Τελικά, ποιος κάνει το πρώτο βήμα στο dating σήμερα;

Το dating έχει αλλάξει ριζικά, τα apps γνωριμιών πολλαπλασιάζονται, οι σχέσεις μειώνονται, τα situationships πληθαίνουν.

Αν ρωτήσεις μια γυναίκα αν την προσεγγίζουν οι άντρες έξω σήμερα, η απάντηση στο μεγαλύτερο ποσοστό θα είναι όχι.

Σε ένα μπαρ, μία κοριτσοπαρέα κουνιέται στο ρυθμό της μουσικής, ενώ παραγγέλνουν τη δεύτερη γύρα τζιν τόνικ, ψιθυρίζουν και γελάνε μεταξύ τους για τα τελευταία αποτυχημένα τους ραντεβού. Ο ένας ήταν βαρετός, ο άλλος θέλει μόνο σεξ, αυτός που γούσταρε πραγματικά την γκόσταρε και ο τελευταίος ήταν απλά… περίεργος, τα μηνύματα ήταν cringe και δεν τραβούσε η κουβέντα.

Απέναντί τους, κάθεται μία αντροπαρέα. Αναρωτιούνται γιατί οι γυναίκες είναι τόσο ψυχρές σήμερα, γιατί το παίζουν ντίβες, γιατί δεν μιλάνε εύκολα. Ο ένας από αυτούς έχει σταμπάρει την κοπέλα από απέναντι με τα σπαστά μαλλιά και το λαμπερό χαμόγελο. Ανταλλάσσουν ματιές – μία, δύο και τρεις φορές. Την τέταρτη, αυτός χαμογελάει. Η κοπέλα λέει στις φίλες της για τα επίμονα βλέμματα με τον τύπο παραδίπλα, με την άσπρη μπλούζα με μαύρα γράμματα στην πλάτη. «Πάνε μίλα της ρε μαλάκα», ακούει αυτός από τους φίλους του όταν τις βλέπουν να κοιτάνε.

Τις περισσότερες φορές, μία τέτοια κατάσταση βρίσκει σε αυτό το σημείο, το ανιαρό και απογοητευτικό της φινάλε, με συνοπτικές διαδικασίες.

Κανένας δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να προσεγγίσει. Το φλερτ – έστω και όταν είναι απολύτως αθώο – έχει πεθάνει. Όλοι μένουν στα βλέμματα.

Οι γυναίκες περιμένουν από τον άντρα να έρθει προς το μέρος τους, να πει κάτι αστείο και συνάμα γοητευτικό, να μην είναι άβολος αλλά ούτε και θρασύς, να τους ρωτήσει πράγματα για τον εαυτό τους και να δείξει ενδιαφέρον. Γιατί αυτό είναι το «παραδοσιακό», ο άντρας να «κυνηγάει» και αυτή να του κάνει νάζια, μία κρύο – μία ζέστη, μία «θέλω» – μία «δεν θέλω». Εντελώς αναχρονιστικό, αν με ρωτάς.

Οι άντρες διστάζουν. «Αν πάω εκεί, θα μου απαντά μονολεκτικά, δεν θα θέλει να συνεχίσει τη κουβέντα, μπορεί ακόμα και να είναι σε σχέση». Αν καταφέρει να κάνει το πρώτο βήμα, η κουβέντα 9 στις 10, εξελίσσεται ως εξής:

– «Γεια σου, είμαι ο τάδε. Πώς σε λένε;» 

– «Είμαι η τάδε, χάρηκα» 

– «Σε είδα και μου άρεσες, πώς το έχεις στο Instagram;»

Οι συζητήσεις κόβονται μετά τις τρεις προτάσεις, λες και το να πάρουν το @ του instagram είναι αγώνας δρόμου και πρέπει να τερματίσουν πρώτοι. Ακόμα και όταν συνεχίζεται η κουβέντα, τις περισσότερες φορές είναι λες και διεκπεραιώνεται συνέντευξη για δουλειά,  με τους περισσότερους να την αντιμετωπίζουν ως μία ευκαιρία για να αποδείξουν την αξία τους και όχι να προσπαθήσουν να σχηματίσουν οποιαδήποτε μορφής γνήσια σύνδεση. Δεν δίνεται ο χρόνος που χρειάζεται για έναν πραγματικό διάλογο, για μία ουσιαστική μορφή επικοινωνίας.

Κάπως έτσι, το ένα έφερε το άλλο και οι γυναίκες κατέληξαν να κάνουν αυτό που τόσο τρομάζει τους άνδρες – να διεκδικούν.

Δεν είναι λίγες οι φίλες που έχω, οι οποίες δεν θα τρομάξουν να προσεγγίσουν κάποιον που τους αρέσει στο μπαρ, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρουν τη φθηνότερη δικαιολογία για να του μιλήσουν – θα ζητήσουν ένα φιλτράκι για το τσιγάρο τους ή έναν αναπτήρα.

Σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Μερικοί γοητεύονται, μιας και δεν είναι συχνό φαινόμενο το θήραμα να γίνεται θηρευτής. Νιώθουν και αυτοί από την πλευρά τους ότι είναι ελκυστικοί στο φύλο, παίρνουν την επιβεβαίωση που χρειάζονται, ενώ ταυτόχρονα η δυναμική γυναίκα που διεκδικεί αυτό που της αρέσει, παίρνει bonus points στο αρσενικό μάτι.

Άλλοι πάλι, δεν βρίσκουν το νόημα σε μία τέτοια κίνηση – παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι δυσκολεύονται να την κάνουν, δεν φαίνεται να εκτιμούν το θάρρος και θράσος που χρειάζεται, ειδικά όταν γίνεται ενώ «σπάει» τα στερεοτυπικά, αναχρονιστικά και πατριαρχικά κλισέ. Νιώθουν ότι υποτιμάται ο ανδρισμός τους, χάνουν ξαφνικά το «πάνω χέρι» και παράλληλα, κάθε μορφή ελέγχου.

Οι περιπτώσεις που έχω δει εγώ πάντως, με ίδια μου τα μάτια, συνήθως καταλήγουν ευχάριστα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι βρήκαν τον έρωτα της ζωής τους, έκαναν σχέση, γάμο και παιδιά, επειδή προσέγγισαν έναν άκυρο τύπο, μία φορά σε ένα μπαρ.

Το φλερτ μπορεί να μην οδηγήσει και πουθενά, να είναι εντελώς αθώο. Δύο άνθρωποι γνωρίζονται, ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες, γελάνε ενώ πίνουν το ποτό τους, για μερικές ώρες ένα τυχαίο βράδυ. Δεν χρειάζεται να ξαναβρεθούν και ποτέ. Το φλερτ άλλωστε είναι και αυτό, μία μορφή κοινωνικοποίησης, μία ακόμα ανθρώπινη ανάγκη.

Από την άλλη υπάρχουν και αυτές που αρνούνται κατηγορηματικά να κάνουν την πρώτη κίνηση, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει ότι είναι «παραδοσιακές». Απλά, έστω αυτό το πρώτο βήμα, προτιμούν να το κάνει ο άντρας, είναι το bare minimum. Θέλουν ως γυναίκες, να νιώσουν θελκτικές. Άλλωστε, δεν είναι όλα για όλους.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ρόλοι αλλάζουν, μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, χωρίς αυτό όμως να είναι απαραίτητα κακό.