Όταν ο Στέλιος Καζαντζίδης έβγαλε το ούζο «Υπάρχω» από τη Θεσσαλονίκη

Με αφορμή την ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου για τη ζωή και την πορεία του Στέλιου Καζαντζίδη και με το τραγούδι «Υπάρχω» να δίνει τον τίτλο αλλά και να αποτελεί το τέλος της περιόδου που εξιστορεί το έργο που συνεχίζει να «σαρώνει» στο box-office, διάφορα γνωστά ή λιγότερο γνωστά στοιχεία της ζωής του έρχονται στο φως της δημοσιότητας για να ολοκληρώσουν το προφίλ του μεγάλου τραγουδιστή.

Στις λιγότερο γνωστές περιόδους της ζωής του σπουδαίου λαϊκού ερμηνευτή, είναι αυτή μετά την απόφαση του να απέχει από το τραγούδι και τις πίστες, ακριβώς δηλαδή μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού «Υπάρχω» και την εποχή μετά το τέλος της εποχής που εξιστορεί η ταινία της Κατερίνας Μπέη και του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, όπου ο Στέλιος Καζαντζίδης αφού απομακρύνεται από το τραγούδι, έχει κάποιες επιχειρηματικές ιδέες που όμως όπως έδειξε η ιστορία, δεν πήγαν όσο καλά θα ήθελε ο ίδιος.

Δύο από τις πιο χαρακτηριστικές, ήταν η… εκτροφή βατράχων που ήθελε να κάνει αλλά γρήγορα ναυάγησε το σχέδιο – σύμφωνα με στοιχεία που υπάρχουν στο διαδίκτυο, δεν προχώρησε καν τελικά αυτό – αλλά και η παραγωγή ούζου με την επωνυμία “Υπάρχω” που κυκλοφόρησε αργότερα και ενώ ξεκίνησε καλά, δεν μπόρεσε τελικά να ανταπεξέλθει στον ισχυρό ανταγωνισμό των μεγάλων εταιρειών.

Η έδρα μάλιστα του ούζου «Υπάρχω» ήταν στη Θεσσαλονίκη, σε συνέχεια της αγάπης που είχε με την πόλη ο Στέλιος Καζαντζίδης και την πρόθεση του όχι μόνο να ζήσει εδώ, όσο και να ξεκινήσει κάποια επαγγελματική δραστηριότητα. Με την επιστροφή του μάλιστα στην Ελλάδα από την Αμερική, το 1978 η σχέση του με την Θεσσαλονίκη έγινε πιο ισχυρή, αφού γνώρισε την Βάσω Κατσαβού, μια γυναίκα από την Θεσσαλονίκη και παντρεύτηκαν το 1982 και έζησαν μαζί μέχρι τον θάνατο του. Κουμπάρος τότε, ήταν ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός. Είχε βέβαια προηγηθεί η γνωριμία του με την Κυριακή Παπαδοπούλου ή αλλιώς της Μαρινέλλα στη Θεσσαλονίκη επίσης.

Στο βιβλίο του «Σεβάχ ο Αριστερός» (Εκδόσεις Εστία, 2006), ο Νίκος Οικονομάκος θυμάται:

«Εκείνο τον καιρό έρχεται στο Παρίσι ο Στέλιος Καζαντζίδης μαζί με το φίλο μου τον Τάσο τον Τσερόλα για να στήσουν εμπορικές επιχειρήσεις. Ο Καζαντζίδης έχει αγοράσει ένα κτήμα στον Αλφειό και θέλει να κάνει παραγωγή βατράχων. Ψάχνουμε λοιπόν να δούμε αν ο βάτραχος αναπαράγεται, γυρίζουμε όλα τα βιολογικά εργαστήρια που έχουν σχέση με βατράχια και ρωτάμε για να βρούμε άκρη. Τελικά διαπιστώνεται ότι δεν είναι δυνατό να κάνουμε τεχνητή αναπαραγωγή των βατράχων.»

[…]

«Ύστερα από κάμποσο καιρό που είχε αποτύχει η ιστορία με τα βατράχια, ο Καζαντζίδης με ειδοποιεί ότι φέρνει δείγματα από στρείδια απ’ τη Θεσσαλονίκη, να τα πάω σ’ έναν ιχθυέμπορο Έλληνα που γνωρίζαμε στην κεντρική ψαραγορά του Παρισιού, να δει μήπως μπορεί να κάνει εισαγωγές. Μου ΄χε στείλει τρία κασάκια με στρείδια. Πήρα το ένα κασάκι, πήγα πραγματικά μαύρη νύχτα στην ψαραγορά του Παρισιού, βρήκα τον Έλληνα, του ‘δειξα τα στρείδια και του λέω: «όταν τα στείλεις για εξέταση και σου πούνε ότι εγκρίνονται, τότε θ΄ αναλάβεις, αν θέλεις, εσύ την εισαγωγή τους απ’ την Ελλάδα.» Συμφωνήσαμε με τον ιχθυέμπορο, εγώ πήρα τα υπόλοιπα στρείδια στο σπίτι κάλεσα σε κάνα-δυο μέρες φίλους και γνωστούς και κάναμε ένα τσιμπούσι με στρείδια και κρασί γαλλικό. Εξαφανίστηκαν τα στρείδια του Στέλιου! Η απάντηση βέβαια του ιχθυέμπορα ήταν ότι οι γαλλικές υπηρεσίες δεν τα έκριναν κατάλληλα, και θα ήταν απίθανο να τα βγάλουν κατάλληλα αφού έχουν δικά τους στρείδια. Κι έτσι τέλειωσε η ιστορία του Καζαντζίδη με τις εξαγωγές. Ύστερα από κάμποσο καιρό έφτιαξε το ούζο “Υπάρχω”, από το οποίο μια φορά αγόρασα μερικά κιβώτια και τα πήγα στο Βέλγιο. Εκεί είχε ελληνικά μαγαζιά που κάνανε μερικές παραγγελίες, αλλά το “Υπάρχω” δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τα μυτιληνιά ούζα τα οποία υπερείχαν, υπερέχουν και θα υπερέχουν πάντα και σε ποιότητα και σε τιμή.»

