Επισκέφθηκα την χώρα των αντιθέσεων που ζει πλάι στο Νείλο

Σε μία εποχή που η Μέση Ανατολή φλέγεται και οι χώρες της ζουν στη σκιά του βίαιου πολέμου και την πιθανή εξάπλωση αυτού, βρέθηκα για 9 ημέρες στην Αίγυπτο.

Στο μέρος που η θρυλική ιστορία, συναντά την ιστορική αρχιτεκτονική, εκεί που η έρημος σκεπάζει την ανελέητη φτώχεια.

Φτάσαμε στο Κάιρο αργά το βράδυ της Παρασκευής. Από το αεροδρόμιο μέχρι το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στην περιοχή  Zamalek, διασχίσαμε τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, βλέποντας αυτοκίνητα της δεκαετίας του ’80, σε κακή κατάσταση, χιλιοχτυπημένα, φανάρια πουθενά, παρά μόνο κόρνες, που σου προκαλούσαν πονοκέφαλο.

Το απόλυτο χάος.  56 λεπτά διαδρομής που από το παράθυρο του αυτοκινήτου έβλεπες χιλιάδες αρχιτεκτονικά διαμάντια δίπλα σε τούβλινες ημιτελείς πολυκατοικίες – οι οποίες παρέμειναν έτσι σαν αυθαίρετα για να πληρώνουν λιγότερους φόρους σαν ημιτελή κτίρια – φτώχεια, βρωμιά, τζαμιά και μιναρέδες, ουρανοξύστες, όλα, έμοιαζαν βυθισμένα στην σκόνη της ερήμου, ετοιμόρροπα.

Και κάπου εκεί, ο σπουδαίος Νείλος. Η πρώτη μας βόλτα στην γειτονιά, καταστήματα μικρά, χιλιάδες κομμωτήρια, ανοιχτά μέχρι αργά τα μεσάνυχτα, στενάκια χωρίς φώτα – εκεί όπου δεν χρειάζεται η λάμπα δεν ανάβει, όπως μου είπαν οι ντόπιοι – εστιατόρια με τον παραδοσιακό ναργιλέ, χιλιάδες άνθρωποι να περπατούν στα πεζοδρόμια, ξυπόλητα παιδιά να τρέχουν πίσω από τα τρικάβαλα μηχανάκια.

Εικόνες που στην αρχή σε ξαφνιάζουν αλλά μετά τις αφήνεις να σε καταπιούν και να σε συνεπάρουν με τα χρώματα και στην ιδιαιτερότητα τους. Απέναντι από τον Νείλο, στο Zamalek, βρήκαμε το καλύτερο παραδοσιακό sandwich με ψητά λαχανικά και crispy κοτόπουλο με κάρι, στο εστιατόριο Goal. Λίγο πιο κάτω η γειτονιά με όλες τις πρεσβείες, κτίρια εμβληματικά καλοδιατηρημένα, αψεγάδιαστα. Πρώτη σκέψη; Είμαι στην χώρα των απόλυτων αντιθέσεων.

Το Σάββατο το πρωί βρεθήκαμε στην Γκίζα, ή αλλιώς μπροστά σε ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου, στις πυραμίδες. Βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της πόλης, γύρω μας δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο έρημος, άμμος σε χρυσαφένια απόχρωση και καμήλες. Φτάνεις εκεί και απλώς κάθεσαι και κοιτάς για μερικά λεπτά, στην κορυφή των πυραμίδων η μόλυνση του αέρα και η σκόνη της Αιγύπτου διαπερνούν την κορυφή. Η μεγαλύτερη, εκείνη του Χέοπα, έχει ύψος 146 μέτρα και καλύπτει επιφάνεια 54.000 τετραγωνικών μέτρων, οι άλλες πιο μικρές, εξίσου θεαματικές. Η πελώρια Σφήκα σε κοιτά κατάματα. Όταν τελειώσαμε την ξενάγηση στις πυραμίδες και φτάσαμε στα έγκατα της γης, εκεί που ήταν θαμμένοι οι Φαραώ, πήραμε τις καμήλες για μία βόλτα στην έρημο. Για λίγο μεταφερθήκαμε στα αρχαία χρόνια του Αιγυπτιακού πολιτισμού και πλάι μας οι πυραμίδες. Όνειρο.

Επιστροφή, στο κέντρο της πόλης. Μία μικρογραφία της κοινωνίας, της ομορφιάς και της ασχήμιας, η βόλτα από την μία συνοικία στην άλλη, κεφάλαιο σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Στάση στην μυθική αγορά του Αλ Χαλίλι, χιλιάδες τραγούδια γραμμένα για το παζάρι της Μέσης Ανατολής, χρώματα και αρώματα από τα μπαχαρικά, στο κάθε σου βήμα, φθηνές απομιμήσεις, βαμβακερά υφάσματα και κασκορσέ που όμοια τους πουθενά.

