SOS για το παραλιακό μέτωπο Καλαμαριάς!

Τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες για τους κάτοικους στο Καραμπουρνάκι η κάθοδος στην παραλία ήταν μια ερωτική ιεροτελεστία, ένα ξέσκασμα από τις δυσκολίες για τη φτωχολογιά της προσφυγομάνας Καλαμαριάς.

Η ταβέρνα του «Καρεκλά», ο θερινός κινηματογράφος «Ντωβίλ», η «Παπαρούνα», ο Ναυτικός Όμιλος, τα κέντρα «Καλαμίτσα» και «Καλαμάκι». Η θάλασσα απλωνόταν προκλητική και πεντακάθαρη, το κολύμπι ίσαμε τα «μπλόκια», η σκάλα για να δένουν τις βάρκες οι αλιείς, να ψαρεύουν οι ερασιτέχνες.

Ήταν ένας χώρος όπου οι μαθητές του ιστορικού 5ου Γυμνάσιου έκαναν τις ημερήσιες εκδρομές – περιπάτους με άφθονες ανοιχτωσιές – αλάνες να παίξουν δίτερμα. Και η αμμουδιά σε προσκαλούσε να αράξεις για να απολαύσεις τα ηλιοβασιλέμματα καθώς η Θεσσαλονίκη στο βάθος υποδεχόταν ακόμα μια νύχτα και να ανταλλάξεις ερωτικές υποσχέσεις με την σύντροφό σου. Μαγεία!

Όμως σήμερα;

Η προστασία του παραλιακού μετώπου στο Καραμπουρνάκι, η διατήρηση κοινόχρηστων και κοινωφελών χώρων όπως προβλέπεται και από το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) , είναι υψίστης σημασίας τόσο για την Καλαμαριά όσο και για την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Ακούμε με τρόμο πως η τσιμεντοποίηση πλησιάζει ακάθεκτη και θα δημιουργήσει δυσμενείς συνέπειες για το περιβάλλον, τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών, τη ρύπανση, την αισθητική υποβάθμιση, το μικρόκλιμα όλης της περιοχής. Θα σβήσει με μονοκονδυλιά αυτά που έζησαν οι παλιοί Καλαμαριώτες.

Οι κάτοικοι σήμερα διεκδικούν μια παραλία, προβλεπόμενη εξάλλου από το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο, ελεύθερη στους πολίτες και στο περιβάλλον. Οι παραλείψεις και η αδράνεια της Διοίκησης θέτει σε κίνδυνο τσιμεντοποίησης, εμπορικής εκμετάλλευσης από συμφέροντα και μάλιστα με εμπλεκόμενες ξένες εταιρείες, απόλυτα βραχυχρόνια κερδοσκοπικές.

Θα πρέπει να επισημάνουμε στον Δήμο ότι η πρόσθετη δόμηση συνεπάγεται υποχρέωση για πρόσθετες υποδομές για τους επιπλέον κατοίκους σε σχολεία, πλατείες, αθλητικούς χώρους, δίκτυα υποδομής, χώρους στάθμευσης κ.λ.π. όπως προβλέπει ο Νόμος. Αυτό ο Δήμος δεν μπορεί να το αγνοήσει, είναι ευθύνη του και υποχρέωσή του να το αναδείξει και να διεκδικήσει κονδύλια από το Κράτος. Το έχουν κάνει ήδη άλλοι Δήμοι , διεκδικώντας μάλιστα κονδύλια και για τα μπόνους του ΝΟΚ..

