Κανονικότητα δημιουργημένη από, με και για άτομα με αναπηρίες
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, οι άνθρωποι κι οι ιστορίες μιλούν και κραυγάζουν αναγνώριση και ισότητα.
Το ημερολόγιο δείχνει 3 Δεκεμβρίου και η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία είναι γεγονός, όπως έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ το 1992. Στόχος της, η ευαισθητοποίηση σχετικά με τα ζητήματα των ατόμων με αναπηρίες και τον σεβασμό στα δικαιώματα τους, επιδιώκοντας έτσι μεγαλύτερα επίπεδα ένταξης των ατόμων αυτών στην κοινωνία.
Η ημέρα αυτή εορτάζεται κάθε χρόνο εστιάζοντας σε διαφορετικά θέματα- διαφορετικές πτυχές από την ζωή των ατόμων αυτών. Σημεία από τη ζωή τους που συναντά κανείς στη ζωή κάθε ανθρώπου, με τη μόνη διαφορά πως για εκείνους η πρόσβαση είναι μια διεκδίκηση, όχι κάτι δεδομένο.
Και δεν είναι κάτι δεδομένο, όχι λόγω κάποιας αντικειμενικής δυσκολίας στην προσβασιμότητα. Δεν είναι κάποια ανεπάρκεια των ατόμων αυτών που τους εμποδίζει από το να χρησιμοποιούν το λεωφορείο, να ανεβαίνουν στο σπίτι τους, να ψωνίζουν να αυτοεξυπηρετούνται. Δεν είναι δική τους υπαιτιότητα που δεν συμπεριλαμβάνονται ως ανθρώπινο δυναμικό ώστε να συμβάλλουν στην ανάπτυξη μιας χώρας, να παράγουν τέχνη, να διοικούν!
Η ανεπάρκεια είναι κρατική, αποτελεί πολιτειακό ζήτημα κι όχι ατομικό. Όταν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν είναι στην πραγματικότητα ικανά να μεταφέρουν τα άτομα αυτά, έχοντας σπασμένες τις ράμπες που αποτελούν το μέσο πρόσβασης στο αστικό λεωφορείο. Όταν οι ράμπες στα πεζοδρόμια συνηθίζουν να αποτελούν δελεαστικό χώρο στάθμευσης για τα οχήματα, όταν η χώρα λαμβάνει συστηματικά αρνητικές πρωτιές και στον τομέα των ΑμεΑ, με μόλις 32,7% των ατόμων αυτών να εργάζεται, δεν μπορούμε να μιλάμε για αδυναμία προσβασιμότητας που οφείλεται στα ίδια τα άτομα.
Φέτος, η θεματική της Ημέρας αυτής είναι “Ενωμένοι σε δράση για τη διάσωση και την επίτευξη των ΣΒΑ για, με και από τα άτομα με αναπηρία”. Ο ΟΗΕ, δηλαδή, θέτει τα άτομα αυτά σε ίση θέση για την επίτευξη των στόχων της βιώσιμης ανάπτυξης, που βρίσκονται υπό απειλή ως προς την επίτευξή τους με τόσα που διαδραματίζονται στην παγκόσμια σκηνή.
Ιστορικά, το 1976 η γενική συνέλευση του ΟΗΕ ανακήρυξε το 1981 ως το “Διεθνές Έτος των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Η ιδέα “ζυμώθηκε” κι ανακοινώθηκε, θέτοντας ως βασικό συστατικό την αναγκαιότητα ενός σχεδίου σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο με στόχο την ισότητα των ευκαιριών αλλά και την πρόληψη/αποκατάσταση των αναπηριών. Για την κατάρτιση των σχεδίων αυτών και την υλοποίηση τους, η δεκαετία 1983-1992 ανακηρύχθηκε επίσης “Δεκαετία των Ηνωμένων Εθνών για τα άτομα με ειδικές ανάγκες”.
