Αποχαιρετώντας τον μήνα υπερηφάνειας – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Για όλ@ εκείν@ που φοβήθηκαν να κάνουν coming out
Σκέφτομαι τελικά ποιοι πολίτες είναι πιο επικίνδυνοι: αυτοί που αποδοκιμάζουν τις δράσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ή αυτοί που παρακολουθούν τις αποδοκιμασίες και δεν παίρνουν θέση; Διότι και η σιωπή είναι συνενοχή και πολλές φορές έχει λιγότερα ελαφρυντικά κι από τη «φυσική» ενοχή.
Ναι, έχουμε κάνει πολλά βήματα ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια στο θέμα των διακρίσεων των ανθρώπων. Είμαστε πιο κοντά στις βόρειες χώρες παρά στην Πολωνία και την Ουγγαρία. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν οφείλουμε να ανοιχτούμε περισσότερο. Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές αφού η δική μας σχεδόν θυσίασε την προσωπική της ελευθερία και ευτυχία κρυμμένη πίσω από κοινωνικές συμβάσεις και καθωσπρεπισμό.
Οσο γι αυτούς του τόσο προβλέψιμους συμπολίτες μας οι οποίοι λένε: «ας κάνουν ότι θέλουν αρκεί να μην προκαλούν», προτείνω το εξής: Να φτιάξουμε μια κοινωνία που να μην προκαλείται από δημόσιες εκφράσεις ερωτισμού. Να μη σκανδαλίζεται από το γυμνό. Να μην ηθικολογεί αλλά να αποδέχεται. Αυτό το τόσο δύσκολο αλλά και τόσο απλό.
*Ακης Σακισλόγλου
«Όχι άλλο κάρβουνο»
Μετά την πραγματοποίηση του «5ου Αυτοοργανωμένου Thessaloniki Pride», καθώς και άλλων Pride σε ευρωπαϊκές πόλεις τα μάτια μας αναγκάστηκαν να πέφτουν πάνω στη γνωστή λούπα σχολίων ορισμένων ανεκδιήγητων ατόμων.
«Μα γιατί να βροντοφωνάζεις τη σεξουαλικότητά σου και μάλιστα να κάνεις παρέλαση γι’ αυτήν;», «Δεν έχω κανένα θέμα πραγματικά… αλλά ποιος ο λόγος δεν μπορώ να καταλάβω;», «Ρε παιδιά να μαζευτούν και οι ετεροφυλόφιλοι να κάνουν μια παρέλαση…».
Θα ήθελα να γνωστοποιήσω προς έκπληξη όλων των παραπάνω- ανεκδιήγητων ξαναλέω ατόμων- πως αυτές οι απόψεις είναι ήδη γνωστές και πως μόνο το mentalité μας μπορούν να συνταράξουν εν τέλει.
Και μιας και επιμένουμε στη λούπα των λεγομένων μας, να υπενθυμίσω από μέρους μου πως όσο υπάρχει διάκριση εξαιτίας της σεξουαλικότητας, (φαντάζομαι πως) τόσο θα υπάρχει Pride. Κι όσο επιμένουμε σε φράσεις του τύπου «Δεν είμαι ομοφοβικός, αλλά…», άλλο τόσο (λογικά) θα υπάρχει Pride. Είναι απλό, λιτό και κατανοητό.
Αντιστοίχως, εάν υπήρχε ποτέ διάκριση σε βάρος ετεροφυλόφιλων, (υποθέτω πως) οι τελευταίοι θα ήταν και αυτοί στους δρόμους το δίχως άλλο.
Όσο για κείνους που συνεχίζουν να «μην καταλαβαίνουν το λόγο», να θυμίσω και ότι πρόσφυγας, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στη Θεσσαλονίκη, κατέληξε τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής στο νοσοκομείο με ράμματα στο κεφάλι μετά από βίαιη επίθεση που δέχθηκε ο ίδιος και η παρέα του, από ομάδα αγνώστων μέσα στο campus του ΑΠΘ με μπουκάλια, μπουνιές και κλωτσιές.
