37 μέτρα κάτω από το έδαφος γίνονται οι πιο ζωντανές συζητήσεις στη Θεσσαλονίκη σήμερα

Ο σταθμός Βενιζέλου είναι η ατραξιόν του μετρό Θεσσαλονίκης. Αλλά ο πιο «ζωντανός» σταθμός του νέου συγκοινωνιακού μέσου της πόλης είναι αυτός που βρίσκεται 37 μέτρα κάτω από το έδαφος.

Ο λόγος γίνεται για το σταθμό «Πανεπιστήμιο», ο οποίος έχει και αυτός τις δικές του ιδιαιτερότητες.

Από τις… ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες για να φτάσεις στις αποβάθρες, τα σχεδόν 100 σκαλιά για όσους είναι της… γυμναστικής, αλλά και το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός σταθμός που διαθέτει τρεις εισόδους – εξόδους, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους του μετρό.

Και φυσικά οι άνθρωποι που θα συναντήσεις στους διαδρόμους και τις αποβάθρες. Φοιτητές και φοιτήτριες που… αναπολούν (not) τότε που έβγαιναν στις στάσεις του ΟΑΣΘ και δεν ήξεραν σε πόση ώρα θα περάσει το λεωφορείο, ενώ τώρα ξέρουν ότι εάν χάσουν έναν συρμό γιατί κάποιος τους έκοψε τη φόρα όταν προσπαθούσαν να κατέβουν γρήγορα από την αριστερή πλευρά τις κυλιόμενες (Θεσσαλονικείς μάθετε επιτέλους ότι στεκόμαστε από τη δεξιά πλευρά) ο επόμενος θα έρθει σε τρία λεπτά το αργότερο.

Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε ένα μεσημέρι Δευτέρας. Η ενέργεια από τον πρωινό καφέ άρχισε να εξαντλείται και οι περισσότεροι κατευθύνονταν προς την φοιτητική λέσχη για… ανεφοδιασμό, πριν τον μεσημεριανό καφέ και μετά πάλι ραντεβού στο αμφιθέατρο για να περάσεις επιτέλους εκείνο το μάθημα που χρωστάς και να ορκιστείς φέτος το καλοκαίρι.

Επιστρέφουμε λίγο στα της αυτοψίας.

Η αρχική μελέτη για το μετρό Θεσσαλονίκης ήταν να κατασκευαστούν πρώτα οι σταθμοί και εν συνεχεία να περάσει ο μετροπόντικας. Λόγω όμως των αρχαίων, έγινε το ανάποδο.

Πρώτα έπρεπε να κατασκευαστούν οι σήραγγες και μετά οι σταθμοί. Έτσι, το εγχείρημα έγινε ακόμα πιο δύσκολο, καθώς επί της ουσίας μιλάμε για μια «ανάποδη» κατασκευή σε ένα υπόγειο έργο που ούτως η άλλως δεν ξέρεις ποτέ τι θα συναντήσεις όσο προχωράς.

Ο σταθμός «Πανεπιστήμιο» λοιπόν, τεχνικά είναι κάτι το εντυπωσιακό.

Υπάρχουν τρεις είσοδοι – έξοδοι, οι δύο από την επάνω μεριά της Εγνατίας (προς Φοιτητική Λέσχη και Πολυτεχνική Σχολή) και η μία προς το ΠΑΜΑΚ.

Ή όπως αναφέρουν και οι σχετικές πινακίδες:

• Οδός 3ης Σεπτ. / Εγνατίας
• Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
• Εγνατία Οδός

Εξυπηρετούνται άψογα το ΠΑΜΑΚ, το Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού ΑΠΘ, που βρίσκεται στην Αγία Φωτεινή, η φοιτητική λέσχη που σιτίζει όλο το ΑΠΘ, το γυμναστήριο, οι Πολυτεχνικές σχολές, το Παιδαγωγικό και όλες οι σχολές που βρίσκονται από την πλευρά του Καυτατζογλείου.

Για να φτάσεις στις αποβάθρες θα πρέπει να κατέβεις από τρεις κυλιόμενες σκάλες, ή να πάρεις έναν από τους τρεις ανελκυστήρες που υπάρχουν (οι δύο από την πλευρά του ΑΠΘ και ο ένας από την πλευρά του ΠΑΜΑΚ).

