Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής V

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη. Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 5ο

Μάρκος Κορωναίος

Ο πρωθυπουργός εισήλθε στην Αίθουσα της Ολομέλειας και κάθισε στην καρέκλα του, δίπλα από τον Υπουργό Εργασίας, του οποίου το νομοσχέδιο ψηφιζόταν εκείνη την μέρα. Χαμογέλασε στον Χάρη Ανδρέου που είχε μόλις ξεκινήσει την ομιλία του, καταγγέλλοντας εκρηκτικά την κυβέρνηση για επαφές με την ολιγαρχία και για «χάρες». Ο Μάρκος Κορωναίος δεν έπαψε να του χαμογελάει ειρωνικά καθόλη την διάρκεια της εικοσάλεπτης πρωτολογίας του επί του νομοσχεδίου, ενώ ο Υπουργός Εργασίας του ψιθύριζε τα αντεπιχειρήματα εναντίον της αντιπολίτευσης.

«Κύριε Κορωναίο… ξέρουμε ότι κάθεστε εκεί που κάθεστε λόγω επαφών με ολιγάρχες, εφοπλιστές, ναρκέμπορους ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης. Όλη την μέρα σας λιβανίζουν, λένε πόσο σωτήρας είστε, πόσο τυχεροί είμαστε που σας έχουμε πρωθυπουργό. Πράγματι… είναι πρωτοφανές στα κοινοβουλευτικά χρονικά ένας τόσο πουλημένος πρωθυπουργός, ένας πρωθυπουργός…». Οι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος χειροκρότησαν. «Ένας πρωθυπουργός που χρωστάει στην ολιγαρχία τα πάντα, που χαρίζει δάνεια, κάνει δώρα και ταυτόχρονα κάνει και τις δικές του μπίζνες. Ένας πρωθυπουργός, γνήσιο τέκνο της Γερμανικής Προοπτικής. Μην νομίζετε ότι οι αποκαλύψεις του τύπου για τις δραστηριότητες της οικογένειας σας στην Γερμανία θα περάσουν απαρατήρητες… Όσο κι αν τα συστημικά μέσα το κρύβουν, τόσο εμείς και η κοινωνία ολόκληρη θα αντεπιτιθέμεθα και θα έρθει η ώρα που θα λογοδοτήσετε, κύριε Κορωναίο!».

Έτσι τελείωσε την ομιλία του ο Γενικός Γραμματέας του Εργατικού Κόμματος και κατέβηκε από το βήμα της Βουλής επιστρέφοντας στα έδρανα. Τον λόγο πήρε ο πρωθυπουργός, από την θέση που βρισκόταν, για να απαντήσει στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Κύριε πρόεδρε για λίγα μόνο λεπτά…», είπε απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Βουλής.

«Κύριε Ανδρέου καταλαβαίνω την ανάγκη σας να καταλαγιάσετε την γκρίνια στο κόμμα σας. Μια ήττα με είκοσι μονάδες διαφορά δεν είναι εύκολη…». Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία χειροκρότησε τον Μάρκο Κορωναίο.

«Αλλά σας παρακαλώ μην πέφτετε σε λασπολογίες, σε κατηγορίες ψεύτικες, βγαλμένες από την φαντασία δήθεν δημοσιογράφων, του υπόκοσμου με τον οποίο συνεργάζεστε. Πείτε κάτι ουσιαστικό, κάντε προτάσεις. Τοποθετηθείτε επί του νομοσχεδίου. Πως είναι δυνατόν αυτήν την χώρα να την κυβερνήσατε δεκατρία χρόνια; Αυτή είναι η απορία μου από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησης μου. Πως είναι δυνατόν; Μια συμμορία ανίκανων πολιτικών να κατάφερε όχι να βελτιώσει -αυτό θα ήταν επιστημονική φαντασία μεγαλύτερη από την λασπολογία των φίλων σας- αλλά να διατηρήσει το κράτος; Μάλλον ήσασταν τυχεροί…».