Όχι, τώρα που το ξανασκέπτομαι, έχετε δίκιο. Άραγε ποιος ο λόγος να βροντοφωνάζεις στους δρόμους για κάτι τέτοιο όταν όλα είναι τόσο ρόδινα;
*Στέλλα Παϊσανίδη
Ένα δικαίωμα αναφαίρετο
Και ναι, είναι πάρα πολύ λογικό να μην θεωρούμε “κακό” κάποιον ομοφυλόφιλο ή κάποιον που θέλει να ντύνεται γυναίκα ή άντρας κλπ. Δεν είναι απλά πρόοδος της κοινωνίας αλλά της ίδιας της λογικής. Δεν γίνεται να συζητάμε άλλο για το ζήτημα αυτό λες και πρόκειται για εξωγήινους. Πρόκειται απλά για δικαίωμα στη ζωή, όπως αυτή θέλει να την βιώνει κανείς.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Γιατί απέχουμε οι νέοι από την πολιτική; – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Σταμάτα να ασχολείσαι με το τι κάνω στο κρεβάτι μου
Μήνας γιορτής ο Ιούνης, μήνας αποδοχής, αγάπης ελευθερίας και κυρίως υπερηφάνειας. Την πρώτη φορά που κατέβηκα στο pride ήμουν Δευτέρα Λυκείου, κατέβηκα με μία φίλη μου bysexual και την χάρηκα, γιατί αισθάνθηκα πως πρώτη φορά ένιωσε ελεύθερη, φίλησε ανενόχλητη κοπέλες, χόρεψε και τα πολύχρωμα της ρούχα ανέμιζαν. Σε εκείνο το πρώτο pride, έβλεπες την πραγματική ελευθερία, την πραγματική έκφραση, την φυσιολογική ζωή, την αγάπη. Έβλεπες ανθρώπους να βγάζουν προσωπεία, να σπάνε τα στερεότυπα, να αγκαλιάζονται. Αυτό είναι το pride, μία μεγάλη γιορτή.
Δεν θα έπρεπε καν να είναι μία ημέρα, θα έπρεπε να είναι μία ζωή και ήδη αργήσαμε και αργούμε. Μεγαλώνουμε παιδιά και αποφεύγουμε να εξηγήσουμε τις πολλές μορφές του έρωτα, μεγαλώνουμε παιδιά με ανασφάλειες που φοβούνται να μας μιλήσουμε για την αγάπη τους, μεγαλώνουμε παιδιά που ζουν πλήρως ελεύθερα όταν φεύγουν μακρυά ΠΟΛΥ μακρυά από το σπίτι και αν εμείς ανακαλύψουμε εκείνο που έχουν μέσα τους, τους αποκληρώνουμε, δεν σεβόμαστε την επιθυμία τους, δεν τους στηρίζουμε, τους διώχνουμε και πολλές φορές τους οδηγούμε σε ακραίες συμπεριφορές που έχουν ως αποτέλεσμα ένα τραγικό τέλος.
Γι αυτό ποτέ δεν ενοχλούμαι με ένα αγόρι που φορά ροζ φόρεμα, γι αυτό ποτέ δεν αγριοκοίταξα δυο κορίτσια αγαπημένα και αγκαλιασμένα, γι αυτό πάω στο pride. Γιατί όπως εγώ, μία straight γυναίκα έχω το δικαίωμα να φιλήσω δημόσια το αγόρι μου και κανένας να μην ασχοληθεί για αυτήν μου την κίνηση έτσι κι εκείνοι και όλοι έχουν το απόλυτο δικαίωμα έκφρασης, διαχυτικότητας και ελευθερίας. Γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, τα αυτονόητα πρέπει όντως να είναι αυτονόητα και να μην τα εξηγούμε σε ορισμένους που έχουν την νοοτροπία του ”δεν με ενοχλούν οι gay αρκεί να μην είναι γύρω μου και προκαλούν.” ΓΙ ΑΥΤΟ! ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ! ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ! ΓΙΑ ΕΜΑΣ!