Αλλιώς υπάρχουν και τα σχεδόν 100 σκαλιά (95 τα μετρήσαμε εμείς, άλλοι λένε 99) για να ανέβεις ή να κατέβεις προς/από τις αποβάθρες.

Πτυχία, καφές έξω ή σπίτι, Άγιος Βαλεντίνος, Τσικνοπέμπτη

Όσο κάναμε την περιήγηση μας στο σταθμό «πέσαμε» σε πολλά νεανικά πηγαδάκια.

Και φυσικά η πλειοψηφία των συζητήσεων είχε να κάνει με θέματα των ημερών.

Όπου ημερών βέβαια μιλάμε για την ατζέντα της καθημερινότητας των φοιτητών/φοιτητριών.

«Αν περάσω αυτό το μάθημα μου μένουν άλλα πέντε και η πτυχιακή για να το πάρω φέτος το πτυχίο».

«Πού να πάμε το απόγευμα; Ας πιούμε έναν καφέ έξω και μετά να μαζευτούμε σε μένα».

«Για Αγίου Βαλεντίνου δεν ψήνομαι, αλλά Τσικνοπέμπτη θα κλείσουμε σίγουρα σε ταβερνούλα».

«Την Πέμπτη Τούμπα να δούμε ΠΑΟΚ, την Τσικνοπέμπτη με σουβλάκια σπίτι μου να δούμε το ματς και την μεθεπόμενη Πέμπτη τα μαζεύω και φεύγω να δω γονείς για Καθαρά Δευτέρα».

Τρεις φορές «ανέβα – κατέβα» στις αποβάθρες οι παραπάνω ήταν κάποιες από τις ατάκες που έφταναν στα αυτιά μας.

Ρωτήσαμε μερικούς φοιτητές και φοιτήτριες τις εντυπώσεις τους από το μετρό μετά από σχεδόν τρεις μήνες στη ζωή της πόλης.

Φυσικά, η συντριπτική πλειοψηφία της νέας γενιάς της πόλης παραδέχεται ότι το μετρό τους έχει λύσει στα χέρια κυρίως ως προς τον χρόνο του να φτάσουν από τη μια απόσταση στην άλλην.

«Δεν έχεις το άγχος πλέον ότι μπορεί να χάσεις το μάθημα ή το εργαστήριο. Έμπαινες στο λεωφορείο, αλλά δεν ήξερες τι θα συναντήσεις στο δρόμο σου. Μια πορεία, ένα διπλοπαρκαρισμένο, κίνηση, βροχή, και για να πας από Αντιγονιδών που μένω εγώ μέχρι πανεπιστήμια ήταν σα να κάνεις ολόκληρο… ταξίδι» μας λέει ο Γιάννης, 22 ετών φοιτητής στην Πολυτεχνική του ΑΠΘ.

«Πρέπει να λυθεί άμεσα το θέμα με την πληρωμή με POS. Είναι δύσκολο να ψάχνεις κάθε πρωί από εδώ και από εκεί για κέρματα για να βγάλεις ένα εισιτήριο. Ειδικότερα εάν βιάζεσαι, δεν χρησιμοποιείς το μετρό κάθε μέρα και επομένως δεν έχεις βγάλει κάρτα ή εισιτήρια πολλών διαδρομών» μας είπε η Νανά, 19 χρονών φοιτήτρια σε σχολή του ΠΑΜΑΚ.

«Μαθαίνω γειτονιές που δεν ήξερα πως υπήρχαν. Μένω δύο χρόνια στο κέντρο, είμαι από επαρχία και πάντα οι βόλτες μου περιοριζόταν στο κέντρο και με τα πόδια βόλτες από την παλιά παραλία μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Από τα Χριστούγεννα και μετά που γύρισα στην πόλη έχω αρχίσει να βρίσκω στέκια και σε γειτονιές από τους σταθμούς Φλέμινγκ και μετά» μας λέει η Ιωάννα, 20 ετών, φοιτήτρια στη ΝΟΠΕ του ΑΠΘ.