Η συμπολίτευση χειροκρότησε ξανά, ζητωκραυγάζοντας, ενώ η αντιπολίτευση φώναζε στον πρωθυπουργό να αφήσει τους χαρακτηρισμούς. «Παρακαλώ συνάδελφοι… παρακαλώ!», φώναζε ο Πρόεδρος.

«Παρόλαυτα κύριε Ανδρέου, εμείς δεν ήμαστε σαν κι εσάς. Δεν μας έφερε στην εξουσία κανένας ολιγάρχης, αλλά ο λαός. Ο ίδιος λαός που σας έστειλε στην αντιπολίτευση. Αυτόν τον λαό εμείς θα τον υπηρετήσουμε. Θα του προσφέρουμε μέλλον και όραμα, όσο κι αν εσείς θέλετε να μείνετε κολλημένος στην λασπολογία και στην σκανδαλοθηρία σας. Μόνο σκάνδαλα θα σας σώσουν κύριε Ανδρέου, για αυτό συνεχίστε να ψάχνετε, όσο εμείς αλλάζουμε την Ελλάδα…». Έκατσε κάτω και έκλεισε το μικρόφωνο του, ενώ οι βουλευτές του Φιλελεύθερου Κόμματος και τα μέλη της κυβέρνησης σηκώθηκαν όρθιοι καταχειροκροτώντας τον. Ο Κορωναίος έφυγε από την αίθουσα της Ολομέλειας, εκνευρίζοντας την αντιπολίτευση που πραγματικά βρισκόταν στα κάγκελα. Τους χαιρέτησε χαμογελώντας και ο Χάρης Ανδρέου φώναξε εναντίον του «Είστε αλαζόνας. Λουδοβίκος. Αυτό θα γυρίσει εις βάρος σας!».

Βγήκε από την αίθουσα και πέρασε από το γραφείο του στην Βουλή. Αφού έκανε μερικά τηλεφωνήματα με φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης έφυγε από την Βουλή για το Μέγαρο Μαξίμου, όπου θα συναντούσε μερικούς δυνητικούς επενδυτές, που ενδιαφέρονταν να αγοράσουν τον ΟΤΕ. Ήταν ένα πολύ σημαντικό σχέδιο, ορόσημο για τον ίδιο και φυσικά για το επίπεδο της χώρας στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας τηλεπικοινωνιών. Αντιπολίτευση και συνδικάτα διαφωνούσαν αλλά δεν τους έδινε σημασία. Τους είχε κόψει την πρόσβαση στα ΜΜΕ, οι θέσεις τους δεν παίζονταν πουθενά και το μεγαλύτερο μέρος της ενημέρωσης, χάρη στις καλές του σχέσεις με την οικονομική ελίτ, ασχολούταν με την σημαντικότητα του νομοσχεδίου και με την ανεύθυνη στάση των εργατών και του Εργατικού Κόμματος.

«Μίλησες με τον Τριανταφύλλου;», ρώτησε ο Κορωναίος τον Κωνσταντίνο Βουκιντζή.

«Ναι… είπε θα το κανονίσει και φυσικά με ρώτησε για την χρηματοδότηση…».

Ο Κορωναίος γέλασε. «Όταν ξαναμιλήσεις πες του να μην ανησυχεί… Μετά μην του δώσεις φράγκο… Δεν έχουμε περιθώρια για χάρες. Χάρες κάναμε πριν μια δεκαετία και είδες που μας έβγαλαν. Κομμένα αυτά…».

«Επίσης ο Γρίβας ζήτησε να μιλήσετε τηλεφωνικά για το ‘Σκάνδαλο Ρούσου’…».

«Σου είπε αν μίλησε με τον ΘΗΣΕΑ;».