**Και από την άλλη σε έναν κόσμο που μεγαλώνει βάσει της πατριαρχίας και της κολάσιμης ομοφυλοφιλίας, θα ήθελα να είσαι εκείνος που στάθηκες απέναντι στον κόσμο και έσπασες τα βουβά και ανόητα στερεότυπα που μας πνίγουν αιώνες.
Αν ο καθένας κοιτούσε τον εαυτό του, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος
Δεν θα πάω πολύ μακριά. Θα αναφέρω κάτι που έγινε μόλις το τελευταίο σαββατοκύριακο. Απόγευμα Κυριακής και εκεί που κάθομαι διαβάζω μία καταγγελία για μία ομοφοβική επίθεση που δέχθηκαν 2 νεαροί από μία ομάδα περίπου δέκα ανθρώπων μετά την λήξη του 5ου αυτοοργανωμένου Thessaloniki Pride. Και σκέφτομαι «μα καλά, τι μπορεί να έγινε, έτσι ώστε 10 άτομα να επιτεθούν σε δύο». Το λες και άνισο. Αλλά δεν θα σταθώ σ’ αυτό. Δεν νομίζω να έγινε κάτι, έτσι ώστε να συμβεί όλο αυτό. Α, όχι. Μάλλον ξέχασα πως ο νεαρός τραυματίας φορούσε μπλούζα με σύνθημα και χρώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, κάτι που πιθανολογείται ότι προκάλεσε την ομοφοβική επίθεση, σύμφωνα με την καταγγελίας.
Πόσα θέματα πρέπει να λύσεις με τον εαυτό σου για να καταλάβεις ότι είναι προβληματικό να επιτεθείς, σε αυτά τα δύο παιδιά και στον οποιοδήποτε, απλώς επειδή φοράει μία συγκεκριμένη μπλούζα ή απλώς επειδή πιστεύει κάτι άλλο από εσένα.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να ενοχλήσεις κάποιον, ενώ εκείνος δεν σε έχει προσβάλει ή δεν σε έχει προκαλέσει ποτέ. Αυτό φυσικά είναι μόνο ένα από τα πολλά περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας. Το ερώτημα είναι γιατί να ζεις στο 2021 και να πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να δικαιολογηθούν για το τι πιστεύουν και υποστηρίζουν; Δεν θα έπρεπε όλα αυτά να είναι λίγο πιο αυτονόητα;
*Νίκος Γκάγιας
Για όλ@ εκείν@ που φοβήθηκαν να κάνουν coming out
Μήνας Υπερηφάνειας ο Ιούνιος που διανύουμε και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι όλ@ τα άτομα της κοινότητας LGBTQI+ που ποτέ δεν έκαναν coming out με φόβο τις αντιδράσεις της κοινωνίας, των αγαπημένων τους ανθρώπων, όλ@ εκείν@ που έζησαν μία διπλή ζωή για να κρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα. Όλ@ εκείν@ που λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού τους δέχτηκαν bullying, έπεσαν θύματα επίθεσης, στοχοποιήθηκαν.
Με πιο πρόσφατο θύμα της μη αποδοχής του σεξουαλικού προσανατολισμού ενός ανθρώπου, της Δήμητρας της Λέσβου που ποτέ δεν έγινε αποδεκτή από την οικογένεια της, τον περίγυρο της στο νησί καταλήγοντας στο τραγικό τέλος της. Όλ@ αυτά τα πρόσωπα μου έρχονται, άτομα με ιστορίες, δύσκολες ζωές απλά επειδή γεννήθηκαν στο λάθος σώμα ή αγάπησαν έναν άνθρωπο. Άτομα να στοχοποιούνται, να κακοποιούνται, να κινδυνεύουν λόγω της διαφορετικότητας τους.
