Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής VI

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη. Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 6^ο

Μάρκος Κορωναίος

Βερολίνο, 13 Οκτωβρίου 2018

Ο σαρανταεννιάχρονος Γερμανός Καγκελάριος Όλαφ Σμέτερ είχε πεθάνει από ανακοπή καρδιάς. Η Ευρώπη και η σημαντικότερη οικονομία της είχε βρεθεί χωρίς οδηγό, ενώ χρέη καγκελαρίου ανέλαβε για ένα μικρό χρονικό διάστημα η Αντικαγκελάριος και Υπουργός Οικονομικών, Αν Κάουφεν. Όλοι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατέφθασαν την επομένη του θανάτου του, καθώς στις 14 Οκτωβρίου θα πραγματοποιούνταν η κηδεία του. Από τους πρώτους κατέφθασε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Με δάκρυα στα μάτια ο Μάρκος Κορωναίος το μόνο που δήλωσε στις κάμερες ήταν «έχασα έναν πραγματικό φίλο και έναν πραγματικό δάσκαλο». Aμέσως έφυγε για το ξενοδοχείο όπου θα συναντούσε τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και την νέα Καγκελάριο.

Η γυναίκα του, η Λοξάντρα Σπήλιου, έκανε μια βόλτα στην πόλη μαζί με τους σωματοφύλακες της, ενώ ο Κορωναίος είχε συνάντηση με την αδερφή του στο δωμάτιο. Η Ελένη Κορωναίου, γνωστή επιχειρηματίας της πόλης του Βερολίνου με σημαντικές επαφές εντός της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, θεωρούνταν από τις πιο όμορφες γυναίκες της Ευρώπης. Ούτε τριανταπέντε. Πανέξυπνη. Δαιμόνια. Είχε καταφέρει να οδηγήσει τον αδερφό της στην πρωθυπουργία μέσω των διασυνδέσεων της, μέσω ενός καλού γάμου και των καλών της επαφών με την ελληνική ολιγαρχία. Στην πραγματικότητα, όλοι μπορούσαν να συμφωνήσουν ότι αυτή κυβερνούσε την Ελλάδα, τουλάχιστον στις μεγάλες οικονομικές αποφάσεις. «Θα έχεις μια σύντομη συνάντηση με την Κάουφεν. Δεν θα αναλωθείς στις μαλακίες περί Ευρώπης. Το σημαντικό για εμάς είναι η CIP…».

«Ναι, ξέρω…».

«Και μην είσαι έτσι!».

«Ε πως! Χάσαμε έναν καλό σύμμαχό την στιγμή που τον χρειαζόμασταν πιο πολύ!».

«Και η Αν θα μας στηρίξει. Δικιά μας είναι, απλώς χρειάζεται μια υπενθύμιση…», είπε και τον πλησίασε, πιάνοντας του το πιγούνι. Τον κοίταξε κατάματα. Χαμήλωσε το κεφάλι της και τον φίλησε στο στόμα. Εκείνος της έπιασε το κεφάλι, ενώ αυτή του έπιασε το καβάλο. «Όχι τώρα…», του ψιθύρισε και σταμάτησε να τον φιλάει. Έστρωσε το κόκκινο κοντό φόρεμα πάνω της και έφυγε από το δωμάτιο, διορθώνοντας λίγο το κραγιόν της.

Με τον αδερφό της διατηρούσαν μια περίεργη σχέση. Από την εφηβεία της Ελένης είχαν έρθει πολύ κοντά με δική της πρωτοβουλία. Είχαν βέβαια σχεδόν δέκα χρόνια διαφορά, αλλά αυτό δεν την ένοιαζε. Με τον πατέρα τους να έχει πεθάνει και την μητέρα τους να είναι στα χαμένα, είχαν όλο το πεδίο ελεύθερο. Η Ελένη ήταν μια πανέμορφη γυναίκα με γαλάζια μάτια, σαρκώδη χείλη και απαλό κατάλευκο δέρμα. Έβαφε συχνά τα μαλλιά της διάφορα χρώματα. Από ξανθιά είχε γίνει καστανή, για να καταλήξει τελικά μελαχρινή. Ήθελε πάντα να γίνει επιχειρηματίας. Για αυτό και παντρεύτηκε έναν από τους πιο πλούσιους συμφοιτητές της, τον Γκέρχαρντ Κοχνάουρ, κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Όταν αυτός πέθανε, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, εκείνη κληρονόμησε την αυτοκρατορία του. Όσο γίνονταν αυτά, δεν είχε πάψει να βλέπει τον αδερφό της, να βρίσκεται μαζί του και να περνάνε όμορφα. Κατάφερε να τον παντρέψει με μια φίλη της, την Λοξάντρα, την βαφτισιμιά του Παντελή Γρίβα και μαζί με αυτό το συνοικέσιο καταστρώθηκε το μεγάλο σχέδιο. Κατάφερε να τον τραβήξει από τον συνδικαλισμό και να τον κάνει βουλευτή, και τελικά πρωθυπουργό.

Ο Μάρκος Κορωναίος φόρεσε την μαύρη γραβάτα του και ετοιμάστηκε για την συνάντηση του με την νέα Καγκελάριο της Γερμανίας. Τον περίμενε στην σουίτα, που είχε ετοιμαστεί κατάλληλα για τις πρώτες συναντήσεις της. Παντού χαρτιά και μπόλικο μαρτίνι, και εκείνη ανάμεσα σε αποφάσεις, προτάσεις και αιτήματα από όλη την Ευρώπη. «Κυρία Κάουφεν… ο Έλληνας Πρωθυπουργός…», είπε ο γραμματέας της.

«Α ωραία… να περάσει…».

Ο Κορωναίος την χαιρέτησε χαμογελαστός και έκατσε στην μοναδική καρέκλα που υπήρχε απέναντι της. «Όπως καταλαβαίνεις αυτή η συνάντηση είναι ανεπίσημη… οπότε μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα… Πες μου τι σε απασχολεί με την Τουρκία…».

