Ωραία μαγαζιά της πόλης που αποχαιρετήσαμε το 2023

Άλλοι δώδεκα μήνες, γεμάτοι από κάθε λογής συναίσθημα, έκαναν τον κύκλο τους και ετοιμάζονται να ρίξουν «μαύρη πέτρα», παίρνοντας μαζί τους και κάποια από τα ομορφότερα μαγαζιά στην πόλη που εδώ και χρόνια έγιναν συνώνυμα της συντροφιάς, της χαλάρωσης και της διασκέδασης στην καθημερινότητά μας.

Τραπέζια στα οποία χύθηκαν καφέδες και ποτά, ποτήρια που κρυφάκουσαν μυστικά, τοίχοι που αντίκρισαν ανθρώπους να κλαίνε και να γελούν. Σε αυτά τα μέρη παιδιά ενηλικιώθηκαν και κάνανε τα δικά τους παιδιά, φιλίες κατέληξαν σε έρωτες και αγάπες σε χωρισμούς. Γεννήθηκαν παρέες και οικογένειες, την ώρα που κανείς δεν κοιτούσε πραγματικά την ώρα και οι μουσικές ηχούσαν δυνατά έως το πρωί.

Αυτό το έτος όμως φάνηκε αμείλικτο απέναντί τους και κάπως έτσι, ήρθε η στιγμή να πούμε ένα τελευταίο «αντίο» στα αγαπημένα μας στέκια, που πέρα από βασικό στοιχείο της ταυτότητας ολόκληρης της πόλης, υπήρξαν μια απολαυστική συνήθεια μέσα στις ρουτινιασμένες μέρες μας.

Stretto

Το Stretto, χωμένο στην Καρόλου Ντηλ 18, ήταν από τα πρώτα καφέ που σύστησαν στους Θεσσαλονικείς τον εσπρέσο και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον κόσμο του πολιτισμού και της δημοσιογραφίας, καθώς περιτριγυριζόταν από γραφεία εφημερίδων και περιοδικών.

Στα τέλη του Ιουνίου, με μια λιτή ανάρτηση στο Facebook, o Κωστής Χατζηγεωργίου, μοναδικός ιδιοκτήτης του μαγαζιού μετά το θάνατο του Κώστα Μπέσιου, ανακοίνωσε στους θαμώνες πως το ιστορικό καφέ-μπαρ κατεβάζει τα στόρια του οριστικά.

Τις τρεις δεκαετίες που λειτούργησε το Stretto φιλοξένησε πληθωρικές παρουσίες πίσω από τα ντεκ, ενώ ο Γιώργος Σταυριανός έγραψε και τραγούδι για χάρη του. Στο πατάρι του γράφτηκαν βιβλία, γνωρίστηκαν άνθρωποι και χωρίστηκαν, ενώ στα τραπέζια έξω στο πεζοδρόμιο, μαζί με τον καφέ κυκλοφορούσαν κάθε πρωί όλα τα νέα της πόλης.

Μπορεί τα θρυλικά πάρτι, τα χειμερινά ψησίματα, η πολλή μουσική, οι εκθέσεις και οι παρουσιάσεις να μην επιστρέψουν ξανά στο στέκι της Καρόλου Ντηλ, θα παραμείνουν όμως για πάντα στις αναμνήσεις μας.

Βερμιγιόν

Την Φιλίππου με την Ιασωνίδου, μέχρι το καλοκαίρι, ένωνε ένα μικρό μαγαζάκι που σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητο σε όποιον τύχαινε να βρεθεί από εκεί. Το χρώμα που επικρατούσε ήταν το κόκκινο, ενώ η εκκεντρική διακόσμηση τόσο του εσωτερικού, όσο και του εξωτερικού δεν θα σε έκανε να βαρεθείς ποτέ κοιτώντας το. Οι μικροί καναπέδες που «σκεπάζονταν» από τις επίσης κοκκινωπές τέντες ήταν το σήμα κατατεθέν του και ένα άνετο σημείο για να απολαύσεις το ρόφημά σου, σαν να είσαι στο σπίτι σου, με θέα την Ιασωνίδου.

Δυστυχώς, σύμφωνα με μία ανακοίνωση που έγινε στο Facebook, το μαγαζί μας αποχαιρέτησε αυτό το καλοκαίρι λόγω συνταξιοδότησης των ιδιοκτητών του.

Και η αλήθεια είναι πως η μαγεία στο Βερμιγιόν, που κράτησε στα «ζεστά» συζητήσεις για τον πολιτισμό και την τέχνη, λέσχες ανάγνωσης, φοιτητές που διάβαζαν στις εξεταστικές τους και παρέες μικρών και μεγάλων- λες και καθόντουσαν στο σαλόνι τους- δεν θα σβήσει ποτέ.

Ήλιος

Ο θρυλικός «Ήλιος» “φώτιζε” τον Λευκό Πύργο για 25 χρόνια και από τον Σεπτέμβρη του 1998 έγινε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της νυχτερινής μυθικής εποχής των μπαρ στη Θεσσαλονίκη.

Όλα ξεκίνησαν, όταν τρεις «Κωστάδες», ο Κώστας Ζηκόπουλος, ο Κώστας Παπίλιας και ο Κώστας Αγιώτης, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα στέκι που έμελλε να γράψει ιστορία.