Παρόλα αυτά, οι στόχοι του 1976 φαίνεται να βρίσκουν σε μεγάλο βαθμό ανταπόκριση και το 2023. Οι μαρτυρίες για το καθημερινό… μαρτύριο των ανθρώπων αυτών πληθαίνουν, ή τουλάχιστον ακούγονται περισσότερο, κάτι που οφείλεται και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, και καταδεικνύουν διεκδίκηση των ίδιων στόχων με το… μάλλον όχι και τόσο μακρινό 1976. Τα εμπόδια είναι πολλά και μπορούν να διαπιστωθούν πολύ εύκολα σε μια μικρή βόλτα. Κάτι τέτοιο διαφαίνεται και στο παρακάτω βίντεο του Κάπτεν ΑμεΆρικα που έκανε τον γύρο του διαδικτύου τον Σεπτέμβρη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης φαίνεται να συμβάλλουν στη βαθύτερη κατανόηση των ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί. Για παράδειγμα, η γυμναστική των ατόμων αυτών απαιτεί μια ακόμη διεργασία που έχει ιδιομορφίες, τις οποίες “επιτρέπει” και η ίδια η κοινωνία, κυρίως λόγω άγνοιας. Στο παρακάτω βίντεο βλέπουμε πάλι τον Κάπτεν ΑμεΆρικα να περιγράφει την εμπειρία του στο γυμναστήριο αναφορικά με την χρήση των οργάνων, τις τουαλέτες, την είσοδο στο γυμναστήριο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Και δεν είναι μόνο αυτός, και δεν είναι μόνο αυτά. Οι άνθρωποι αυτοί παραγκωνίζονται, δεν στηρίζονται οικονομικά και δεν φαίνεται να λαμβάνονται ουσιαστικά υπόψιν εκείνων που λαμβάνουν αποφάσεις. Κι είναι λογικό, όταν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν βασικά δικαιώματα, όπως μια ατάραχη- ή ορθότερα μια κανονική, αυτοεξυπηρετική- βόλτα, να νιώθουν πως τους αφήνουν στο περιθώριο. Ας είναι, λοιπόν, η μέρα αυτή μια υπενθύμιση σε όλους, ότι αυτά τα άτομα καλούνται να διεκδικούν δεδομένα πράγματα και ότι πρέπει οι αποφάσεις να λαμβάνονται με, από και για αυτούς- όχι ερήμην τους.
Στόχοι ζωής κόντρα στην απουσία ενσυναίσθησης – Του Ν. Γκάγια
Η 3η Δεκέμβρη είναι αφιερωμένη παγκοσμίως στα Άτομα με Αναπηρία. Θα έπρεπε να αποτελεί είδηση κάτι τέτοιο; Σε μία χώρα όπως η δική μας, μάλλον ναι, γιατί εκείνη (και μόνο) τη μέρα οι περισσότεροι δείχνουν ενδιαφέρον για τους συμπολίτες μας με Ειδικές Ανάγκες.
Αφιερώματα, συνεντεύξεις, άντε και μια «σφήνα» στα δελτία ειδήσεων. Η καθημερινότητα, οι συνθήκες, τα εμπόδια, οι δυσκολίες όμως που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρία, δεν κρατούν μόνο ένα 24ωρο.
Μιλάμε για ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Για κάποιους από εμάς, άτομα που βρίσκονται στον οικογενειακό, φιλικό και κοινωνικό μας περίγυρο.
Άνθρωποι, μαχητές της ζωής, που καθημερινά, όπως όλοι μας, εργάζονται, μετακινούνται, αθλούνται, κοινωνικοποιούνται, ζούνε.
