Σπέρνεις φτωχοποίηση, θερίζεις βία

Εικόνα: pexels

Πριν 2 χρόνια, δουλεύοντας ένα μικρό ντοκιμαντέρ για τις αιτίες που γεννούν την κοινωνική βία, βρεθήκαμε μπροστά σε μια σειρά αλήθειες και συμπεράσματα που δυο χρόνια μετά μοιάζουν να είναι ήδη μακρινά.

Σήμερα οι αριθμοί δυο χρόνων πίσω μοιάζουν αληθινά βγαλμένοι από ιδανικούς καιρούς. Τα περιστατικά επιθέσεων, σε δημόσιους χώρους, σε σπίτια, η ενδοοικογενειακή βία σε απόλυτη έξαρση, οι 80 γυναικοκτονίες σε 4 χρόνια, οι δεκαπεντάχρονοι που λιντσάρουν τις νύχτες συνομηλίκους στην πλατεία Αριστοτέλους, που χτυπάνε αλύπητα παιδιά ΑΜΕΑ μέσα σε ΕΠΑΛ, τα κορίτσια που ξεμαλιάζουν συμμαθήτριες, οι άγριες ληστείες με βασανισμούς δεν είναι σκηνές από ένα νέο Mad Max που γυρίζεται στην Ελληνική Επικράτεια. Είναι η νέα κανονικότητα. Η αδιαχείριστη.

Προσπαθούμε υποτίθεται ψύχραιμα να εξηγήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει; Πώς εμάς, τον περιούσιο λαό με τις αξίες, μας έλαχε τέτοιο κακό; Αλήθεια τώρα; Απορεί κανείς στα σοβαρά τι ακριβώς μας συμβαίνει;

Γυρίστε πίσω στο 2008 και πιάστε το νήμα από την αρχή. Μετρήστε δεκαπέντε χρόνια κατηφόρας, τιμωρίας, φτωχοποίησης, απαξίωσης της ζωής των ανθρώπων.

Σκεφτείτε τη ζωή στο σύνολο της. Τα σχολεία που δεν διδάσκονται οι στοιχειώδεις κοινωνικές επιστήμες, τα σπίτια που γυρίζουν τα βράδια εξοντωμένοι γονείς και δεκάχρονα σκοτώνουν σε τάμπλετ συνομηλίκους ενώ εκείνοι προστάζουν λίγοι ησυχία, ανήμποροι να διαχειριστούν τον παραμικρό πρόβλημα.

Τις φτωχές γειτονιές που οι άνθρωποι ζουν πίσω από κάγκελα στα παράθυρα για τις καθημερινές κλοπές, ή ακόμα χειρότερα κατοικούν σε πρώην μαγαζιά που χωρίζονται σε κλουβιά των πενήντα τετραγωνικών ή και λιγότερο, αδυνατώντας να βγάλουν το μήνα.

Ανεβάζουν στα σόσιαλ χιουμοριστικές αναρτήσεις από τις 20 κάθε μήνα και λένε ο μισθός game over. Άλλωστε και να έφτανε με 28 ευρώ το κιλό που αναφέρεται η εκλεκτή φέτα σε μια χώρα υποτίθεται γαλακτοπαραγωγική για ποιο επαρκές οικονομικό απόθεμα μιλάμε; Θα σου δώσουν κανένα τριαντάρι το μήνα καθαρά αύξηση και θασαι ευτυχής γιατί δεν σου τα πήραν κιόλας όπως το 2012.

Στο απάλευτο νέο τοπίο, οι παθογένειες μιας κοινωνίας όχι απλά έρχονται στον αφρό, γίνονται η καθημερινότητα. Και είναι αδύνατον να γίνουν αντικείμενο διαχείρισης. Από ποιόν; Από τις ανύπαρκτες δομές ψυχικής υγείας; Από τα διαλυμένα συστήματα υγειονομικής φροντίδας; Ή από τους ιδιώτες ψυχιάτρους που δεν έχουν πια ραντεβού ούτε για τα άκρως επείγοντα;

Γιατί όμως τώρα τα πιο άγρια ανθρώπινα ένστικτα γίνονται η νέα κανονικότητα; Διότι σε περιόδους μεγάλης κοινωνικής ανισότητας στην Ιστορία παρατηρείται έξαρση του θυμού και της βίας. Χάνονται οι κοινωνικοί δεσμοί και επικρατεί η επιθετικότητα. Η ματαίωση φέρνει οργή και η οργή φέρνει εκδίκηση. Επί δικαίων και αδίκων. Προβληματικές συμβιώσεις, προβληματικές εργασιακές σχέσεις, προβληματική διαχείριση των πάντων από τη μεριά της Πολιτείας. Από την κρίση στέγης και την αδυναμία επιβίωσης που αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες που ονομάζονται επιδόματα, μέχρι την απόλυτη απαξίωση της δημόσιας παιδείας, της υγείας, της δικαιοσύνης.

Και ακριβώς απέναντι η διαρκής πρόκληση. Οι τρομακτικές κερδοφορίες εταιρειών, τα πόθεν έσχες πολιτικών που πολλαπλασιάζουν τις περιουσίες τους, η προκλητική ζωή των υπέρ πλούσιων.

Η ευκολία πρόσβασης σε βίαια πρότυπα, η ηρωοποίηση των παραβατικών μέσα από τα σόσιαλ, η αδυναμία αστυνόμευσης, εκτοξεύουν το φλερτ με την έκρηξη. Αντί για την ψυχική ανθεκτικότητα, τα θετικά συναισθήματα, την ενσυναίσθηση, τα παιδιά εκπαιδεύονται στην απόρριψη και την εκδίκηση. Που κουράγιο να εμφυσήσεις θετικά πρότυπα σε έναν έφηβο που βιώνει κάθε μέρα την κοινωνική, ταξική απόκλιση με τον πιο ακραίο τρόπο;

Τίποτε από όσα ζούμε δεν είναι τυχαίο. Είναι αποτέλεσμα όσων σπάρθηκαν στους αγρούς της κοινωνικής συμβίωσης δεκαπέντε χρόνια τώρα και τώρα θερίζει η αλωνιστική μηχανή της ζωής ως ζιζάνια, που όμως πνίγουν τα πάντα…