Πώς θα μάθουν την αλήθεια όταν δεν τη λες; – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Το να μαθαίνουμε τι συμβαίνει, το να μη μένει τίποτα κρυφό, υπήρξε στάση ζωής για γενιές και γενιές δημοσιογράφων.
«Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας», γράφει το σύνθημα στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ στην Αθήνα. Το να μαθαίνουμε τι συμβαίνει, το να μη μένει τίποτα κρυφό, υπήρξε στάση ζωής για γενιές και γενιές δημοσιογράφων.
Και φτάνουμε στο «σήμερα» της υπερπληροφόρησης, των ταχύτατων ρυθμών και του απίστευτου αριθμού μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης. Φτάνουμε, δηλαδή, στο σημείο όπου αναζητείται η ποιότητα και όχι η ποσότητα.
Εκπροσωπώντας μια γενιά δημοσιογράφων αρκετά ευνοημένη, που πρόλαβε καλές εποχές εργασιακού πολιτισμού και σημαντικών γεγονότων, λέω στο σημερινό θέμα «οι συντάκτες γράφουν» να μην επεκταθώ στη δική μου γνώμη αλλά να σας προτρέψω να διαβάσουμε όλοι μαζί τις σκέψεις και τους προβληματισμούς των νεότερων συναδέλφων. Αυτών που βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους και δεν έχουν να κρατηθούν από πουθενά. Αυτών που δεν ακολούθησαν το επάγγελμα για «τη δόξα» και «το χρήμα» μιας και τέτοια πλέον δεν υπάρχουν.
*Ακης Σακισλόγλου
Αισθάνεται εξοργισμένος στην τοποθεσία μπροστά από την τηλεόρασή του
Πέρασαν κάποιες μέρες, αλλά ούτε και σήμερα μπορώ να διανοηθώ τον τρόπο με τον οποίο επέλεξαν συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης να προβάλουν τα όσα συνέβησαν στη Νέα Σμύρνη και στο ΑΠΘ. Παρέμβαση, διαστρέβλωση της πραγματικότητας και χειραγώγηση ενός κοινού το οποίο μπορεί να επιλέγει να ενημερώνεται μόνο μέσα από την τηλεόραση, κάτι που σημαίνει ότι ενδεχομένως αυτό που θα δει, αυτό και θα πιστέψει ότι έγινε.
Είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι ενώ συνάδελφοι γνώριζαν καλά το τι ακριβώς συνέβη σε αυτά τα περιστατικά επέλεξαν να τα παρουσιάσουν με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο. Εάν δεν γνώριζαν, τότε μάλλον θα ήταν προτιμότερο να σκεφτούν το μέλλον τους στο χώρο για ηθικούς κυρίως λόγους. Και μέσα στο κλίμα των προηγούμενων ημερών ήρθε να προστεθεί και το τραγικό γεγονός με το δυστύχημα του νεαρού μοτοσικλετιστή έξω από τη Βουλή με την εμπλοκή κρατικού υπηρεσιακού οχήματος.
Θα το μαθαίναμε εάν δεν υπήρχαν τα social media; Όχι. Θα μπορούσε να περάσει και αυτή η είδηση στα ψιλά με έναν τίτλο “Μάχη για τη ζωή του δίνει νεαρός μετά από τροχαίο σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας” και κάπου χωμένο μέσα στο κείμενο ότι η Τροχαία διερευνά τα αίτια του συμβάντος. Το ανησυχητικό πάντως είναι ότι η λογοκρισία απλώνει το τελευταίο διάστημα τα πλοκάμια της και στα «κακά» social media. Πόσες αναρτήσεις με φωτογραφίες από τα γεγονότα των περασμένων εβδομάδων διαγράφηκαν από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης;
Και μάλιστα με υλικό το οποίο προέρχεται από επαγγελματίες φωτογράφους οι οποίοι το διοχετεύουν σε φωτογραφικά πρακτορεία από τα οποία τροφοδοτούνται με εικόνες οι ενημερωτικές ιστοσελίδες και οι εφημερίδες. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι περισσότεροι από εμάς πλέον ενημερωνόμαστε από το κινητό μας, το Facebook, το Twitter. Τι είναι όμως αυτό που τελικά έρχεται στις οθόνες μας; Μεγάλη κουβέντα και αυτή, θα την ανοίξουμε άλλη φορά. Ως τότε, ας έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά. Ας μπούμε στον κόπο εάν αυτό που διαβάσαμε, ακούσαμε, είδαμε ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Τα ΜΜΕ, η λογοκρισία και τα social media
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τα μεγαλύτερα σφάλματα των ΜΜΕ τους τελευταίους μήνες – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν
Σιδερένια Αποκάλυψη
Η μπρουτάλ χυδαιότητα που εμφανίζεται με όρους δημοκρατικής ανανέωσης και εισφέρει μια νέα, εντελώς αποκρουστική και εντελώς αλόγιστη μορφή δήθεν δημοκρατίας, καταδεικνύει την αποφασιστική μεθόδευση της εξουσίας να καταπνίξει κάθε μελλοντική προσπάθεια της κοινωνίας να αναζητήσει την αναπνοή της.
