Οι ένδοξες πόλεις, άδοξα σβήνουν…
Εμφύλιος ξέσπασε στα πληκτρολόγια σε σχέση με ένα διεθνές μπεργκεράδικο. Για κάποιους εμποδίζουμε την ανάπτυξη. Ας το κάνουμε ταληράκια όλο αυτό...
Εικόνα: Απόστολος Κεσίδης
Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες μια μεγάλη κουβέντα που χει ξεκινήσει στα social και στα site με αφορμή την επικείμενη, αν ισχύει, μετατροπή του ισογείου του Ολύμπιον σε πολυεθνικό μπεργκεράδικο. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα κόσμου που αντιδρά, θεωρώντας ορθά ότι τα εμβληματικά κτίρια της πόλης τα προστατεύει κανείς, μια άλλη που αναρωτιέται πώς να το συντηρήσει ένας ιδιοκτήτης αν δεν το νοικιάσει ακριβά και ακριβά μπορούν να το νοικιάσουν μόνο πολυεθνικές και μια τρίτη, η πιο αστεία, αυτοί που λένε ότι εμποδίζεται η εξέλιξη, η ανάπτυξη και ότι θρεφόμαστε από μια αγιάτρευτη παρελθοντολατρεία που μας πάει πίσω.
Αυτοί οι τελευταίοι είναι σε payroll. Όχι απαραίτητα με λεφτά άμεσα. Θα πάρουν κάνα χαρτζιλικάκι από κανένα γραφείο τύπου που θα τους δώσουν, αν είναι ”δημοσιογράφοι”, θα τους βάλουν σε κανένα Δ.Σ. οργανισμού να καμαρώνουν σα γύφτικα σκεπάρνια και οι πιο χρήσιμοι ηλίθιοι θα το κάνουν απλά με μια προσμονή ότι στο μέλλον κάτι θα γίνει.
Δεν βλέπουν φυσικά τη μεγάλη εικόνα ότι η πόλη παρακμάζει ραγδαία και κανένα σχέδιο δεν ολοκληρώνεται αλλά λιμνάζουν τα πάντα, λόγω διαφόρων λόγων. Από το Μητροπολιτικό Πάρκο Παύλου Μελά, μέχρι την πλατεία Ελευθερίας και από το Μετρό της Καλαμαριάς που πάει μάλλον πια για το καλοκαίρι του 2026 και βλέπουμε μέχρι την έκτη Προβλήτα, το ThessIntec, το Μουσείο Ολοκαυτώματος, τα πάντα…
Και μη μου πει κανείς ότι είναι οι λόγοι γραφειοκρατικοί κλπ. Δεν με αφορά. Πάλι ο ΠΘ στη ΔΕΘ τα ίδια θα υποσχεθεί και φέτος ως έργα όπως κάνει τα τελευταία επτά χρόνια. Και πάλι θα χειροκροτάνε οι αυλοκόλακες και θα γράφουν οι απίθανοι πηχυαίους τίτλους. Θα πάρουν μετά ως ανταμοιβή την τοποθέτηση τους σε κανένα ψηφοδέλτιο κανενός κοντινού νομού και όλα καλά…Κανένα μεγάλο έργο δεν προχωράει, μην τρώτε παπά κορόιδα.
Περπατούσα χθες το απόγευμα στο κέντρο. Μέσα σε ένα μήνα τα λουκέτα πολλαπλασιάστηκαν εντυπωσικά. Στην αρχή της Τσιμισκή, στο τέλος της Κορομηλά, σε περίβλεπτους δρόμους επιχειρήσεις κλείνουν άρον άρον με τα απίστευτα ενοίκια που ζητούν όσοι νομίζουν ότι διαθέτουν ακίνητα στην Champs-Elysees…
Τα μαγαζιά άδεια, παρά τις εκπτώσεις και οι μόνοι που κυκλοφορούν είναι τουρίστες, ναι από αυτούς έχουμε, που σέρνουν τις βαλίτσες στα χαλασμένα πεζοδρόμια…
Έγραψα ένα άρθρο πριν λίγες μέρες για το θάνατο του εμπορικού ιστορικού κέντρου και ανέλαβαν να απαντήσουν τα πληρωμένα τρολάκια ότι δεν είναι έτσι, ότι είναι γιουβέτσι. Έλα όμως που είναι έτσι…
Χθες βράδυ περνώντας από τη ΧΑΝΘ σταμάτησα και κοίταζα το υπέροχο κτίριο με τον τρούλο. Και γύρω το Λευκό Πύργο και το θέατρο της ΕΜΣ. Σκεφτόμουν ότι κάποτε η πόλη επένδυε σε κτίρια εμβληματικά, τοπόσημα, σήμερα επενδύουμε στην απαξίωση της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς, χωρίς να χτίζουμε πια τίποτε άξιο αναφοράς, την ώρα που δεκάδες πόλεις του εξωτερικού εκεί βασίζουν την περπατησιά τους στο μέλλον.
Στο σεβασμό και την εξέλιξη που υπολογίζει το παρελθόν, δεν το απαξιώνει. Το είδα πριν δυο μήνες στην Τουλούζη και αρρώστησα κυριολεκτικά με το τι συμβαίνει εδώ. Με την εγκατάλειψη και την αρπαχτή.
Γελιούνται κατά τη γνώμη μου όσοι πιστεύουν ότι το να νεκρώνεις το κέντρο μιας πόλης από ζωή και δραστηριότητα και να το μετατρέπεις σε ένα απέραντο airbnb αλλοιώνοντας τον πληθυσμός και κουβαλώντας κάθε χρυσή βίζα που δεν αντέχει τη χώρα του ως νέο ιδιοκτήτη του είναι υγιές. Παρακμή είναι και κανένα μέλλον δεν κρύβει. Αν είναι ένα πάρτι με ένα διάσημο dj το αντίδοτο στην ερήμωση τότε μάλλον άλλη γλώσσα μιλάμε…Η πόλη πεθαίνει από μόλυνση αλλά εσεις σφυράτε αδιάφορα…
Τι είναι η Θεσσαλονίκη σήμερα; Αυτή η συγκλονιστική εικόνα του Απόστολου Κεσίδη που μου έστειλε προχθές και κοσμεί το άρθρο…