Με αφορμή λοιπόν τη φετινή ημέρα, εστιάζουμε στο πεδίο του αθλητισμού για τα Άτομα με Αναπηρία, μιλώντας με συλλόγους που δραστηριοποιούνται ενεργά τα τελευταία χρόνια στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Πέρα από μια διέξοδο από την καθημερινότητα, όπως άλλωστε για όλους μας, ο αθλητισμός τονώνει την υγεία και τη ψυχολογία. Έχουν όμως τα Άτομα με Αναπηρία στη Θεσσαλονίκη τις υποδομές που πρέπει, αλλά και ίσες ευκαιρίες για να αθληθούν;
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
Περάσαμε μια μέρα εκεί που αθλούνται τα άτομα με αναπηρία στη Θεσσαλονίκη – Της Ε. Καβάζη
Ο αθλητισμός αποτελεί για πολλούς μια καθημερινή συνήθεια, ένα χόμπι, ένα πάθος. Από τις ατελείωτες ώρες της προπόνησης, την προθέρμανση στο χώρο, τους αυξανόμενους παλμούς έως το συναίσθημα της επιτυχίας.
Τι συμβαίνει όμως όταν η λέξη αθλητισμός συνδέεται με τις αναπηρίες; Πώς οι αθλητές ξεπερνούν τα στερεότυπα και τα βαρίδια που τους προσάπτει η κοινωνία; Η Parallaxi επισκέφθηκε τρεις, από τους συνολικά δώδεκα, ενεργούς αθλητικούς συλλόγους ΑμεΑ στην Θεσσαλονίκη για να ρωτήσει και να μάθει.
Αθλητικός Σύλλογος ΑμεΑ «Ήφαιστος»
Αποφασίσαμε να βρεθούμε σε μια από τις προπονήσεις στίβου του Αθλητικού Συλλόγου Τυφλών «Ήφαιστος». Διαλέξαμε μια ηλιόλουστη ημέρα του Ιανουαρίου, που το κρύο δεν ήταν τόσο τσουχτερό. Ο προπονητής Γιώργος Μαρκόπουλος και οι τρεις αθλητές μαζί με τον σκύλο οδηγό πλησιάζουν το Καυτανζόγλειο στάδιο. Μετά από μια σύντομη κουβέντα ξεκινάνε την προπόνηση στο εσωτερικό γυμναστήριο.
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
9+1 πόλεις που σέβονται τα άτομα με κινητικά προβλήματα και η απόσταση της Θεσσαλονίκης – Της Σ. Μπίμπα
Δεν είναι άγνωστο ότι στις μέρες μας τα άτομα με κάποια μορφή αναπηρίας δυσκολεύονται στη διεκπεραίωση των καθημερινών τους δραστηριοτήτων.
Ενώ τώρα, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες που διανύουμε, για κάποιους εξ αυτών το να μπορέσουν να ταξιδέψουν και να περάσουν λίγες ημέρες διακοπών μακριά από τη βαβούρα της πόλης, αποτελεί επίσης ένας δύσκολος γρίφος.
Όλα αυτά την ώρα που στο εξωτερικό μεγάλες πόλεις έχουν φροντίσει να αντιμετωπίσουν τα ΑμεΑ με τη δέουσα προσοχή και να τους παρέχουν προσβασιμότητα όχι μόνο στις καθημερινές τους δραστηριότητες, αλλά και σε άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής τους ζωής.
Πάμε λοιπόν να δούμε 10 πόλεις που έχουν μετατραπεί σε frienldy για άτομα με κινητικά προβλήματα που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί, αλλά και να μάθουμε πόσο… πίσω είναι η Θεσσαλονίκη.
1. Άμστερνταμ, Ολλανδία
Στην Ολλανδία η ίση μεταχείριση θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα, που είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένη στο Άρθρο 1 σύμφωνα με το οποίο απαγορεύονται οι διακρίσεις για οποιονδήποτε λόγο συμπεριλαμβανόμενης της αναπηρίας αλλά και της χρόνιας ασθένειας. Αυτό που ξεχωρίζει την Ολλανδία είναι ότι η δημόσια συγκοινωνία της είναι αρκετά προσβάσιμη, σε όλους τους σταθμούς του μετρό αλλά και σε ορισμένες στάσεις του τραμ υπάρχει χώρος για αναπηρικά αμαξίδια.
