Παλεύοντας με την αρρώστια και την προκατάληψη

Τους 531 έφτασαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν θετικοί στον HIV/AIDS τους πρώτους 10 μήνες του 2023, αριθμός που μεταφράζεται σε 5,1 άτομα ανά 100.000 πληθυσμού.

Πρόκειται για ρεκόρ τετραετίας, όπως προκύπτει από τα συγκριτικά στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα στο 35ο Πανελλήνιο Συνέδριο AIDS, που διοργανώνει η Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS (ΕΕΜΑΑ) στην Αθήνα.

Τα παραπάνω στοιχεία προβληματίζουν τους επιστήμονες που παρακολουθούν την επιδημιολογική πορεία του HIV/AIDS στη χώρα, καθώς όπως λένε, οι νέες διαγνώσεις βρίσκονται σε λίγο υψηλότερα επίπεδα, συγκριτικά με εκείνες που δηλώθηκαν τα αντίστοιχα χρονικά διαστήματα των 4 προηγούμενων ετών.

Να σημειωθεί πως τα τελευταία χρόνια είχε καταγραφεί σχετικά πτωτική πορεία των νέων διαγνώσεων ετησίως και κυρίως στους άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες (ΑΣΑ), και τα αίτια αυτής της ανόδου θα πρέπει να διερευνηθούν περισσότερο.

Οι επιστήμονες επισημαίνουν πως προς το παρόν δεν μπορούν να εντοπίσουν την αιτία της αύξησης αυτής και πως τα συμπεράσματα είναι προϊόν ανάλυσης δεδομένων στην πορεία του χρόνου.

Σύμφωνα με τα δεδομένα του ΕΟΔΥ, από την εμφάνιση της νόσου έως σήμερα, έχουν καταγραφεί στη χώρα μας περίπου 20.493 περιστατικά, με κυριότερο τρόπο μετάδοσης την απροφύλακτη σεξουαλική επαφή μεταξύ ανδρών.

Ένα ακόμη σημαντικό πρόβλημα που καταγράφεται είναι η καθυστέρηση στη διάγνωση.

Από τις νέες διαγνώσεις του 2022 το 10,6% των ατόμων που αναζήτησαν ιατρική βοήθεια είχαν ήδη εμφανίσει ή ανέπτυξαν AIDS.

Αρνητικό ρεκόρ στις καθυστερημένες διαγνώσεις καταγράφεται:

–στις γυναίκες (σχεδόν οι 7 στις 10) με HIV/AIDS

-στα άτομα που μολύνθηκαν μέσω ετεροφυλοφιλικής σεξουαλικής επαφής (πάνω από 7 στους 10),

-στα άτομα ηλικίας μεγαλύτερης των 50 ετών κατά τη διάγνωση (λίγο λιγότεροι από 7 στους 10)

-στα άτομα αλλοδαπής εθνικότητας (πάνω από 6 στους 10).

Μόνο το 1 στα 2 (48,1%) περιστατικά HIV που διαγνώστηκαν το 2022 ξεκίνησε αντιρετροϊκή θεραπεία εντός 30 ημερών από τη στιγμή της διάγνωσης, ενώ οι 7 στους 10 (70,1%) άρχισαν να λαμβάνουν αγωγή εντός των 90 ημερών από τη διάγνωση.

«Η πανδημία του AIDS μπορεί να τερματιστεί»

Πριν από δύο δεκαετίες, η παγκόσμια πανδημία του AIDS φαινόταν ασταμάτητη. Τα τελευταία όμως δεδομένα από την UNAIDS δείχνουν ότι η πανδημία του AIDS μπορεί να τερματιστεί, εάν ακολουθηθούν πολιτικές με γνώμονα την επιστήμη, την καταπολέμηση του στίγματος και των διακρίσεων, την υποστήριξη της κοινωνίας των πολιτών και τη σημαντική οικονομική επένδυση στην αντιμετώπιση του AIDS.

Σύμφωνα με υπολογισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), έως το τέλος του 2022 παγκοσμίως 39 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με HIV, εκ των οποίων 29,8 εκατομμύρια (76,4%) λαμβάνουν αντιρετροϊική θεραπεία.