Ο Κορωναίος γέλασε. «Όχι όχι κυρία Κάουφεν… θα προτιμούσα να συζητήσουμε κάτι διαφορετικό…».

«Πες μου…», είπε και πέταξε τον στυλό της πάνω στα χαρτιά της, ξαπλώνοντας πάνω στην καρέκλα της.

«Όπως ξέρετε… εγώ με την αδερφή μου διατηρούμε μια επιχείρηση στην χώρα σας, η οποία έχαιρε της προστασίας της κυβέρνησης υπό του εκλιπόντος προκατόχου σας… Θα ήταν σημαντικό για εμάς αυτή η αγαστή συνεργασία να συνεχίσει με την δική σας κυβέρνηση…».

«Κύριε Κορωναίο, εγώ δεν είμαι σαν τον κύριο Σμέτερ. Παρόλαυτα ξέρω να αναγνωρίζω τους φίλους μου. Εννοείται πως θα σας προστατεύσω!». Το πρόσωπο του Κορωναίου έλαμψε. «Είμαι σίγουρη εξάλλου ότι θα μου ανταποδώσετε κάποια στιγμή αυτή την χάρη…».

«Εννοείται… όποτε θελήσετε…», είπε ο Κορωναίος και απόλαυσε το μαρτίνι που το έβαλε η Κάουφεν στο ποτήρι του.

«Η αλήθεια είναι ότι κάτι έχω στο μυαλό μου. Ξέρετε ο Σμέτερ ήταν οπαδός μιας πιο ήπιας γραμμής στο ελληνικό ζήτημα. Εγώ δεν είμαι έτσι. Θα ήθελα να εξετάσουμε κάθε ενδεχόμενο αλλαγής των συσχετισμών, ώστε η χώρα σας να θεωρείται προβλέψιμος σύμμαχος. Η ανοχή έχει φτάσει στο τέλος της και πραγματικά θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα να δώσουμε ένα τέλος σε αυτήν την ευρωπαϊκή σύγκρουση για το μέλλον της Ευρώπης. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω…».

«Ασφαλώς! Έχουμε ήδη σχεδόν έτοιμο ένα σχέδιο…».

«Ναι ναι γνωρίζω το σχέδιο σας!», τον διέκοψε. «Απλά νομίζω ότι χρειαζόμαστε κάτι πιο δραστικό. Μην διστάσετε να επιστρατεύσετε την δημιουργικότητα σας. Να ξέρετε ότι θα σας στηρίξουμε. Όμως! Μην μας απογοητεύσετε!».

Ο Κορωναίος κατένευσε.

«Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα είναι η τήρηση της κοινής ευρωπαϊκής μας πολιτικής», συνέχισε η Κάουφεν και ο Κορωναίος συνέχισε να κουνάει το κεφάλι του θετικά.

Τσούγκρισαν τα ποτά τους και έδωσαν τα χέρια. Η συνάντηση τους ήταν σύντομη, όμως αρκετά παραγωγική. Η Κάουφεν του εγγυήθηκε ότι θα έβαζε πλάτες, αλλά τον ενημέρωσε ότι η Deutsche Bank ήταν ένα κακό σπυρί, ένα ατίθασο ζώο που δύσκολα μπορούσε να εξημερωθεί. Του υποσχέθηκε όμως ότι θα έβαζε τα δυνατά της.

Ιάκωβος Νέλλος

Στούντιο Τηλεοπτικού Σταθμού Channel 6

Ο Ιάκωβος Νέλλος, ο σαραντάχρονος δημοσιογράφος επί είκοσι χρόνια στο πολιτικό ρεπορτάζ, πρώτη φορά αισθανόταν τόσο άβολα σε δουλειά. Η Διοίκηση του Channel 6, του μεγάλου καναλιού του Παντελή Γρίβα, επιθυμούσε να διευρύνει την πολιτική απήχηση και τον χώρο που απευθύνεται. Με άλλα λόγια, δίπλα στους «φιλελεύθερους» δημοσιογράφους, στους φιλοκυβερνητικούς σχολιαστές θα ήταν ενδιαφέρον να βρεθεί και ένας αριστερός. Ο Νέλλος ήταν το κατάλληλο πρόσωπο. Έμπειρος δη-μοσιογράφος και σχολιαστής και γνωστός για τις φιλοεργατικές θέσεις του ήταν η κατάλληλη απεικόνι-ση της σύνθλιψης της Εργατικής κουλτούρας. Ο παραδειγματισμός της κοινωνίας για την νέα εποχή του Μάρκου Κορωναίου και της Παλινόρθωσης που ανέτειλε.

Αφού τελείωσε με το μακιγιάζ, έκατσε στο γυάλινο τραπέζι και ρουθούνισε. Άνοιξε τα χαρτιά του και προσπάθησε να επαναλάβει το μοτίβο της σκέψης του, τους συλλογισμούς των επιχειρημάτων του συνδυαστικά με τα στοιχεία και τα γραφήματα που είχε εκτυπώσει. «Τι γίνεται Ιάκωβε; Καλή αρχή!», είπε η Ναταλί Δάντη, η κεντρική παρουσιάστρια της πρωινής ενημερωτικής ζώνης.

«Καλημέρα Ναταλί! Συγχαρητήρια και για τον Ηλία… Υπουργός Ενέργειας πλέον…». Ο σύζυγος της, Ηλίας Τούσης, βουλευτής του Φιλελεύθερου Κόμματος στην Β’Αθήνας, είχε γίνει Υπουργός Ε-νέργειας και Περιβάλλοντος στην κυβέρνηση του Μάρκου Κορωναίου.

«Ναι… Ο πρωθυπουργός τον εμπιστεύτηκε και τον ευχαριστούμε για αυτό…».