Υπάρχουν και ελάχιστες περιπτώσεις που ορισμένοι τύποι τρένων αποφεύγονται και αυτό γιατί το κοινό δυσκολεύεται να επιβιβαστεί λόγω του κενού που υπάρχει μεταξύ της πλατφόρμας και του τρένου. Η προσβασιμότητα ισχύει και για όλα τα τουριστικά αξιοθέατα με μερικές εξαιρέσεις όπως είναι για παράδειγμα το σπίτι της Άννας Φρανκ και του Ρέμπραντ του 17ου αιώνα. Ιδιαίτερη έμφαση στην προσβασιμότητα έχει δοθεί από τα μουσεία και τις γκαλερί. Το Rijksmuseum για παράδειγμα σεβόμενο τα άτομα με κάθε είδους αναπηρία προσαρμόζει αντίστοιχα και τις ξεναγήσεις που γίνονται (χρήση νοηματικής, ηχητικές, αφής κλπ. ) αλλά ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι σε κάθε όροφο θα βρεις τοποθετημένες και ειδικές ράμπες..
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
Ο Γιώργος και ο Μάικ έκλεψαν την καρδιά της Θεσσαλονίκης με την ιστορία τους! – Της Ε. Τσαλίκη
Σίγουρα όλοι γνωρίζουμε την φράση, η οποία λέει ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου!
Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, η οποία διοργανώθηκε από τον ελληνικό οργανισμό εκπαίδευσης σκύλων βοηθών, «Nina Service Dogs» στο R2 Store, γνωρίσαμε από κοντά τον Γιώργο και τον Μάικ.
Ο Γιώργος και ο Μάικ, είναι η πρώτη ελληνική πιστοποιημένη ομάδα σκύλου βοηθού – παιδιού με αναπηρία. Γνωρίσαμε όμως και την Μάγια και τον σκύλο- βοηθό της, Νεντ. Η Μάγια και ο Νεντ, είναι η πρώτη αμερικανική αντίστοιχη ομάδα, που επισκέπτεται τη χώρα μας.
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
Μιλήσαμε με τον άνθρωπο που βλέπει τον κόσμο “με άλλα μάτια” – Του Ν. Γκάγια
Στη ζωή μου υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς καν να τους γνωρίζω, τους χρωστάω ένα ευχαριστώ. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Σοφία Κουρτίδου. Πάνε αρκετοί μήνες που είδα ένα video της στο YouTube, στο οποίο μας σύστησε έναν άνθρωπο που επίσης δεν ήξερα, τον Βαγγέλη. Ένας πραγματικά αξιόλογος άνθρωπος – όπως συνειδητοποίησα και στη συνέχεια- ο οποίος γεννήθηκε με οπτική αναπηρία. Κλείσε για λίγο τα μάτια σου και πες μου τι βλέπεις; Αν ακούσεις τον Βαγγέλη που δεν έχει δει ποτέ να περιγράφει την καθημερινότητα του, ίσως να δεις και εσύ τη ζωή με άλλα μάτια.
Ο Βαγγέλης Αυγουλάς έχει γεννηθεί τυφλός. Εδώ και 33 χρόνια προσπαθεί να ξεπεράσει τα εμπόδια που του έχει φέρει η οπτική αναπηρία και καθημερινά απαιτείται πολύ παραπάνω δύναμη/προσπάθεια από τον ίδιο για τα αυτονόητα. Πρέπει να πληρώσει τα πρόσθετα έξοδα μετακίνησης, την πρόσθετη γραμματειακή υποστήριξη, που χρειάζεται γιατί, όπως και ο ίδιος επισημαίνει, κινείται σ’ έναν κόσμο για βλέποντες. Από το να συμπληρώσει μία απλή αίτηση μέχρι το να διαβάσει μία τοιχοκολλημένη ανακοίνωση σε μία υπηρεσία η οποία θα τον αποκλείει από το να ενημερωθεί έγκυρα.