Μία αγορά πραγματικά ατελείωτη, οι μικροπωλητές τους κοιμόντουσαν σε πλαστικές καρέκλες κι είχαν την πραμάτεια τους απλωμένη στο τσακισμένο δάπεδο ή σε πάγκους. Στο παζάρι γινόταν μάχη. Μόλις ο ήλιος ξεκίνησε να δύει, ανεβήκαμε στο upper Καίρο, σε μία πολυκατοικία μισοκατασκευασμένη για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Μπορεί η βρώμικη ατμόσφαιρα να μην ήταν σύμμαχος, ωστόσο είχες μία πλήρη εικόνα της πόλης η οποία βυθιζόταν στα πορφυρά χρώματα του ήλιου και το πορτοκαλί της ερήμου!

Την Κυριακή, η πρώτη μας στάση ήταν το αρχαιολογικό μουσείο, ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Σε ένα εξαιρετικό κτίριο νεοκλασικό, με χιλιάδες εκθέματα μέσα. Εκεί η ιστορία του Αιγυπτιακού πολιτισμού απλώνεται μπροστά σου, από τις μούμιες, μέχρι τα αγάλματα των Φαραώ, την κληρονομιά του Τουτανχαμών.

Ανατριχίλα. Ύστερα επισκεφθήκαμε το Κοπτικό Κάιρο, το φρούριο της Βαβυλώνας και η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αρχιτεκτονικά διαμάντια. Τα περισσότερα εκ των εκκλησιαστικών κτηρίων του Κοπτικού Καΐρου ανεγέρθηκαν μετά την Μουσουλμανική κατάκτηση της Αιγύπτου.

Επόμενη στάση το Ισλαμικό Κάιρο, τζαμιά και μιναρέδες γεμάτοι ιστορία, σε μία συνοικία που έχει μείνει παγωμένη στον χρόνο και κρατά την αίγλη της πλούσιας Αιγύπτου. Ναοί με μάρμαρο που φαινόταν σαν αντανάκλαση νερού, εκεί υπάρχει και το Τζαμί του Ιμπν Τουλούν, το μεγαλύτερο στην πόλη. Σήμερα η συνοικία βυθίζεται στην φτώχεια και οι δόξες των παλαιότερων χρόνων στην εγκατάλειψη των ιστορικών μνημείων.

Την Δευτέρα αποφασίσαμε λίγο πριν πετάξουμε για το ιστορικό Ασουάν να επισκεφθούμε την συνοικία των ρακοσυλλεκτών για να φτάσουμε στο Μοναστήρι του Αγίου Συμεών στο βουνό Mokattam στον Κάιρο. Πήραμε λοιπόν ένα τουκ-τουκ και διασχίσαμε την πιο φτωχή συνοικία της Αιγύπτου, εκεί που οι άνθρωποι έχουν χτίσει μία ολόκληρη μικρόπολη, από τα σκουπίδια χρόνων, καταστήματα γεμάτα σάκους απορριμμάτων, παιδιά που κοιμούνται πάνω σε λόφους ρακοσυλλογών, μία αδιανόητη μυρωδιά, αποπνικτική που μπούκωνε το κάθε πνευμόνι.

Εικόνες ακραίας φτώχειας να ‘ναι η μόνη σου κληρονομιά ένας πάκος με απορρίμματα. Εκεί, εκτίμησα λίγο παραπάνω την πόλη που έτυχε να γεννηθώ. Φτάνοντας στην άκρη του βουνού, το μοναστήρι που έχει χτιστεί μέσα σε τεράστιους βράχους, θέαμα που σου κόβει την ανάσα. Από εκεί διασχίσαμε με το ταξί τη νεκρόπολη, άλλη μία φτωχοποιημένη γειτονιά του Καΐρου, στην οποία οι κάτοικοι έχουν χτίσει τα σπίτια τους επάνω σε τάφους. Ανατριχίλα!

Το βράδυ πετάξαμε για το Ασουάν, φτάσαμε ξημερώματα και στο λιμάνι μας περίμενε μία φελούκα για να περάσουμε στο νησί ISIS, απέναντι το θρυλικό Old Cataract,  εκεί που η Αγκάθα Κρίστι έγραψε το “Θάνατος στο Νείλο”. Ξενοδοχείο για σταρ και ηγέτες. Ιστορία.

Μείναμε στο Ασουάν μία ημέρα, όπου και πήραμε την φελούκα για να μεταβούμε στο χωριό των Νουβίων, ένα πολύχρωμο και χαρούμενο μέρος στις όχθες του Νείλου. Με χαμηλά σπίτια και τεχνίτες κάθε λογής. Mία γλυκιά βόλτα μακριά από την κίνηση. Επιστροφή στο Ασουάν και επίσκεψη Templo de Daca, ένα από τα πολλά ιστορικά, με τις πολύχρωμες μοναδικές τοιχογραφίες. Ενώ ξεχωριστό ήταν και το Τέμπλο Κομ Όμπο, αφιερωμένος στους θεούς Σομπέκ και Χαροέρις.