Η ατμόσφαιρα ανάμεσα τους ήταν παγωμένη και έμοιαζε σαν καπάκι σε λάθος κατσαρόλα. Δεν συ-νέχισαν την κουβέντα. Η Ναταλί έκατσε στην λευκή καρέκλα στην κορυφή του τρίγωνου τραπεζιού και μόλις έφτασαν ο συμπαρουσιαστής της, Γιώργος Κίμογλου, και ο γνωστός φιλοκορωναιϊκός δημοσιο-γράφος, Θάνος Ρίζας άρχισαν να μπαίνουν όλα σε μια σειρά για την έναρξη της εκπομπής. Ο Ρίζας και ο Νέλλος δεν μιλούσαν μεταξύ τους για χρόνια, έπειτα από μια πολύ άσχημη διαφωνία που είχαν στην Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ. Τα βλέμματα τους κοιτούσαν σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις, χωρίς να έχουν καλημεριστεί, διαλύοντας τις φήμες ότι η παρουσία του Νέλλου στο Channel 6 σήμανε και την συμφιλίωση ανάμεσα τους. Το ηλεκτρονικό ψηφιακό ρολόι με τα κόκκινα led φωτάκια έδειξε 06:45 και η εκπομπή ξεκίνησε.

«Καλημέρα σας κυρίες και κύριοι…», είπε η Ναταλί αφήνοντας τον Γιώργο να συνεχίσει.

«Καλημέρα Ελλάδα πάμε να δούμε τα σημαντικότερα νέα σε τίτλους…».

Η οθόνη εμπρός από το τραπέζι και κάτω από τις κάμερες έδειξε ότι ακριβώς έβλεπαν οι τηλεθεα-τές.

«Σήμερα η συνάντηση Κάουφεν-Κορωναίου στον απόηχο του θανάτου του Όλαφ Σμέτερ, του κύ-ριου εκπροσώπου της Γερμανικής Προοπτικής. ‘Παρά τις διαφωνίες μας, ο Όλαφ Σμέτερ ήταν ένας γνήσιος ευρωπαίος’, δήλωσε ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Ντομινίκ Ντε Σαντιγιόν. Τι θα θέσει ο πρωθυ-πουργός στην νέα Καγκελάριο της Γερμανίας. Η πρώτη σύγκρουση Κυβέρνησης- Αντιπολίτευσης στην Βουλή. Μεταρρυθμίσεις έρχονται σε Ενεργειακά και Εργατικό Κώδικα».

Όση ώρα παρουσιάζονταν τα θέματα της εκπομπής, η Ναταλί και ο Γιώργος επέστρεψαν στις θέσεις τους.

«Λοιπόν επιστρέψαμε με τους αγαπημένους μας συναδέλφους. Θάνος Ρίζας και Ιάκωβος Νέλλος. Καλημέρα και στους δύο».

«Καλημέρα…», είπαν και οι δύο ο ένας πάνω στον άλλον χαμογελώντας χωρίς καν να κοιταχτούν.

«Λοιπόν… σήμερα είναι η κηδεία του Όλαφ Σμέτερ. Θα ήθελα προσωπικά να ακούσω το σχόλιο σου Ιάκωβε μιας και είναι η πρώτη σου μέρα στην εκπομπή μας. έλα…», αναφώνησε ο Γιώργος Κίμο-γλου.

Ο Ιάκωβος γέλασε.

«Ναι… καλή αρχή λοιπόν… κοιτάξτε θεωρώ ότι το θέμα πρέπει να το δούμε στην διεθνή του διά-σταση. Ο κόσμος δεν είναι ίδιος έπειτα από το Δόγμα Ουάσιγκτον και το δίδυμο Σμέτερ-Σαντιγιόν. Η σύγκρουση αυτών των δύο τιτάνων της πολιτικής για το θέμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης άλλαξε πολλά. Θα συμφωνήσω με τον Πρόεδρο της Γαλλίας. Ο Σμέτερ ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής, αναμφισβήτητα… Ο θάνατος του άλλαξε πολλά και θεωρώ ότι η κυρία Κάουφεν πρέπει να αποδείξει με τις πράξεις της ότι μπορεί να τον διαδεχτεί. Τώρα… για τον νέο ρόλο της χώρας έπειτα από την συμπαράταξη της Ελλάδας με τις χώρες της Γερμανικής Προοπτικής, πολλά μπορούμε να πούμε…».

«Θεωρείς ότι κάναμε καλά που αλλάξαμε στρατόπεδο;», ρώτησε η Ναταλί.

«Είναι περίπλοκο…». Πράγματι το θέμα της Ευρώπης ήταν το πιο σημαντικό διεθνές ζήτημα. Ήταν το λεγόμενο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου άλλαξαν την Αμερική και τον κόσμο και το τέλος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας το 2008 γέννησε ένα νέο κύμα απομονωτισμού στην κοινωνία των ΗΠΑ. Αυτός ο νέος απομονωτισμός εκφράστηκε πρωτίστως από τον Ρεπουμπλικάνο πολιτικό Ιλάιζα Ουάσιγκτον, που εκλέχθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ στις προεδρικές εκλογές του 2008. Το καλοκαίρι του 2010 σε διάγγελμα του προς τον Αμερικανικό λαό διακήρυξε την πρόθεση του για αποχώρηση των πολιτικών δραστηριοτήτων των ΗΠΑ από την Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Συνέστησε μάλιστα στους συμμάχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης την έναρξη διαπραγματεύσεων για την δημιουργία του ευρωπαϊκού κράτους, που θα στεκόταν αντίβαρο στην Ρωσία.

