Χαλκιδική: Πώς χάνεται το Κριαρίτσι – Αυθαιρεσίες, συμφέροντα και σκιές

Προ τριετίας, μέσα Ιουνίου ήταν, η parallaxi δημοσίευσε ένα κείμενό μου μου για την προϊούσα τουριστική μετάλλαξη του Κριαριτσίου, διανθισμένο με φωτογραφίες προς απόδειξη των ισχυρισμών.

Στο τέλος του ίδιου εκείνου καλοκαιριού (καλή ώρα!) θέλησα να ξαναεπισκεφτώ την περιοχή και τηλεφώνησα στο κάμπινγκ όπου διαμένω τα τελευταία χρόνια.

Περιέργως, κανείς δεν απαντούσε στις κλήσεις επί μέρες, παρότι με είχαν αποθηκευμένο. Μέχρι που δοκίμασα από διαφορετικό αριθμό και τότε μίλησα με έναν κύριο, που μόλις κατάλαβε ποιος είμαι, με πληροφόρησε ότι μάλλον δεν υπήρχε διαθέσιμο τροχόσπιτο, ωστόσο με παρέπεμψε μουδιασμένος στον υπεύθυνο εκείνης της χρονιάς για τις κρατήσεις (το κάμπινγκ διαχειρίζονται τρεις συγγενείς, που εναλλάσσονται ανά τριετία στα διάφορα πόστα) μήπως βρεθεί κάποιο. Με επιμονή μου εντοπίστηκε τελικά ένα κενό σε κοντινές ημερομηνίες.

Το πρώτο κιόλας μεσημέρι καθώς λιαζόμουν στην πρώην παραλία των γυμνιστών, τη στιγμή που ενστικτωδώς άνοιξα τα μάτια αντίκρισα πάνω απ’ το κεφάλι μου τρεις σκιές με άγριες διαθέσεις. Οι δύο μου συστήθηκαν ως σερβιτόροι κι ο τρίτος ως κάτοχος της παρακείμενης νεότευκτης καφετέριας με τις ξαπλώστρες.

Με είχαν πλησιάσει προκειμένου να ζητήσουν τον λόγο περί όσων αρνητικών περιείχε το άρθρο μου κι ο ένας μάλιστα απαίτησε να αφαιρέσω φωτογραφία εκ του μακρόθεν τραβηγμένη, που τον εικόνιζε να βοηθάει στο στήσιμο του μαγαζιού. Έστειλα μήνυμα στην parallaxi να διαγράψει την «επίμαχη» φωτογραφία, όπως κι έγινε.

Με την κουβέντα αναπτύξαμε φιλική σχέση, προσκλήθηκα στο μπαρ, με κέρασαν, μου έδωσαν πληροφορίες που αγνοούσα περί όσων ίσχυαν σχετικά με τις προϋποθέσεις μίσθωσης στην παραλιακή ζώνη, επεκταθήκαμε και σε κάποια κουτσομπολιά επί συγκεκριμένων παρανομιών ή αδιευκρίνιστου νομικού πλαισίου στο ισχύον ιδιοκτησιακό και «ενοικιαστικό» καθεστώς.

Από τον επικοινωνιακό κύριο στη συνέχεια έμαθα και τους λόγους που με κατέστησαν persona non grata στο Κριαρίτσι, καθώς και τα σχόλια της οικοδέσποινας των πρώτων δωματίων της περιοχής και καλής μαγείρισσας, του τύπου «Άστον να γράφει εναντίον μας, διαφήμιση μας κάνει!», του εύθικτου βοηθού της.

«Αυτός θέλει να είναι μόνος του στην παραλία!», γενικά τη δημιουργία ενός κλίματος δυσαρέσκειας για όποιον αποπειρόταν να επισημάνει τη συμπεριφορά των ντόπιων (κάτοικοι ή καταγόμενοι από τη διπλανή Συκιά οι περισσότεροι), εκμεταλλευόμενοι το φυσικό κάλλος της περιοχής με στόχο (τι άλλο!) το χρήμα.

Στο κάμπινγκ επιβλήθηκε φέτος ένα πολύ τσουχτερό πρόστιμο για παραβάσεις στο παραλιακό μέτωπο των τροχόσπιτων, κυρίως από τους χρήστες, διαπιστωμένες μέσω drone, κι έτσι ο τωρινός διαχειριστής επέλεξε να τα αποσύρει όλα. Ωστόσο του χρόνου, αν ο διακανονισμός αποβεί σύμφορος, ο νέος υπεύθυνος είναι αποφασισμένος να τα επαναφέρει.

Παρά το ενδιαφέρον μου να αντιληφθώ τι ανήκει και σε ποιον ως προς τις εκτάσεις του Κριαριτσίου, πάντα μπερδευόμουν με όσα μου αφηγούνταν. Φερειπείν το διπλανό κάμπινγκ από εκείνο που διαμένω, τα τελευταία χρόνια όλο και εξαπλώνεται, έχοντας καλύψει αρχικά, μόνο από δικές του σκηνές, μια άδεντρη περιοχή στα όρια του γειτονικού, ενώ πρόσφατα επεκτάθηκε σε οικόπεδο δέκα στρεμμάτων της πίσω πλευράς του, επιτρέποντας την εγκατάσταση ιδιόκτητων τροχόσπιτων ή σκηνών, με το ανάλογο τίμημα φυσικά, χωρίς κανείς να γνωρίζει ακριβώς τις ιδιοκτησίες.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι επί εθνάρχη Βενιζέλου κατατέθηκαν τα πρώτα νομοσχέδια για την περιοχή και δεκαετίες αργότερα, μετά από μια πυρκαγιά στα βοσκοτόπια, συγκροτήθηκε Συνεταιρισμός αποτελούμενος από διάφορες επαγγελματικές ομάδες (αστυνομικούς κλπ.), στις οποίες και χαρίστηκε όλη η ορεινή πλευρά, διανεμήθηκαν οικόπεδα, στρώθηκαν δρόμοι και γέφυρες (τα τσιμεντένια σκαλοπάτια των υποτιθέμενων εισόδων στέκονται φαγωμένα ακόμα εκεί), ώσπου διαπιστώθηκε πως ο τόπος ήταν παντελώς άνυδρος κι έτσι εγκαταλείφθηκε το μεγαλεπήβολο σχέδιο των ανεγέρσεων.

Τα τελευταία χρόνια Μεσιτικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη, συγκροτημένο ειδικά για την περίπτωση, πουλάει εκείνα τα παρατημένα οικόπεδα, μερικά εκ των οποίων θεωρούνται ιδιαιτέρως προνομιούχα, κοστολογώντας έκαστο των 500 μέτρων προς 50.000. Η πιο αξιοσημείωτη πληροφορία είναι πως όσοι είχαν προλάβει κάποτε να χτίσουν τα λιγοστά σπίτια που υπάρχουν στην παραθαλάσσια ζώνη δεν μπορούν να τα μεταβιβάσουν ούτε και να τα πουλήσουν. Ακόμα και οι ίδιοι οι νόμιμοι κάτοχοί τους δικαιούνται χρησικτησίας έως 99 χρόνια!

Όπως και να ‘χει, οι επιτήδειοι πάντα θα βρίσκουν ρωγμές στους ασαφείς νόμους για να παρεισφρέουν, ειδικά όταν δεν υπάρχει επιτόπιος, τακτικός κι εξονυχιστικός έλεγχος κρατικών και δημοτικών υπηρεσιών, οι ίδιες που με τα κλιμάκιά τους επιχειρούσαν προ μερικών ετών την εκδίωξη μετά προστίμων των ελεύθερων σκηνιτών και γυμνιστών, επειδή «υπέσκαπταν» την οικονομική άνθιση του τόπου.

Με συνέπεια οι εξαιρετικές παραλίες του Χαλκιδικιώτικου παραδείσου να γίνονται τώρα όλο και πιο επισκέψιμες, από όλο και περισσότερους εκμεταλλεύσιμες (ανάμεσά τους πολλοί Βούλγαροι, καθώς και Ρώσοι, που αγοράζουν τις πιο ειδυλλιακές τοποθεσίες), καθώς διανοίγονται δρομάκια, που διευκολύνουν την πρόσβαση των αυτοκινήτων μέχρι το παραλιακό σύνορο.

Όπως ήδη συνέβη με τα παρακείμενα Τηγάνια, όπου ξεφύτρωσαν, στη σειρά των επάλληλων κολπίσκων, τρία γιγάντια μπαρ με ξαπλώστρες, ομπρέλες και φραπέ, ή τις μοναδικού κάλλους Καβουρότρυπες, που εξαιτίας της ύπουλης διάνοιξης μονοπατιών μπούκαρε το ασεβές πλήθος των λουομένων, μαζί και οι καντίνες.

Κάποτε δεν υπήρχαν αυτά, οι θιασώτες της παρθένας φύσης ταλαιπωρούνταν για να ανακαλύψουν τα μαγευτικά τοπία, εκτιμούσαν και προστάτευαν την αξία τους.

Ένα απ’ αυτά ήταν και το Κριαρίτσι, θα λένε με νοσταλγία όσοι το γνώρισαν στις καλές του εποχές…