Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες το ζήτημα που έχει προκύψει σχετικά με τη συνεπιμέλεια. Ένα θέμα αρκετά σοβαρό το οποίο ίσως και να περνάει στα… ψιλά εξαιτίας της προσκολλημένης στον κορονοϊό, κατά κύριο λόγο, επικαιρότητας η οποία ακόμη δεν έχει βρει… αντισώματα για να «ξεκολλήσει» από την διαρκής προβολή των ίδιων και των ίδιων προσώπων και απόψεων που ανακυκλώνονται. Αφήνουμε αυτή την κουβέντα για να την ανοίξουμε κάποια άλλη φορά και επιστρέφουμε στο θέμα μας που αφορά ένα πλαίσιο που αντί να θέτει το παιδί στο επίκεντρο, βάζει τους γονείς.

Παιδιά που αναγκάζονται να ζήσουν χωρίς τις αγκαλιές των γονέων τους, μπήκαν, χωρίς καν να το γνωρίζουν, στο στόχαστρο μικροπολιτικών συμφερόντων. Εννοείται ότι είναι άδικο για κάθε παιδί να πρέπει να μεγαλώνει με έναν από τους δύο γονείς του, αλλά πώς μπορείς να εμπιστευτείς σε έναν άνθρωπο που έχει επιδείξει παραβατική συμπεριφορά σε κάποια διάρκεια της ζωής του, την επιμέλεια και το μέλλον μιας άλλης ζωής, που τώρα ξεκινάει τα βήματα της. Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω περαιτέρω, εξοργιστικές κατ’ εμέ, δηλώσεις που έγιναν από το βήμα της Βουλής για το θέμα.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι για να γίνονται οι δηλώσεις από το συγκεκριμένο σημείο, κάποιος του έδωσε τη δυνατότητα να τις κάνει. Την επόμενη φορά ας είμαστε και εμείς πιο σοφοί στις επιλογές μας.

*Ραφαήλ Γκαϊδατζής

Το θέμα της συνεπιμέλειας από τη φύση του είναι εξόχως ευαίσθητο. Από τη στιγμή που σε αυτό εμπλέκονται τα παιδιά ως θεμελιώδες υποκείμενο προστασίας από το νόμο είναι απαραίτητο να διατηρούνται με σεβασμό οι ανάλογες ισορροπίες. Γιατί ο καθένας μας καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις με χωρισμένους γονείς. Για να μιλήσουμε όμως συγκεκριμένα, πρέπει μα αναγνωρίσουμε δυο διαχωριστικά δεδομένα που στην πράξη καθίστανται δυο διαφορετικές θεωρήσεις. Από τη μια η απολύτως λογική και αναγκαία θέληση για μια ρύθμιση που θα διαφυλάσσει ότι την επιμέλεια θα αναλαμβάνει ο γονέας που πράγματι μπορεί να φέρει σε πέρας το τόσο δύσκολο έργο της ανατροφής ενός παιδιού.

Από την άλλη βρίσκεται η άποψη του βουλευτή, ξαναλέω βουλευτή, Γιάννη Λοβέρδου. Καταφανώς απαράδεκτο ένας βουλευτής να διατυπώνει την άποψη επί του βήματος. Καταφανώς αδιανόητο ότι η άποψη αυτή ζει μέσα στην κοινωνία. Δεν υπάρχεις λόγος να εξηγήσουμε γιατί η πρώτη άποψη είναι αληθινά μεγάλη ανάγκη να επικρατήσει. Είναι αυτονόητο. Οι απόψεις του κάθε Λοβέρδου είναι εκτός πραγματικότητας, εκτός σοβαρής πραγματικότητας για την ακρίβεια, και στερούνται βασικής επιχειρηματολογίας. Υπάρχουν, ωστόσο, λόγω της “παραδοσιακής” υστερικής επιβίωσης των συνδρομών μιας άλλης εποχής. Για να το πούμε πιο καθαρά, ένας πατέρας που δεν μπορεί να είναι πατέρας ΔΕΝ πρέπει να κρατάει το ρόλο αυτό σε βάρος ολόκληρης της ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου, ενός παιδιού, που δεν ευθύνεται σε τίποτα.

