Έλα να σου συστήσω τον Άγγελο

Με πείσμα, ταλέντο μεράκι και ενάντια στο κατεστημένο και τις συνθήκες ο Άγγελος Κουρέπης και η στενή ομάδα συνεργατών του επιμένουν και συνεχίζουν να μένουν στην Θεσσαλονίκη, εκφράζονται καλλιτεχνικά αλλά το σημαντικότερο, προσπαθούν μαζί με άλλους ανθρώπους που δρουν παράλληλα στο χώρο να καταστεί εφικτό η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδος να μπορεί έχει δικές της παραγωγές θεάτρου, χορού και performance που θα είναι ποιοτικές, άρτιες, εισπρακτικά και καλλιτεχνικά πετυχημένες.

Και όσο και αν φαίνεται εύκολο για μια πόλη με 1,5 εκat. πληθυσμό, στην Ελλάδα είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη.

«Αυτό το διάστημα τρέχουμε πυρετωδώς για το Europride. Ήθελα μετά από καιρό να ασχοληθώ με κάτι εθελοντικό που να είναι ουσιαστικό να με αφορά και να δουλέψω πάνω σε κάτι που κατέχω, αγαπώ και είναι μέρος του επαγγέλματος μου. Ουσιαστικά έχω αναλάβει ότι έχει σχέση με το θέατρο. Είμαστε στις συζητήσεις, στο σχεδιασμό και την προετοιμασία οπότε δεν μπορώ να αποκαλύψω κάτι, σίγουρα θα έχει να κάνει με την ορατότητα, το σώμα, την έκφραση και την ταυτότητα.

Επαγγελματικά ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο από το 2016 σε διάφορες παραγωγές ως ηθοποιός, ως σκηνοθέτης, σε ταινίες μικρού μήκους. Πέρασα στην σχολή Θεατρικών σπουδών στο Ναύπλιο την οποία προσπαθώ να ολοκληρώσω γιατί η απόσταση, οι υποχρεώσεις ο κορονοϊός με έκανε να το καθυστερήσω. Το 2021 ιδρύσαμε την Triple Threat με τον Λευτέρη Κωνσταντίνου και την Kλαίρη Καραπιδάκη και ξεκινήσαμε να ετοιμάζουμε την θεατρική διασκευή από το «Κλάμα βγήκε από τον παράδεισο».

Ξεκίνησε η πανδημία και τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα. Κάναμε πρόβες σε ταράτσες σπιτιών, δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε πουθενά ήταν όλα κλειστά, μας έπιασαν τα ψυχολογικά και τα ψυχοσωματικά μας. Η παράσταση αυτή στήθηκε όσο πιο χειροποίητα και με όσο πιο πρωτότυπους τρόπους μπορούσαμε να βρούμε. Ενώ ξεκινήσαμε με κέφι, αισιοδοξία και πολύ οργανωμένα, καταλήξαμε να πηγαίνουμε κόντρα στις συνθήκες. Ήμασταν από τις πρώτες παραγωγές που παίχτηκαν στην πόλη όταν άνοιξαν πάλι τα θέατρα με τους γνωστούς περιορισμούς δηλαδή χωρίς να επιτρέπεται η είσοδος στους ανεμβολίαστους, με τεστ, με μάσκες, με αποστάσεις. Πήγε όμως πολύ καλά, ο κόσμος το είχε ανάγκη και κάναμε απανωτές sold out παραστάσεις.

Στην ομάδα ξεκίνησα ως παραγωγός, σκηνοθέτης, κάνω και την επικοινωνία και σε κάποια από τα έργα παίζω και ως ηθοποιός. Το θέατρο είναι ένα ακριβό επάγγελμα. Για να κάνεις μια παραγωγή θα πρέπει να έχεις χρήματα, η διαδικασία θέλει χρόνο, πρόβες, χώρο, εξοπλισμό.

Για την θεσσαλονικιώτικη πραγματικότητα είναι πολύ πιο δύσκολο γιατί πρέπει να βρεις ο ίδιος τα χρήματα, το χώρο, τους ανθρώπους, για να καταφέρεις να το κάνεις σωστά και να μην καταλήξει να είναι εισπρακτικά μια αποτυχία που δεν θα μπορέσουν να σηκώσουν αυτά τα δυο τρία παιδία που από τα νησιά και τα χωριά τους ήρθαν στην Θεσσαλονίκη να ασχοληθούν πραγματικά επαγγελματικά με την τέχνη και δεν τα έχουν παρατήσει να ψαχτούν στην Αθήνα. Δεν κάνουμε θέατρο από καπρίτσιο, από χόμπι, από ψώνιο θέλουμε και έχουμε καταφέρει να είναι η δουλειά μας.

Στη Θεσσαλονίκη είναι πλέον εφικτό. Δεν βγάζεις πολύ μεγάλα κέρδη αλλά είναι μια πραγματικότητα. Στηρίζεται στην πολύ δουλειά, στην θέληση και σε μια σχέση που χτίζεις με τους ανθρώπους χωρίς αυτό να βασίζεται στο ότι κάποιος από εμάς είναι αναγνωρίσιμος από την τηλεόραση και μπορεί με αυτό το τρόπο να φέρει ένα κοινό και να αποτελέσει μια παράσταση σίγουρη εμπορική επιτυχία. Πρέπει να δοκιμάσεις άλλους τρόπους».