Ο φετινός Μήνας Υπερηφάνειας με πονάει λίγο περισσότερο για όλ@ εκείνα τα άτομα της LGBTQI+ που φοβήθηκαν να κρατήσουν το χέρι του συντρόφου τους στον δρόμο, που φοβήθηκαν να μιλήσουν ανοιχτά, που την μέρα που φόρεσαν ότι τους αντιπροσώπευε άκουσαν χυδαία σχόλια. Γιατί ακόμα ζούμε σε μία χώρα που δεν αποδεχόμαστε τον δίπλα μας, γιατί το θέμα δεν είναι αν μας ενδιαφέρει «τι κάνει στο κρεβάτι του» αλλά να δημιουργήσουμε μία κοινωνία αποδεκτή που άτομα της LGBTQI+ θα μπορούν να είναι ασφαλή όχι μόνο σε ιδιωτικούς χώρους!
*Eύα Καβάζη
Όταν η κοινωνία σιωπά, εσύ να είσαι η Σοφία Μπεκατώρου – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν
Είναι ο ελληνικός αθλητισμός ομοφοβικός;
Μια κίνηση τολμηρή για τα ελληνικά αθλητικά δεδομένα, αλλά επιτέλους κάποιος έκανε την αρχή σε ένα θέμα που παραμένει ταμπού, όχι μόνο σε ελληνικό επίπεδο, αλλά σε παγκόσμιο. Πριν λίγες ημέρες το ίδιο συνέβη και με την παρουσία της εθνικής Γερμανίας στο Euro 2020 και το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας που επίσης ήταν στα χρώματα του Pride. Κόντεψε μέχρι και έρευνα να ανοίξει για το αν περνάει πολιτικό (!) μήνυμα. Τέτοιες κινήσεις, δυστυχώς, θα συνοδεύονται από αντιδράσεις, πάντα βέβαια πίσω από την «μαγκιά» που προσφέρει το πληκτρολόγιο. Όμως δείχνουν ότι αποτελούν έναν πολύχρωμο φάρο στην προσπάθεια που γίνεται για να αλλάξει επιτέλους κάτι. Έστω και στο 5.
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Είναι μακρύς ο δρόμος για την αποδοχή όλων των ανθρώπων
Ποτέ δε κατάλαβα γιατί κρίνουμε έναν άνθρωπο από την σεξουαλικότητα του, την εμφάνιση του, το χρώμα του, την καταγωγή του ή τη θρησκεία του. Κάποιοι ζουν σε ένα ροζ σύννεφο και θεωρούν ότι πλέον αυτά τα «θέματα» έχουν λυθεί. Δεν ισχύει αυτό! Είναι μακρύς ο δρόμος για την αποδοχή όλων των ανθρώπων ή της διαφορετικότητας όπως λένε αρκετοί. Μη ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί.
Ο Ιούνιος έχει οριστεί ως μήνας Pride και σε όλο τον κόσμο σχεδόν επιλέγεται για να διοργανώνονται πολύχρωμες δραστηριότητες. Στη Θεσσαλονίκη έχω βρεθεί πολλές φορές σε αυτές και κάθε φορά αισθάνομαι πως έχω βάλει κι εγώ το χεράκι μου για μια κοινωνία ισότητας, η οποία ελπίζω να έρθει σύντομα.
Δυστυχώς το να είσαι μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο. Τα πρότυπα των προηγούμενων δεκαετιών μας «στοιχειώνουν» ακόμα και δύσκολα θα μπορέσουμε να τα αποβάλλουμε αν και θεωρώ ότι είναι υποχρέωση μας να το κάνουμε. Η ελεύθερη κοινωνία που ονειρευόμαστε, μας αξίζει και πρέπει να την διεκδικήσουμε.
*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου
Διαβάστε επίσης:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
