλονικείς. Ναι, αποκτήσαμε μπουγάτσα με τρένο, κατά τους φίλους Αθηναίους.
Έπρεπε πάλι να γίνουν πολλά και να περάσει στο DNA μας η μιζέρια και η γκρίνια για να το δούμε. Και να ζήσουμε πάλι στιγμές εγκαινίων μουσαμάδων ή πανηγυρισμών για κάτι που έπρεπε να είχε γίνει από το 2012 και με αρκετά εκατομμύρια λιγότερα.
Δεν ξέρω αν θα λυθούν όλα τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης (αμφιβάλλω, διότι το Μετρό βολεύει μονάχα συγκεκριμένες περιοχές και επιπλέον θα αργήσουν αρκετά οι επεκτάσεις πλην Καλαμαριάς), αλλά είναι μια αρχή, για την οποία έχουμε δικαίωμα να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε, από το γίναμε επιτέλους κανονική πόλη, μέχρι και το ότι δεν μας εξυπηρετεί ιδιαίτερα επειδή είναι μικρή η γραμμή. Δικό μας είναι, ό,τι θέλουμε θα λέμε. Εμείς το ζούμε. Πάει, το ζήσαμε κι αυτό. Τι άλλο τώρα;
Εικόνα: Eurokinissi/Γιώργος Κονταρίνης
