Είναι γυναικοκτονία με φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Έχουμε ανοιχτό πόλεμο με τον κάθε εγκληματία και τους υποστηρικτές του.
Οι σύγχρονες μετακαπιταλιστικές κοινωνίες παράγουν ανισότητες. Κάποιες, προσπαθούν να τις αμβλύνουν με την παιδεία και την κοινωνική κρατική μέριμνα, χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αλλες πάλι, μεταξύ των οποίων και η δική μας, με διαλυμένη κοινωνική πολιτική, προβληματικό σύστημα εκπαίδευσης και πολλές θρησκευτικές και πολιτικές «αγκυλώσεις», κάνουν πως δε βλέπουν το πραγματικό πρόβλημα.
Οι ανισότητες είναι πολλές και διαφορετικές. Εχουν να κάνουν με το χρώμα, την καταγωγή, τη μόρφωση και φυσικά το φύλο. Κοινός παρονομαστής όλων των ανισοτήτων και αδικιών είναι ένας: η έλλειψη δύναμης. Ο ανίσχυρος είναι μονίμως ο αδικημένος. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτή είναι η σύγχρονη «πολιτισμένη» ηθική: Να ορμάμε με λύσσα εκεί που μάς παίρνει. Στον αδύναμο. Γιατί, μάλλον, κι εμάς ένας πιο δυνατός μας ορμάει με λύσσα. Και η ζωή συνεχίζεται. Και οι ανισότητες παραμένουν και μεγαλώνουν.
Εχει δίκιο η Βιβή Κοτσαπουϊκίδου: «…στο μέλλον θα υπάρξουν κι άλλες Καρολάιν». Εκτός κι αν αναθεωρήσουμε, έστω σταδιακά, την έννοια της ίδιας της ΖΩΗΣ.
*Ακης Σακισλόγλου
Σκοτώνοντας την Καρολάιν ξανά και ξανά
Και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε για μια ακόμη φορά σε σχόλια του τύπου «Φτάνει», «Βαρεθήκαμε», «Δεν έχουμε με τι να ασχοληθούμε» και κάπως έτσι θα κλείσει ένα ακόμη θέμα που συγκλόνισε την κοινωνία, με τους κριτές και τους δικαστές των social media να περιμένουν την επόμενη υπόθεση που θα ξετυλιχτεί στις οθόνες μας. Θα κλείσουμε και αυτή τη φορά τα μάτια στην έμφυλη βία; Στην βαθιά ριζωμένη πατριαρχία; Θα πέσουμε ξανά από τα σύννεφα την επόμενη φορά που μια γυναίκα θα πέσει θύμα και εμείς θα επιτρέπουμε μέσω του τηλεοπτικού αέρα και των ιστοσελίδων να προβάλουμε εγχειρίδια για επίδοξους γυναικοκτόνους.
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Καμία ανοχή
Ήταν 28 Νοεμβρίου του 2018 όταν συντετριμμένοι στο γραφείο ξεκινήσαμε να συντάσσουμε ειδήσεις για το βιασμό και τη γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ψυχική κατάρρευση των συντακτών μας εξαιτίας του τραγικού γεγονότος. Όπως δεν θα ξεχάσω τα διάφορα πανό και post στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έπεφταν τότε «βροχή» μπροστά μας για την Ελένη:
«Λύσσα και οργή», «Δεν ξεχνάμε», «Καμία Ανοχή». Μα και τα λόγια της μητέρας της τελευταίας: «Καμία άλλη δολοφονημένη».
Γράφοντας προχθές από την ίδια θέση, 21 Ιουνίου του 2021, εξίσου τραγικές εξελίξεις για τη γυναικοκτονία της 20χρονης Καρολάιν, αλλά και τον κατά συρροή βιασμό και ξυλοδαρμό 50χρονης καθαρίστριας στα Κάτω Πετράλωνα και τον βιασμό 29χρονης εργαζόμενης σε μπαρ στο Κολωνάκι, δικαιολογημένα νομίζω επήλθε η δεύτερη ψυχική κατάρρευση.