«Δεν το ανέφερε…». Σχεδίαζαν την αποκάλυψη ενός «σκανδάλου» της προηγούμενης κυβέρνησης και συγκεκριμένα της Υπουργού Υποδομών, Μυρσέλας Ρούσου. Σύμφωνα με το σχέδιο τους, η εταιρεία ΘΗΣΕΑΣ και ο επικεφαλής της, Ντέμης Μακντόναλντ θα δήλωνε σε συνέντευξη εφημερίδας, που άνηκε στον Παντελή Γρίβα, ότι η κυβέρνηση της Μαργαρίτας Ορφανού, μέσω της Υπουργού Ρούσου, είχε δεσμευτεί στον Μακντόναλντ για δάνειο πολλών εκατομμυρίων με εγγυήσεις υπό την προϋπόθεση να πάρει μέρος στον διαγωνισμό για την επέκταση του Μετρό Αθηνών στον Πειραιά. Κύριος στόχος ήταν η εταιρεία Ανεξάρτητα Τεχνολογικά Έργα Α.Ε. (ΑΤΕ ΑΕ) να μην κέρδισει το έργο. Έπειτα, η τότε κυβέρνηση θα εμπόδιζε την δανειοδότηση της ΑΤΕ ΑΕ λόγω της πολιτικής της τοποθέτησης και έτσι η εταιρεία θα έκλινε, όπως τελικά και έγινε. Για το έργο αυτό μάλιστα, ο Ντέμης Μακντόναλντ θα άφηνε να εννοηθεί ότι δωροδόκησε την πρωθυπουργό και την υπουργό δηλώνοντας ότι «άφησε όλες τις μεριές ευχαριστημένες». Στην πραγματικότητα, η ΑΤΕ ΑΕ ήταν μια εταιρεία που ζούσε μόνο μέσω των δανείων με εγγυήσεις του κράτους, τα οποία μάλιστα δεν επέστρεφε ποτέ. Ο ΘΗΣΕΑΣ αντιθέτως ήταν μια νέα εταιρεία, προϊόν άμεσης ξένης επένδυσης, που μπορούσε να ολοκληρώσει το έργο. Ήταν λοιπόν καθήκον της κυβέρνησης να διευκολύνει την επένδυση.

«Καλώς δεν πειράζει… εξάλλου αυτά δεν λέγονται από το τηλέφωνο…».

Ο Βουκιντζής έγνεψε θετικά και κοίταξε τα χαρτιά του. «Τι ώρα φτάνουν οι επενδυτές;».

«Σε δύο ώρες…».

«Ωραία πες τον Πρόεδρο και το ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ να έρθουν τουλάχιστον μια ώρα νωρίτερα…».

«Μάλιστα Πρόεδρε…», είπε ο Βουκιντζής και έστειλε email μέσω του τηλεφώνου του στην λίστα των διοικητικών μελών του ΤΑΙΠΕΔ και έπειτα κάλεσε προσωπικά τον Πρόεδρο του ΔΣ για να τον ενημερώσει.

Γιώργος Μουζούρης

Γραφείο Διδασκόντων, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ, 9 Οκτωβρίου 2018

Είχε ώρες γραφείου, τις πιο βαρετές ώρες της ζωής του. Ήταν άνθρωπος της αλληλεπίδρασης, του διαλόγου και της ανάλυσης. Το να κάθεται σε μια αίθουσα για μια ώρα και να μην κάνει τίποτα, το λιγότερο που του προκαλούσε ήταν πλήξη. Κοιτούσε τους δείκτες του ρολογιού σαν θήραμα, παρακαλώντας την τύχη του να κυλήσει ο χρόνος πιο γρήγορα ώστε να πάει στο επόμενο μάθημα. Αλλά δεν του έκανε την χάρη. Είχε περάσει μόλις ένα εικοσάλεπτο και είχε ήδη αρχίσει να τρελαίνεται. Μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Μπορούσε να γράψει το επιστημονικό άρθρο που χρωστούσε σε ένα επιστημονικό περιοδικό του εξωτερικού, μπορούσε να ξεκινήσει το βιβλίο που τόσα χρόνια ήθελε να γράψει, μπορούσε ακόμα και να χαζέψει στο κινητό του. Τίποτα από αυτά δεν του γέμιζαν το μάτι. Όλα χρειάζονταν τις δικές τους ιδιαίτερες συνθήκες -ειδικά το γράψιμο- και το γραφείο διδασκόντων δεν προσέφερε τέτοιες δυνατότητες.

