Τα σχόλια που δεχόμαστε από κάποιους εκεί έξω – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Υ.Γ: Αγαπητέ αναγνώστη, ελπίζω και αυτό το κείμενο να σου φάνηκε το ίδιο ανοησία με το προηγούμενο!
Ο αγαπημένος Τάσος Λειβαδίτης έχει γράψει έναν τουλάχιστον υπέροχο στίχο – απάντηση για κάθε μικρό ή μεγάλο μου πρόβλημα. «Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση», λέει ο ποιητής στα «Μοναχικά βήματα» και έχει απόλυτο δίκιο και για «το πρόσωπο που μας φτιάχνουν» αλλά και για τα «μοναχικά βήματα» που κρύβει η δημοσιογραφία.
Όπως οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έχω δεχτεί πολλά υβριστικά σχόλια όλα αυτά τα χρόνια, ειδικά την τελευταία δεκαετία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δεν θα θυματοποιηθώ. Ομολογώ πως άλλοι συνάδελφοι δέχονται πολλά περισσότερα, πολύ πιο άδικα. Έμαθα να ζω με αυτά τα αρνητικά σχόλια, αν και με επηρεάζουν πολύ. Και το επιδιώκω να με επηρεάζουν. Θεωρώ πως θα έχω μεταλλαχθεί ανεπιστρεπτί αν φτάσω να μην με ενοχλούν και να μην με επηρεάζουν τα αρνητικά σχόλια. Γιατί όταν γράφω θεωρώ ότι έχω το δίκιο με την πένα μου και θέλω οι αναγνώστες και ακροατές μου να απαντούν με επιχειρήματα, αν διαφωνούν.
Αν σταματήσω να στεναχωριέμαι που βάλλουν εναντίον μου με βρισιές (δηλαδή χωρίς επιχειρήματα) τότε ίσως τους μοιάζω. Και δε θέλω. Ισως πάλι κι εγώ να «φτιάχνω από αυτούς ένα πρόσωπο για δική μου χρήση». Βολεύει το να χαρακτηρίσω «κακούς» αυτούς που διαφωνούν μαζί μου και με βρίζουν. Ίσως και να μην είναι λοιπόν.
Υ.Γ.: Ακόμα περιμένω ΕΝΑΝ αναγνώστη από τους εκατοντάδες οι οποίοι εύχονταν καρκίνους και με αποκαλούσαν προδότη με σχόλια στο κείμενό μου «Μακεδονία μου την Κυριακή θα λείπω» (όπου υπερασπίστηκα την ΙΔΕΑ της συμφωνίας των Πρεσπών) να στείλει μήνυμα και να μου πει, έστω, πως μπορεί και να είχε άδικο τότε. ΕΝΑΝ…
*Άκης Σακισλόγλου
Βίλες θα είχαμε χτίσει
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Ο κόσμος πάντα θα λέει
Διαβάζω τελευταία συχνά κείμενα για όλους εκείνους που κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη και με τη δύναμη ενός πληκτρολογίου εξαπολύουν επίθεση χωρίς κανένα όριο και με μανία σε πρόσωπα για λέξεις που τα ίδια συνέταξαν και δημοσιοποίησαν.
Επίθεση κάθε είδους κυρίως με προσβλητικά σχόλια που με θαυμαστή ευκολία περιλαμβάνουν ύβρεις και που με δυσκολία θα ξεστόμιζε ανθρώπινο στόμα που σέβεται.
Και συμφωνώ. Μεγάλη αλήθεια πως το φαινόμενο λαμβάνει πια τεράστιες διαστάσεις με αποκορύφωμα το περιβάλλον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τι γίνεται, ωστόσο, όταν εσύ είσαι ο αποδέκτης τέτοιων σχολίων;
Εκεί τα πράγματα είναι ελαφρώς δυσκολότερα, μιας και εσύ αποτελείς έναν κοινό θνητό με λογική, επιχειρήματα, αλλά και συναισθήματα.
Και εδώ που τα λέμε δεν είναι δα και τόσο δύσκολο ένα μικρό σχόλιο να σε κάνει να απορήσεις, να βγεις εκτός εαυτού, “off” για ώρες ή και μέρες.
