«Φτηνά Τσιγάρα», ένα βράδυ του Απρίλη σε θερινό της Θεσσαλονίκης
Το καλοκαίρι φέτος, ήρθε στην πόλη, νωρίτερα από ποτέ!
Το καλοκαίρι φέτος, ήρθε στην πόλη Απρίλη μήνα.
Ένα Κυριακάτικο βράδυ, μία παγωμένη μπύρα, ένα σακουλάκι βουτυράτο ποπ κορν, το δροσερό αεράκι της άνοιξης και η πρώτη προβολή στο θερινό σινεμά «Απόλλων», ήταν η μαγική στιγμή την οποία περίμενα με ανυπομονησία όλον τον χρόνο.
Τα «Φτηνά Τσιγάρα», για ακόμα μία φορά sold out, όπως άλλωστε συνηθίζει η ταινία τα τελευταία χρόνια.
Τι κι αν πριν από μερικές ώρες έβρεχε στη Θεσσαλονίκη;
Το φανατικό κοινό της ταινίας που την έχει δει ξανά και ξανά – μαζί και εγώ – και άλλοι που είναι έτοιμοι να την παρακολουθήσουν για πρώτη φορά, βρίσκονταν στην ουρά, έτοιμοι να πάρουν θέσεις, τουλάχιστον ένα μισάωρο νωρίτερα, με φούτερ, μπουφάν, ακόμα και ομπρέλες – σε περίπτωση πού.
Το σινεμά προετοιμασμένο, με ομπρέλες και κουβερτούλες. Τίποτα δεν πτοεί αυτήν την ποιητική προβολή.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, κατάφερε, το 2000, να δημιουργήσει κάτι τόσο μοναδικό, που 25 χρόνια αργότερα, οι κινηματογραφικές αίθουσες κατακλύζονται κάθε καλοκαίρι στις λιγοστές προβολές της ταινίας και μία ολόκληρη νέα γενιά ανθρώπων ταυτίζεται με κάτι που νοσταλγεί, ενώ δεν το έχει ζήσει.
Ένα Αυγουστιάτικο βράδυ στην άδεια Αθήνα. Ένας άνδρας και μία γυναίκα. Ένας τηλεφωνικός θάλαμος. Μία βόλτα στους άδειους δρόμους της πόλης μέχρι το πρωί, βουτηγμένη στον ρομαντισμό και τα όνειρα.
Η είσοδος ανοίγει και οι καρέκλες γεμίζουν με παρέες που σιγομιλούν και γελούν μεταξύ τους, ζευγάρια που έχουν δώσει εκεί το ραντεβού τους, φίλες που ανυπομονούν να ξαναδούν την αγαπημένη τους ταινία, ανάβοντας ένα τσιγάρο – έτσι, για να μπούνε στο κλίμα.
«Θα ‘θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα να αρχίσω. Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα. Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές».
Γέλια, αναστεναγμοί, επιφωνήματα, μουρμουρητά ανάμεσα στις σκηνές, κινητά σηκώνονται στον αέρα για να φωτογραφίσουν τους τίτλους αρχής, τσιγάρα που άναβαν και έσβηναν, το «σου άρεσε;» και το «άντε και του χρόνου» στο τέλος της ταινίας.
Έτσι κύλησε η προβολή, η οποία ήταν το πιο απαλό χάδι για τους σινεφίλ, ανοίγοντας τη θερινή κινηματογραφική σεζόν, που φέτος ξεκίνησε νωρίτερα από ποτέ τον χορό της και έκανε τους λάτρεις του σινεμά να ανυπομονούν για τα επόμενα βράδια που θα περάσουν μπροστά από την οθόνη, αφιερωμένα σε παλιές κλασικές και ολοκαίνουργιες ταινίες.
Τα θερινά σινεμά θα είναι για πάντα τα καλοκαίρια μας.
Ο «Απολλωνάκος» το ξέρει καλύτερα από όλους, αφού κρατά συντροφιά στα αστικά καλοκαίρια της Θεσσαλονίκης, τα τελευταία 43 χρόνια.
Ο κινηματογράφος δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Γιώργου Στεφανόπουλου, ιδρυτή του κινηματογράφου «ΠΑΛΑΣ» στη Λεωφόρο Νίκης τη δεκαετία του ’20, ο οποίος λειτουργούσε χειμώνα – καλοκαίρι.