«Η σκέψη μου αρχικά ήταν να πάω στην Αθήνα. Τώρα όμως αισθάνομαι και ένα είδος υποχρέωσης να μείνω εδώ μαζί με κάποιους άλλους που είναι τρελοί και επιμένουν πως πρέπει να τα καταφέρουμε. Υπάρχει ένας δρόμος που μπορούμε να ανοίξουμε μέσα από τις δυσκολίες και τα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε. Φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό και άλλες ομάδες χωριστά μεν αλλά και σαν να είμαστε όλοι μαζί προσπαθούμε ώστε να υπάρξουν επιλογές, υποδομές και να ανοίξει ένα δρόμος για τις βραδινές παραστάσεις της πόλης. Δεν βρήκαμε έδαφος στρωμένο, κανείς δεν πίστευε σε αυτό όμως αρκετές παραστάσεις που ξεκίνησαν από εδώ απέδειξαν πως μπορούν να κάνουν sold out και να μην είναι παραγωγές του ΚΘΒΕ.

Για χρόνια η συνθήκη στην Θεσσαλονίκη για να επιβιώσεις είναι να κάνεις παιδικό θέατρο και λίγες βραδινές παραστάσεις. Αλλά αυτό για να βελτιωθεί και να πάει καλά και να μάθει το κοινό να έρχεται και στις δικές μας παραστάσεις και όχι μόνο σε όσες έρχονται Αθήνα με μια φήμη να τα ακολουθεί και με επώνυμους ηθοποιούς θέλει κόπο και χρόνο. Είναι κρίμα πάντως οργανισμοί όπως το ΚΘΒΕ να μην δίνουν ευκαιρίες σε τοπικούς καλλιτέχνες και να επιλέγουν σκηνοθέτες, ηθοποιούς που στην Αθήνα έχουν συνεργασίες στην τηλεόραση και με μεγάλες εταιρίες παραγωγής και δεν το έχουν τόσο ανάγκη όσο ο τοπικός σκηνοθέτης και ηθοποιός που μπορεί να μην έχει καμία άλλη ευκαιρία να δουλέψει. Καλός κάνουν και έρχονται αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες από την Αθήνα αλλά θα πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες και στο εγχώριο δυναμικό. Είναι επίσης θετικό που τα τελευταία χρόνια μπορούμε να βλέπουμε θέατρο και ΔευτερόΤριτα κάτι που ήταν αδιανόητο παλαιότερα. Σήμερα μια καλή παράσταση θα δουλέψει ανεξαρτήτου ημέρας».

Η Triple Threat δεν περιορίστηκε στις παραστάσεις, αλλά δοκίμασε να αναμετρηθεί με το χορό, το χοροθέατρο που είναι δύσκολο, μη δημοφιλές είδος με περιορισμένο κοινό το οποίο τόλμησαν να παρουσιάσουν σε διάφορους μη θεατρικούς χώρους της πόλης.

Παράλληλα ετοίμασαν ένα αναλόγιο με queer κείμενα και πέρσι η παράσταση Δράκουλας με την οποία άνοιξε και πάλι το θέατρο Αθήναιων έδωσε την ευκαιρία στην ομάδα να αναμετρηθεί με κάτι εντελώς διαφορετικό. Η επιτυχία συνεχίστηκε με μια παράσταση που άρεσε πολύ, προσέφερε γέλιο και σημείωσε απανωτά sold out. Πρόκειται για τους «Ηλίθιους» μια κλασική καλογραμμένη κωμωδία που κατάφερε να γεμίσει αρκετές φορές το θέατρο Αθήναιων.

«Δεν με ενοχλεί καθόλου η κακή κριτική. Μπορεί και σε εμένα να μην αρέσει τελικά το αποτέλεσμα γιατί ίσως κάτι άλλο να είχα στο μυαλό μου. Αυτό που με ενοχλεί είναι η αγένεια, η κριτική χωρίς υπόβαθρό και να μην αναγνωρίζει κάποιος την δουλειά αυτοδημιούργητων νέων που δεν έχουν στήριγμα από πουθενά. Το ζητούμενο της κριτικής είναι ο διάλογος για αυτό είναι και πολύ σημαντική ειδικά σε μια πόλη που επιβιώνει πολύ πιο δύσκολα και συναντά μεγαλύτερες προκλήσεις.

Στους μελλοντικούς μου στόχους είναι η τηλεόραση και ο κινηματογράφος καθώς και μια προσπάθεια να αναμετρηθούμε με καλοκαιρινές περιοδείες κάτι που δεν γίνεται ποτέ από τις τοπικές ομάδες. Έχουμε αποφασίσει να πάμε τους «Ηλίθιους» που είναι μια παράσταση με πολύ κέφι ενέργεια γέλιο σε επιλεγμένους χώρους στην Βόρεια Ελλάδα. Για το χειμώνα έχουμε πολλά σχέδια και όνειρα, έχουμε διάφορα πράγματα στο μυαλό μας, και θα θέλαμε να επαναφέρουμε και κάποιες ιδέες που τις αφήσαμε για αργότερα και ίσως ήρθε η ώρα τους».