Rave flayers retro και χρυσή εποχή του clubbing στη Θεσσαλονίκη

Όταν φτάνεις στο Λύκειο περνάς ένα «φράγμα» που σου επιτρέπει πλέον να λες ότι μεγάλωσες.

Ξεκινούν οι πιο συστηματικές κοπάνες και τα πρώτα ταξίδια στην Θεσσαλονίκη όπου οι γονείς μου με εμπιστεύονται στα χέρια της μεγαλύτερης φοιτήτριας φίλης μου Σόνιας για να περάσω εκεί το Σαββατοκύριακο.

Δυο χρόνια μετά, το 1995, κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και μετακομίζω στην Θεσσαλονίκη.

Στην πόλη ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 90′ οι καινοτομίες και οι νέες ιδέες στην διασκέδαση και την νυχτερινή ζωή όχι απλά θα αφήσουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους αλλά δεν θα μπορέσουν να ξεπεραστούν ή επαναληφθούν ποτέ ξανά με την ίδια επιτυχία.

Η αλλαγή χρήσης στα Λαδάδικα κατεβάζει κόσμο προς το λιμάνι σχεδόν από όλη την Ελλάδα. Γίνεται σημείο αναφοράς και must see για κάθε επισκέπτη.

Ο Μύλος θα γράψει την δική του ιστορία, το ίδιο και η Βίλκα.

Σταδιακά θα αρχίσει ένα άνοιγμα προς τα δυτικά με το Φιξ, Πύλη Αξιού, Soho, Decadence, Nani Nani, Casa la Femme, Βαρελάδικο.

Τα ανατολικά έχουν και αυτά τα δικά τους εμβληματικά σημεία αναφοράς όπως το Kinky Babolina, Αλυσίδα, SpaceModile, Troll.

Το σκηνικό αλλάζει το καλοκαίρι όταν οι πάντες μετακινούνται προς το αεροδρόμιο.

Η νυχτερινή διασκέδαση την εποχή εκείνη δεν ήταν απλή υπόθεση. Ήταν ιεροτελεστία και τρόπος ζωής.

Οπουδήποτε και αν πήγαινε κανείς μπουζούκια, κλαμπ, ντίσκο, μπαράκι ή μια περαντζάδα σε όλα αυτά μαζί, έπρεπε να ακολουθήσει συγκεκριμένη ιεροτελεστία.

Να επιλέξει τα ρούχα που θα φορέσει, το άρωμα που θα βάλει, να φτιάξει μαλλιά και να διαλέξει κοσμήματα.

Χωρίς κινητά, χωρίς μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήσουν παρών με την παρέα σου, συζητούσες, φλέρταρες και χόρευες μέχρι πρωίας.

Η Θεσσαλονίκη έχει με πολλούς τρόπους αποδείξει πως υπήρξε πρωτοπόρα και αξεπέραστη σε ιδέες, μουσικές τάσεις, djs, ραδιόφωνα, εστιατόρια και πολυχώρους.

Ο αγαπητός φίλος Χρήστος Τασιόπουλος, ο άνθρωπος που σχεδόν ότι και αν ψάχνεις θα το βρει, γνωρίζοντας την αγάπη μου για την πόλη και την συλλογή αρχειακού υλικού κατάφερε και βρήκε μερικά από τα flyers που τότε κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι και διαφήμιζαν τα προσεχή party στα club.

Παρ ότι έχουν περάσει 30 και πλέον χρόνια μερικά είναι γραφιστικά τόσο προσεγμένα και προχωρημένα που θα ανταγωνίζονταν διαφημίσεις του σήμερα.

Βέβαια στην εποχή μας η προώθηση γίνεται διαδικτυακά από το TikTok και το Instagram και όχι από χέρι σε χέρι, από στόμα σε στόμα, τότε που συζητούσαμε ήδη τι θα κάναμε τις επόμενες ημέρες και ρωτούσαμε με απορία «θα πας;»

Χαζεύοντας αυτά τα μουσειακά πλέον flyers σκέφτομαι:

Πριν η λέξη Troll γίνει διάσημη και αρχίσει να απασχολεί τους πάντες, η Θεσσαλονίκη είχε το δικό της Troll στέκι.