«Η Ευρώπη μπορεί πλέον να σταθεί μόνη της, να γίνει μια νέα ενιαία δύναμη και να συμβάλλει στον ειρηνικό πολυπολισμό που προτάσσουμε για το τέλος των πολέμων», είχε πει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, με άλλα λόγια, δημιουργούσαν τις συνθήκες για έναν πολυπολισμό στο διεθνές σύστημα, καθώς ακριβώς θεωρούσαν ότι αυτό τους συνέφερε και πολιτικά και οικονομικά. Από εκείνη την μέρα τίποτα δεν έμεινε ίδιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δημιουργήθηκαν δύο γκρουπ. Από την μία, η Γαλλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Ντομινίκ Ντε Σντιγιόν που προέτασσε το Σχέδιο για το Ευρωπαϊκό Κράτος, και από την άλλη η Γερμανία των Χριστιανοδημοκρατών του Όλαφ Σμέτερ επέμενε στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στην Οικονομική Ένωση, στην «Ευρώπη των Εθνών Κρατών», ή όπως έμεινε να ονομάζεται από τα δημοσιογραφικά πρακτορεία, στην Deutsch Perspektive, στην Γερμανική Προοπτική της Ευρώπης, μια προοπτική που κατά κάποιον τρόπο συνέφερε την Ρωσία και τις ενεργειακές της σχέσεις με την Γερμανία.

«Η Ελλάδα καθορίζει ένα πλήθος χωρών… είναι το κέντρο των Βαλκανίων και οι εξωτερική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης μας αναβάθμισε αρκετά, καθώς μας συνέδεσε σε τέτοιο βαθμό με τις βαλκανικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πλέον τις επηρεάζουμε με την δράση μας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο οποίο και εντοπίζονται οι κυριότερες διαφωνίες ανάμεσα στον Ενωσιακό Νότο και στον Εθνοκρατικό Βορρά, στην Ευρωπαϊκή Αριστερά και στην Ευρωπαϊκή Δεξιά…».

Η Ευρώπη είχε διχαστεί σε Νότο και σε Βορρά, μια διαίρεση που είχε ταυτιστεί με την Αριστερά και την Δεξιά, εκφραζόμενη κυρίως στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Οι μεν αριστερές σοσιαλιστικές πολιτικές δυνάμεις ταυτίστηκαν με την Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Μάλτα, την Ιταλία και την Ελλάδα, ενώ οι δεξιές συντηρητικές (και πολλές φορές φιλελεύθερες) πολιτικές κυ-βερνήσεις του Βορρά, όπως οι χώρες του Βίζεγκραντ, το Λουξεμβούργο, η Φινλανδία η Ιρλανδία η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Σουηδία και οι Βαλτικές χώρες συμμάχησαν με την Γερμανία. Η σύγκρουση ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία είχε γίνει πλέον κοινωνική και θεσμική.

Αφενός, οι κοινωνίες των χωρών του Νότου επιθυμούσαν την ενοποίηση της Ευρώπης, ενώ αφετέρου οι κοινωνίες του Βορρά επιδίωκαν την διατήρηση της οικονομικής Ένωσης. Ουσιαστικά η τριβή αφορούσε αυτό που οι Γάλλοι και Πορτογάλοι Σοσιαλιστές ονόμαζαν «ευρωπαϊκό λαϊκισμό». Οι κυβερνήσεις του Γαλλικού και Πορτογαλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος αναφέρονταν και μιλούσαν προ-φανώς στους λαούς τους ως έθνη, έκαναν αναφορά όμως και στον λαό της Ευρώπης, ο οποίος «είχε ωριμάσει πλέον για να αναλάβει τις ευθύνες τους και την διακυβέρνηση του μέλλοντος του, παίρνοντας την σκυτάλη από τους τεχνοκράτες του Βορρά». Αυτοί οι «τεχνοκράτες του Βορρά» δεν ήταν άλλοι από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που πάντα ήταν πάντα γερμανόφιλη.

«Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω», τον διέκοψε ο Ρίζας.

«Ναι Θάνο πες…», είπε η Ναταλί Δάντη.

«Η χώρα μας βρίσκεται στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Βρισκόμαστε στο πλάι των πιο δυνατών οικονομιών της Ευρώπης, των μεγαλύτερων δυνάμεων και μάλιστα σε μια εποχή μεταβατική, ιδιαίτερα μετάτο Brexit. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να είμαστε με τους νικητές αυτής της σύγκρουσης, γιατί να μην κοροϊδευόμαστε… βρισκόμαστε σε έναν εσωτερικό Ψυχρό Πόλεμο… Η στάση της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού είναι θεωρώ η καλύτερη, καθώς μας συντάσσει με την Επιτροπή και με τον Βορρά, που ακριβώς εκεί πρέπει να στοχεύουμε. Ο Βορράς είναι το όραμα μας!».

Η σύγκρουση των δύο ευρωπαϊκών υπερδυνάμεων είχε αποτυπωθεί και στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ελεγχόμενο από την Ευρωομάδα των Σοσιαλδημοκρατών, της Αριστεράς και των Πρασίνων, στήριζε το αίτημα της Γαλλικής Κυβέρνησης για «Σύνοδο για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αποτέλεσμα τεράστιων ισορροπιών με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ακολουθούσε τα σχέδια της οικονομικής ένωσης, της «Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων», εκφραζόμενα κυρίως από τους Γερμανούς Προέδρους, που προέρχονταν όμως από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας. Αυτή ήταν η ισορροπία. Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες κατάφερναν να κρατούν τα μέτρα, χωρίς όμως να αποκλίνουν από την στρατηγική της χώρας.