Ξέρετε, είναι αυτές οι τρεις ειδήσεις που μόνο πίσω σε γυρνάνε, σε σκοτεινές ημέρες που νόμιζες πως δεν θα ξανάρθουν. Και να που ήρθαν και να που τα πανό, τα post «καταρρίφθηκαν» και τα λόγια εκείνης της βασανισμένης μάνας- δυστυχώς- δεν έφτασαν στα αυτιά όλων.
Σήμερα, Τετάρτη του 2021, νιώθω σχεδόν βέβαιη πως τα πανό και τα αμέτρητα post πάλι χαμένα θα πάνε. Γιατί πολύ σύντομα κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε, να δείξουμε ξανά ανοχή, να κρατήσουμε στάση αδυναμίας για τις συνθήκες που ποτέ δεν ευνοούν, τα παιδιά που μεγαλώνουμε ή θα μεγαλώσουμε. Πολύ πιθανό επίσης σύντομα να μην απαντήσουμε αναλόγως σε όσους πρέπει και όταν πρέπει. Να χρησιμοποιήσουμε λανθασμένες λέξεις για να περιγράψουμε συγκεκριμένες καταστάσεις και πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα.
Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, είναι σχεδόν απίθανο να μη μιλήσουμε για άλλη μια «ΑΔΙΚΟ- χαμένη», να μη συναντήσουμε μπροστά μας νέα πανό, νέα post, μανάδες που σφαδάζουν απ’ τον πόνο…
*Στέλλα Παϊσανίδη
Αν σας ενδιαφέρει η υπογεννητικότητα κάντε κάτι για τις γυναίκες που δολοφονούνται
Είναι Γυναικοκτονία. Τέλος!
Ο,τι και να σχολιάσεις για το έγκλημα είναι λίγο. Και είναι αδιανόητα βαρύ περιστατικό. Είναι απάνθρωπο. Σφίγγεται η ψυχή σου. Οπότε καλύτερα για όλους μας να σταθούμε σε κάτι περιφερειακό. Από πότε όλοι οι φοιτητές νομικής και γενικά όλοι οι γνωστοί “φιλόσοφοι” έγιναν διδάσκαλοι του σωστού νομικού λόγου; Τους το ζήτησε κανείς ή απλά βγάζουν κόμπλεξ; Δηλαδή το θέμα μας είναι να μην αναγνωρίσουμε τον όρο Γυναικοκτονία επειδή κάποιοι το πλασάρουν ως αριστερό αίτημα; Σοβαρά; Είναι σοβαρή στάση το να νομικολογείς αδιάλλακτα μπροστά σε μια σειρά από παρόμοια εγκλήματα;
Και πέρα από το νομικό κομμάτι. Όλοι αυτοί οι δάσκαλοι ξέρουν να διαφωνούν με όσους ζητάνε την κατοχύρωση μιας επιβαρυντικής διάταξης; Έχουμε καταλάβει πόσοι κάφροι εκεί έξω κάνουν “πλακίτσα” και παίρνουν το μέρος του φονιά; Και το κάνουν με εμετικό θράσος επειδή ξέρουν ότι δεν θα τους πειράξει κανείς. Προχθές για παράδειγμα είδαμε πολύ καλά πως αντέδρασε η αστυνομία με τον βιαστή και πως με τον κόσμο. Εκεί που θέλουν γίνονται κομάντο και σε άλλα κάνουν μετριοπαθείς επιχειρήσεις. Και στο τέλος οριακά γλιτώνει ο δράστης.