Rave, techno & trance, house και ότι άλλο σε ηλεκτρονική μουσική γεννιόταν εκείνη την περίοδο. Στην χρυσή εποχή του clubbing στρέητ και γκέι αγόρια και κορίτσια αλλάζαμε στις τουαλέτες για να εμφανιστούμε με τα εξεζητημένα διχτυωτά, τα tribal και τα φωσφορούχα t shirt.

Η πιο in ατάκα για χρόνια θα είναι “πάμε στροφή Επανωμής”.

Εκεί και στα πέριξ θα δημιουργηθούν μαγαζιά όπως το Soho και το SpaceMobile. Το SpaceMobile ήταν ένα από τα μεγαλύτερα club και έμεινε στην ιστορία για την φιλοξενία μεγάλων ονομάτων για την εποχή εκείνη, dj που στο άκουσμα τους σε έπιανε παραλήρημα. Frankie Knuckles, Morales όταν στο δρόμο τα πλήθη σχημάτιζαν ουρές που έφταναν στο απέναντι πλακόστρωτο.

Το στούντιο του Andy Warhol στο Manhattan με την επωνυμία «The Factory» θα δώσει στην λέξη αυτή την έννοια της ελευθερίας, διασκέδασης και πρωτοπορίας.

Μια σειρά από μαγαζιά με πρώτο και καλύτερο το Factory της Αθήνας – τo club που άλλαξε την αθηναϊκή νύχτα – αποκτούν αυτήν την επωνυμία καθώς και πάρτι με τα οποία συνδέει το κλαμπ το όνομά του.

Προβάλλουν, την χαρά, τον αισθησιασμό, το σεξ και το Queernes και δεν αργούν να έρθουν και στην Θεσσαλονίκη στην Παπαναστασίου όπως μας ενημερώνει το διαφημιστικό, στο πρώην Live A δίπλα στην Αλυσίδα.

Το πιο περίεργο σημείο που θα μπορούσε κάποιος να κάνει ένα Club είναι αναμφίβολα η θέση του Nani Nani στην Κωστή Μωσκώφ 18 ανάμεσα στα Δικαστήρια και το δυτικό τοίχος σε μια περιοχή που δεν είχε τίποτα άλλο παρά μαύρο σκοτάδι και την πλατεία Βαρδαρίου όπου την διετία 1996-1997 στο άγαλμα του έφιππου Κωνσταντίνου κλείνονταν τα ραντεβού και ένα ετερόκλητο rave πλήθος πολύχρωμο και ζωηρό γέμισε το πεζοδρόμιο πέριξ του σημείου 0.

Στην μέση του δρόμου ο Γιώργος Σαββουλίδης λικνίζονταν και χόρευε ανάμεσα σε τεράστια φτερά και πούπουλα. Στο Nani Nani τις Κυριακές τα πάρτι ξεκινούσαν απόγευμα με τον Βαλαβάνη στα deck.

Η πιτσιρικαρία έβλεπε Κομφούζιο και άκουγε top fm. To Kinky Babolina ξεσηκώνει τα πλήθη, ο Ηρακλής ανοίγει το Μαρόκο.

Το 1997 η χρονιά που η Θεσσαλονίκη γίνεται Πολιτιστική Πρωτεύουσα και πολλά κτήρια θα αλλάξουν χρήση και θα αποκτήσουν ζωή. Η Θεσσαλονίκη στα καλύτερα της.

Όλοι θέλουν να είναι μέρος της ξέφρενης γιορτής. Οι βραδιές ήταν πολλές και άλλα τόσα τα στέκια. Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει δεκάδες περιστατικά.

Αν κάποιος θελήσει να περιγράψει την δεκαετία του 90 στην Θεσσαλονίκη για να σκιαγραφήσει τις αλλαγές και την σταδιακή μετατροπή της, αν ανατρέξει σε αρχειακό υλικό, φωτογραφίες και μαρτυρίες των πρωταγωνιστών της εποχής θα συλλέξει ιστορίες από ένα παραμύθι που είχε λάμψη, μαγεία, φωτεινά και σκοτεινά μονοπάτια, και ένα απότομο τέλος.