Το αγαπημένο καφέ-μπαρ μάλιστα, πριν πάρει την μορφή που όλοι ξέραμε, ήταν ένα Thrift shop, με second-hand ρούχα από το Άμστερνταμ και το Παρίσι.

Από Funk, σε Soul και House τραγούδια και τους Djs που έπαιζαν φρέσκα κομμάτια, στον «Ήλιο» έπαιζαν όλων των ειδών τα ακούσματα, με τα παιδιά του κέντρου να ξημεροβραδιάζονται στον πεζόδρομο της Νικηφόρου Φωκά, πλάι στον Θερμαϊκό.

Όμως ο «Ήλιος» ολοκλήρωσε την περιστροφή του. Γνώρισε τις εποχές της άνθησης, άλλα οι πληγές που άφησε η πανδημία έμειναν ανοιχτές και δεν επουλώθηκαν. Μπορεί λοιπόν, να έδυσε, αλλά οι ηλιαχτίδες του, που μας χάρισαν φως όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα σταματήσουν να ανατέλλουν.

Ρόδα είναι και γυρίζει

Η Ρόδα φαίνεται να σταμάτησε να γυρίζει για το Καφεποτείο- Μεζεδομπάρ –όπως αυτοχαρακτηριζόταν- στην Κασσάνδρου 43, καθώς τη θέση του πήρε ένα νέο μεζεδοπωλείο, που ακούει στο όνομα «Κορκόφυλας».

Το «Ρόδα είναι και γυρίζει» άνοιξε μέσα στην πανδημία, από δύο νέους ανθρώπους από τη Θεσσαλονίκη, τον Παναγιώτη Δώρη και τον Δημήτρη Τσορμπατζόγλου. Οι μουσικές βραδιές που οργανωνόντουσαν γέμιζαν το μαγαζί μέσα και έξω από παρέες που έδιναν ζωη στη γύρω περιοχή γλεντώντας όλη τη νύχτα.

«Μόλις έφταναν οι μέρες να υποδεχτούμε τον κόσμο στον χώρο μας και να πραγματοποιήσουμε αυτό που ονειρευόμασταν όλα μπήκαν στον πάγο! Άλλωστε, το όνειρο μας εδώ και καιρό δεν ήταν σε καμία περίπτωση να αποκτήσουμε τον τίτλο του ιδιοκτήτη-επιχειρηματία αλλά να δημιουργήσουμε έναν ζεστό χώρο που θα είναι γεμάτος με όμορφα συναισθήματα και που η αγάπη θα “ακούγεται” πιο δυνατά από την μουσική. Έναν χώρο που κάθε παρέα θα βρίσκει ένα φιλόξενο τραπέζι και ένα μαγαζί που θα μπορεί να παίξει το ρόλο του “στεκιού”», είχαν πει οι ίδιοι πριν από περίπου δύο χρόνια στην Parallaxi σε συζήτηση για το ξεκίνημα του μαγαζιού τους εν μέσω καραντίνας.\

ΚΟΙΝΣΕΠ Kherel

Την άνοιξη που πέρασε, έξι νεαροί τσιγγάνοι άνοιξαν στο Κορδελιό ένα συνεταιριστικό καφέ. Η Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση Ένταξης «Kherel» βρισκόταν στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως 71 και ήταν ένα εγχείρημα που εξέπεμπε αισιοδοξία ως προς την εξάλειψη του κοινωνικού στίγματος που δέχονται διαχρονικά οι Ρομά για την καταγωγή τους.

Όπως είχαν αναφέρει και τα ίδια τα μέλη του «Kherel» στην parallaxi, από το ξεκίνημά τους ήρθαν αντιμέτωποι -πέρα από τις γραφειοκρατικές δυσκολίες- τόσο με τους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι έκριναν το μαγαζί «ανεπιθύμητο», όσο και με τον Εμπορικό Σύλλογο και τις δημοτικές αρχές που κρατούσαν επικριτική στάση στην όλη προσπάθεια.

Μετά το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της Parallaxi για την εμμονική «προσπάθεια» κλεισίματος της  συνεταιριστικής επιχείρησης που δημιούργησαν ενήλικα παιδιά από τον «Φάρο του Κόσμου», το κύμα συμπαράστασης ήταν πολύ μεγάλο, με την κοινωνία να ασκεί πίεση ώστε να σταματήσει αυτό το ρατσιστικό ξέσπασμα.

Στο μαγαζί μάλιστα έπαιξε ο Γιάννης Αγγελάκας με τους μουσικούς του, ενώ το παρόν έδωσε ο Δημήτρης Μυστακίδης και ο πατέρας Αθηναγόρας κοινωνώντας το μήνυμα υπέρ της συμπερίληψης και της ανεκτικότητας.

Το «Kherel» δυστυχώς νικήθηκε από τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα, καθώς δεν είχε την στήριξη της γειτονιάς και αυτή τη στιγμή έχει μείνει χωρίς φυσική έδρα. Όμως η φωτεινές ιδέες ποτέ δεν σβήνουν εύκολα. Μπορεί πλέον, να μην το συναντάμε στο Κορδελιό, αλλά το «Kherel» λειτουργεί ως street food catering, και σκοπεύει να ταξιδέψει σε διάφορες περιοχές της χώρας προωθώντας την τσιγγάνικη κουζίνα, μέσα από μια καντίνα.