Η έξοδος της Βρετανίας, της πιο σημαντικής συμμάχου της Γερμανικής Προοπτικής, από την Ευρωπαϊκή Ένωση την διετία 2010-2011 άλλαξε τα δεδομένα. Η Γερμανία είχε ανάγκη από έναν ακόμα ισοδύναμο σύμμαχο. Αυτός θα ήταν η Ελλάδα, όχι όμως σαν χώρα, αλλά σαν κέντρο. Οι κυβερνήσεις του Όλαφ Σμέτερ είχαν ως στόχο τα Βαλκάνια, που πολιτικά σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ελέγχονταν από την ελληνική κυβέρνηση, κυρίως μέσω της πολιτικής της Βαλκανικής Συνεννόησης που εγκαινίασε η πρώτη κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος, ως πυλώνα της εξωτερικής πολιτικής της. Μια αλλαγή της κυβέρνησης στην Ελλάδα θα έφερνε τα Βαλκάνια και την Κύπρο στο στρατόπεδο της Γερμανικής Προοπτικής, αλλάζονταν ολοκληρωτικά τον συσχετισμό δυνάμεων. Για τον σκοπό αυτόν η Γερμανία επένδυσε στην ανάκαμψη του ΣΕΒ και του Φιλελεύθερου Κόμματος, αλλά και στην δημιουργία νέων δεξιών (έως και ακροδεξιών) δυνάμεων όπως η Εθνική Αφύπνιση, και κυρίως στο πρόσωπο του Μάρκου Κορωναίου, η αδερφή του οποίου είχε στενές σχέσεις με την γερμανική κυβέρνηση.

«Ναι αλλά Θάνο, ξεχνάς κάτι…», τον διέκοψε ο Νέλλος. «Η Βρετανία ήταν η πιο ένθερμη υποστηρικτής των γερμανικών απόψεων για ιστορικούς και κυρίως βρετανικούς λόγους. Η εθνοκρατική αντίληψη ήταν γενικότερα πιο κοντά στην θατσερική ευρωπαϊκή πολιτική…».

«Δεν παίζει ρόλο αυτό… Οι Έλληνες εξέλεξαν τον Μάρκο Κορωναίο, ο οποίος από την αρχή της προεδρίας του στο Φιλελεύθερο Κόμμα είχε ταχθεί υπέρ των Γερμανικών προτάσεων… Μίλησε για τους κινδύνους της Ευρώπης ως κράτος, για την δυσκολία του εγχειρήματος και για τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας μας… οι Έλληνες τον εμπιστεύτηκαν και ενέκριναν την πρόταση του για την εξωτερική πολιτική…».

«Δεν ισχύει αυτό και το ξέρεις…».

«Συγγνώμη;», είπε με ύφος ο Ρίζας.

«Τι θέλεις να πεις Ιάκωβε;», αναφώνησε ο Κίμογλου.

«Ωχ… καλά ξεκινήσαμε…», ψιθύρισε η Ναταλί και ο Ιάκωβος μόρφασε γελώντας προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του. «Αυτό που θέλω να πω…».

Αυτό που ήθελε να πει ήταν ότι ο Μάρκος Κορωναίος κατά την προεκλογική εκστρατεία χαρακτήρισε τα γαλλικά σχέδια ως «Ευρώπη μακριά από τους πολίτες» και συνδύασε πονηρά το αίτημα των πολιτών για καλύτερες κοινωνικές συνθήκες με το Ευρωπαϊκό, αναφέροντας ότι «η οικονομική Ευρώπη είναι μια Ευρώπη των ευκαιριών της κοινωνικής ανόδου και της διατήρησης των εθνικών συμφερόντων». Στην πραγματικότητα όμως τα εθνικά συμφέροντα δεν ήταν τίποτα άλλο από τα συμφέροντα της κατεστραμμένης από το Εργατικό Κόμμα αστικής τάξης, η οποία έβλεπε το κενό ισχύος που άφησε η ίδια να αναπληρώνεται από ξένες εταιρείες, που θα συνέδεαν την Ελλάδα με την Ευρώπη αλλάζοντας το παραγωγικό της μοντέλο και συνεπώς προσβάλλοντας τα συμφέροντα τους και τις ευκαιρίες αποθησαύρισης που διαφύλασσε για αυτούς το ελληνικό παρακράτος.

«Αυτό που θέλεις να πεις είναι η άποψη σου… Όλοι έχουν δικαίωμα να έχουν άποψη, αλλά καλό είναι να μην ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα… Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ουτοπική μια ενιαία Ευρώπη… Τα εθνικά κράτη δεν έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αποσύνθεσης ώστε να τα καταργήσουμε… Αν με ρωτάτε εγώ βλέπω ότι η άλλη πλευρά έχει συμφέροντα στην διάλυση των εθνικών συμφερόντων και των εθνικών κρατών… Και ποτέ μην ξεχνάμε και τον παράγοντα Τουρκία… Σίγουρα κάποιοι θα χαρούν αν τα σύνορα μας γίνουν ευρωπαϊκά αμιγώς, την στιγμή που οι Βρυξέλλες είναι στην άλλη άκρη…».

«Μια στιγμή συγγνώμη… Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το τι πραγματικά συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας…». Ήταν η πρώτη φορά που ο Νέλλος κοιτούσε τον Ρίζα. «Καμία σχέση!».

«Τι εννοείς Ιάκωβε;», είπε ο Γιώργος Κίμογλου απαθής και αμέτοχος.

«Εννοώ ότι τα συμφέροντα που διαπλέκονται εδώ είναι ξεκάθαρα και αφορούν τις σχέσεις του πρωθυπουργού και της αδερφής του με την γερμανική κυβέρνηση… Ύστερα μάλιστα από τις τελευταίες αποκαλύψεις…». Έβγαλε ένα χαρτί από τον φάκελο του. Ένα screenshot από το άρθρο του Μιχάλη Αντωνιάδη.

«Όχι όχι… ας μην ξεφύγουμε από το θέμα. Το θέμα μας είναι το ευρωπαϊκό και η θέση της Ελλά-δας, ας μην φύγουμε από αυτό».