Ο Μητροπολιτικός Δήμος της Θεσσαλονίκης θα είναι για κάτι τέτοιο στο πλευρό της Πόλης, το έχει εκφράσει άλλωστε στο παρελθόν, διότι είναι μείζον θέμα της Πόλης, η οποία διεκδίκησε και κέρδισε την μη εμπορευματοποίηση και τσιμεντοποίηση της ΔΕΘ, την αφαίρεση κιγκλιδωμάτων από τα αρχαία της Ναυαρίνου, κ.ο.κ. Είναι προστατευόμενα τοπόσημα της Πόλης. Ομοίως θα πρέπει να ζητηθεί η συνδρομή και άλλων Δήμων π.χ. Θέρμης, Πανοράματος, Νεάπολης – Συκεών κ.ο.κ. τονίζοντας το ενιαίο και γενικό συμφέρον της Πόλης και τη σημασία που έχει το ελεύθερο παραλιακό μέτωπο, διότι η τσιμεντοποίησή του είναι μια παραβίαση ενός στρατηγικού σχεδιασμού με μακροπρόθεσμες και μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Δεν ζητάνε απλά τη μη τσιμεντοποίηση, αλλά την αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου και τη σύνδεσή του με τη Νέα Παραλία.

Θέλουν τη δημιουργία πρόσβασης και διαδρομών για περίπατο, ποδηλασία, παιδότοπους, αθλητικούς χώρους αστικό πράσινο κλπ.

Φύτευση στο ελεύθερο πάρκινγκ μετά το Ποσειδώνιο με την επιλογή οδοστρώματος από συμπυκνωμένο χώμα, μία τεχνική φιλική προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο, ( π.χ. Parc del Cinquentenari στις Βρυξέλες Englischer στο Μόναχο, Garden, Πύργος Άιφελ στο Παρίσι, κ.λ.π) και όχι με τη μόνιμη γνωστή μέθοδο της ασφαλτόστρωσης, η οποία δημιουργεί θερμικές νησίδες.

Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, η αναλογία πρασίνου στη Θεσσαλονίκη είναι μόλις 1,6 τ.μ. / κάτοικο, όταν το ελάχιστο παραδεκτό διεθνές επίπεδο είναι 10 τ.μ./κάτοικο. Συγκεκριμένα το 77% της πόλης καλύπτεται από κτίρια το 19% από ασφαλτοστρωμένους δρόμους και μόλις το 4% από πράσινο και ελεύθερους χώρους. Και ενώ αυτά είναι τα δεδομένα, ο πληθυσμός της πόλης αυξάνεται και οι ελεύθεροι χώροι μειώνονται. Θα πρέπει να επισημάνουμε επίσης, ότι με την ίδια μελέτη η Θεσσαλονίκη με βάση τον πληθυσμό της, αλλά και τις κλιματολογικές της συνθήκες, θα έπρεπε να έχει ελεύθερους χώρους 20 τ.μ./κάτοικο.

Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια παραδείγματα πρασίνου και ελεύθερων χώρων σε τ.μ. / κάτοικο που υπάρχουν σε διάφορες πόλεις, όπως Ουάσιγκτον 50, Άμστερνταμ 28, Βιέννη 22. Δυστυχώς στην Αθήνα 2,60 τ.μ./κάτοικο.

Δεν θα μπορούσε να είναι αντικείμενο του παρόντος κειμένου, η σημασία που έχει η ύπαρξη ελεύθερων χώρων και πρασίνου σε ένα αστικό περιβάλλον και πόσο σημαντικό είναι στη διαμόρφωση της ψυχοσωματικής υγείας των πολιτών, την αισθητική, τη ρύπανση, τη συγκέντρωση μικροσωματιδίων, το μικροκλίμα (κακός αερισμός, έλλειψη ηλιασμού, συσσώρευση θερμότητας), πολλαπλασιασμό της κυκλοφορίας οχημάτων, χρήσεις που θα επιβαρύνουν και θα ενισχύσουν τη ανεπάρκεια δικτύων υποδομής, τη διαχείριση των βρόχινων υδάτων, την ηχορύπανση, την αναψυχή και την οικονομία της πόλης κ.ο.κ.

Η κατάργηση των κοινόχρηστων χώρων θα επιφέρει δυσλειτουργία στο Δήμο.

Ανατρέπονται οι θεσπισμένες από το Γ.Π.Σ. πολεοδομικές προβλέψεις, οι οποίες ούτε τυχαίες ούτε πρόχειρα μελετημένες ήταν.

SOS προτού η κατάσταση καταντήσει μη ανατρέψιμη!