Κοίταξε το στρογγυλό τραπέζι πίσω από το μικρό γραφειάκι. Πάνω του βρισκόταν μια εφημερίδα με ένα ιδιαίτερα λαμπερό και φανταχτερό, υπερβολικό, garish εξώφυλλο. «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ», έγραφε και αμέσως μόλις διάβασε τον υπότιτλο του ήρθε στο μυαλό ο Ράιτ Μιλς και η θεωρία των ελίτ. «Κυβέρνηση και Επιχειρηματική Ελίτ σφίγγουν τα χέρια εις βάρος του Λαού. Οι δραστηριότητες του πρωθυπουργού στην Γερμανία και η σχέση του με τον εφοπλιστή Παντελή Γρίβα τραντάζει το πολιτικό σκηνικό». Ήταν ακριβώς αυτό που έλεγε ο Μιλς. Σύμφωνα με αυτόν, στο υψηλότερο επίπεδο βρίσκονταν εκείνοι που είχαν τον έλεγχο των κύριων θεσμικών ιεραρχιών στην σύγχρονη κοινωνία: εκτελεστικό σώμα της κυβέρνησης, το επιχειρηματικό κατεστημένο και ο στρατός. Με άλλα λόγια, η κατανομή της πολιτικής δύναμης έχει συγκεντρωτικό ολιγαρχικό χαρακτήρα. Αποτελείται από μια ελίτ που απολαμβάνει απόλυτη αυτονομία στα πλαίσια μιας στενής συνεργασίας μεταξύ εταιρικού πλούτου και πολιτικού διευθυντηρίου. Το πλουραλιστικό μοντέλο μάλιστα, το πρότυπο της φιλελεύθερης δημοκρατίας, των ανταγωνιστικών συμφερόντων μπορεί να εφαρμοστεί ως τέτοιο μόνο στα μεσαία επίπεδα, στο κατώτερο επίπεδο μιας κατακερματισμένης κοινωνίας μαζών. Για τον Μιλς ωστόσο, δεν γίνεται λόγος για μια άρχουσα (αστική) τάξη, αλλά για μια «ελίτ εξουσίας».

Το πρόβλημα των ελίτ τον είχε απασχολήσει σε πρακτικό επίπεδο στο παρελθόν. Τον Οκτώβριο του 2017 ήταν διάχυτος ο φόβος για ακροδεξιά εκτροπή. Ουσιαστικά επρόκειτο για την τελευταία προσπάθεια του ΣΕΒ να ανακαταλάβει την εξουσία με εξωθεσμικά μέσα. Με αρχή τις διαδηλώσεις του 2013 ενάντια στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης στο πρόγραμμα σπουδών, η ακροδεξιά εντός του Φιλελεύθερου Κόμματος φαινόταν να αναπτύσσεται ταχύτατα. Η εκλογή του Λάμπρου Τσακίρη στην Προεδρία της Δημοκρατίας, η πρώτη συνεδρίαση του ΣΕΒ και η ομιλία του Μάρκου Κορωναίου στην ΔΕΘ συνέπεσαν με τις τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στην Εργατική κυβέρνηση της Μαργαρίτας Ορφανού. Στα δεκατρία χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το Εργατικό Κόμμα εκείνη ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή για την ίδια την δημοκρατία.