Σε περίπου 71% των ατόμων που ζουν με HIV έχει επιτευχθεί καταστολή του ιικού φορτίου, γεγονός που επιτρέπει στα άτομα αυτά να ζήσουν μια μακρά, υγιή ζωή και να έχουν μηδενικό κίνδυνο σεξουαλικής μετάδοσης του HIV.

Δέκα ημερομηνίες – σταθμοί

1981: πρώτος συναγερμός

Στις 5 Ιουνίου 1981 τα αμερικανικά Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC) ανακοίνωσαν τον εντοπισμό μιας σπάνιας πνευμονίας σε ομοφυλόφιλους στην Καλιφόρνια. Αυτά ήταν τα πρώτα κρούσματα του AIDS.

Τότε οι επιστήμονες αγνοούσαν εντελώς την ασθένεια αυτή, η οποία δεν είχε ακόμη όνομα. Οι υγειονομικές αρχές ανέφεραν την εμφάνιση «σπάνιων μολύνσεων» σε χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών (στα τέλη του 1981), σε αιμοφιλικούς που έκαναν μεταγγίσεις αίματος (στα μέσα του 1982) και σε Αϊτινούς που ζούσαν στις ΗΠΑ (στα μέσα του 1982). Ο όρος AIDS (σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας) εμφανίστηκε το 1982.

1983: ανακάλυψη του ιού

Τον Ιανουάριο του 1983 οι ερευνητές Φρανσουάζ Μπαρέ- Σινουσί και Ζαν- Κλοντ Σερμάν, μέλη της ομάδας του Λικ Μοντανιέ στο ινστιτούτο Παστέρ στο Παρίσι, ανακάλυψαν έναν νέο ιό τον οποίο ονόμασαν LAV, ο όποιος «ενδέχεται να συνδέεται με το AIDS».

Στις 23 Απριλίου 1984 ο Αμερικανός ειδικός στους ρετροϊούς Ρόμπερτ Γκάλο ανακοίνωσε ότι βρήκε «την πιθανή» αιτία του AIDS, έναν ρετροϊό που ονόμασε HTLV-III. Οι δύο ιοί αποδείχθηκε ότι ήταν οι ίδιοι και το 1986 ονομάστηκαν HIV (ιός ανοσοεπάρκειας του ανθρώπου).

1987: πρώτη θεραπεία

Τον Μάρτιο του 1987 η πρώτη αντιρετροϊκή θεραπεία AZT εγκρίθηκε στις ΗΠΑ. Ήταν πολύ ακριβή και με σοβαρές παρενέργειες. Στις 31 Μαρτίου υπεγράφη συμφωνία μεταξύ της Γαλλίας και των ΗΠΑ για να τερματιστεί η διαμάχη για την πατέντα της ανακάλυψης του HIV. Το 2008 η Μπαρέ- Σινουσί και ο Μοντανιέ τιμήθηκαν με το Νόμπελ Ιατρικής για την ανακάλυψή τους

Αρχές της δεκαετίας του 1990: πέφτουν αστέρια

Ο Αμερικανός ηθοποιός Ροκ Χάντσον είναι το πρώτο διάσημο θύμα του AIDS τον Οκτώβριο του 1985. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 πολλά αστέρια πεθαίνουν λόγω της ασθένειας: ο Φρέντι Μέρκιουρι τον Νοέμβριο του 1991 και ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ τον Ιανουάριο του 1993.

Το 1994 το AIDS ήταν η πρώτη αιτία θανάτου για τους Αμερικανούς ηλικίας 25 με 44 ετών.

1995-6: συνδυασμένες θεραπείες

Τα χρόνια αυτά άρχισαν να χρησιμοποιούνται δύο νέου τύπου φάρμακα, αλλάζοντας την πορεία της νόσου: οι αναστολείς πρωτεάσης και οι μη νουκλεοσιδικοί αναστολείς της ανάστροφης μεταγραφάσης.

Αυτή ήταν η αρχή της χρήσης διάφορων αντιρετροϊκών φαρμάκων τα οποία αποδείχθηκαν πολύ αποτελεσματικά στην καταπολέμηση του ιού. Το 1996 στις ΗΠΑ για πρώτη φορά μειώνεται ο αριθμός των νεκρών από AIDS.