Όμως η λύση, νιώθω, είναι γνωστή και ανά τα χρόνια δοκιμασμένη: Απάθεια, φίλοι μου. Απάθεια, διότι δεν αξίζει ούτε στο ελάχιστο να δώσεις τελικώς σάλιο, χρόνο και χώρο σε εκείνον που δεν επιθυμεί παρά να σε διορθώσει, να σε ψέξει, να σε προσβάλει.
Απάθεια και συνειδητοποίηση αυτού που οι γύρω μας ορθά φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν: «Ο κόσμος πάντα θα λέει»…
*Στέλλα Παϊσανίδη
Όχι στην ρομαντικοποίηση της κανονικότητας – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Ψηφιακή κάθοδος των Βαρβάρων
Από τα γεννοφάσκια της η διαδικτυακή πραγματικότητα αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης. Συγκρούονται απόψεις των οποίων η διάσταση απλώνεται σχεδόν παντού. Σχόλια για το ποδόσφαιρο, την πολιτική, την ιστορία, την επικαιρότητα και χίλιες δυο ακόμα περιπτώσεις. Και κάπου εκεί που οι απόψεις χαλαρού ύφους και ήρεμης αντιπαράθεσης τελειώνουν, αρχίζει η παράνοια. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, βλέπουμε σχόλια τόσο σε σάιτ όσο και σε πρόσωπα με χυδαίο ύφος και περιεχόμενο που ακροβατεί μεταξύ κατάρας και απειλής.
Την τελευταίο πενταετία, πολύ περισσότερο από ποτέ άλλοτε, το λεγόμενο Hate Speech έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο. Σε επίπεδο μη ανεκτό πλέον. Διότι κακά τα ψέμματα, είναι άλλο να γράψει κάποιος στα σχόλια “Φίλε λες βλακείες” και άλλο να σου γράψει “Ψόφα σκουπίδι”. Οκ είναι ανεκτό (όχι δικαιολογημένο) να διαφωνήσει κάποιος μαζί σου και να πει μια λέξη τραβηγμένη, αλλά είναι ειλικρινά ξεφτίλα και απαράδεκτο να ξεκινήσει να μοιράζει “ευχές”. Και οποιοσδήποτε γράφει μια άποψη, η οποία δεν είναι προσβλητική, δεν είναι υποχρεωμένος να δέχεται σιωπηρά τον καθένα.
Από εκεί και πέρα, για να το φέρουμε λίγο στα μέτρα της εποχής, με την ψεύδη πληροφόρηση να οργιάζει και το κλίμα στην κοινωνία να γίνεται με ρυθμούς τρένου ολοένα και πιο συντηρητικό, ξαναέρχονται στο προσκήνιο οι “γνωστοί ανορθόγραφοι” που μιλάνε με ύφος νταβατζή και οριακά απειλούν σε κάθε σχόλιο τους. Είναι επίσης αλήθεια ότι η εποχή αυτή είναι υπερβολικά περίεργη για να μπορούμε να την διαχειριστούμε με νηφαλιότητα, καλό θα ήταν για αρχή να προσέχουμε τους “φίλους” μας στο διαδίκτυο.
*Bαγγέλης Θεοδωράκης
Περί ανοησιών
«Ανοησίες» αυτό ήταν το σχόλιο ενός αναγνώστη κάτω από το κείμενο μου, ίσως τον ενόχλησε το περιεχόμενο, ίσως θεώρησε πως αυτά που γράφω είναι ανοησίες, ίσως σκέφτηκε πως είμαι ανόητη και θέλησε να μου το γνωστοποιήσει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνω αυτά τα μηνύματα- σχόλια, βλέπεις όταν αποφασίζεις να γράφεις την άποψη σου ή να πάρεις συνέντευξη από φεμινιστικές ομάδες θα τα «ακούσεις». Για κάποιο λόγο όλοι πίσω από μία οθόνη υπολογιστή νιώθουμε τόσο ισχυροί, ειδικά αν το προφίλ σου συνοδεύεται και από ψεύτικα στοιχεία και μία φωτογραφία τρολ είσαι ο μεγάλος Κριτής. Τα σχόλια και οι βρισιές κάτω από ποστ γίνονται το guilty pleasure σου. Τουλάχιστον έτσι τους φαντάζομαι, πίσω από μία οθόνη να χαίρονται που βρίζουν μάνες, οικογένειες, εύχονται αρρώστιες κλπ. Δεν μιλάω για την απλή κριτική κάτω από ένα άρθρο, αλλά για όλες αυτές τις ωραίες ευχές που μας χαρίζουν απλόχερα κατά διαστήματα.