Σε μία κουβέντα με τον Κώστα Μπακιρτζή, από την ομάδα διαχείρισης του «Απόλλωνα», μάθαμε λίγα πράγματα για την ιστορία του σινεμά που όλοι αγαπάμε και έχει σημαντική συμμετοχή στη μεγάλη παράδοση του θερινού κινηματογράφου στην πόλη:
«Ο “Απόλλων” ξεκίνησε σε μία περίοδο που είχε αρχίσει να φθίνει ο αριθμός των θερινών κινηματογράφων στη Θεσσαλονίκη. Το σινεμά στην Ελλάδα και στον κόσμο έχει περάσει τρεις μεγάλες κρίσεις. Η πρώτη ήταν το τέλος του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου. Η δεύτερη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της αίθουσας ήταν η άφιξη της βιντεοκασέτας και η τρίτη μπορούμε να πούμε ότι ήταν η πανδημία του κορονοϊού. Το ’80-’90, με την εμφάνιση της βιντεοκασέτας και το τέλος του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου, άρχισαν να κλείνουν πολλές κινηματογραφικές θερινές αίθουσες. Στη Θεσσαλονίκη, η ακμή του θερινού κινηματογράφου ήταν τη δεκαετία του ’60. Ο “Απόλλων” ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1983, στη Σαρανταπόρου. Είναι μία από τις τέσσερις ανεξάρτητες συνοικιακές αίθουσες που έχουν απομείνει στη Θεσσαλονίκη σήμερα, όταν είχαμε περισσότερες από 50, κατά τη δεκαετία του ’60.
Η Ιωάννα Ράππου, η διαχειρίστρια του «Απόλλωνα», ξεκίνησε το όραμά της με την προβολή παλιών κλασικών ταινιών από το 2012, οι οποίες αρχικά δεν μάζευαν κοινό. Αυτή όμως παρέμεινε πιστή σε αυτό το συγκεκριμένο όραμα. Με αυτόν τον τρόπο και με την Ιωάννα, πιστή σε αυτό το πλάνο της προβολής επανεκδόσεων ταινιών και μεγάλων αφιερωμάτων σε σκηνοθέτες, ο “Απόλλωνας” έφτασε να είναι ένα από τα πρώτα σινεμά σε εισιτήρια, βάσει χωρητικότητας στην Ελλάδα. Όλο αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή με τα “Φτηνά Τσιγάρα” ξεκίνησε από πρωτοβουλία της Ιωάννας Ράππου, μαζί με τον Ρένο Χαραλαμπίδη, στον “Απόλλωνα”. Η ταινία εδώ απέκτησε το δικό της, φανατικό κοινό. Όταν πιστεύεις σε κάτι και δεν παρεκκλίνεις από αυτό, τελικά πετυχαίνει».
Οι άνθρωποι στην ουρά του «Απόλλωνα» είναι συνήθως νέοι και φοιτητές, οι οποίοι ανυπομονούν για τις θερινές προβολές του, γεγονός που επιβεβαιώνει ο κ. Μπακιρτζής για το κοινό του σινεμά:
«Οι κινηματογράφοι που έχουν απομείνει στην πόλη, επειδή είναι τόσοι λίγοι, έχουν αποκτήσει δική τους ταυτότητα. Ο “Απόλλωνας” έχει φανατικό νεανικό κοινό, με κυκλικό πρόγραμμα προβολών. Το κοινό είναι κατά βάση φοιτητές και νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι με τη λέσχη Δερμεντζόγλου, που πραγματοποιείται κάθε Δευτέρα. Τα παιδιά που έρχονται, ανυπομονούσαν πολύ για φέτος και αυτός είναι ο λόγος που ξεκινήσαμε τις προβολές τόσο νωρίς. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του “Απόλλωνα” που οι προβολές ξεκινούν τον Απρίλιο. Πέρσι, λειτουργήσαμε από αρχές Μάη, μέχρι τον Νοέμβριο, με τις τελευταίες προβολές να γίνονται με κουβέρτες και χριστουγεννιάτικα λαμπάκια».
Η φετινή κινηματογραφική σεζόν, δεν θα μπορούσε να μην είναι γεμάτη με αφιερώματα, σύμφωνα με τον κ. Μπακιρτζή:
«Θα έχουμε για ακόμα μία φορά πολλά αφιερώματα σε Σκορσέζε, Κόπολα, Κιούμπρικ, Ντράγερ, Μιγιαζάκι, Λεόνε, Μπέργκμαν, Κιαροστάμι, Χάνεκε, Χίτσκοκ, Βέντερς, Παρατζάνοφ, κλασικό Χόλιγουντ, κλασικά της Ντίσνευ και πάρα μα πάρα πολλά ακόμη».
Ραντεβού και φέτος, στη Σαρανταπόρου!
