Το είδωλό μου με κοιτάζει καχύποπτα

Ήταν ένα ζεστό πρωινό του φετινού Αυγούστου, αλλά ευτυχώς η αύρα του υψόμετρου στο Ανήλιο προσέφερε απλόχερα δροσιά σώματος και πνεύματος. Σαν το αεράκι του Μπρανκαλεόνε, όπως μου ανέφερε στη τελευταία του συνέντευξη στην Parallaxi.

Ο Παύλος ανεβαίνει στη σκηνή για την πρόβα.

«Αύριο πάλι θα αναστήσω το πτώμα μου Θα ζωγραφίσω ένα γέλιο στο στόμα μου Οφθαλμαπάτη και ξανά καλημέρα σας Φιλάω στο στόμα το ανθρωπόμορφο τέρας σας»

Τραγούδι: ΣΟΣΙΑΛ. 

Οι στίχοι του καρφώθηκαν αμέσως στην ψυχή μου, για όσα ζούμε στην σημερινή εποχή των social media, της υποκρισίας που την συνοδεύουν αλλά και του γενικότερου πλαισίου της ματαιότητας και της μοναχικότητας «μέσα στους πολλούς που ζουν ανάμεσά μας».

Ο ήχος του ροκ κομματιού, με στοιχεία hip hop και ηλεκτρονικής μουσικής, σε ξαφνιάζει και σε απογειώνει με μία αναπάντεχη ανατροπή στο «ρεφρέν». Ο Παύλος έχει πάει τη μουσική πια «αλλού».

Από εκείνο το πρωινό το κομμάτι το ακούω κάθε μέρα. Μετά το «Αντικαταπληκτικά», ο Παύλος Παυλίδης θίγει ξανά (δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά, πάντοτε το έκανε, σε όλη του την πορεία) το θέμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, της μεταξύ μας αποξένωσης, της αλλοτρίωσης από τον πραγματικό μας εαυτό.

Τι είμαστε, στα αλήθεια; Είμαστε ο εαυτός μας ή τα είδωλά μας; Είμαι ο Χ ή ο Χ του Facebook? Μήπως τελικά γινόμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι θέλουμε να είμαστε, μέσα από τα μάτια των άλλων; Πόση ανάγκη το έχουμε και γιατί παρουσιάζουμε στα κοινωνικά δίκτυα τον εαυτό μας; Μήπως τοποθετούμαστε σε μια πραγματικότητα χωρίς όμως ποτέ να έχουμε ρωτηθεί και οδηγούμαστε σε ένα πλασματικό, ψηφιακό και δυστοπικό μέλλον, όπου άλλοι θα αποφασίζουν για μας;

Εκεί που η μόνη χαρά θα είναι όταν φοράμε τα γυαλιά εικονικής πραγματικότητας, μιας που η ζωή μας πια θα είναι απλά «υποφερτή»;

Απέναντι στην τοξικότητα, στις «αυθεντίες» του διαδικτύου και της κοινωνικής ζωής, τους κήνσορες, αυτούς που είναι έτοιμους να «κατασπαράξουν», να στείλουν στο απόσπασμα, επειδή δεν εξυπηρετείς, δεν είσαι απλά ένα μικρό γρανάζι στο σύστημα που τους ανατροφοδοτεί, ένα τέρας. Είσαι αναλώσιμος.

Υπάρχει άραγε κάποια απάντηση σε όλο αυτό, πέρα από την τέχνη; Την είχε δώσει ο ίδιος.

«Ακούγεται κοινότυπο αλλά απ’ ό,τι βλέπω η κβαντομηχανική σε λίγο θ’ αποδείξει ότι οι πραγματικότητες επηρεάζονται άμεσα από τις αποφάσεις που παίρνουμε και ότι έχει σημασία το πώς βλέπουμε τον κόσμο».

Είναι μία ελπίδα.

Όλοι οι στίχοι του τραγουδιού ΣΟΣΙΑΛ, που ανήκει στον τελευταίο του δίσκο με ονομασία ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ. 

