Κινείται ανάμεσά μας ωσεί παρών
Λίγα λόγια με αφορμή μια εκδημία που μακραίνει σιγά σιγά στο χρόνο...
Έκλεισαν τέσσερα χρόνια από την εκδημία του.
Η μορφή του, το άρωμά του λόγου του, η ιδιοφυής και καυστική θυμοσοφία του, τα ποιήματά του που μας μεγάλωσαν -μαζί μ’ εκείνα τόσων άλλων λαμπρών ποιητών μας, η συνολική αύρα της προσωπικότητάς του, ιδίως όσους κοντινούς του ζώντες, μας ακολουθεί. Κινείται ανάμεσά μας ωσεί παρών.
Κι η Θεσσαλονίκη, μουσκεμένη ως το μεδούλι απ’ την παράφορη αγάπη του για εκείνη.
Έζησα κοντά του σαράντα πέντε χρόνια σαν φίλος και σαν μαθητής.
Ο φίλος σου τυχαίνει σ’ ένα συναπάντημα και σας δένει ο χρόνος.
Τον δάσκαλο τον διαλέγεις, ανέχεσαι ακόμη και κάποιες χοντράδες του, για να ωφεληθείς σε βάθος απ’ την σοφία του.
Α, ρε Ντίνο, όταν δεν είχες τις στριμάδες σου και σ’ έπιαναν τα κέφια, τί γέλιο ρίχναμε! Ως τον ουρανό! Και τί τραγούδι ατέλειωτο στα μπουζουκάκια που ακούγαμε!
Για να πάνε κάτω τα φαρμάκια! Που ποτέ δε μας ξεχνάνε!