Η παρούσα στρατηγική διαδικασία, η οποία διαθέτει ένα πρωτοφανές ιδεολογικό και πολιτικό χαρακτήρα, εμφανίζει μια πρωτοποριακή σκληρότητα, αφού μέχρι σήμερα συνηθιζόταν η κρατική αυθαιρεσία να εξελίσσεται μέχρι το σημείο, όπου το καπιταλιστικό οικοδόμημα δεν ήθελε να διαταράσσει επιπλέον και συθέμελα το αστικό κράτος δικαίου. Κάπου, δηλαδή, υπήρχε ένα όριο.
Η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι η κοινωνία έχει ή θα έχει μια σειρά από σοβαρούς λόγους για να αντιδράσει, προϊκονομεί την αντίδραση αυτή και λαμβάνει επιθετικά μέτρα. Ο εκφοβισμός και η κυνική αποδοχή του ως μέτρο αναγκαίο για την διαφύλαξη μιας δήθεν συνοχής ή νομιμότητας, δεν είναι παρά μια σκοτεινή και βίαιη υπεραπλούστευση των μέσων κατευνασμού και διαίρεσης : Αφού οι έμμεσες οδοί, όπως τα ΜΜΕ, οι χαφιέδες βουλευτές και τα δηλητήρια τους, δεν αρκούν για τον εφησυχασμό ή τον εκφοβισμό της κοινής γνώμης, τότε θα μιλήσουν απευθείας τα γκλοπ.
Την ίδια στιγμή με διάφορες άλλες ενέργειες, δημιουργεί ένα ανανεωμένο κλίμα πόλωσης και διχασμού, ώστε πρώτον να μην δίνει χώρο κοινωνικής συσπείρωσης γύρω από κοινά αιτήματα και προβλήματα, και δεύτερον ώστε να κρατάει ζεστές της ψήφους που χρειάζεται από το ακροδεξιό κοινό, το οποίο αφενός ενδυναμώνεται και αφετέρου απαλλάσσεται από ενοχές, μιας και λαμβάνει την απαραίτητη νομιμοποίηση εν πολλοίς από τον (νομικό) επιστημονικό κόσμο.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
Αν αυτές τις ημέρες έτυχε να διαβάσεις ειδήσεις, λίγη επικαιρότητα, έστω να δεις τους τίτλους θα καταλάβεις πολλά για την εξέλιξη της δημοκρατίας στην χώρα και την ελευθερία του λόγου. Η λογοκρισία γίνεται όλο και πιο επίκαιρη. Πώς εν έτει 2021 γίνεται να υπάρχει λογοκρισία θα αναρωτιόταν κάποιος; Η απάντηση είναι απλή, γιατί τα συμφέροντα είναι πολλά.