Θυμάμαι την πρώτη φορά, που τα «άκουσα» στα σχόλια, είχα γράψει ένα άκρως σαρκαστικό κείμενο για τον ΟΑΣΘ, «Μήπως εμείς δυσκολεύουμε την ζωή του ΟΑΣΘ;» μέσα στο κείμενο μάλιστα δήλωνε ότι αποτελούσε ένα κείμενο με έντονο το στοιχείο του σαρκασμού. Ένας κυριούλης σχολίασε με ένα meme, έναν κλόουν που κρατούσε ένα όπλο προς την οθόνη, ένας σχολίασε ότι ευτυχώς που μέσα στο κείμενο έγραφε ότι το κείμενο είναι σαρκαστικό αλλιώς ήταν έτοιμος να βρίσει πρόσωπα πρώτου συγγενικού βαθμού. Στην ανάρτηση μπορούσες να βρεις πολλά ακόμα «εποικοδομητικά» σχόλια για το κείμενο μου, για εμένα και για δραστηριότητες που πρέπει να κάνω.
Όταν ανεβάζεις κάτι στο διαδίκτυο γνωρίζεις ότι πολλοί δεν θα συμφωνήσουν, όμως δεν περιμένεις να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο. Το τελευταίο χρόνο, αν παρατηρήσεις τα σχόλια ακόμα και σε ποστ φίλων θα δεις μία αγριότητα, λες και είναι όλοι στην τσίτα, έτοιμοι να μαλώσουν για ένα ποστάρισμα, για μία μικρή πρόταση.
Υ.Γ: Αγαπητέ αναγνώστη, ελπίζω και αυτό το κείμενο να σου φάνηκε το ίδιο ανοησία με το προηγούμενο!
*Εύα Καβάζη
Η Ελλάδα, ο Φουρθιώτης, μία δολοφονία κι εμείς – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Δίλημμα
Σε συγκεκριμένες περιόδους κοινωνικής όξυνσης, όπως ήταν η κρίση, οι αγανακτισμένοι και τώρα η πανδημία όλο και περισσότεροι άνθρωποι ειδικά στα Social media ξεπηδάνε από παντού για να γράψουν την άποψη τους ή να σχολιάσουν κάτω από δημοσιεύσεις άλλων λες και το επιτάσσουν οι καιροί.
Κάθε φορά αυτό που βγαίνει όμως δεν είναι ένας υγιής διάλογος, αλλά συνήθως μια βροχή κακιάς που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα λαμβάνει μια μορφή οργανωμένης στράτευσης, κοινώς ντου.
Σε ένα άρθρο ή σε ένα ποστ ανθρώπων που συνηθίζουν να γράφουν και μπορεί να ερεθίσει τα ακροδεξιά αυτιά σε μικρό χρονικό διάστημα εμφανίζονται πολλά προφίλ μεταξύ αυτών και ψεύτικα με άσχημη γλώσσα, χυδαίες εκφράσεις και βρισιές.
Πολλά από αυτά είναι αθώα από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην πραγματική τους ζωή χαιρετάνε, καλημερίζουν και λένε πώς μεγάλωσες έτσι, σε παρακολουθώ που γράφεις μπράβο. Όμως η συνολική εικόνα είναι πολλά σχόλια τα οποία αναπαράγουν ρατσιστικές, ομοφοβικές, φασιστικές ιδέες.