Και κάτι για τους ουδέτερος που ζητάνε να μην πολιτικοποιούμε το έγκλημα. Ξεχνάτε ποιοι βγήκαν πρώτοι και μίλησαν για αλλοδαπούς και εισαγόμενους εγκληματίες; Θα μου πείτε, μα οι ξένοι δεν σκοτώνουν; Προφανώς και το κάνουν, σε όποια χώρα και αν είναι, όποιας εθνικότητας. Δηλαδή ένας Άγγλος δεν μπορεί να σκοτώσει; Και στην περίπτωση αυτή ο Ελληνάρας ο πετυχημένος που σκότωσε θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει και αν έμενε στο Βερολίνο για παράδειγμα. Και κανείς δεν κάνει πολιτική συζήτηση για τον δράστη. Η συζήτηση που γίνεται είναι κατά βάση κοινωνιολογική (το καλό παιδί, ο πετυχημένος, ο γκόμενος με το αμάξι και τις γυναίκες) , η οποία βέβαια δεν είναι αδιαχώριστη από την πολιτική. Και για να τελειώνουμε, δεν γίνεται να είμαστε για πάντα μάρτυρες και σχολιαστές. Έχουμε ανοιχτό πόλεμο με τον κάθε εγκληματία και τους υποστηρικτές του. Για να μην παρεξηγηθώ δεν είναι υπονοούμενο υπέρ της οπλοκατοχής. Είναι ξεκάθαρη στάση απέναντι σε όλους τους υπερμάγκες που νιώθουν ότι δεν τους αγγίζει κανείς.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Συγκλονισμένη έπρεπε να δηλώσει η κοινωνία που μεγαλώνει τέτοια παιδιά
Γράφω, για να αποτυπώσω όλα εκείνα που σκεφτήκαμε όλες. Γράφω για να πω εκείνη την σκέψη που είχαμε όλες από την ημέρα που κυκλοφόρησε η τραγική είδηση. Γράφω για να πω πως οι περισσότερες από εμάς, ήμασταν κάποτε θύματα, γράφω για να πω πως στην θέση της Καρολάιν θα μπορούσα να ήμουν εγώ ή εσύ. Δεν ξέρω πόση οργή έχω μαζέψει αυτές τις ημέρες, δεν μπορώ να το περιγράψω. Δεν υπάρχουν λέξεις. Ένα κορίτσι είκοσι χρονών που για εκείνη ο χρόνος σταμάτησε και δεν θα γυρίσει πίσω. Ένας άνδρας, άψογος της κοινωνίας, με τις κατάλληλες προδιαγραφές για να είναι αποδεκτός στους ανώτερους κύκλους της Ελλάδας, όμορφος πιλότος και πλούσιος, αποδεικνύεται ο στυγερός δολοφόνος. Δεν με ενδιαφέρει αν είχε συνεργό και δεν είναι η δουλειά μου να βγάζω στην φόρα προσωπικά δεδομένα ενός αδικοχαμένου κοριτσιού, δεν με νοιάζει αν τσακωνόντουσαν και αν του είπε δυο κουβέντες παραπάνω, με νοιάζει που αυτή τη στιγμή είναι απούσα.
Με νοιάζει που λείπει ακόμα μία από εμάς. Αισθάνομαι ένα βαθύτατο κενό, μία τρομερή έλλειψη. Υπήρξα θύμα για μικρό χρονικό διάστημα και όχι, δεν μπορείς να φύγεις εύκολα από μία τέτοια κατάσταση, ειδικά όταν είναι χειριστική. Είναι αδύνατον να προστατέψεις τον εαυτό σου, να μιλήσεις, να ΣΕ υπερασπιστείς, απέναντι σε μία κοινωνία που θέλει να σε καταδικάσει. Η κοινωνία κρίνει, όπως είδαμε, κρίνει εσένα και όχι τον άψογο κακοποιητή σύζυγο που έχεις απέναντι σου, σε κρίνει επειδή τον εγκατέλειψες, επειδή δεν τον ανέχτηκες, επειδή στα μάτια εκείνων φαίνεσαι αντάξια σύζυγος, στα μάτια τα δικά σου φαίνεσαι δυνατή γιατί το έσκασες. Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος της δολοφονίας, με νοιάζει που δεν προλάβαμε να την πάρουμε από εκεί. Που δεν της δώσαμε αέρα να μιλήσει, όταν έπρεπε, που στα είκοσι της έγινε μάνα και το παιδί αυτό θα ζήσει με την πιο τραγική απώλεια. Εκείνη της μάνας. Με νοιάζει που υπάρχουν ακόμα άτομα και κυρίως άνδρες που σκληραγωγήθηκαν και μεγάλωσαν με την μορφή της απόλυτης σεξιστικής βίας, της πατριαρχίας πως δηλαδή οι γυναίκες που έχουν δίπλα τους είναι κτήμα τους.