Ο Νέλλος άκουγε τις φωνές, σαν γαβδίσματα, στα ακουστικά της Ναταλής και του Κίμογλου. Προ-φανώς δεν ήθελαν να ακουστεί στον αέρα της εκπομπής αυτή η αποκάλυψη για το κύκλωμα Κορωναίου-Γρίβα-Νικολάου και ήταν πολύ χαζό εκ μέρους του να θεωρεί πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αν μη τι άλλο το αφεντικό τους ήταν μπλεγμένο σε αυτό και σαν καλά κατοικίδια έπρεπε να τον προστατέψουν. Γιατί αυτό ήταν οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι. Κατοικίδια συμφερόντων που δεν δάγκωναν το χέρι που τα τάιζε. Γνώριζαν πολύ καλά με ποιανού τα συμφέροντα ταυτίζονταν και δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν να τα διαβάλλει. Αυτή ήταν η δουλειά τους εξάλλου.

«Ιάκωβε μιλάμε για τα ευρωπαϊκά…», σχολίασε ο Ρίζας. «Η λασπολογία που κυκλοφορεί δεν μπορεί να συγχέεται με την διεθνή πολιτική και αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα».

Ο Νέλλος τον κοίταξε στραβά, κόκκινος από τον θυμό του που λογοκρίθηκε τόσο ξεδιάντροπα από την πρώτη κιόλας μέρα. Πράγματι αν το σκεφτεί κανείς, του αφαίρεσαν τον λόγο, τον διέκοψαν, δεν τον άφησαν να αναφέρει στον αέρα μια τόσο σοβαρή είδηση, με έναν τόσο ξεκάθαρο τρόπο, χωρίς ντροπή, χωρίς να σκεφτούν τι θα πει ο τηλεθεατής. Είχαν το θάρρος και το θράσος ακόμα και απέναντι στον ίδιο τον πολίτη. Και αυτό ήταν εξωφρενικό.

Τελικά δεν μίλησε. Είχε κάνει χρόνια ραδιόφωνο, είχε δουλέψει σε εφημερίδες και σε κανάλια. Ήταν μάλιστα υποψήφιος και για την διεύθυνση της ΕΡΤ. Κανένας δεν μπορούσε να του μιλάει και να τον διακόπτει έτσι. Όμως δεν το συνέχισε. Συμβιβάστηκε και έκατσε στην θέση του χωρίς περαιτέρω αντιδράσεις. Ένιωθε την ανάσα του Παντελή Γρίβα στον σβέρκο του. Δεν τον φοβόταν όμως.

Μιχάλης Αντωνιάδης

Κατάληψη Equitas, Εξάρχεια

Η κατάληψη Equitas βρισκόταν στα Εξάρχεια, σε ένα παλιό νεοκλασσικό με μια μικρή αυλή, σαν πρασιά ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Όταν κατέλαβαν τον χώρο, η παλιά αυτή κατοικία δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ετοιμόρροπο κτίσμα, ένας άμορφος σωρός από μπάζα, τσιμέντο και σίδερα. Κατάφεραν σε ένα εξάμηνο να τον μετατρέψουν σε έναν φιλικό και προσβάσιμο χώρο για κάθε κυνηγημένο, για κάθε θύμα της κρατικοκαπιταλιστικής ανισότητας. Εκεί έκρυβαν την μελαχρινή δεκαπεντάχρονη Μολδαβή, Ζάρια Λόροβα. Είχαν συνεννοηθεί με μια δημοσιογράφο, που θα κανόνιζε να λάβει νομική προστασία, με την προϋπόθεση να την βλέπει, να της μιλάει, να της διηγηθεί την ιστορία της «ώστε να ξεμπροστιάσουμε τα καθάρματα». Είχαν συμφωνήσει. Τα ελληνικά της Ζάρια δεν ήταν πολύ καλά, αλλά μπορούσε να μιλήσει σπαστά την γλώσσα λόγω της μητέρας της που καταγόταν από την Καβάλα.

Σήμερα θα ήταν η δεύτερη συνάντηση τους. Η Ελένη Παππά, έχοντας μαζί της τον Μιχάλη Αντωνιάδη, έφτασε στον χώρο της κατάληψης δέκα λεπτά νωρίτερα από ότι είχαν συμφωνήσει. Τα παιδιά που βρίσκονταν εκεί την οδήγησαν στον επάνω όροφο, στο γωνιακό δωμάτιο που κοιτούσε την αυλή και που κοιμόταν η Ζάρια. Μόλις τους είδε, τρόμαξε. Έτρεμε, αλλά μόλις αναγνώρισε την Ελένη ηρέμισε λίγο. «Ζάρια… τι κάνεις; Με θυμάσαι;».

Κούνησε θετικά το κεφάλι της. «Από εδώ ο φίλος μου, ο Μιγκέλ…». Ο Μιχάλης την κοίταξε στραβά. «Ο Μιχάλης…». Η Ζάρια τον κοίταξε τόσο κενά, που ψυχράθηκε και ανατρίχιασε. Η Ελένη έκατσε στην καρέκλα που υπήρχε μπροστά της, έβγαλε το μαγνητοφωνάκι και το άφησε πάνω στο κρεβάτι, δίπλα στην Ζάρια. Θα την μαγνητοφωνούσε για πρώτη φορά. «Σε πειράζει; Θα ήθελα να μου πεις ότι θέλεις να βγάλεις προς τα έξω…», της είπε. Η Ζάρια χαμογέλασε και ο Μιχάλης ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο αναμένοντας να ακούσει την Ζάρια εντυπωσιασμένος από τον επαγγελματισμό της Ελένης και την αποκάλυψη που επρόκειτο να κάνει.

«Εγώ… δεν θυμάμαι… πολλά… Υπήρχε ένα φορτηγό, που μας πήρε από την Σαλονίκη και μας μετέφερε βράδυ στην Αθήνα. Εκεί μας χώρισαν. Πήραν κάποιες σημαδεμένες και τις έβαλαν σε άλλο φορτηγό. Λέγανε διάφορα, φωνάζανε, γελούσανε, αλλά δεν καταλαβαίναμε… Τα ελληνικά μου δεν είναι καλά», είπε με σπαστή προφορά και φάνηκε να βούρκωσε. «Εγώ…».