*Βαγγέλης Θεοδωράκης

«Ο κακός σύζυγος δεν σημαίνει ότι είναι κακός γονέας, μπορεί να χώρισα και να έχω πάθος εναντίον της γυναίκας μου αλλά να μην είμαι κακός πατέρας. Αντίστροφα μπορεί μια γυναίκα να έπιασε τον άντρα της να την απατά και να την κακοποιούσε και να την έδερνε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς», αυτή η τοποθέτηση δεν ακούστηκε σε κάποια καφενείο ή σε μία παρέα ανάμεσα σε μεθυσμένες κουβέντες αλλά αυτή ήταν η τοποθέτηση του βουλευτή Γιάννη Λοβέρδου εν έτει 2021 στη Βουλή.

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που δέρνει την γυναίκα του να είναι καλός πατέρας; Έχετε ακούσει ποτέ από κάποιον να λέει «Τι και αν έδερνε την γυναίκα του, ήταν καλός πατέρας;» Προσωπικά όχι, όσα παιδιά γνώρισα που έφυγαν από αυτές τις οικογένειες όχι απλά δεν ξανά μίλησαν στον πατέρα τους αλλά δεν ξανά αναφέρθηκαν σε αυτόν ως πατέρα.

Κανένα παιδί και κανένας άνθρωπος (γιατί βία ή κακοποιητικές συμπεριφορές μπορούν να δεχθούν και τα δύο φύλα) δεν πρέπει να ανέχεται τις βίαιες συμπεριφορές του συντρόφου του, τα χτυπήματα, το ξύλο, του έντονους καβγάδες. Με αυτές τις εκφράσεις του κάθε βουλευτή, τα άτομα που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία και προσπάθησαν να ξεφύγουν, να επιβιώσουν, να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί τους παραβλέπονται. Τους ξύνουν αυτή την βαθιά πληγή που τους δημιούργησε ο σύντροφος τους. Τους υπενθυμίζουν ότι είναι μόνοι τους, ότι πάντα θα κινδυνεύουν ακόμα και αν νόμιζαν πώς ξέφυγαν.

Για να είμαι ξεκάθαρη, οι γονείς φυσικά και έχουν δικαίωμα να είναι παρόντες στην ζωή του παιδιού τους μετά το διαζύγιο, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Ωστόσο, δεν μπορούμε να εκθέσουμε τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας να υπονομεύσουμε όλο τον γολγοθά που έζησαν.

Ο μπαμπάς ψηφίζει

Το συμφέρον του παιδιού πρέπει να εξειδικεύεται κάθε φορά κατά περίπτωση, αυτό λέει και σωστά η επιτροπή του ΟΗΕ για την εφαρμογή της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού. Η αναγκαστική συνεπιμέλεια του Τσιάρα κάτι τέτοιο όχι απλά δεν το ζύγισε, αλλά και όταν επισημάνθηκε από τον ΟΗΕ διά επιστολής, ούτε καν το ανέφερε ο ίδιος κατά την οριακή ψήφιση ενός τόσο σημαντικού νομοσχεδίου. Κανένας δεν είναι αντίθετος με την παρουσία, την ενεργή, την καθημερινή και των δυο γονιών στη ζωή του παιδιού, άλλωστε ένα διαζύγιο δεν σημαίνει και παύση της γονεϊκής ιδιότητας και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ανακύπτουν και προβλήματα στη συνεννόηση των δυο πρώην συζύγων.

Όμως πολλά διαζύγια, ακριβώς επειδή ένα παιδί κατέχει τον σημαντικότερο ρόλο, οφείλονται στη συμπεριφορά κάποιου γονέα προς το παιδί. Είναι πολύ σοβαρό σφάλμα αυτές τις συμπεριφορές που κατά κύριο λόγο προέρχονται από τους άντρες και δεν στρέφονται πάντα άμεσα στο παιδί, αλλά και έμμεσα ενώπιον του προς τη μητέρα του, το νομοσχέδιο όχι απλά να μην τις κρίνει, αλλά να τις επιβραβεύει και να τις κανονικοποιεί όπως έκανε ο βουλευτής της ΝΔ Γιάννης Λοβέρδος.