Επόμενη στάση, το θρυλικό φράγμα του Ασουάν, το μεγαλύτερο της χώρας και ένα από τα σπουδαιότερα στον κόσμο. Έργο γιγαντιαίο, συγκαταλέχθηκε στα μεταπολεμικά “θαύματα”, που άλλαξαν το πρόσωπο της Γης. Στόχων των εμπνευστών ήταν να αποτελέσει μνημείο δόξας της Αιγύπτου, του Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ και της χορηγού Ε.Σ.Σ.Δ. του Νικίτα Χρουστσόφ, αυξάνοντας την καλλιεργήσιμη γη κατά 5.000.000 στρέμματα, διπλασιάζοντας την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. προσθέτοντας 200.000.000 στερλίνες στο εθνικό εισόδημα και δαμάζοντας οριστικά την οργή του Νείλου, όταν πλημμυρίζει, στο εσωτερικό της λίμνης Νάσερ, μίας από τις μεγαλύτερες τεχνητές λίμνες του κόσμου.

Αποχαιρετήσαμε το Ασουάν και πήραμε το κρουαζιερόπλοιο για να διασχίσουμε το Νείλο και να  φτάσουμε στο Λούξορ! Ταξίδι δύο ημέρων, πρώτη φορά ύπνος σε κρουαζιερόπλοιο, και έξω από τα παράθυρα ο ποταμός, ο ήλιος να δύει και να ανατέλει και ο βρώμικος ουρανός να αποκτά πορφυρές πινελιές, όνειρο! Ξημέρωσε η Πέμπτη, πρώτη στάση ο Ναός του Χατσεψούτ ή Ντέιρ ελ-Μπάχρι ή Ντεΐρ-ελ-Μπάχρι, εκεί όπου έχει ανακαλυφθεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό συγκρότημα αρχαίων νεκρικών ναών και τάφων, βασιλέων και ευγενών, το οποίο ιδρύθηκε στην εποχή του Μέσου Βασιλείου, εκεί είδαμε τους πιο θεαματικούς τάφους της Αιγύπτου, με τις ιδιαίτερες πολύχρωμες τοιχογραφίες, οι οποίες έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα και μετρούν αιώνες ιστορίας της χώρας. Επόμενη στάση ίσως το αγαπημένο μου Τέμπλο του ταξιδιού, το Καρνάκ!

Ο μεγαλύτερος χώρος λατρείας της αρχαίας Αιγύπτου και της αρχαιότητας στον κόσμο, αφιερωμένος στις θεότητες της Τριάδας των Θηβών. Η κατασκευή ξεκίνησε τον 16ο αιώνα π.Χ. και γύρω στους τριάντα Φαραώ συνέβαλλαν στην κατασκευή, δίνοντας έτσι στο Καρνάκ μέγεθος, πολυπλοκότητα και ποικιλία που δεν συναντάμε πουθενά αλλού μέχρι σήμερα. Η κατασκευή των ναών άρχισε κατά το Μέσο Βασίλειο και συνεχίστηκε ως και την εποχή της Δυναστείας των Πτολεμαίων. Για να το εξερευνήσεις όλο χρειάζεσαι μία ολόκληρη ημέρα, η ανασκαφή θα σου κόψει την ανάσα και θα σταθείς στην δημιουργικότητα του τότε, πλάι σε τεράστια αγάλματα και σκαλισμένες κωλώνες που “καρφώνουν” την ιστορία της Αιγύπτου, εσύ απλά θα στέκεσαι στο κέντρο και θα κοιτάς μαγεμένος.

Τελευταία στάση του ταξιδιού ο ναός του Λούξορ,  μεγάλο αρχαιοαιγυπτιακό συγκρότημα ναών και κατασκευάστηκε περίπου κατά την 18η δυναστεία. Ο ναός αυτός είναι αφιερωμένος στην αναζωογόνηση της βασιλείας, στο κέντρο της πόλης ο ναός το βράδυ φωτίζεται ατμοσφαιρικά.

Το ταξίδι στην Αίγυπτο, είναι μία εμπειρία ζωής από τις γεύσης, μέχρι τους ανθρώπους που είναι όλοι ζεστοί και ευγενείς, από τις φτωχές συνοικίες μέχρι το ιστορικό δέος των τέμπλων, από την περιπλάνηση στην ιστορία μέχρι τις ακραίες αντιθέσεις των πόλεων.

Η σκόνη της ερήμου δημιούργησε για εμένα τα πιο ξεχωριστά στιγμιότυπα, τα παιδιά του Νείλου που μεγάλωσαν στο νερό και ακολουθούν τις φελούκες πέρα δώθε, το φαγητό της με τα έντονα μπαχαρικά, η βόλτα με τις καμήλες στην Αίγυπτο, τα φτηνιάρικα παζάρια, όλα αποτελούν ένα πολυσυλλεκτικό μοναδικό καρτ ποστάλ που δεν θα βρεις πουθενά αλλού στον κόσμο.