1999: 50 εκατομμύρια

Έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) UNAIDS (η υπηρεσία του ΟΗΕ για το AIDS) που δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 1999 εκτίμησε σε 50 εκατομμύρια τους ανθρώπους που είχαν προσβληθεί από τον ιό HIV από την αρχή της πανδημίας, από τους οποίους 16 εκατομμύρια πέθαναν. Η Αφρική ήταν η ήπειρος που είχε πληγεί περισσότερο, με 12,2 εκατομμύρια οροθετικούς.

2001: γενόσημα

Μετά τη συμφωνία που υπέγραψε το 2000 η UNAIDS με πέντε μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες για τη διανομή φθηνών φαρμάκων στις φτωχές χώρες, στις 13 Νοεμβρίου 2001 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) υπέγραψε συμφωνία με την οποία επετράπη στις αναπτυσσόμενες χώρες να παράγουν γενόσημα.

2012: πρώτη προληπτική θεραπεία

Στις 16 Ιουλίου 2012 εγκρίθηκε στις ΗΠΑ η πρώτη προληπτική θεραπεία με το αντιρετροϊκό κοκτέιλ Truvada. Έκτοτε, αυτού του είδους η θεραπεία αποδεικνύεται αποτελεσματική και έχει επιτρέψει σε άτομα υψηλού κινδύνου να προστατευθούν λαμβάνοντάς το προληπτικά.

2017: το 50% των ασθενών λαμβάνουν θεραπεία

Το 2017 για πρώτη φορά περισσότεροι από τους μισούς φορείς του HIV λαμβάνουν αντιρετροϊκή θεραπεία. Σήμερα το ποσοστό αυτό πλησιάζει τα τρία τέταρτα: 27,5 εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν θεραπεία σε σύνολο 37,7 εκατομμυρίων φορέων, σύμφωνα με τη UNAIDS.

2020/21: οι επιπτώσεις της covid-19

Η πανδημία της covid-19 έθεσε σε κίνδυνο τον στόχο της UNAIDS: «να τερματιστεί το AIDS ως απειλή για τη δημόσια υγεία ως το 2030». Η επιδημία εγείρει εξάλλου εμπόδια στην πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, στα διαγνωστικά τεστ και τη θεραπεία, γεγονός που καθυστερεί την εξάλειψη του AIDS, από το οποίο τα τελευταία 40 χρόνια έχουν πεθάνει 36,3 εκατομμύρια άνθρωποι.

Η ιστορία της κόκκινης κορδέλας που έγινε σύμβολο κατά του Aids

Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS σήμερα και η διπλωμένη κόκκινη κορδέλα, σύμβολό της, εμφανίζεται στην οθόνη της τηλεόρασης, στα πέτα και στους δρόμους.

Μία από τις φονικότερες επιδημίες στην παγκόσμια ιστορία, το AIDS, αφού από το 1981 που παρατηρήθηκε κλινικά στις ΗΠΑ, περισσότεροι από 35.000.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους.

Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε κορδέλα ως σύμβολο ευαισθητοποίησης, στα τέλη τις δεκαετίας του ’70 από μία αμερικανίδα την Penney Laingen που ο άνδρας της ήταν αιχμάλωτος στο Ιράν.

Η γυναίκα αυτή θέλοντας να δείξει την επιθυμία της να γυρίσει πίσω ο άντρας της κρέμασε στα δέντρα του σπιτιού της κίτρινες κορδέλες, εμπνευσμένη από τους στίχους του τραγουδιού «Tie a Yellow Ribbon Round the Ole Oak Tree».

Έτσι προέκυψε η κόκκινη κορδέλα, ως σύμβολο για το AIDS, ακολούθησε η ροζ για τον καρκίνο του μαστού και έκτοτε κάθε χρώμα συμβολίζει και ένα διαφορετικό μήνυμα.