Η Ελένη κοίταξε τον Μιχάλη σφίγγοντας τα χείλη της. Έκλεισε το μαγνητοφωνάκι. «Εντάξει Ζάρια… δεν πειράζει… όποτε αισθανθείς έτ…», είπε και σηκώθηκε, αλλά δεν τελείωσε την φράση της καθώς η Ζάρια της έσφιξε το χέρι δυνατά. «Όχι…».

Ο Μιχάλης κοίταξε το μαγνητοφωνάκι και μετά την Ζάρια, που σχεδόν έκλαιγε. «Μπορώ…».

Η Ελένη έκατσε πάλι κάτω δίπλα της στο πάτωμα. Άνοιξε πάλι το μαγνητοφωνάκι.

«Κάποιες από τις κοπέλες προορίζονται για ανθρώπους βίαιους… και μετά εξαφανίζονται… άλλες επιστρέφουν, αλλά μοιάζουν… χαμένες… Δεν ξέρω τι τις κάνουν. Δεν θυμούνται τι πέρασαν. Και εγώ ήμουν μια από αυτές… εμένα δεν κατάφεραν να με κοιμίσουν…».

«Να σε κοιμίσουν;», ρώτησε η Ελένη διακόπτοντας την.

«Ναι. Ερχόταν ένας κύριος με σακάκι και πουκάμισο. Χοντρός με μουστάκι. Κρατούσε ένα ρολόι και ένα ξυλάκι με καπνό. Κοίμιζε τα κορίτσια μετά… μετά τα δωμάτια».

«Τι εννοείς τα δωμάτια;».

«Μας πηγαίναν στα δωμάτια, στον επάνω όροφο. Εκεί βρίσκονταν κάποιοι άντρες. Μας βάζαν να τους κάνουμε πράγματα… τους άρεσε πολύ… όταν εμείς σταματούσαμε και εκείνοι… μας κατέβαζαν κάτω και μας κοίμιζαν».

«Μπορείς να αναγνωρίσεις κάποιους από αυτούς;», ρώτησε η Ελένη και έσυρε την τσάντα κοντά της. Έβγαλε κάποιες φωτογραφίες, μεγάλες σχετικά σε μέγεθος και γυαλιστερές. «Αυτόν τον ξέρεις;». Έδειξε μια φωτογραφία του δημοσιογράφου παρουσιαστή Μίμη Ράλλη, σε μια από τις εκκεντρικές στιγμές του. «Ναι! Αυτός είναι! Αυτός μας κοίμιζε…».

«Αυτόν;», είπε και έδειξε ατάραχη την επόμενη φωτογραφία. «Ναι! Τον θυμάμαι… ήταν εκεί…».

Ο Μιχάλης δεν έβλεπε τις φωτογραφίες. «Ωραία… αυτούς;».

«Ναι…», απάντησε και η φωνή της ακούστηκε σκοτεινή, αποκρουστική και τρομαγμένη.

«Ζάρια πως ξέφυγες;», ρώτησε η Ελένη.

«Έκανα την νεκρή και πήδηξα από το παράθυρο. Έτρεξα μακριά τους. Μέσα στην νύχτα με έχασαν…».

Η Ελένη ήταν πραγματικά ατάραχη, σαν να γνώριζε τα πάντα και συνάμα σαν να επιβεβαιώνονταν όλες τις οι υποψίες. «Κάτι ακόμα Ζάρια… πόσο χρονών είσαι;», ρώτησε και έφερε το μικρόφωνο πιο κοντά της.

«Δεκατέσσερα… Δεκαπέντε…».

Ο Μιχάλης σοκαρίστηκε. Η Ελένη τον κοίταξε στεναχωρημένη που είχε δίκιο. Η αταραξία της παρέμενε αλλά τα μάτια της καθρέπτιζαν την απογοήτευση της. Του έδωσε τις φωτογραφίες και εκείνος ανατρίχιασε. Εκτός από τον Μίμη Ράλλη, η Ζάρια αναγνώρισε τον Παντελή Γρίβα, τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Παναγιώτη Βασιλόπουλο και διάφορους βουλευτές του Φιλελεύθερου Κόμματος.

Οργάνωση «Φύλο, Ισότητα, Αγώνας»

Έδρα Οργάνωσης, Ζωγράφου, 14 Οκτωβρίου 2018

Η Ιωάννα Λαλιώτη, η νεαρή κοπέλα που έκανε την καταγγελία στην ΦυλΙΑ, περίμενε στην αίθουσα συνεδριάσεων να έρθουν τα μέλη του ΔΣ. Είχε άγχος, ένιωθε να κρυώνει και προσπαθούσε να μην ξεχάσει όλα όσα ήθελε να πει, να μην ξεχάσει πρόσωπα, λέξεις, συζητήσεις. Είχε έτοιμες κάποιες σημειώσεις αλλά ήταν σίγουρη ότι δεν θα ήταν αρκετές. Ήταν πολύ σημαντικό να πει όλη την αλήθεια με κάθε λεπτομέρεια, ώστε να στείλει τον Βασιλόπουλο στην φυλακή, να γράψει ιστορία, να εμπνεύσει. Αυτές οι σκέψεις τής έδιναν κουράγιο στο Γολγοθά, που ανέβαινε. Δεν θα ήταν εύκολο να τα βάλει με τόσο ισχυρούς ανθρώπους. Τα μέλη του ΔΣ, με πρώτη την Φιλιώ Μεγαπάνου, μπήκαν στην Αίθουσα με αργά βήματα χαμογελώντας την Ιωάννα. «Γεια σου Ιωάννα… είμαι η Φιλιώ χαίρομαι που σε γνωρίζω…».

Η Ιώαννα καθόταν αμήχανη μπροστά τους, κάτι που το κατάλαβε ευθύς αμέσως η Φιλιώ. «Αρχικά θέλω να σε συγχαρώ για το θάρρος σου…». Η Ιωάννα χαμογέλασε.