Αν τα μεγάλα Μέσα που πληρώθηκαν εκατομμύρια από την διάσημη λίστα Πέτσα δεν ανέφεραν κάποιες ειδήσεις; Αν δημοσιογράφοι που πρότειναν θέματα στα μίτινγκ με τους συναδέλφους τους μπορούσαν να στοχοποιηθούν ως αναρχικοί και να απολυθούν αυτομάτως; Αν πλάνα χάνονταν στο μοντάζ ή δεν προβάλλονταν ποτέ; Αν γινόταν να αλλάζαμε τα ηχητικά από κάποια βίντεο ή ακόμα καλύτερα να δημιουργήσουμε νέους και ευφάνταστους διαλόγους;
Σας ακούγονται όλα αυτά κάπως γνώριμα; Σαν να τα ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα; Μία εβδομάδα που τα ΜΜΕ έδειξαν γιατί δικαίως στην Ελλάδα έχουμε την 65η θέση, χαρακτηριζόμενα ως προβληματικά σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο europal σχετικά με την ελευθερία του Τύπου. Είναι κρίμα σε μία χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία που η ελευθερία του λόγου και η ανταλλαγή ιδεών και απόψεων άνθισε να φτάνει σε αυτό το σημείο. Σε αυτή την δημοκρατική χώρα να μην μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα με τον φόβο μην χαρακτηριστείς, μην στοχοποιηθείς, μην απολυθείς από την δουλειά σου, μην ξυλοκοπηθείς λόγω αυτών. Είναι κρίμα…
*Eύα Καβάζη
Yπάρχουν Ενώσεις για τους δημοσιογράφους. ΑΛΗΘΕΙΑ;
Όταν κατάλαβα πως θέλω να σπουδάσω δημοσιογραφία ένιωσα περηφάνια, τέταρτη εξουσία μου έλεγαν θα επηρεάζεις την κοινή γνώμη, θα προλαβαίνεις τις εξελίξεις, θα εκφράζεις ελεύθερα την γνώμη σου. Αμ δε, αυτά για τα οποία ερωτεύτηκα την συγκεκριμένη δουλειά κάθε μέρα εξατμίζονται. Nαι μεν, είμαι ευνοημένη διότι ακόμα μιλάω, αλλά πολύ φοβάμαι πως αν βρεθώ κάποτε, κάπου αλλού η φωνή μου δεν θα βγαίνει.
Σε μία χώρα που αργοπεθαίνει στάλα – στάλα κάθε μέρα, που κάποτε γέννησε την δημοκρατία και τώρα την αποτελειώνει, εμείς οι δημοσιογράφοι συμβάλουμε κατεξοχήν σε αυτή την κατάσταση. Την τελευταία εβδομάδα είδαμε εκατομμύρια συμβάντα λογοκρισίας στα ελληνικά media. Εντελώς συγκυριακά την περασμένη Παρασκευή ήταν και η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Λογοκρισίας στο Διαδίκτυο, εκείνη λοιπόν την Παρασκευή ειπώθηκε στην Bουλή η γνωστή ατάκα για τα social media από τον Πρωθυπουργό που προκάλεσε κύμα αντιδράσεων. Η χώρα μας “φιγουράρει” στην καθόλου τιμητική, 65η θέση, στον σχετικό κατάλογο που δημοσιεύουν οι Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα (Reporters Without Borders). Πρόκειται για έναν κατάλογο, που αναρτάται κάθε χρόνο από το 2002, και με βάση τον οποίο κατατάσσονται 180 χώρες και περιοχές ανάλογα με το επίπεδο ελευθερίας που διαθέτουν οι δημοσιογράφοι.
Είμαστε ένας κλάδος καθαρά συμφεροντολογικός, που κοιτούμε να βραβεύσουμε την γυναίκα του πρωθυπουργού, που βλέπουμε να κόψουμε βουλευτές της αντιπολίτευσης στον αέρα για να μην φανεί ο βόθρος που έχουν δημιουργήσει οι ”άρχοντες” που κυβερνούν, που με κάθε τρόπο μοντάρουμε τα βίντεο που κυκλοφορούν με την πραγματικότητα και κουκουλώνουμε σκάνδαλα και θέματα επικαιρότητας που αν φανούν η κοινωνία θα βράσει.
Να φοβόμαστε πρέπει, να φοβόμαστε την οργή των παιδιών που αρχίζουν να κατανοούν τι συμβαίνει στις γυάλινες οθόνες, που αγωνίζονται κι εμείς στεκόμαστε απέναντι τους αγνοώντας τις συνέπειες που σε λίγο καιρό θα φανούν. Εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε ακριβώς σαν την αστυνομία, παίρνουμε εντολές και απλά υπακούμε. Είτε προσβάλλουμε την δημόσια αιδώ, είτε καταπατούμε την ελευθερία του λόγου των απέναντι είμαστε πιόνια. Αυτοί που μας κυβερνούν είναι ”κουμπάροι” με τα αφεντικά μας κι εμείς είμαστε απλά πιόνια. Που αν δεν υπακούσουμε στους κανόνες του παιχνιδιού της τέταρτης εξουσίας θα γίνουμε για εκείνους δακτυλοδεικτούμενοι, αναρχικοί και ερασιτέχνες δημοσιογράφοι και για κάποιους άλλους θα γίνουμε το βήμα για να ξυπνήσει η βαθιά υπνωτισμένη κοινωνία.