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
Αναπηρία και επιχειρηματικότητα – Το μάθημα ζωής του Θανάση Σιδέρη – Του Ρ. Γκαϊδατζή
Δυστυχώς, στην Ελλάδα οι αντιλήψεις για την αναπηρία και ότι δεν είναι απλώς ένα ατομικό πρόβλημα, αλλά ένα ζήτημα το οποίο μας αφορά όλους, όχι μόνο δεν έχουν εμπεδωθεί, αλλά ακόμη είναι άγνωστες.
Τα Ατομα με ειδικές Ανάγκες αντιμετωπίζονται πολλές φορές ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ενώ πρόκειται για ανθρώπους που διεκδικούν και οφείλουν να έχουν ίσα δικαιώματα με όλους στην καθημερινότητα τους.
Η περίπτωση του Θανάση Σιδέρη αποδεικνύει περίτρανα, ότι όταν θέλει κάποιος κάτι, μπορεί να κάνει τα πάντα για να το καταφέρει.
Πρόκειται για μία από τις πολλές περιπτώσεις ΑμεΑ που έχουν πάρει την τύχη στα χέρια τους και κόντρα σε όλα τα εμπόδια και την πρόληψη που υπάρχουν απέναντι τους στο χώρο της αγοράς, να κάνουν τα δικά τους βήματα και να στείλουν ηχηρό μήνυμα ότι η αναπηρία δεν μπορεί να εμποδίσει τα όνειρα στην επιχειρηματικότητα.
Ο Θανάσης Σιδέρης άνοιξε την καρδιά του στην Parallaxi και μίλησε για την προσπάθεια που κάνει ο ίδιος μέσω της επιχείρησης που έστησε το τελευταίο διάστημα.
«Αυτή είναι η ιστορία μου…»
Ο Θανάσης Σιδέρης είναι 30 ετών, μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης και πριν επτά χρόνια, είχε ένα σοβαρό ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή, όταν καυστικό υγρό έπεσε στα μάτια του και τον «οδήγησε» στην αναπηρία της τύφλωσης και μπροστά σε έναν από τους μεγαλύτερους του φόβους. Το σκοτάδι.
Ο πρώτος χρόνος ήταν ιδιαίτερα δύσκολος για τον ίδιο. 20-25 χειρουργεία και παράλληλα η επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσει τη νέα τάξη πραγμάτων στην καθημερινότητα του. Το πώς να μάθει να ζει ως τυφλός. Σε αυτή τη διαδικασία ο Θανάσης είχε δίπλα του την οικογένεια του, με τον έναν να στηρίζει τον άλλον.
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες.
Πρόκειται για μία πρωτοβουλία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την προώθηση δράσεων υποστήριξης των συγκεκριμένων συμπολιτών μας, αλλά και ενημέρωσης και αφύπνισης της κοινωνίας μας. Η αποστολή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής των ατόμων με αναπηρίες μέσω εθνικών, περιφερειακών και παγκόσμιων προσπαθειών, καθώς και η αύξηση της ευαισθητοποίησης.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία. Στοχεύει στην προώθηση της κατανόησης σε θέματα αναπηρίας και στην κινητοποίηση υποστήριξης της αξιοπρέπειας και της ευημερίας των ατόμων με αναπηρία. Επιδιώκει επίσης να επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι το κέρδος από την ένταξη των ατόμων με αναπηρία σε κάθε πτυχή της ζωής είναι συνολικό και μας αφορά όλους.
Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία, υπολογίζεται γύρω στο 1 εκατομμύριο. Τα στοιχεία στηρίζονται σε ποσοστά του ΠΟΥ και των επίσημων φορέων του κράτους.