«Θέλει πολύ θάρρος για να το κάνεις αυτό… θάρρος που ούτε εμείς δεν το έχουμε. Μπράβο…», συνέχισε και χειροκρότησε για να την ακολουθήσουν και οι άλλες δύο κοπέλες που ήταν μαζί της εκ μέρους της οργάνωσης.

Κοκκίνησε και μαζεύτηκε κρύβοντας το πρόσωπο της. «Λοιπόν… θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα σχετικά με τις φωτογραφίες που μας έστειλες;».

Η Ιωάννα έβηξε και ανακάθισε. «Ναι…», είπε με την γλυκιά ψηλή φωνή της.

«Σπουδάζω Πολιτικές Επιστήμες στο ΕΚΠΑ και μαζί με συμφοιτητές μου διατηρούμε ένα ενημερωτικό περιοδικό… Είχα αναλάβει να πάρω συνέντευξη από ένα πρόσωπο της κυβέρνησης. Ο Αντιπρόεδρος ήταν ο πιο εύκολος, καθώς ήταν και καθηγητής στο Τμήμα κάποτε. Του έστειλα ένα email και μου απάντησε απευθείας, πράγμα που στην αρχή δεν το πίστευα. Ήταν θετικός. Στην αρχή ήταν να βρεθούμε στο πανεπιστήμιο, αργότερα όμως μου το ακύρωσε. Μου φαινόταν πολύ περίεργο ότι με κάλεσε στο σπίτι του, από την μία, και ότι από την άλλη επικοινωνούσαμε απευθείας, χωρίς μεσάζοντες. Παρόλαυτα ήταν μεγάλη μου τιμή να μου παραχωρήσει συνέντευξη ένας πολιτικός σε τέτοια θέση. Χωρίς δεύτερη σκέψη – δυστυχώς όπως αποδείχθηκε – πήγα στο σπίτι του. Ήταν ολομόναχος. Ήξερα ότι δεν ήταν παντρεμένος. Με υποδέχτηκε ο ίδιος στην πόρτα, όχι κάποιος συνεργάτης του. Δεν είχα μιλήσει με κανέναν. Μόνο με τον ίδιο. Μετά κατάλαβα γιατί…». Δάκρυσε και η φωνή της λύγισε.

«Μην κατηγορείς τον εαυτό σου!».

«Συγγνώμη…». Συνέχισε με μια ανάσα ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στις σημειώσεις της.

«Ξεκινήσαμε την συνέντευξη. Εκείνος έπινε ουίσκι. Είχε βάλει και εμένα ένα ποτήρι κρασί, χωρίς να του το ζητήσω. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Απαντούσε στις ερωτήσεις χαμογελαστός, παρατήρησα όμως ότι με πλησίαζε ακόμα πιο πολύ με κάθε απάντηση που έδινε. Κάποια στιγμή τα πράγματα έγιναν λίγο άβολα. Άπλωσε το χέρι του στο μπούτι μου. ‘Σας παρακαλώ!’ του είπα και απομακρύνθηκα. ‘Έλα αφού το θέλεις’ μου είπε και με στρίμωξε στον καναπέ. Μην θέλοντας να συνεχίσω την συνέντευξη σηκώθηκα και έτρεξα προς πόρτα. Δεν έτρεξα ακριβώς… περπάτησα γρήγορα… Δεν ξέρω… ήθελα ακόμα να φανώ ευγενική; Είχα σοκαριστεί; Δεν ξέρω… Με πρόλαβε. Με έσπρωξε στην πόρτα και έβαλε τον σύρτη. ‘Ξέρω ότι για αυτό ήρθες…’, ψιθύρισε στο αυτί μου με τέτοιο τρόπο που από τότε κάθε βράδυ το ακούω ασταμάτητα μέσα στο κεφάλι μου. Με πέταξε κάτω. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω…». Ξέσπασε σε κλάματα, σκύβοντας και ακουμπώντας το κεφάλι της στο γραφείο.

Η Φιλιώ σηκώθηκε όρθια. Την αγκάλιασε και έκατσε δίπλα της. Κοίταξε τις συντρόφισσες της με δάκρυα στα μάτια, αφού δεν περίμενε να συγκινηθεί τόσο. Είχε συγκινηθεί και νευριάσει ταυτόχρονα. Ήθελε να δικαιώσει την ψυχή της Ιωάννας και της κάθε Ιωάννας, που είχε πέσει θύμα της «ανδροκρατικής εξουσίας». Θα έβαζε ένα τέλος σε αυτό. Η ΦυλΙΑ θα έβαζε τέλος. Η πρώτη Νοεμβρίου δεν ήταν μακριά.

*Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα του βιβλίο είναι φανταστικά. Δεν αποτελεί ευθύνη του συγγραφέα αν η σύγχρονη Ελλάδα μοιάζει βγαλμένη από αρρωστημένη φαντασία

**Η συνέχεια το ερχόμενο Σάββατο με το επόμενο κεφάλαιο

***Ο Φώτης Κυζάκης γεννήθηκε το 2000 στην Περαία Θεσσαλονίκης με καταγωγή από την Χρυσούπολη Καβάλας. Στην Θεσσαλονίκη τελείωσε Γυμνάσιο και Λύκειο, ενώ στην συνέχεια, το 2018, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε το 2022. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Εράσμους του Ρότερνταμ και πλέον εργάζεται στην Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων ΑΡΣΙΣ στην Θεσσαλονίκη. Το 2018 εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ το μυθιστόρημα του με τίτλο «Ρίζες ενός Εφιάλτη» και τον Μάρτιο του 2020 εκδόθηκε από τις εκδόσεις iWrite, το δοκίμιο πολιτικής ανάλυσης του με τίτλο «Αλέξης Τσίπρας: Η τετραετία της ωρίμανσης».