Πεθαίνοντας από AIDS – Του Γ. Τούλα

Το AIDS δεν είναι μια αρρώστια μονάχα τελικά. Είναι ένας τρόπος να παλέψεις με την προκατάληψη. Να περάσεις απέναντι στην ανθρωπιά.

Υπάρχουν αρρώστιες που τις θυμάσαι μονάχα την ημέρα που τις θυμάται ολόκληρος ο πλανήτης. Κάτι σαν τις επετείους δηλαδή. Σαν τις μέρες δασοπονίας, κλιματικής αλλαγής, κατανάλωσης.

Έτσι και την πρώτη Δεκέμβρη, οι τηλεοράσεις βάζουν τον κόκκινο κορδελάκι στο φόντο, παίζεται κανένα σχετικό ντοκιμαντέρ, δημοσιεύονται στοιχεία που πάντα μιλούν για αύξηση των οροθετικών, το HIV γίνεται για λίγο μέρος της ζωής, παλιότερα περισσότερο, όταν ο πλανήτης δεν είχε και πολλά να φοβηθεί και ήθελε ένα φόβητρο, μετά ξεχνιέται για έναν χρόνο. Αφορά μόνο τους συνήθεις ύποπτους. Την Αφρική, τους gay. Συνήθως…

Δυο φορές στη ζωή ήρθα κοντά στο πρόβλημα με έναν δραματικό τρόπο. Η πρώτη ήταν όταν πληροφορήθηκα ότι ένα πρόσωπο που με συνέδεαν σχεδόν συγγενικοί δεσμοί νοσεί, μονάχα που η νόσος που μου ανέφεραν ήταν ένας σπάνιος καρκίνος. Η νόσος ήταν όντως ένας σπάνιος καρκίνος, απόρροια όμως του HIV του οποίου ήταν φορέας τα τελευταία δέκα χρόνια. Το τελευταίο εξάμηνο της ζωής του ήταν δραματικό.

Το έζησα από πολύ κοντά, στα νοσοκομεία Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ζώντας μαζί τον διπλό εφιάλτη της διάλυσης του σώματος και του ψυχικού πόνου που προκαλεί στον ασθενή ο φόβος της αποκάλυψης, του στιγματισμού και της περιθωριοποίησης. Αν και το προσωπικό των ειδικών νοσοκομείων, εξοικειωμένο με το θέαμα και τα συναισθήματα των ασθενών υπήρξε πάντα αρωγός απάλυνσης του πόνου, η πορεία στο τέλος ήταν τραγική…

Διαβάστε τη συνέχεια

ΜΑΡΤΥΡΙΑ: Στο παρελθόν οι οροθετικοί ένιωθαν σχεδόν εγκληματίες – Της Ι. Κακούρη

Δεν είναι το ίδιο με το AIDS. Δε σκοτώνει. Δεν είναι υποχρεωμένοι να το πουν. Ο Μ., που διαγνώστηκε πρόσφατα οροθετικός και η Αμαλία Μανωλοπούλου, υπεύθυνη του γραφείου της Θετικής Φωνής στη Θεσσαλονίκη, μιλούν για τον HIV.

«Όσο ήμουν στο ταξί, μέχρι να φτάσω στο ΑΧΕΠΑ, σκεφτόμουν τι θα προτιμούσα να έχω. Καρκίνο ή HIV; Δυστυχώς, όλα τα στερεότυπα με τα οποία μεγάλωσα γύρω από αυτήν την ασθένεια με έκαναν να σκεφτώ ότι θα προτιμούσα να έχω καρκίνο». Αυτή η φράση, που ανοίγει σαν μαχαίρι την κουβέντα μας, ήταν η πρώτη σκέψη που έκανε ο Μ., μετά το ξερό τηλεφώνημα της γνωστοποίησης. Η μοβ μάσκα του έκρυψε αρκετή ώρα το ολόισιο χαμόγελό του, όσο για τις πολύχρωμες κάλτσες του τις ζήλεψα και τον ρώτησα «από πού;».