Για την διάσωση της δημοκρατίας λοιπόν δημιουργήθηκε το λεγόμενο «Πολεμικό Συμβούλιο» ή όπως αναγραφόταν στα απόρρητα πρακτικά, το Κυβερνητικό Συμβούλιο Δημοκρατικής Άμυνας (ΚΥΣΔΑ), στο οποίο προέδρευε η ίδια η Ορφανού ως πρωθυπουργός. Μέλη του Συμβουλίου ήταν ο εκάστοτε Υπουργός Εσωτερικών, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο Αρχηγός της Αστυνομίας και ανάλογα με τις περιστάσεις και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας με τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Εθνική Άμυνας. Κύριος στόχος του συγκεκριμένου Συμβουλίου ήταν η άμυνα της Δημοκρατίας ενάντια στις ομάδες εκείνες που επεδίωκαν την εκτροπή. Το ΚΥΣΔΑ κατά την εξάμηνη διάρκεια λειτουργίας του, μέχρι τον Απρίλιο του 2018, λίγο πριν τις εκλογές, απασχολούσε είκοσι τεχνοκρατικά στελέχη και πολιτικούς επιστήμονες, επικεφαλής των οποίων ήταν ο ίδιος, ο Γιώργος Μουζούρης. Στον πυρήνα των συνεδριάσεων του ήταν το Σχέδιο Δημοσθένης, η κινητοποίηση δηλαδή της αστυνομίας και του στρατού σε περίπτωση που επιχειρηθεί κίνηση ανατροπής της κυβέρνησης υποκινούμενη από το Φιλελεύθερο Κόμμα και τον ΣΕΒ με την ανοχή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Το Σχέδιο Δημοσθένης προέβλεπε την γρήγορη προστασία των κεντρικών κυβερνητικών κτηρίων της Αθήνας, τον αποκλεισμό του κέντρου και την προετοιμασία του στρατού σε περίπτωση που η δράση των ΜΑΤ και της αστυνομίας δεν έφτανε για την αντιμετώπιση της πρόκλησης. Υπήρχαν δύο επίπεδα, το «πράσινο» και το «κόκκινο». Από την μία το Πράσινο Επίπεδο Δράσης αφορούσε την αστυνομία, τον αποκλεισμό του κέντρου και την σταδιακή διάλυση της εκτροπής. Από την άλλη, το Κόκκινο Επίπεδο Δράσης ξεκινούσε εκεί που η αστυνομία δεν μπορούσε να ελέγξει πλέον την κατάσταση και η ανατροπή ήταν ένα πιθανό σενάριο. Σε αυτήν την περίπτωση θα αναλάμβανε δράση ο στρατός με κέντρα το Μέγαρο Μαξίμου, το Κοινοβούλιο και την οικία της Πρωθυπουργού. Θα επιβαλλόταν κατάσταση πολιορκίας και απαγόρευση κυκλοφορίας στο κέντρο της Αθήνας, ενώ σε πέντε ώρες η απειλή θα θεωρούνταν λήξασα.

Το Σχέδιο και ειδικά το Κόκκινο Επίπεδο θεωρήθηκε ακραίο και δεν εφαρμόστηκε ποτέ, ενώ δόθηκε διαταγή να καταστραφούν τα πρακτικά του ΚΥΣΔΑ. Παρακρατικά συστήματα εντός της αστυνομίας κατάφεραν ωστόσο να υποκλέψουν κάποια στοιχεία του Σχεδίου με αποτέλεσμα η τεχνογνωσία του να περάσει στην επόμενη κυβέρνηση, στην κυβέρνηση του Φιλελεύθερου Κόμματος και στα χέρια του Μάρκου Κορωναίου.

*Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα του βιβλίο είναι φανταστικά. Δεν αποτελεί ευθύνη του συγγραφέα αν η σύγχρονη Ελλάδα μοιάζει βγαλμένη από αρρωστημένη φαντασία

**Η συνέχεια το ερχόμενο Σάββατο με το επόμενο κεφάλαιο

***Ο Φώτης Κυζάκης γεννήθηκε το 2000 στην Περαία Θεσσαλονίκης με καταγωγή από την Χρυσούπολη Καβάλας. Στην Θεσσαλονίκη τελείωσε Γυμνάσιο και Λύκειο, ενώ στην συνέχεια, το 2018, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε το 2022. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Εράσμους του Ρότερνταμ και πλέον εργάζεται στην Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων ΑΡΣΙΣ στην Θεσσαλονίκη. Το 2018 εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ το μυθιστόρημα του με τίτλο «Ρίζες ενός Εφιάλτη» και τον Μάρτιο του 2020 εκδόθηκε από τις εκδόσεις iWrite, το δοκίμιο πολιτικής ανάλυσης του με τίτλο «Αλέξης Τσίπρας: Η τετραετία της ωρίμανσης».