Ότι είμαι ανόητος, ότι είμαι τυφλός Ότι δεν έχω και πολλά να περιμένω Έτσι όπως βαδίζω χαρωπός και γελαστός Στο ναρκοπέδιο που μου ‘χουνε στρωμένο Είναι ζήτημα χρόνου να ανατιναχτώ Ζήτημα τιμής να πιαστώ επ’ αυτοφώρω Να κολυμπάω ατάραχος στο νέκταρ της πηγής Κι αυτοί να περιμένουνε να έρθει το ασθενοφόρο Έτοιμοι να καρφώσουνε το δράκο στο λαιμό Να χώσουν το κοντάρι τους στην άρρωστη καρδιά του Ύστερα να τον σύρουνε αιμόφυρτο σκυφτό Στην αγορά Να κολυμπάει στα δάκρυά του

Μέρα γεμάτη και μετά καλησπέρα σας Μέρα φευγάτη και ρουφάω τον αέρα σας  Βράδυ σκληρό σας χαρίζω τον ύπνο μου Νύχτα λευκή και κοιμάμαι στον ξύπνιο μου

Αύριο πάλι θα αναστήσω το πτώμα μου Θα ζωγραφίσω ένα γέλιο στο στόμα μου Οφθαλμαπάτη και ξανά καλημέρα σας Φιλάω στο στόμα το ανθρωπόμορφο τέρας σας

Είναι οι νεοβέβαιοι οι μεταδικαστές Εκτελεστές που ακονίζουν την καινούργια λαιμητόμο Ξέρουν τι εννοείς πρώτου τολμήσεις να το πεις Διαβάζουνε τη σκέψη σου Γνωρίζουνε το νόμο που μόλις καταπάτησες Και αν διανοηθείς να διαφωνήσεις μ’ όλα αυτά Που σου απαγγέλλουν κινδυνεύεις Ως άτομο αμφιβόλου τιμής και ηθικής Για έλεος μπροστά τους ταπεινά να ικετεύεις Ήρθε λοιπόν η ώρα να το παραδεχτείς Ότι είναι εισαγγελείς σε δικαστήριο στη Χάγη Και όχι απλά οι σκλάβοι μιας αιώνιας ενοχής Όχι πεινασμένοι θλιβεροί ανθρωποφάγοι

Μέρα γεμάτη και μετά καλησπέρα σας Μέρα φευγάτη και ρουφάω τον αέρα σας Βράδυ σκληρό σας χαρίζω τον ύπνο μου Νύχτα λευκή και κοιμάμαι στον ξύπνιο μου

Αύριο πάλι θα αναστήσω το πτώμα μου Θα ζωγραφίσω ένα γέλιο στο στόμα μου Οφθαλμαπάτη και ξανά καλημέρα σας Φιλάω στο στόμα το ανθρωπόμορφο τέρας σας

Άλλη μια μέρα που δεν έκανα τίποτα Το είδωλο μου με κοιτάζει καχύποπτα Μόνος στο σπίτι και δε μίλησα μ’ άνθρωπο Μόνος κι ο κόσμος σ’ ένα κόσμο απάνθρωπο

Ένα τραγούδι θα φωνάξω στον τοίχο μου Μήπως γυρίσει και ακούσω τον ήχο μου Άλλη μια μέρα και δεν έκανα τίποτα Το είδωλο μου με κοιτάζει καχύποπτα.

• Άκουσα ένα τρομερό περιστατικό πρόσφατα. Μία κοπέλα στο διαδίκτυο «έκλεψε» φωτογραφία από άλλο προφίλ ατόμου που βρισκόταν σε ένα νησί και την κοινοποίησε, για να φαίνεται πως βρισκόταν αυτή σε εκείνο το μέρος… Σόσιαλ…
• Ο Παύλος εμφανίζεται απόψε στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη, αυτήν την πόλη  που τόσο αγαπά.

Εικόνα: Pexels