Η έδρα του Ούζου «Υπάρχω» το 1978 ήταν στην Χαριλάου, στην Κανάρη 69. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει το παλιό κτίριο και τίποτα που να θυμίζει εκείνη την εποχή, ενώ στη θέση του έχει σηκωθεί μία καινούρια οικοδομή σε συνέχεια όλης εκείνης της ανοικοδόμησης που εξαφάνισε παλιά κτήρια και αναμνήσεις.

Κάνοντας ωστόσο μία γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο, φωτογραφίες από τα μπουκάλια του ούζου, αφίσες της εποχής και ο ίδιος από την έδρα της επιχείρησης, υπάρχουν ακόμα σε σελίδες των social media, θυμίζοντας εκείνη την, όχι πολύ γνωστή, εποχή του μεγάλου τραγουδιστή. Μάλιστα, μέχρι και προφίλ στο facebook βρήκαμε που ονομάζεται «Ouzo Yparxo Kazantzidi» αλλά και τραγούδι αφιερωμένο στον Στέλιο Καζαντζίδη και το ούζο «Υπάρχω».

Το 2022 λοιπόν, ο ερασιτέχνης τραγουδοποιός Κώστας Άγας γράφει και κυκλοφορεί το τραγούδι «Ούζο υπάρχω» και το ερμηνεύει ο βετεράνος τραγουδιστής Τάκης Κωνσταντακόπουλος. Σε σχετικό άρθρο του Θανάση Γιώργου στο Ogdoo.gr, ο δημιουργός μεταξύ άλλων, γράφει: «Αρχές δεκαετίας ’80, όταν ήμουν παιδάκι, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις μας τα σαββατοκύριακα στο εξοχικό σπίτι στο Πόρτο Ράφτη [με γιαγιά και θείους που δεν είναι πια εν ζωή, με οικογενειακούς φίλους με τους οποίους χαθήκαμε κλπ], θυμάμαι τα μεσημέρια στο κέντρο του τραπεζιού ένα μπουκάλι, όπου η ετικέτα του έγραφε : “Ούζο Υπάρχω – προϊόν Στέλιου Καζαντζίδη”! Το αντικείμενο αυτό έκανε εντύπωση στα παιδικά μου μάτια, παρόλο που ακόμη δεν ήξερα τι σημαίνει “Καζαντζίδης” για την Ελλάδα. Πάνω σε αυτές τις προσωπικές μου αναμνήσεις βασίστηκα για να γράψω τόσο το τραγούδι “Ούζο Υπάρχω”, όσο και το σενάριο του παρόντος βιντεοκλίπ, το οποίο προσάρμοσα σε μια “οικογενειακή ιστορία που εκτυλίσσεται σε κάποιο ελληνικό σπιτικό”! Ειδικότερα, στο βιντεοκλίπ ένα μπουκάλι “Ούζο Υπάρχω – προϊόν Στέλιου Καζαντζίδη” συνδέεται με την ιστορία μιας φοιτήτριας Νομικής, που έχει όνειρο να γίνει ηθοποιός θεάτρου, πλην όμως συναντά τις αντιρρήσεις της μητέρας της! Η συνέχεια … επί της οθόνης!»

Αναζητώντας σήμερα τα ίχνη του ούζου «Υπάρχω» του Στέλιου Καζαντζίδη, πέσαμε πάνω σε αγγελίες που ακόμα ζητούν ή πωλούν μπουκάλια εκείνου του προϊόντος που ξεκινούσε από τη Θεσσαλονίκη και έφτανε στα τραπέζια των πιο φανατικών του… Στελλάρα. Αναρτήσεις μάλιστα κάνουν λόγο σε… απάτες εν ονόματι του Καζαντζίδη, όπου επιτήδειοι εκτυπώνουν την αρχική ετικέτα του ούζου, την κολλούν σε κενά μπουκάλια και την διαθέτουν στο διαδίκτυο με την τιμή να περνάει κατά πολύ τα 100 και τα 200 ευρώ ως συλλεκτικά. Βέβαια, από την άλλη υπάρχουν και οι πραγματικοί συλλέκτες που όντω έχουν φυλάξει μέχρι σήμερα όχι μόνο τα αυθεντικά μπουκάλια, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και γεμάτα με το ούζο εκείνο του Στέλιου Καζαντζίδη που για λίγο καιρό, αγαπήθηκε από τους φίλους του ερμηνευτή, κι ας μην στάθηκαν αρκετοί ώστε να επιβιώσει για καιρό κι αυτό το επιχειρηματικό του βήμα.