Μήπως αρχικά να ρίξουμε ένα βλέμμα στις Ενώσεις μας για το πως λειτουργούν και πως γίνεται ή δεν γίνεται ο έλεγχος δεοντολογίας απέναντι στην λογοκρισία των δημοσιογράφων και στην προπαγάνδα που ασκούμε στους δέκτες μας εμείς οι πομποί; Και αλήθεια όλοι εμείς που δεχόμαστε λογοκρισία πως κοιμόμαστε το βράδυ;
Τέλος-τέλος να τονίσω πως το τσουβάλιασμα όλων των media και των δημοσιογράφων συνάμα μόνο κακό κάνει και στο τέλος της ημέρας, εξυπηρετεί το έργο του ίδιου του εξουσιαστή.
*Μυρτώ Τούλα
Don’t look at the ΣΚΑΪ tonight
Αν κάποιος χρησιμοποιεί και social media και παρακολουθεί υποτυπωδώς τηλεόραση, καταλαβαίνει ότι η ενημέρωση στην Ελλάδα μεταβαίνει προς ένα καθεστώς περιορισμού, ανελευθερίας. Ακόμη και στα social media που όπως αποδεικνύεται σε αυτά οφείλονται πολλά περιστατικά που ανακαλύπτονται, ζητήματα που θίγονται και γενικότερα προβάλλονται, ενώ τα απειλούσε η αφάνεια και η συγκάλυψη, όπως το θανατηφόρο τροχαίο με την ασφάλεια της Ντόρας Μπακογιάννη που στέρησε τη ζωή ενός νέου παιδιού.
Αλλά και στα περιστατικά αστυνομικής βίας, παρατηρήθηκε ότι υπάρχει ένας δημοσιογραφικός μηχανισμός, ο οποίος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να είναι διαρκώς σε επιφυλακή για να παίξει ανακοινώσεις και ραβασάκια της Αστυνομίας, χωρίς κανέναν προηγούμενο έλεγχο, μια διασταύρωση ρε παιδί μου της αλήθειας.
Και αν αυτά γίνονται στα μέσα και το διαδίκτυο, ακόμη και της εφημερίδες, θα περίμενε κανείς στην τηλεόραση αυτή η απομάκρυνση από το πραγματικό συμβαίνον να είναι μικρότερη. Αντίθετα εκεί είναι που υπάρχει η πιο σκληρή σύμπλευση, ταύτιση με την Κυβέρνηση και το πολιτικό της συμφέρον, αφού μάλλον το τελευταίο αντιστοιχεί σε κάποιο συμφέρον του καναλιού που θα συνταχθεί καλύτερα και περισσότερο. Δεν πω περιστατικά γιατί το περιστατικό μπορεί και να ενέχει την τυχαιότητα, την αφέλεια, θα πω τακτικές παραποίησης, μονταζιέρας, κοψίματος και φίμωσης, που πλέον βλέπουμε όλο και πιο συχνά. Όμως, τίποτα, δεν τους αγγίζει, γιατί αυτοί που τους ψηφίζουν δεν μπορούν να διασταυρώσουν από αλλού αυτά που προβάλλονται και πέφτουν στην παγίδα τους. Αναπαράγουν τη στοχοποίηση των νέων και τους φορτώνουν όσα άσχημα συμβαίνουν στη ζωή τους, επειδή μόνο τηλεόραση μπορούν να δουν. Και οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουν μια εξαγορασμένη τηλεόραση, αποφασίζουν και νομιμοποιούν την εξαγορά της ενημέρωσης.
Εμείς, όμως, πάντα πιστεύαμε ότι το επίπεδο της ενημέρωσης είναι το σημείο ακριβώς, όπου κρίνονται οι δημοκρατίες, αυτό και ο τρόπος επιβολής του Κράτους στους πολίτες. Και τα δυο έχουν όχι απλά πάει περίπατο, έχουν ξεφύγει από την πορεία και έχουν μπει σε άλλες ράγες.
Απεγκατάσταση των παραποιητών της τηλεόρασης.
*Xρήστος Ωραιόπουλος