Και το ερώτημα είναι γιατί τόση επιμονή για την ανατροπή του συμφέροντος του παιδιού, ενός τόσο ευαίσθητου ζητήματος, παρά τις αντιδράσεις, τη διεθνή αλλά και εσωτερική κομματική κριτική; Γιατί να αντιμετωπίζονται τα παιδιά ως τυράκι για κάποιους μπαμπάδες, γιατί να είναι τα μέσα προς την εκπλήρωση ενός δικαιώματος το οποίο θα καλύψει μέσα του και κακοποιητές; Γιατί και οι κακοποιητές ψηφίζουν και κάποιοι επιμένουν να θέλουν τη ψήφο τους, περισσότερο από το συμφέρον και το καλό των παιδιών.

*Χρήστος Ωραιόπουλος

ΔΕΝ χρειάζεται νομοσχέδιο, οργανωμένη χώρα χρειάζεται

Είμαι υπέρ της συνεπιμέλειας, γιατί κατανοώ ως παιδί μη χωρισμένων γονιών πως είχα ανάγκη και τους δυό, για διαφορετικούς λόγους. Γι αυτό και ΝΑΙ πρέπει να υπάρχει συνεπιμέλεια ΑΛΛΑ στέκομαι στην λέξη – ΦΑΟΥΛ «υποχρεωτική». Αρχικά ας ξεκαθαρίσουμε πως από μόνο του το θέμα είναι υπερβολικά ευαίσθητο καθώς μιλάμε για παιδιά, κατά δεύτερον ας σημειώσω εγώ προσωπικά πως είναι ένα ακόμη νομοσχέδιο που περνά κάτω από συνθήκες πανδημίας.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο της Κυβέρνησης υπόσχεται να φέρει πρόοδο και βελτίωση και φυσικά όλοι τα θέλουμε αυτά τα δυο.  Μα αντ’ αυτού ήδη ξεσήκωσε θύελλα οργής, μετά τις δηλώσεις του βουλευτή της ΝΔ, Γιάννη Λοβέρδου, ο οποίος είπε ανενόχλητος, πως οι κακοί σύζυγοι που ενδεχομένως να ξυλοφορτώνουν τις γυναίκες δεν αποκλείεται να είναι καλοί γονείς. Έτσι απλά, ανέβηκε στο βήμα και για να υπερασπιστεί το κόμμα του, ξεστόμισε αυτήν την ατάκα χωρίς ίχνος ωριμότητας, αγνοώντας εκείνες που στερούνται το παιδί τους από τέτοια καθάρματα, αγνοώντας εκείνες που σώθηκαν από έναν βαρύ ξυλοδαρμό, αφήνοντας υπόνοιες πώς άγγιξε κάποια στιγμή και την δική του γυναίκα. Και φυσικά μετά τα πήρε όλα πίσω, διότι αυτή είναι η ευρέως γνωστή λούπα, λέμε και ξελέμε για νομοσχέδια που θα τα υποστούμε τους επόμενους μήνες. Για αποφάσεις που παίρνονται από ανθρώπους που έχουν λυμένα όλα τους προβλήματα για μια κοινωνία μισοδιαλυμένη που χρόνια παλεύει να λύσει τα βασικά.

Αλλά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο περιμέναμε την συγκεκριμένη δήλωση για να σοκαριστούμε διότι στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο υπάρχει το συγκεκριμένο επιχείρημα δηλαδή: H κακή συμπεριφορά στον γάμο πρέπει να διαχωρίζεται από το δικαίωμα κάποιος να έχει σχέση με το παιδί του. Κάποιοι εκεί έξω σε αυτό το επιχείρημα στέκονται υπέρ ωστόσο, να πω πως σαφώς, το παιδί ενός τέτοιου λοβερδικού πατέρα που κακοποιεί την μητέρα του σαφώς έχει πατέρα, όπως πατέρα έχουν και τα παιδιά των εγκληματιών, που βίασαν και σκότωσαν, αλλά δεν διαμένουν στο ίδιο σπίτι, τους επισκέπτονται στην φυλακή.

Επειδή όμως κάθε εβδομάδα γράφουμε για να πούμε την προσωπική μας γνώμη και επειδή έχω πάρα πόλλες φίλες που είναι παιδιά χωρισμένων γονιών, κατ’εμέ δεν χρειάζεται νομοσχέδιο αλλά άνθρωποι στις αποδιοργανωμένες υπηρεσίες. Χρειάζονται ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί οι οποίοι θα πρέπει να είναι ΙΚΑΝΟΙ να βρουν λύση στην σκληρή σύγκρουση των δύο γονιών και να εντοπίσουν τον ψυχολογικά κακοποιητικό πατέρα-μητέρα που φθείρει σωματικά όποτε συμπερασματικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι καλός γονιός.