Το δίλημμα είναι αν πρέπει όσοι έχουν κάποια δημοκρατικά αισθητήρια και ελπίζουμε σε κάτι, να μπούμε στη διαδικασία να απαντήσουμε σε αυτές τις ιδέες. Ίσως να είναι και μάταιος κόπος, ειδικά για αυτούς που απευθύνονται, σίγουρα είναι. Όμως σε έναν τρίτο μπορεί να πιάσουν τόπο. Η εικόνα του δημόσιου διαλόγου να κερδηθεί. Και όντως είναι μια μάχη που πρέπει να δίνεται παντού. Γιατί και ο φασισμός αυτό διεκδικεί να κερδίσει σε όλους τους χώρους. Εμείς πρέπει να τον κερδίζουμε παντού με ξύπνια αισθητήρια για κάθε μάχη, οπουδήποτε.
*Xρήστος Ωραιόπουλος
Να πάθεις καρκίνο και να ‘ναι και βαρύς
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η δουλειά μας είναι αυτή και δυστυχώς δεν θα αλλάξει, είμαστε εδώ για να γράφουμε την γνώμη μας, να την στηρίζουμε και να βγαίνουμε μπροστά, αυτό είναι λειτούργημα μην κοιτάτε που δεν το κάνουν όλοι που δηλώνουν δημοσιογράφοι. Μπορεί σε κάποιους αυτό να κοστίζει εγκεφαλικά, σε μας κοστίζει ψυχικά, αλλά τι να κάνουμε αυτοί είμαστε και αυτοί θα παραμείνουμε. Ο κόσμος εκεί έξω, όταν δέχεται κριτική, αφηνιάζει γίνεται εξαγριωμένο θεριό, θα πέσει να σε φάει, θα σου ευχηθεί θανάτους, αρρώστιες, αν μπορέσει να σκεφτεί όλες τις πιθανές κακουχίες και να στις πει θα το κάνει.
Την πρώτη φορά που δέχθηκα κριτική, ήταν κάτω από ένα κείμενο για όλα εκείνα που εγώ πιστεύω και τονίζω το ΕΓΩ, πως κρατάνε πίσω την πόλη, συγκεκριμένα ένας είχε γράψει, ”Μανταμίτσα δεν πας να πλύνεις κανένα μαρούλι, που έχεις και άποψη, είσαι άλλη μία ξιπασμένη που θέλεις να κατέβεις στις εκλογές που έρχονται.’‘ Ομολογουμένως ναι στεναχωρήθηκα, αλλά θυμάμαι πως ο αρχισυντάκτης μου τότε είχε πει, όταν κάνεις αυτή τη δουλειά με τέτοιους ανθρώπους θα έρχεσαι μονίμως σε επαφή μπορεί να μην φέρεις ευθύνη αλλά πάντοτε κάποιοι θα σου την πουν γιατί έτσι. Και πραγματικά ισχύει, διότι τους βλέπεις παντού. Αυτό ήταν ωστόσο το πιο κομψό σχόλιο που δέχθηκα, πριν περίπου έναν μήνα, κάτω από μία συνέντευξη που αφορούσε νέα παιδιά και πιο συγκεκριμένα την γενιά μου, ένας έγραψε, ”να πάθεις καρκίνο”, και του απάντησα με το χιούμορ μου εύχομαι αγάπη μονάχα. Τί να πεις σε τέτοιους τύπους, που δημιουργούν μία περσόνα στον υπολογιστή και πίσω από αυτήν σε χαντακώνουν, σε μειώνουν σου εύχονται ολόψυχα να πεθάνεις; Να προσπαθήσεις να κάνεις διάλογο για ποιον λόγο;
Δεν υπάρχει λόγος, είναι οι ίδιοι που θα μειώσουν εκείνον που θα τους φανεί διαφορετικός, είναι εκείνοι που θα ασχοληθούν με την προσωπική ζωή του απέναντι, είναι οι τύποι που δεν έχουν ζωή, και το να βγάζουν επάνω σου όλα τα άσχημα κόμπλεξ που οι ίδιοι δημιούργησαν με τρομερή καταπίεση στους εαυτούς τους τους ανακουφίζει, τους ποτίζει με μίσος και μας με αλληλεπίδραση και επισκεψιμότητα. Γι αυτό σας ευχαριστούμε, συνεχίστε να μας εύχεστε ότι θέλετε, θα συνεχίσουμε και εμείς να σας γράφουμε ότι δεν θέλετε να ακούτε.