Όταν αναφερόμαστε σε ειδικές ανάγκες εννοούμε κάθε πνευματική ή σωματική αναπηρία η οποία χρίζει ειδικής μεταχείρισης ώστε το άτομο να αναπτύξει ισότιμα όλες τις ικανότητες του και να ενταχθεί στη κοινωνία. Αυτές μπορεί να είναι αισθητηριακές αναπηρίες (τύφλωση, κώφωση) σωματικές αναπηρίες, (εγκεφαλική παράλυση, ακρωτηριασμένα άκρα) νοητική καθυστέρηση, χρωμοσωμικά σύνδρομα, Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή (αυτισμός), ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία κλπ).
Άτομα με αναπηρία
Περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού, ή ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ζουν με αναπηρίες. Συχνά, δεν γνωρίζουμε τον μεγάλο αριθμό των συμπολιτών μας που ζουν με αναπηρίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Η πρώτη Παγκόσμια Έκθεση για την αναπηρία αποκαλύπτει ότι από το ένα δισεκατομμύριο άτομα με ειδικές ανάγκες παγκοσμίως, το ένα πέμπτο εξ αυτών, δηλαδή 110-190 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες στην καθημερινότητα τους. Επιπλέον, το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού επηρεάζεται άμεσα από την αναπηρία, όπως οι άνθρωποι που τους φροντίζουν και τα μέλη της οικογένειας.
Η έλλειψη προσοχής στις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία σημαίνει ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με εμπόδια σε κάθε στροφή της ζωής τους. Αυτές περιλαμβάνουν στιγματισμό και διακρίσεις, έλλειψη κατάλληλης ιατρικής φροντίδας και υπηρεσιών αποκατάστασης, μη πρόσβαση σε μεταφορικά μέσα, κτίρια και πληροφορίες.
Τα άτομα με αναπηρίες έχουν γενικά χειρότερη υγεία, χαμηλότερη εκπαίδευση, λιγότερες οικονομικές ευκαιρίες και υψηλότερα ποσοστά φτώχειας σε σχέση με τα άτομα χωρίς αναπηρία. Οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο, είναι συχνά άνεργοι και έχουν υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας. Πολλοί άνθρωποι με αναπηρία έχουν περιορισμένη ή και μηδαμινή πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και την αποκατάσταση, στην εκπαίδευση, την καλλιέργεια δεξιοτήτων και σε ευκαιρίες απασχόλησης. Επιπλέον, σε μεγάλο βαθμό αποκλείονται από αστικές και πολιτικές διαδικασίες και η φωνή τους συντριπτικά καταπιέζεται σε θέματα κοινωνικά ή που τους επηρεάζουν άμεσα.
Επίσης (πέρα του γεγονότος ότι ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων με αναπηρία βρίσκεται εκτός εργατικού δυναμικού) και το μέσο οικογενειακό εισόδημα των νοικοκυριών που έχουν ένα μέλος με αναπηρία είναι χαμηλότερο από των άλλων νοικοκυριών, αφού το ύψος των παρεχόμενων προνοιακών επιδομάτων και αναπηρικών συντάξεων είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις ανάγκες που απορρέουν από αυτή καθ’ εαυτή αναπηρία, ενώ υπάρχει άμεση συσχέτιση μεταξύ της βαρύτητας της αναπηρίας και του βαθμού φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Η στρατηγική της Λισαβόνας για την ανάπτυξη και την απασχόληση στοχεύει κυρίως στην αύξηση των σχετικά χαμηλών ποσοστών απασχόλησης των ατόμων με αναπηρία στην Ευρώπη.
Η Έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας προτείνει στις κυβερνήσεις και τους εταίρους να παρέχουν πρόσβαση σε όλες τις βασικές υπηρεσίες στα άτομα με αναπηρία, να επενδύσουν σε ειδικά προγράμματα για τα άτομα με αναπηρία που βρίσκονται σε ανάγκη, και να υιοθετήσουν εθνικές στρατηγικές και σχέδια δράσης. Για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση των παραπάνω πρωτοβουλιών κρίνεται αναγκαία η συμμετοχή και των ίδιων των ατόμων με αναπηρία.