Ο Μ. διαγνώστηκε θετικός στον HIV πριν από μισό χρόνο. Με βάζει πρόθυμα στο χρονικό της οροθετικότητάς του. «Γνωρίζω βέβαια καλά ότι ο HIV δεν μπορεί να συγκριθεί με τον καρκίνο. Λαμβάνοντας την αγωγή, είναι απλά μια χρόνια νόσος. Παρόλα αυτά, επειδή οι προκαταλήψεις είχαν χτιστεί πολύ καλά μέσα μου, εκείνη τη στιγμή μέσα στο ταξί, θα επέλεγα τον καρκίνο». Τον διακόπτω για να του επιβεβαιώσω με αφέλεια όσα ήδη γνωρίζει. Με την έγκαιρη διάγνωση και τη συνεπή λήψη θεραπείας, ο HIV είναι ένα απολύτως διαχειρίσιμο και αντιμετωπίσιμο νόσημα.

Ο Μ. ξαναπιάνει το νήμα της κουβέντας μας, με ζηλευτό ειρμό. «Νωρίτερα, λοιπόν, εκείνο το πρωί χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν από την αιμοδοσία του ΑΧΕΠΑ. “Δώσατε χθες αίμα;”. Με το που μου το είπε αυτό κοκάλωσα. Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν εκεί. Ήταν πάντα η μεγαλύτερη φοβία μου. “Βρήκαμε κάτι θετικό στο αίμα σας, πρέπει να έρθετε από ‘δω τώρα αμέσως”. Εκείνη την ώρα ήμουν στη δουλειά. Πήγα στο αφεντικό μου – με το οποίο ευτυχώς έχουμε πολύ καλή σχέση- και είπα πως κάτι δεν πάει καλά. Μου έδωσε λεφτά για το ταξί κι έφυγα».

Διαβάστε τη συνέχεια…

Μια συγκλονιστική συζήτηση για τη διαφορετικότητα

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από την αγκαλιά ενός πατέρα και μιας μητέρας. Από το χαμόγελο ενός περήφανου μωρού. Από την κατανόηση και την αγάπη –δίχως όρια και προϋποθέσεις– ενός συντρόφου.

Πέντε αληθινές ιστορίες ανθρώπων που ζουν με ή χωρίς τον HIV, όπως παρουσιάστηκαν το 2020 στο I’m positive. σε μια ανοιχτή συζήτηση με τη σφραγίδα του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή».

Ο Μιχάλης και ο Γιώργος, ένα ομόφυλο ζευγάρι, μιλούν για υιοθεσία και αναδοχή. Ο Μάριος, ένας οροθετικός, πρώην χρήστης ουσιών, μιλάει για την αποδοχή από την κοινωνία. Ο Γιώργος και οι γονείς του για την αποδοχή της οικογένειας.

Η Ερωφίλη, μιλάει για τα δικαιώματα των τρανς ατόμων και την ταυτότητα φύλου.

Ο Olamide, ένας Νιγηριανός που έφυγε από το σπίτι του επειδή είναι ομοφυλόφιλος και διώχθηκε από τη χώρα του επειδή εργαζόταν για την υποστήριξη ατόμων με HIV, μιλάει για το στίγμα στη δική του κοινωνία.

Ο Μάριος, 46 ετών, ήταν επί 25 χρόνια χρήστης ναρκωτικών και ζει με HIV τα τελευταία 10 χρόνια. Είναι ένα από τα πολλά περιστατικά που συνδέθηκαν στη συλλογική συνείδηση με την επιδημική έξαρση του HIV στους χρήστες ουσιών μεταξύ 2011-2013.

Ο Γιώργος, 31 ετών, είναι ηθοποιός. Στη διάρκεια της ζωής του φυλακίστηκε, στοχοποιήθηκε και είδε να παραβιάζονται τα ευαίσθητα προσωπικά του δεδομένα από τις ίδιες τις Αρχές, με μόνο στοιχείο τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

HIV: Ένα διαφορετικό πρόσημο και ένας άγνωστος κόσμος, τόσο μακριά τόσο κοντά – Της Χ. Σακαλή

Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή μια σχετικά δυσάρεστη προσωπική μου εμπειρία. Και με αφορμή τη 1η Δεκέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα για τον HIV.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε έμαθα ότι ένας πολύ καλός μου φίλος που αγαπώ πολύ είναι οροθετικός. Μου το είπε με ένα μήνυμα στο fb και όταν το διάβασα έπεσα από τα σύννεφα. Ξέρεις, είναι από αυτά τα πράγματα που καμιά φορά ανησυχείς ότι μπορεί και να τα πάθεις εσύ ή κάποιος που αγαπάς, αλλά στην πραγματικότητα δε φαντάζεσαι ποτέ ότι θα σου συμβεί στ’ αλήθεια. Γιατί είναι από αυτά που έχουμε μάθει να φοβόμαστε, να θεωρούμε ότι συμβαίνουν μόνο στους άλλους, ότι βρίσκονται μακριά από τα τακτοποιημένα μας σπίτια και τις βολικά κλειστές μας πόρτες.

Έπεσα λοιπόν από τα σύννεφα, αν και προσπάθησα να μην το δείξω γιατί δεν ήθελα να τον επιβαρύνω περισσότερο. Φοβήθηκα, στενοχωρήθηκα, αναρωτήθηκα. Πολλά συναισθήματα μαζί, σε μια στιγμή που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιο απ’ όλα υπερισχύει. Ήθελα να το μοιραστώ, να το φωνάξω. Άρχισα να σκέφτομαι ότι αφού μπορεί να συμβεί σε κάποιον που ξέρω, θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα.

Εγωιστικό το ξέρω να σκέφτεσαι τον εαυτό σου, όταν κάποιος άλλος έχει το πρόβλημα. Αλλά είναι τα αντανακλαστικά της επιβίωσης και ίσως να είναι και καλό που υπάρχουν. Φυσικά στενοχωρήθηκα πολύ για τον φίλο μου και ένιωσα μια έντονη ανάγκη να είμαι κοντά του, να του συμπαρασταθώ. Και εδώ οφείλω να τονίσω το πόσο αξιοπρεπής ήταν. Δεν άφησε κανένα περιθώριο για λύπηση, αν και δεν υπήρχε λόγος άλλωστε για κάτι τέτοιο. Απλώς μου περιέγραψε τα συναισθήματά του και το πώς ένιωθε εκείνη την περίοδο. Με καθησύχασε επίσης ότι δεν ανήκω σε ομάδα υψηλού κινδύνου και άρα δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι ότι θα το πάθω επειδή το έπαθε κάποιος που γνωρίζω.

Διαβάστε τη συνέχεια…

AIDS Memorial: Ένα ψηφιακό μαυσωλείο μνήμης και αισιοδοξίας – Του Γ. Τσιτιρίδη

Υπάρχει στο instagram ένας λογαριασμός με τίτλο Aids memorial που μετράει 207.000 ακόλουθους στο οποίο σύντροφοι, γονείς, παιδιά, συνάδελφοι και φίλοι μοιράζονται φωτογραφίες των αγαπημένων τους προσώπων που χάθηκαν από aids μαζί με μια σύντομη αντιπροσωπευτική τους ιστορία.

Ένα ψηφιακό μαυσωλείο που φέρνει στην επιφάνεια ξεχασμένες ιστορίες από ένα παρελθόν που κανείς δεν θέλει να θυμάται, από μια εποχή που η μαύρη σκιά του Aids στέρησε την ζωή σε εκατοντάδες νέους ανθρώπους. Δεκαετίες μετά οι οροθετικοί απολαμβάνουν περισσότερη αποδοχή και ορατότητα, ζουν μια φυσιολογική ζωή, παλεύουν όμως ακόμα με το στίγμα και την προκατάληψη.

Το Aids και ο Hiv στις μέρες μας επανέρχεται ως θεματική και γίνεται επίκαιρο ειδικά μέσα από την τέχνη του κινηματογράφου και τα μυθιστορήματα που το χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο για ιστορίες της δεκαετίας του 1980, για αγώνες του LGBT κινήματος για τις επιπτώσεις του ιού στις ζωές των ανθρώπων. Ωστόσο το μοναδικό στο Aids Memorial είναι πως οι ιστορίες του δεν είναι αποτέλεσμα έρευνας, φαντασίας, μυθοπλασίας.

Διαβάστε τη συνέχεια…