Η μόνη ελευθερία που θα μπορούσαν να έχουν αυτές οι γυναίκες για εκείνους τους (δεν μπορώ καν να τους χαρακτηρίσω) ανθρώπους είναι ο θάνατος. Πέφτουμε από τα σύννεφα που είναι μία ακόμη γυναικοκτονία τα τελευταία χρόνια, είμαστε συγκλονισμένοι, λες και δεν αντικρίζουμε καθημερινά από βουλευτές και αστυνομικούς ατάκες τους στιλ, ”ένας κακοποιητής μπορεί να είναι καλός γονιός ή ”αν ήταν μέσα στο θυμό του το σκηνικό και έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία και έλεγε τρελάθηκε δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή.” Η κοινωνία, γράφουν τα Μέσα, είναι συγκλονισμένη. Αν είναι σήμερα να συγκλονιστούμε για κάτι ας συγκλονιστούμε με το πώς ακόμα και τώρα σε αυτήν την χώρα έχουμε τέτοιες πεποιθήσεις, μεγαλώνουμε ”άντρες” με τέτοιες αντιλήψεις, οι δολοφόνοι μας είναι εκείνοι που παντρευτήκαμε, με αυτά πρέπει να πέσουμε από το ροζ συννεφάκι. Όταν όλα αυτά σπάσουν και λύσουν τον γόρδιο δεσμό της σεξιστικής και απόλυτης έμφυλης ανισότητας που όπως είδαμε το αποτέλεσμα της είναι ο φόνος, τότε ίσως να έχουμε τον τσαμπουκά να μιλήσουμε για ΔΙΚΑΙΩΣΗ της Κοραλάιν και της Τοπαλούδη μέχρι τότε όμως, ας σωπάσουμε και ας βοηθήσουμε εκείνες που προσπαθούν να ζήσουν να φύγουν μακριά από χειριστικούς, σεξιστές και επικίνδυνους τύπους.
*Μυρτώ Τούλα
Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα – Οι συντάκτριες της Parallaxi γράφουν
Πόσες Καρολάιν έχεις γνωρίσει στην ζωή σου;
Η Καρολάιν ήταν μόλις 20 χρονών όταν δολοφονήθηκε από τον σύζυγο της, είχε όνειρα, ήθελε να μεγαλώσει το παιδί της, να σπουδάσει, να ζήσει στο έπακρο. Ο Μπάμπης από την άλλη, ο γυναικοκτόνος έπνιξε την σύζυγο του, άφησε το μωρό τους πάνω στην νεκρή του μητέρα για ώρες, σκηνοθέτησε ολόκληρη ληστεία, έπνιξε τον σκύλο της Καρολάιν, γιατί ήθελε την γυναίκα του μόνο για αυτόν.
Πόσες Καρολάιν έχουμε γνωρίσει στην ζωή μας; Πόσες από αυτές είναι φίλες μας, μανάδες μας, θειάδες μας; Γυναίκες εγκλωβισμένες σε έναν δύσκολο γάμο; Γυναίκες που δεν έχουν που να στραφούν για να γλιτώσουν από τους συντρόφους τους; Ίσως νόμιζαν πώς ο Μπάμπης τους δεν ήταν έτσι, θα ήταν διαφορετικός λέγανε από τους υπόλοιπους και η αλήθεια είναι πώς που να ήξεραν;
Που να ήξεραν πώς την πρώτη φορά που θα θύμωνε θα σήκωνε χέρι ή θα την απειλούσε; Πώς οι μελανιές δεν κρύβονται τόσο εύκολα μόνο με μακιγιάζ; Πώς κανένας δεν θα την πίστευε γιατί ο σύζυγος της είναι επιτυχημένος, ένας πιλότος για παράδειγμα, όμορφος, με καλή δουλειά. Πώς η κοινωνία εκείνον θα υπερασπιζόταν; Πώς αν μία μέρα ο άντρας της σε έναν από εκείνους τους καβγάδες για το μέλλον της, την σκότωνε θα μπορούσε να γλιτώσει μόνο με τέσσερα χρόνια φυλακής! Γιατί τόσο μάλλον αξίζει η ζωή σου! Γιατί αυτή θα έφταιγε που ήθελε να χωρίσει, αυτή θα έφταιγε που δεν άντεχε άλλο κάθε φορά που την χτυπούσε, αυτή θα έφταιγε που κουράστηκε να την ελέγχει.
*Εύα Καβάζη
Όταν μαθαίνεις αυτό που έχεις στο νου αλλά δεν θες να το πιστέψεις
Μετά την απολογία του 32χρονου πιλότου, πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν. Εμείς μείναμε με ανοιχτό το στόμα γιατί συνειδητοποιήσαμε αυτό που είχαμε στο νου μας, αλλά δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως είναι πραγματικότητα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μία 20χρονη κοπέλα “έφυγε” χωρίς λόγο και αιτία. Δεν την σκότωσε επειδή βγήκε εκτός εαυτού (όχι πως αυτό θα τον δικαιολογούσε), την σκότωσε επειδή αυτός είναι ο εαυτός του. Όμως, η κατάσταση αρχίζει και “μπάζει” από την στιγμή που ένας 26χρονος κάνει σχέση με μία 14χρονη και αυτό πρέπει να θεωρείται φυσιολογικό; Όχι δεν είναι και ποτέ δεν θα γίνει, γιατί μιλάμε για ένα ανήλικο παιδί.
Επίσης, δεν θα μπορέσει να χωρέσει ο νους μου ποτέ το θέατρο που έπαιξε τόσες μέρες ο πιλότος μέχρι τελικώς να ομολογήσει την δολοφονία της άτυχης Καρολάιν. Έζησε 37 μέρες πείθοντας την αστυνομία, τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό του, πως 3 ληστές μπήκαν μέσα στο σπίτι και του κατέστρεψαν τη ζωή. Όμως, μάλλον δεν έστησε καλά το κόλπο του. Στο σήμερα το μόνο που έχει σημασία είναι το μικρό μωρό, που δεν θα γνωρίσει ποτέ την μαμά του γιατί την δολοφόνησε ο πατέρας του. Το μόνο που εύχομαι είναι αυτή η αθώα ψυχή να ζήσει από εδώ και πέρα όσο καλύτερα γίνεται και να έχει δίπλα του ανθρώπους που θα το στηρίξουν σε όλη του τη ζωή και ειδικότερα την στιγμή που θα μάθει την αλήθεια.
*Νίκος Γκάγιας
Όταν η κοινωνία σιωπά, εσύ να είσαι η Σοφία Μπεκατώρου – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν
Η Καρολάιν δεν είναι πια εδώ
Τις τελευταίες μέρες γίναμε όλοι μάρτυρες ενός εγκλήματος που δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Για ακόμη μια φορά η τέλεια εικόνα που είχε δημιουργήσει η κοινωνία μας ήταν μια οφθαλμαπάτη. Το πρότυπο της ευτυχισμένης οικογένειας του Instagram που κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι είναι αληθινό, για ακόμη μια φορά ήταν ψεύτικο και έκρυβε ένα τέρας.
Μια 20χρονη γυναίκα είναι νεκρή! Τίποτα δε θα τη φέρει πίσω. Μια γυναίκα που δολοφονήθηκε από τον σύζυγο της τον Μάιο και την τελευταία εβδομάδα δολοφονείται καθημερινά από τα ΜΜΕ και τα social media. Ένα κορίτσι που είχε όλη τη ζωή μπροστά του δεν είναι πια εδώ.
Τα λόγια είναι περιττά σε τέτοιες καταστάσεις θαρρώ κι όμως κάποιοι δε σταμάτησαν να μιλούν και να κουνούν το δάχτυλο, γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν. Συμβουλές σε γυναίκες για να φεύγουν και να μιλάνε όταν βιώνουν μια κακοποιητική σχέση κι ούτε μια συμβουλή στους άντρες για το πως θα αποβάλλουν αυτόν τον τίτλο του «ισχυρού» ή του «κυνηγού» που τους έχει αποδώσει η κοινωνία. Ούτε μια συμβουλή στους άντρες για το πως να μάθουν να διαχειρίζονται την απόρριψη. Κι αυτός είναι ο λόγος που δυστυχώς στο μέλλον θα υπάρξουν κι άλλες Καρολάιν…
*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου
Δύο Θεσσαλονικιές υπερασπίζονται τα αυτονόητα για τις γυναίκες
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