Η Έκθεση του ΠΟΥ παρουσιάζει με αποδείξεις το τι χρειάζεται για να υπερνικηθούν τα εμπόδια στην υγειονομική περίθαλψη, την αποκατάσταση, την εκπαίδευση, την απασχόληση, καθώς και τις υποστηρικτικές υπηρεσίες, για να υπάρξουν τέτοιες συνθήκες που και τα άτομα με ειδικές ανάγκες θα μπορούν να δημιουργήσουν. Η έκθεση τελειώνει με ένα συγκεκριμένο σύνολο από συνιστώμενες ενέργειες που θα πρέπει να προωθήσουν οι κυβερνήσεις. Ο ΠΟΥ ελπίζει ότι αυτή η πρωτοποριακή Παγκόσμια Έκθεση για την αναπηρία θα συμβάλει σημαντικά στην εφαρμογή της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία και ότι στη διασταύρωση της δημόσιας υγείας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανάπτυξης, η έκθεση είναι ένας απαραίτητος πόρος για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, τους παροχείς υπηρεσιών και αυτούς που στέκονται δίπλα στα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειες τους.
Και φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε πόσο ζωτικής σημασίας είναι το να είμαστε ανοικτοί σε αυτά που έχουν να μας πουν τα ίδια τα άτομα με αναπηρίες για τη ζωή τους.
Ιατρική περίθαλψη και αποκατάσταση: τι κάνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
Η αποκατάσταση είναι μια διαδικασία που προορίζεται να διευκολύνει τα άτομα με αναπηρίες ώστε να επιτύχουν και να διατηρήσουν μια βέλτιστη σωματική, αισθητηριακή, διανοητική, ψυχολογική και κοινωνική λειτουργία. Η αποκατάσταση περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων της ιατρικής περίθαλψης, τη σωματική και ψυχολογική θεραπευτική, την βοήθεια στην ομιλία, την εργοθεραπεία, καθώς και υπηρεσίες υποστήριξης. Τα άτομα με αναπηρία πρέπει να έχουν πρόσβαση τόσο στη γενική ιατρική φροντίδα όσο και σε κατάλληλες υπηρεσίες αποκατάστασης.
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία απαιτεί από τις χώρες να εξασφαλίσουν ότι τα άτομα με αναπηρία διαθέτουν τις κατάλληλες υπηρεσίες υγείας, συμπεριλαμβανομένης της γενικής υγείας, των υπηρεσιών αποκατάστασης, καθώς και το ότι δεν υφίστανται διακρίσεις στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης (άρθρα 25 και 26 ). Ο ΠΟΥ υποστηρίζει ενεργά την εφαρμογή της Σύμβασης του ΟΗΕ σε αυτούς τους τομείς.
Για τη βελτίωση της ιατρικής περίθαλψης και αποκατάστασης, ο ΠΟΥ:
- Αναπτύσσει εργαλεία κανονιστικά, συμπεριλαμβανομένων των κατευθυντήριων γραμμών και ενός παγκόσμιου σχεδίου δράσης, για την ενίσχυση της ιατρικής περίθαλψης και των υπηρεσιών αποκατάστασης
- Μεριμνά για την εφαρμογή της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία
- Υποστηρίζει τις χώρες ώστε να ενσωματώσουν ιατρική περίθαλψη και υπηρεσίες αποκατάστασης στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας
- Υποστηρίζει την ανάπτυξη δομών κοινοτικής αποκατάστασης
- Μεριμνά για την ενίσχυση των εξειδικευμένων κέντρων αποκατάστασης και της σχέσης τους με τις δομές κοινοτικής αποκατάστασης
- Προωθεί στρατηγικές για να εξασφαλιστεί ότι τα άτομα με αναπηρίες είναι καλά ενημερωμένα και ότι οι επαγγελματίες υγείας υποστηρίζουν και προστατεύουν τα δικαιώματα τους και την αξιοπρέπεια τους