*Μυρτώ Τούλα

Υπέρ του να μεγαλώσει το παιδί φυσιολογικά!

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι υπέρ ή κατά του νομοσχεδίου για την συνεπιμέλεια. Αυτό γιατί πολύ απλά δεν είμαι γονιός. Αν ήμουν, ίσως, είχα άλλο μυαλό και έκανα άλλες σκέψεις. Αλλά δεν είμαι, οπότε δεν μπορώ να κρίνω τι είναι σωστό και τι όχι. Μάλιστα, απέχω πάρα πολύ από το να γίνω κριτής οποιουδήποτε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως είμαι υπέρ του να μεγαλώσει το παιδί φυσιολογικά. Δεν με ενδιαφέρει αν αυτό σημαίνει πως θα έχει την επιμέλεια είτε ο πατέρας είτε η μητέρα είτε και οι δυο. Και άλλωστε τι σημασία έχει. Μακάρι να μεγάλωσαν normal τα παιδιά των χωρισμένων γονιών και ας είχε ένας από τους δυο την επιμέλεια.

Σχετικά με τις δηλώσεις του κ. Λοβέρδου, πως ένας σύζυγος που κακοποιεί τη γυναίκα του μπορεί να είναι καλός πατέρας, πολλά μπορούν να χωρέσουν και πολλά να σχολιαστούν. Όμως με μία φράση. Όχι. Οποιοσδήποτε άνθρωπος που προωθεί τέτοια πρότυπα, κακοποιεί τη γυναίκα του και ποιος ξέρει τι άλλο, δεν μπορεί να είναι καλό παράδειγμα για κανέναν, πόσω μάλλον για το ίδιο του το παιδί.

*Νίκος Γκάγιας

Τι κρατάει πίσω την πόλη – Οι συντάκτες μας γράφουν

Ας μπουν τα παιδιά σε πρώτο πλάνο επιτέλους

Πολλές αντιδράσεις έφερε εντός κι εκτός βουλής το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια, το οποίο ψηφίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Στις τοποθετήσεις που ακούσαμε και παρακολουθήσαμε στο ελληνικό κοινοβούλιο, σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστη αυτή του Γιάννη Λοβέρδου, βουλευτή της ΝΔ, σχετικά με το ότι ένας κακοποιητικός σύζυγος μπορεί να είναι ένας καλός πατέρας και έχει δικαίωμα στο παιδί του.

Κρίνοντας από τις αντιδράσεις κάποιων που δεν «ήρθαν» ποτέ, υποθέτω ότι αρκετοί εκ των βουλευτών που ψήφισαν αυτό το νομοσχέδιο συμφωνούν με αυτή την τοποθέτηση. Κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από θλιβερό. Είναι εγκληματικό! Κάτι που το νομοσχέδιο θα επιτρέψει να συμβεί με την πρόβλεψη για την ανάγκη «οριστικής δικαστικής απόφασης» ώστε να ληφθούν μέτρα-σε σχέση με την επιμέλεια του παιδιού-κατά γονέων που ασκούν ενδοοικογενειακή βία, όπως σωστά διατύπωσε σε άρθρο της η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ.

Ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα έπρεπε να θέτει τα παιδιά σε πρώτο πλάνο και όχι να τα κάνει νομάδες από σπίτι σε σπίτι ή να τα αφήνει απροστάτευτα σε έναν κακοποιητικό γονέα. Κάθε υπόθεση θα έπρεπε να εξετάζεται διαφορετικά και φυσικά από αρμόδιους ανθρώπους της δικαιοσύνης, οι οποίοι θα έχουν εκπαιδευτεί σωστά.

ΥΓ Κύριε Λοβέρδο, κανένας άνθρωπος που είναι βίαιος δε πρέπει να έχει δικαιώματα, όχι απλά σε μια αθώα ψυχή, αλλά ούτε και στην κοινωνία μας. Γιατί πολύ απλά η θέση του είναι στην φυλακή!

*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου