Η δημιουργική πλευρά των σεισμών
Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος γυρίζει το χρόνο 45 χρόνια πίσω, στο σεισμό που συγκλόνισε τη Θεσσαλονίκη και θυμάται...
Λέξεις: Μιχάλης Τρεμόπουλος
Ήμουν πρωτοετής φοιτητής της Νομικής στους σεισμούς του 1978. Και όταν έγινε ο γερός σεισμός, που μας ταρακούνησε όλους, διάβαζα για να δώσω την επόμενη μέρα τη Θεωρητική Οικονομική του Μαρματάκη. Ήταν ένας ογκώδης τόμος 1.100 σελίδων.
Μόλις έγινε ο μεγάλος σεισμός, άρχισε ο κόσμος στη γειτονιά να φωνάζει και να κατεβαίνει από τις πολυκατοικίες στους δρόμους. Όλοι έπαιρναν ό,τι πολυτιμότερο είχαν και κατέφευγαν στις ανοιχτωσιές. Εγώ, που προετοιμαζόμουν μέρες για τις εξετάσεις, βούτηξα τον τεράστιο τόμο και κατέβηκα. Νόμιζα ο τάλας ότι θα είχα την ευκαιρία, όταν οι άλλοι θα συζητούσαν για τον σεισμό, εγώ να συνεχίσω το διάβασμα!
Αλλά όχι μόνον αυτό. Την επομένη, αφού ξενυχτίσαμε στα πλάτωμα Γαμβέττα και Καρακάση, πήγα με τον τόμο στο πανεπιστήμιο για να δώσω το μάθημα! Και βέβαια δεν είχε πάει κανείς. Ήμουν ο μόνος, σε μια άδεια σχολή, με σπασμένα τζάμια και εγκατάλειψη…
Δεν ήμουν σπασίκλας -κάθε άλλο. Δεν ήθελα όμως να πάει χαμένο τόσο διάβασμα. Και φοβόμουν ότι μέχρι το φθινόπωρο θα τα είχα ξεχάσει…
Ξαναγύρισα ηττημένος στο πλάτωμα, όπου παρέμενε η οικογένειά μου, προσπαθώντας να αποφύγω το δούλεμα. Με παρηγορούσε το ότι τον χώρο αυτό τον είχαμε σώσει με αγώνες. Πολύτιμη ήταν και η συμπαράσταση του Απόστολου Παπαγιαννόπουλου, που τότε ήταν Διευθυντής του Αρχιτεκτονικού του Δήμου.
Με τα σχέδια που μας έδωσε διαπιστώσαμε ότι κάποτε εκεί περνούσε ρέμα και δεν μπορούσαν να το χτίσουν οι επιτήδειοι. Εκεί είχα γράψει στον τοίχο και το πρώτο μου σύνθημα: «Αυτό το μέρος πρέπει να γίνει πάρκο -για την Ποιότητα της Ζωής μας». Παρέπεμπε έμμεσα στην ΕΠΟΙΖΩ, την Ένωση για την Ποιότητα της Ζωής, την πρώτη οργάνωση που μίλησε για οικολογία στην Ελλάδα, το 1976. Και από το 1978 ανέλαβα την προεδρία του παραρτήματος της Θεσσαλονίκης.
Στη μεγάλη περίοδο των μετασεισμών, όταν ο κόσμος προτιμούσε να παραμένει στα πάρκα και τις πλατείες, τα μέλη της ΕΠΟΙΖΩ επιλέξαμε να μαζευτούμε στον ανοιχτό χώρο της Τούμπας, στη Βοσπόρου. Ήταν πολλές σκηνές και με σημαντική αυτοοργάνωση.
Εκεί παίξαμε και θέατρο στους καθημαγμένους κατασκηνωτές: «Ο ταλαίπωρος πολίτης!» Αυτός που βασανίζεται από τη γραφειοκρατία και προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν έχει πεθάνει, όπως λένε τα επίσημα χαρτιά… Ο ταλαίπωρος κύριος ήμουν εγώ με τα γυαλιά και το (ψεύτικο) μουσάκι -πάνω κάτω στα ίδια με σήμερα…
