U2 στο λιμάνι το ’97: Ο «διάττων αστέρας» στη συναυλιακή σκηνή της Θεσσαλονίκης
Οι παλιότεροι είδαν σπίτι τους μία παραγωγή που προς στιγμήν ανέβασε πολύ τον πήχη. Οι νεότεροι... μάθαμε στο πήγαινε-έλα
26 χρόνια και δύο μέρες πριν, η Θεσσαλονίκη έζησε τη μεγαλύτερη συναυλιακή της στιγμή. Ο ερχομός των U2 στο λιμάνι, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 1997, ήταν ένα γεγονός τεράστιας εμβέλειας, που όσοι το έζησαν μιλούν ακόμα για αυτό.
Σε ένα βράδυ, 70.000 άνθρωποι τραγούδησαν, χόρεψαν, μαγεύτηκαν από την υπερπαραγωγή που τους επιφύλαξαν οι Ιρλανδοί, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους PopMart. Όλοι αυτοί πήραν το δρόμο τους μετά. Κάναν δικές τους μπάντες, κάναν οικογένειες, κάναν πλάνα που τους βγήκαν ή και όχι, όμως οι μνήμες μείναν πάντα εκεί, ανεξίτηλες.
Εμείς οι νεότεροι φανατικοί των συναυλιών μπορούμε μόνο να φανταζόμαστε πώς ήταν η ιστορική αυτή συναυλία, και να τη ζούμε μέσα από τα λόγια, τις φωτογραφίες και τα βίντεο της εποχής. Βέβαια, κι εμείς κουβαλάμε δικές μας μνήμες, από άλλες πολύ μεγάλες συναυλίες, που τις προλάβαμε. Αλλά αυτές οι μνήμες δεν συνδέονται δυστυχώς με τη Θεσσαλονίκη.
Έβλεπα προχθές τα ιστορικά δημοσιογραφικά πλάνα της ΕΡΤ3 από τη συναυλία και μου έκανε εντύπωση το πόσοι άνθρωποι δήλωσαν ότι ήρθαν από Αθήνα, δοθείσης της αφορμής. Σχεδόν 30 χρόνια μετά, συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο. Δεκάδες είναι κάθε χρόνο τα… συναυλιακά καραβάνια που συρρέουν στην πρωτεύουσα, για να δουν τις μεγάλες διοργανώσεις που λαμβάνουν χώρα εκεί.
Το γιατί συνέβη αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών, και πολλές από αυτές τις έχουμε αναδείξει και εδώ στην Parallaxi. Δεν υπάρχουν οι χώροι (ή υπάρχουν και δεν παραχωρούνται), δεν υπάρχει το κοινό (είτε φτώχυνε, είτε «μπουζοκοποιήθηκε»), δεν υπάρχει η διαφημιστική αγορά και η οικονομική «άπλα» (πού είναι αυτή η ρημάδα η αποκέντρωση, που όλες οι μεγάλες εταιρείες και οργανισμοί είναι στην Αθήνα;).
Ας μην απατώμαστε, βέβαια. Συναυλίες τέτοιου βεληνεκούς δεν ήταν ούτε τότε ο κανόνας στην πόλη, ούτε και το υπερθέαμα που είδαμε το 1997 θα υλοποιούνταν απαραίτητα αυτούσιο σήμερα, ακόμα και αν η Θεσσαλονίκη ήταν πάλι Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Πρωτεύουσας. Μέσα σε 30 χρόνια, η μουσική βιομηχανία άλλαξε άρδην. Η δισκογραφία κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και η βασική πρόσοδος για τους καλλιτέχνες και τα στελέχη είναι οι συναυλίες, που έχουν γίνει πολύ πιο εντυπωσιακές, άρα και πολύ πιο ακριβές, τόσο για τους παραγωγούς όσο και για το κοινό.
Τι σημαίνει αυτό; Μεγαλύτερα budget, άρα μεγαλύτερες ανάγκες για επιχορηγήσεις από κρατικούς φορείς και μεγάλα ιδρύματα, μεγαλύτερους τζίρους σε εισιτήρια, μεγαλύτερα sponsorships. Έτσι όπως είναι διαρθρωμένη η οικονομία της χώρας μας, δύσκολο να βρεθούν όλες αυτές οι προδιαγραφές εκτός Αττικής.
Φυσικά, δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Μπορεί η Θεσσαλονίκη να μην ξαναείδε μία παραγωγή αντίστοιχη της PopMart, όμως είδε και βλέπει πολλές ενδιαφέρουσες παραγωγές, απλώς όχι αυτού του βεληνεκούς. Πολλές από αυτές τις έχουμε αναδείξει στην Parallaxi, σταθερά, βδομάδα-βδομάδα, στην ατζέντα μας.
Νεότεροι και βετεράνοι, λοιπόν, ας φτιάξουμε τις νέες μας συναυλιακές αναμνήσεις στηρίζοντας όσα γίνονται κόντρα στην «μπαγιατίλα» της πόλης, από μικρές σκηνές μέχρι στάδια. Και για τα πιο «σπέσιαλ»; Με μια πίκρα αλλά και καρτερικότητα θα πω: «Η Αθήνα να ‘ναι καλά!».
