Όχι μόνο ότι μας βολεύει

Στις 24 Απριλίου του 2013, η parallaxi παρουσίασε στο Μέγαρο Μουσικής τον σπουδαίο πολεοδόμο Jan Ghel. Προσκεκλημένος μας στη Θεσσαλονίκη, ο άνθρωπος στον οποίο χρωστούν μεταμορφώσεις δεκάδες πόλεις στον πλανήτη γη, μίλησε παρουσία του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη για τις δυσκολίες των αστικών επεμβάσεων. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε τότε είπε ότι χρειάζεται χρόνο για να περάσεις από τις ιδέες στην πράξη και για να αλλάξει το μυαλό. Στην ομιλία του στην κατάμεστη αίθουσα του Μεγάρου μας είπε ότι σε καμία πόλη του κόσμου η αλλαγή δεν είναι εύκολη, αυτονόητη και χωρίς αντιδράσεις. Είναι στη φύση των ανθρώπων είπε να αντιδρούν σε κάθε τι που τους ξεβολεύει ή αλλάζει την καθημερινότητα τους.

Δυο χρόνια πριν ο διευθυντής του γραφείου ο σπουδαίος David Sim, καλεσμένος και πάλι της parallaxi στη Θεσσαλονίκη είπε μπροστά σε 750 άτομα ότι πρέπει ”Να αλλάζεις εσύ πριν απ’ την πόλη σου και να προσπαθείς αυτό το «εσύ» να γίνει τόσο μεγάλο που να αλλάζει και την πόλη”. 

Τα γράφω όλα αυτά γιατί όσο περνά ο καιρός αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξεβολεύονται. Ότι η στάση τους στα πράγματα είναι επιλεκτική ανάλογα με τα συμφέροντα, την ιδεολογία, τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειες τους. Ότι οι ανοχές τους μικραίνουν ή μεγαλώνουν απέναντι σε φαινόμενα κατάχρησης δημοσίου χώρου, ανάλογα με το ποιος είναι ο παραβάτης.

Στα 30 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά μου έχει τύχει να με πουν αριστερό, δεξιό, συστημικό, βαλτό από κέντρα εξουσίας, αντιλάϊκό, αναρχικό ή βολεμένο. Ανάλογα αν αυτό που έγραφα έκανε κριτική στις αφίσες της ΔΑΠ στο πανεπιστήμιο, στα πλαστικά τραπεζοκαθίσματα της νεολαίας Σύριζα στη νέα παραλία, τα πανό του Μάρκου Σεφερλή ή τα τα έπιπλα που κοτσάρουν στη Μητροπόλεως τα καφέ πάνω στο φανάρι.

Οι ίδιοι άνθρωποι που μπορεί να αποθεώνουν ένα κριτικό σημείωμα σου τη μία μέρα μπορεί να σε βλέπουν ως εχθρό την επόμενη.

Κάποτε οργανώσαμε μια μεγάλη υπαίθρια δράση μαζί με την Ένωση για τα δικαιώματα των πεζών για να σώσουμε τον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας που κινδύνευε να μη γίνει. Σας πληροφορώ ότι είχαν πέσει να μας φάνε. Γιατροί που έχουν ιατρεία στο δρόμο και ήθελαν οι ασθενείς τους να παρκάρουν ακριβώς από κάτω με αλάρμ, μαγαζάτορες που είχαν καταστήματα και έλεγαν ότι θα τους καταστρέψουμε, ταξιτζήδες που ήθελαν να διασχίζουν την Αγίας Σοφίας και ένα σωρό άλλοι. Ο πεζόδρομος τελικά σώθηκε και σήμερα όλοι, κάτοικοι, μαγαζάτορες και χρήστες του είναι ευτυχισμένοι.

Η επιλεκτική αντίδραση απέναντι σε ότι μας ξεβολεύει δεν τιμά κανέναν. Πέντε σχεδόν χρόνια πριν έγραψα ένα κείμενο με τίτλο ”Γιατί δεν κάθεσαι ήσυχος”. Θα το ξανάγραφα και σήμερα. Γιατί ήσυχοι είναι μόνο οι νεκροί. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.