*Μυρτώ Τούλα
Εσύ που κράζεις, γράψ’ το καλύτερα
Είναι πια γεγονός πως σχεδόν κάθε κείμενο συνοδεύεται από «όμορφα» σχόλια. Και δεν εννοώ αυτά τα καλογραμμένα, που οι συντάκτες τους, σου κάνουν κριτική και εσύ τα διαβάζεις και μαθαίνεις μέσα από τα λάθη σου. Όχι! Εννοώ τα άλλα, που έχουν σκοπό να σε προσβάλλουν και να μειώσουν τη δουλειά σου. Είτε γράψεις το α’ σου την λένε γιατί δεν έγραψε το β’ και ούτω καθεξής.
Αν με ρωτήσει κανείς, αν με ενοχλούν τα σχόλια κάτω από τα κείμενα, η απάντηση θα είναι ένα τεράστιο όχι. Δεν είναι λογικό είτε προσπαθείς να κριτικάρεις είτε γράφεις για να συστήσεις ένα φρέσκο, νέο πρόσωπο, να υπάρχουν συνεχώς εκείνοι που θα βρουν κάτι να πουν. Στην αρχή νομίζεις πως εσύ κάνεις κάτι λάθος, αλλά πολύ σύντομα καταλαβαίνεις πως ό,τι και να γράψεις, θα υπάρξει έστω ένας να το παίξει έξυπνος στα σχόλια και να πει ό,τι του έρθει στο μυαλό.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί να μπεις στη διαδικασία να κράξεις την προσπάθεια ενός ανθρώπου, που ούτε καν ξέρεις. Εγώ έχω μάθει στη ζωή μου, αν δεν μου αρέσει κάτι απλά να το προσπερνάω και να μην ξοδεύω την ενέργεια μου σε πράγματα που κατά την άποψη μου δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα.
Θα ήθελα πολύ να μάθω, όλοι αυτοί οι δήθεν «σωστοί και αλάνθαστοι» πως θα παρουσίαζαν εκείνα τα θέματα, που στα σχόλια το παίζουν φωτεινοί παντογνώστες. Πόσο καλύτερα θα έγραφαν τις δικές μας «ανοησίες», έτσι όπως χαρακτηρίζουν τακτικά τα κείμενα μας. Και μετά με μεγάλη χαρά θα έκανα ανανέωση να δω όλα τα σχόλια που θα τους κάνουν.
*Νίκος Γκάγιας
Το πληκτρολόγιο κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει
«Πειράζοντας» τη γνωστή παροιμία, θεωρώ ότι περιγράφω ακριβώς τι αισθάνονται πολλοί εκεί έξω μετά από ένα άκρως υβριστικό σχόλιο ή μια προσβλητική κριτική.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Τα αρνητικά σχόλια ή η αρνητική κριτική υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Μας βοηθούν και μας βελτιώνουν σε πολλές περιπτώσεις. Είναι λογικό όταν καταθέτεις κάτι δημόσια να υπάρχει μια μερίδα του κοινού που δε συμφωνεί με αυτό. Από εκεί και πέρα οτιδήποτε περιέχει προσβολή ή κάποια ευφάνταστη βρισιά, παύει να είναι αρνητικό σχόλιο ή κριτική και μετατρέπεται σε καφρίλα.
Έχω λάβει αρκετά υβριστικά σχόλια από τη στιγμή που δημιούργησα, αν θέλετε, το ψηφιακό μου αποτύπωμα και δυστυχώς τότε ήμουν ανήλικη και με επηρέαζαν πολύ. Πλέον δε θα δώσω σημασία σε κάποι@ που, ανώνυμα τις περισσότερες φορές, «μου την λέει» με καθόλου ευγενικό τρόπο. Από ένα σημείο και μετά αποκτάμε μια ανοσία θα έλεγα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μας αγγίζει ένα σχόλιο που θα εύχεται πχ «θάνατο σε ότι αγαπάς».
Είναι μαγκιά βλέπετε αγαπημένοι μου για κάποιους, να κρύβονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο, χωρίς ζωή και χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Για το κλείσιμο θα σας πω ένα μυστικό: πολλές φορές με τα προσβλητικά σχόλια απλά γελάμε. Κάποιες άλλες απλά απευθυνόμαστε στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος…
*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
